"ΟΧΙ μέχρι το τέλος"

Η κυ­βέρ­νη­ση που ξε­κί­νη­σε με πρό­γραμ­μα την ανα­δια­νο­μή του ει­σο­δή­μα­τος και του πλού­του από τα υψηλά στα χα­μη­λά ει­σο­δή­μα­τα, το πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης, κα­τα­λή­γει σή­με­ρα να εφαρ­μό­ζει ένα μνη­μό­νιο. Δη­λα­δή, το πρό­γραμ­μα των «αφε­ντι­κών» για ανα­δια­νο­μή του πλού­του προς την ανά­πο­δη κα­τεύ­θυν­ση. Το μνη­μό­νιο είναι η πο­λι­τι­κή των «από πάνω», συ­ντρι­βής του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και των με­σο­στρω­μά­των, προ­κει­μέ­νου να βρουν διέ­ξο­δο στην κρίση τους. Είναι, λοι­πόν, προ­φα­νές ότι εφαρ­μό­ζο­ντας το πρό­γραμ­μα του αντι­πά­λου, δεν μπο­ρείς να υπη­ρε­τή­σεις το δικό σου στόχο.

Ο κό­σμος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ο κό­σμος της Αρι­στε­ράς, ο κό­σμος που «ακού­μπη­σε» την ελ­πί­δα του στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ο κό­σμος των αγώ­νων, ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας, ο κό­σμος που χτυ­πή­θη­κε άγρια τα τε­λευ­ταία χρό­νια, υπο­δέ­χθη­κε το απο­τέ­λε­σμα της δια­πραγ­μά­τευ­σης ως ήττα.

Είναι ήττα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ; Είναι ήττα των αγώ­νων; Είναι ήττα της Αρι­στε­ράς; Είναι ήττα της ελ­πί­δας;

Οι αγώ­νες που ανα­πτύ­χθη­καν, αντι­τά­χθη­καν στα μνη­μό­νια και τις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας και πολ­λές φορές στά­θη­καν ανά­χω­μα στην εφαρ­μο­γή τους. Η Αρι­στε­ρά, ο κάθε χώρος με τον δικό του τρόπο, στρα­τεύ­τη­κε σ’ αυτή τη μάχη. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­τάρ­τι­σε ένα πρό­γραμ­μα ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας, που ψη­φί­στη­κε στο συ­νέ­δριό του. Απο­δέ­χθη­κε, δε, ως άμεσα εφι­κτό και όχι ως τε­λι­κό στόχο, το πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης.

Ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας, ο κό­σμος που τα­λαι­πω­ρή­θη­κε όλα αυτά τα χρό­νια, κό­ντρα στην τρο­μο­κρα­τία, την προ­πα­γάν­δα του φόβου και τα capital controls, ψή­φι­σε συ­ντρι­πτι­κά ΟΧΙ στο συμ­βι­βα­σμό.
 

Αυτοί ητ­τή­θη­καν;

Η διο­λί­σθη­ση από το πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης, στις «κόκ­κι­νες γραμ­μές» και από εκεί στις 47 σε­λί­δες, δεν συ­ζη­τή­θη­κε ποτέ, δεν απο­φα­σί­στη­κε ποτέ και δεν κρί­θη­κε ποτέ στο κόμμα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αντί­θε­τα είχε πολ­λές αντι­δρά­σεις που αγνο­ή­θη­καν.

Οι δια­δο­χι­κές επι­λο­γές της ηγε­σί­ας, για συ­γκυ­βέρ­νη­ση με τους ΑΝΕΛ, για στε­λέ­χω­ση του κυ­βερ­νη­τι­κού επι­τε­λεί­ου με πα­ρά­γο­ντες που υπη­ρέ­τη­σαν τις προη­γού­με­νες κυ­βερ­νή­σεις ή έπαι­ξαν θε­σμι­κό ρόλο, η επι­λο­γή Παυ­λό­που­λου για την προ­ε­δρεία της Δη­μο­κρα­τί­ας όχι μόνο δεν ήταν επι­λο­γές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλλά δεν εξυ­πη­ρε­τού­σαν τον στόχο της ανα­τρο­πής που είχε επι­λε­γεί από αυτόν.

Στη δια­δρο­μή της δια­πραγ­μά­τευ­σης, η Αρι­στε­ρή πλατ­φόρ­μα, αλλά και πολ­λοί εντός και εκτός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ζη­τού­σαν και επι­χει­ρη­μα­το­λο­γού­σαν για την ενί­σχυ­ση του κρα­τι­κού ελέγ­χου στις Διοι­κή­σεις των τρα­πε­ζών, την αντι­κα­τά­στα­ση του Διοι­κη­τή της τρά­πε­ζας της Ελ­λά­δας, της Γ.Γ. εσό­δων. Προει­δο­ποιού­σαν ότι δεν πρέ­πει να πλη­ρω­θούν οι δό­σεις, ότι δεν πρέ­πει να υπάρ­ξει δέ­σμευ­ση για μη μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες, η ηγε­τι­κή ομάδα της κυ­βέρ­νη­σης, όμως, επέ­λε­ξε να αγνο­ή­σει και να απα­ξιώ­σει και το κόμμα της και τις προει­δο­ποι­ή­σεις της αρι­στε­ράς.

Αυτό που επι­λέ­χθη­κε, σε αντί­θε­ση με όλα πα­ρα­πά­νω, είναι αυτό που ητ­τή­θη­κε. Αυτό που ητ­τή­θη­κε, είναι ο κυ­βερ­νη­τι­σμός, η απόρ­ρι­ψη των μο­νο­με­ρών ενερ­γειών, οι συ­νερ­γα­σί­ες με πα­ρά­γο­ντες του πο­λι­τι­κού κα­τε­στη­μέ­νου, το «πάση θυσία στο Ευρώ» και κυ­ρί­ως η επι­λο­γή εξεύ­ρε­σης «λύσης», μόνο μέσω της δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους εκ­προ­σώ­πους του εγ­χώ­ριου και διε­θνούς κε­φα­λαί­ου.

Από την αρχή οι δα­νει­στές έδει­ξαν με σα­φή­νεια τις προ­θέ­σεις τους. Η δια­δι­κα­σία της δια­πραγ­μά­τευ­σης ήταν μια σειρά κλι­μα­κού­με­νων επι­θέ­σε­ων προς την κυ­βέρ­νη­ση. Οι απαι­τή­σεις τους συ­νέ­χεια αυ­ξά­νο­νταν, δεν εκτα­μί­ευ­σαν ούτε καν τα συμ­φω­νη­μέ­να, απει­λού­σαν με οι­κο­νο­μι­κή ασφυ­ξία, έκο­ψαν την ρευ­στό­τη­τα εντε­λώς αδι­καιο­λό­γη­τα. Απο­δο­μού­σαν ένα – ένα όλα τα στε­λέ­χη της Κυ­βέρ­νη­σης, εξα­πέ­λυ­σαν μια φο­βε­ρή εκ­στρα­τεία προ­πα­γάν­δας του φόβου. Ο στό­χος τους ήταν να «τσα­κί­σουν» αυτή την εστία εξέ­γερ­σης απέ­να­ντι στα σχέ­δια τους και να απο­τρέ­ψουν κάθε μελ­λο­ντι­κή από­πει­ρα. Να πε­τύ­χουν αυτό που όλοι μας, κω­δι­κά, ονο­μά­ζα­με «αρι­στε­ρή πα­ρέν­θε­ση».

Η ηγε­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, κα­τέ­στη­σε την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛ, «αρι­στε­ρή πα­ρέν­θε­ση» προ­σχω­ρώ­ντας στη λο­γι­κή του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου «There is no alternative» (Τ.Ι.Ν.Α.), υιο­θε­τώ­ντας το επι­χεί­ρη­μα «δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή». Υπο­χρέ­ω­ση όλων μας, που στρα­τευ­τή­κα­με στην προ­σπά­θεια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά και όλων των Αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων, είναι, να μην απο­τε­λέ­σει πα­ρέν­θε­ση η Αρι­στε­ρά και οι αγώ­νες του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και των φτω­χών στρω­μά­των.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δη­μιουρ­γή­θη­κε ως ένα ενω­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς. Η συ­γκρό­τη­σή του στη­ρί­χθη­κε στην κοινή δράση ευ­ρύ­τα­των τμη­μά­των και πα­ρα­δό­σε­ων της Αρι­στε­ράς και πάντα σε ρήξη με τις κε­ντρο­α­ρι­στε­ρές λο­γι­κές και δυ­νά­μεις.
 

Η αύ­ξη­ση της επιρ­ρο­ής και των δυ­νά­με­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ βα­σί­στη­κε στην άνοδο των κι­νη­μά­των και των αγώ­νων ενά­ντια στον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και τις πο­λι­τι­κές της λι­τό­τη­τας.
 

Η πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή της ανά­δει­ξης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε πρώτο κόμμα, στις εκλο­γές του Γε­νά­ρη οφεί­λε­ται στη με­τα­βα­τι­κή αντί­λη­ψη για το πρό­γραμ­μα με στόχο τον σο­σια­λι­σμό και στην απά­ντη­ση της «Κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς» στο άμεσο πο­λι­τι­κό ζή­τη­μα της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας, στα χρό­νια της κρί­σης.

Οι δυ­νά­μεις τις ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς, όμως, εξα­κο­λου­θούν να υπάρ­χουν και οφεί­λουν, χωρίς κα­θυ­στέ­ρη­ση, να διευ­κο­λύ­νουν την επα­νεμ­φά­νι­ση των αγώ­νων του προη­γού­με­νου δια­στή­μα­τος και να δώ­σουν πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση στον κόσμο που αντι­στέ­κε­ται, στον κόσμο του τα­ξι­κού, συ­ντρι­πτι­κού ΟΧΙ του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος. Σ’ αυτήν την υπο­χρέ­ω­ση, θεωρώ κα­θή­κον μου κι εγώ με τη σειρά μου, ν’ αντα­πο­κρι­θώ σή­με­ρα.

Στην πο­λύ­χρο­νη δια­δρο­μή μου σ’ αυτήν την πε­ρι­πέ­τεια που λέ­γε­ται Αρι­στε­ρά, η έντα­ξή μου στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υπήρ­ξε ένα ση­μα­ντι­κό κε­φά­λαιο. Ίσως το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο, κυ­ρί­ως γιατί συ­μπο­ρεύ­τη­κα με εξαι­ρε­τι­κούς συ­ντρό­φους, από πολλά και δια­φο­ρε­τι­κά ρεύ­μα­τα. Ανε­ξάρ­τη­τα από τη δια­δρο­μή που θα ακο­λου­θή­σει ο κα­θέ­νας από μας, δεν θα πω σε κα­νέ­ναν αντίο, γιατί ξέρω για έναν – έναν, πως, όταν χρεια­στεί, πάλι, όλοι εκεί θα εί­μα­στε. Καλή αντά­μω­ση και σύ­ντο­μα.