Και ενώ τα μάτια των Ισπανών είναι στραμμένα στην ελληνική αριστερά και στον ΣΥΡΙΖΑ, η καρδιά μας χτυπά στους δρόμους της Ισπανίας.
Ο λαός της Ισπανίας, παρά τη μικρή κάμψη των προηγούμενων μηνών, σε γενικές γραμμές δείχνει να αντιλαμβάνεται, ότι η παρουσία του στους δρόμους, μετράει. Με αφορμή την ψηφοφορία στη βουλή για τον προϋπολογισμό, αλλά και τα νέα σκάνδαλα που βγήκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα και αφορούν το Λαϊκό κόμμα (P.P), οι Ισπανοί βρίσκονται στους δρόμους αρκετές μέρες με μικρότερες ή μεγαλύτερες διαδηλώσεις, με κορυφαία τη διαδήλωση της 29ης Νοέμβρη στη Μαδρίτη.
Πάνω από 250.000 άνθρωποι, για τους διοργανωτές ίσως και περισσότεροι, διαδήλωσαν με βασικό σύνθημα : «Ψωμί, δουλειά, στέγη και αξιοπρέπεια». Η κραυγή για αξιοπρέπεια αντηχεί μήνες τώρα στους δρόμους της Ισπανίας. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι το Podemos γεννήθηκε μέσα από το κίνημα 15Μ και τις πορείες αξιοπρέπειας που πλημμύρησαν τη χώρα τον προηγούμενο Μάρτη. Την πορεία διοργάνωσαν πάνω από 100 συλλογικότητες, σωματεία, συνδικάτα, επιτροπές, οργανώσεις και κόμματα της αριστεράς. Και δεν είναι μόνο η ανεργία που για τους νέους και νέες έχει ξεπεράσει το 54%.
Αφορμή για νέες κινητοποιήσεις έγινε ο νέος νόμος ενάντια στις διαδηλώσεις που ψηφίζεται σήμερα στη βουλή. Ο νόμος έχει ονομαστεί από το κίνημα ως “ley mordaza” που σημαίνει νόμος-φίμωτρο. Η καταστολή που βιώνουν οι Ισπανοί στους δρόμους είναι πολύ μεγάλη, με την τελευταία κινητοποίηση στις 29 Νοέμβρη να περιλαμβάνει δεκάδες τραυματίες. Ο νέος νόμος προβλέπει μεταξύ άλλων ότι οι διαδηλωτές θα πρέπει να παίρνουν άδεια πριν διαδηλώσουν για το οτιδήποτε. Οι οργανώσεις της αριστεράς και το κίνημα των πλατειών που στην Ισπανία είναι ακόμα ζωντανά έχουν ξεκινήσει καμπάνια ενάντια στην καταστολή εδώ και καιρό που κορυφώθηκε αυτές τις μέρες με διαδηλώσεις και χάπενινγκ στους δρόμους.
Εντωμεταξύ, το Podemos, έχει ξεκινήσει την οργάνωση μιας τεράστιας κινητοποίησης για την 31η Γενάρη καλώντας τον κόσμο να υποστηρίξει το νέο πολιτικό σχηματισμό στους δρόμους. Πρόκειται για μια επίδειξη δύναμης από τη μεριά του Podemos που το τελευταίο διάστημα δέχεται πολύ σκληρή επίθεση από τα ΜΜΕ.
Όλη αυτή η ρευστή κατάσταση έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση μέσα στην αριστερά και στο ίδιο το Podemos για το πώς μπορεί να υπάρξουν νίκες. Με εξαίρεση τις κινητοποιήσεις στα νοσοκομεία (mareas blancas) και τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων της coca cola δεν έχουν υπάρξει εδώ και καιρό νίκες σε κινηματικό επίπεδο. Τα μεγάλα ποσοστά του podemos είναι η συνέχεια των κινητοποιήσεων στους δρόμους και από ότι φαίνεται ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στις επερχόμενες εκλογές. Ωστόσο το Podemos πέρα από το γεγονός ότι έχει μετατοπιστεί σε πιο ρεαλιστικές θέσεις ενόψει εκλογών ταυτόχρονα δείχνει να χάνει τον ιδιαίτερο κινηματικό του χαρακτήρα.
Όπως σημειώνει ο Brais Fernantez, μέλος της Izquierda Anticapitalista στο περιοδικό viento sur : « Το Podemos βρίσκεται σε μια μεταβατική φάση, ή θα έρθει σε ρήξη με το κίνημα 15Μ ή θα συνεχίσει να αποτελεί τη συνέχειά του. Το Podemos οδεύοντας προς μια πιθανή εκλογική νίκη κουβαλάει ταυτόχρονα μια κινηματική κληρονομιά. Αυτό κάνει το Podemos ένα παράγοντα που δεν έχει να περιμένει παθητικά το ξέσπασμα κινητοποιήσεων αλλά έχει τη δυνατότητα να τις προκαλέσει, να τις υποκινήσει. Η κινητοποίηση είναι ένα από τα πιο χρήσιμα εργαλεία για να χτιστεί ένα κοινωνικό μπλοκ ικανό να αντιπαρατεθεί με την κυβέρνηση, να συγκρουστεί με την ελίτ που κρατάει τα προνόμια της με νύχια και με δόντια. Αυτό το κοινωνικό μπλοκ δεν είναι το podemos από μόνο του, όπως ακριβώς και οι κύκλοι του Podemos δεν είναι οι πυρήνες της λαϊκής εξουσίας. Το κοινωνικό εκείνο μπλοκ που θα μας οδηγήσει στη νίκη θα το χτίσουν χιλιάδες άνθρωποι που δεν ανήκουν απαραίτητα σε κάποιο κόμμα, που είναι ακτιβιστές και αγωνιστές όλων των τάσεων και αποχρώσεων της αριστεράς μέσα και έξω από τους χώρους εργασίας(…). Οι πορείες αξιοπρέπειας ήταν ένα καλό παράδειγμα του πως χτίζεται ένα μαζικό κίνημα από τα κάτω. Ένα απλό και ριζοσπαστικό πρόγραμμα: Ψωμί, στέγη, δουλειά σε συνδυασμό με την ενωτική δουλειά βάσης ήταν αυτό που χρειάστηκε».
Πράγματι στην Ισπανία ανοίγονται όλες οι δυνατότητες για να ανατραπεί η κυβέρνηση στους δρόμους. Αν και όχι με την ίδια αρχική ένταση ο κόσμος συχνά πυκνά επιλέγει τη διαδήλωση ως κύριο μέσο έκφρασης. Ταυτόχρονα έχουμε έναν νέο πολιτικό σχηματισμό με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, που παρ όλα τα προβλήματα σε αυτόν, έχουν ακόμα λόγο τα απλά μέλη. Η ριζοσπαστική αριστερά στην Ισπανία χρειάζεται από τη μια να δίνει τη μάχη εντός του Podemos για ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα και για ένα κόμμα πραγματικά δημοκρατικό, και από την άλλη να παλεύει για ένα κίνημα δυνατό, ενωμένο, που θα χτίζει από τα κάτω βήμα βήμα καθημερινά ένα πλατύ κοινωνικό μέτωπο ικανό να ανατρέψει την κυβέρνηση. Και ενώ τα μάτια των Ισπανών είναι στραμμένα στην ελληνική αριστερά και στον ΣΥΡΙΖΑ, η καρδιά μας χτυπά στους δρόμους της Ισπανίας.
