«Οι βαλκανικοί λαοί σέρνονται συχνά από τους εθνικιστές σε αντιπαραθέσεις»

Ας ξε­κι­νή­σου­με με την κα­τά­στα­ση της κοι­νής γνώ­μης στη χώρα σας σχε­τι­κά με τις συ­νο­μι­λί­ες με­τα­ξύ της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης και της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας. Μετά την αλ­λα­γή του ονό­μα­τος του αε­ρο­δρο­μί­ου των Σκο­πί­ων από «Με­γά­λου Αλε­ξάν­δρου» σε «Διε­θνή Αε­ρο­λι­μέ­να των Σκο­πί­ων», ο νυν πρω­θυ­πουρ­γός Ζόραν Ζάεφ έχει κα­τ’ε­πα­νά­λη­ψη δη­λώ­σει ότι θα δε­χό­ταν σύν­θε­τη ονο­μα­σία με γε­ω­γρα­φι­κή έν­δει­ξη που θα εν­σω­μά­τω­νε το «Μα­κε­δο­νία». Υπάρ­χει ευ­ρύ­τε­ρη συ­ναί­νε­ση σε εθνι­κό επί­πε­δο γύρω από μια τέ­τοια πρό­τα­ση; Θα μπο­ρού­σε να επι­τευ­χθεί η ει­δι­κή πλειο­ψη­φία στο Κοι­νο­βού­λιο που είναι απα­ραί­τη­τη για οποια­δή­πο­τε συ­νταγ­μα­τι­κή αλ­λα­γή;

Ο ση­με­ρι­νός πρό­ε­δρος της δε­ξιάς αντι­πο­λί­τευ­σης VMRO-DPMNE επι­σκέ­φτη­κε την Ουά­σιγ­κτον όπου και συ­νά­ντη­σε τον Τραμπ, μια επι­πλέ­ον από­δει­ξη ότι το κόμμα του δεν είχε ποτέ αντι­τα­χθεί στην αμε­ρι­κα­νι­κή πο­λι­τι­κή. Οι πο­λι­τι­κές ελίτ της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας είναι υπο­ταγ­μέ­νες στον ιμπε­ρια­λι­σμό διότι χρειά­ζο­νται διε­θνή υπο­στή­ρι­ξη για να δια­τη­ρή­σουν την κυ­ριαρ­χία τους. Έτσι, κατά τη γνώμη μου, αν το αμε­ρι­κα­νι­κό συμ­φέ­ρον υπα­γο­ρεύ­σει την συ­νταγ­μα­τι­κή αλ­λα­γή, θα υπάρ­ξει η ει­δι­κή πλειο­ψη­φία στο κοι­νο­βού­λιο. Ο δυ­τι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός χρειά­ζε­ται την επί­λυ­ση αυτού του ζη­τή­μα­τος επει­δή στο­χεύ­ει στην έντα­ξη της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας στο ΝΑΤΟ και γι' αυτό το λόγο θα επι­λυ­θεί. Όσον αφορά την αλ­λα­γή του ονό­μα­τος του αε­ρο­δρο­μί­ου των Σκο­πί­ων, νο­μί­ζω ότι ήταν σωστή από­φα­ση. Το αε­ρο­δρό­μιο των Σκο­πί­ων ονο­μά­στη­κε «Μέγας Αλέ­ξαν­δρος» το 2006, ήταν μια προ­βο­κά­τσια εκ μέ­ρους της τότε κυ­βέρ­νη­σης του VMRO-DPMNE που τρο­φο­δο­τού­σε το κλίμα έντα­σης με­τα­ξύ των δύο χωρών.

Ας έλ­θου­με τώρα στο κρί­σι­μο ζή­τη­μα του ΝΑΤΟ. Είναι απο­λύ­τως σαφές σε οποιον­δή­πο­τε πα­ρα­κο­λου­θεί τις εξε­λί­ξεις σε αυτό το θέμα ότι ο λόγος για τον οποίο οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με­τα­ξύ της Ελ­λά­δας και της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας επα­να­λή­φθη­καν και εντα­τι­κο­ποι­ή­θη­καν είναι για να επι­τρέ­ψουν την τα­χύρ­ρυθ­μη έντα­ξη της τε­λευ­ταί­ας στο ΝΑΤΟ και εν τέλει στην ΕΕ. Υπάρ­χουν ακόμη σα­φείς προ­θε­σμί­ες για την ολο­κλή­ρω­ση των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, οι οποί­ες είναι η επι­κεί­με­νη σύ­νο­δος κο­ρυ­φής του ΝΑΤΟ στις 11 και 12 Ιου­λί­ου, η οποία προη­γεί­ται της συ­νό­δου κο­ρυ­φής της ΕΕ στη Σόφια στις 17 Μαΐου, αφιε­ρω­μέ­νη στη διεύ­ρυν­ση της ΕΕ στα Δυ­τι­κά Βαλ­κά­νια. Ποια είναι η εκτί­μη­σή σας για τη διεύ­ρυν­ση του ΝΑΤΟ, στην οποία η ελ­λη­νι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά αντι­τί­θε­ται;

Το ΝΑΤΟ δεν είναι παρά ένα ιμπε­ρια­λι­στι­κό ερ­γα­λείο επι­βο­λής, το ΝΑΤΟ είναι επι­θε­τι­κό σύμ­φω­νο πο­λέ­μου, το ΝΑΤΟ είναι επι­στρο­φή στο πα­ρελ­θόν. Το Λε­βί­τσα αντι­τί­θε­ται στην έντα­ξη της χώρας μας στο ΝΑΤΟ. Δεν θέ­λου­με να συμ­με­τέ­χου­με με κα­νέ­ναν τρόπο στην κα­τα­στο­λή άλλων λαών. Αλλά και η έντα­ξη στο ΝΑΤΟ δεν θα φέρει τί­πο­τα θε­τι­κό για τον λαό, αντί­θε­τα θα πρέ­πει να αφιε­ρώ­νου­με το 2% του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού για στρα­τιω­τι­κούς σκο­πούς, αυτά είναι πόροι που μπο­ρούν να χρη­σι­μο­ποι­η­θούν για κοι­νω­νι­κά προ­γράμ­μα­τα, για υγειο­νο­μι­κή πε­ρί­θαλ­ψη ή για την παι­δεία.

Πι­στεύ­ε­τε ότι το ζή­τη­μα της έντα­ξης στην ΕΕ θα πρέ­πει να απο­συν­δε­θεί από την έντα­ξη στο ΝΑΤΟ; Ποιος ήταν ο ρόλος της ΕΕ στην εσω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή της χώρας σας;

Η έντα­ξη στην ΕΕ είναι δια­κρι­τή από την έντα­ξη στο ΝΑΤΟ, υπάρ­χουν κρά­τη-μέ­λη της ΕΕ που δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ. Ο ρόλος της ΕΕ στην πε­ριο­χή είναι ση­μα­ντι­κός, αλλά η δι­πλω­μα­τία της ΕΕ είναι ήπια, το σφυρί του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού εδώ είναι η αμε­ρι­κα­νι­κή δι­πλω­μα­τία. Εν πάση πε­ρι­πτώ­σει, εμείς στη­ρί­ζου­με την ευ­ρω­παϊ­κή ολο­κλή­ρω­ση, αλλά η ΕΕ πρέ­πει να ανα­διαρ­θρω­θεί, γιατί βα­σί­ζε­ται στις βά­σεις των κα­πι­τα­λι­στι­κών και ιμπε­ρια­λι­στι­κών συμ­φε­ρό­ντων των κυ­ρί­αρ­χων χωρών. Η ενο­ποί­η­ση των λαών της Ευ­ρώ­πης πρέ­πει να βα­σί­ζε­ται στην ισό­τη­τα και την ισορ­ρο­πη­μέ­νη ανά­πτυ­ξη, όχι στα κα­πι­τα­λι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Και για μια τέ­τοια ολο­κλή­ρω­ση χρεια­ζό­μα­στε πρώτ’ απ’ όλα πε­ρι­φε­ρεια­κή συ­νερ­γα­σία στη βαλ­κα­νι­κή χερ­σό­νη­σο.

Στα ελ­λη­νι­κά μέσα μα­ζι­κής ενη­μέ­ρω­σης γί­νε­ται διαρ­κώς λόγος για τις «αλυ­τρω­τι­κές βλέ­ψεις» της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας που απο­δί­δο­νται σε άρθρα του συ­ντάγ­μα­τός της. Υπάρ­χει κά­ποια βάση σ’αυ­τήν την κα­τη­γο­ρία; Ο εθνι­κι­σμός που προ­ω­θού­σαν οι κυ­βερ­νή­σεις του VMRO-DPMNE καθώς και η χρήση των συμ­βό­λων της αρ­χαιό­τη­τας απο­τε­λούν έκ­φρα­ση τέ­τοιων βλέ­ψε­ων;

Τη στιγ­μή της ανε­ξαρ­τη­σί­ας της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας από τη Γιου­γκο­σλα­βία, ως απο­τέ­λε­σμα του αυ­ξα­νό­με­νου εθνι­κι­σμού της επο­χής εκεί­νης, υπήρ­ξαν δη­λώ­σεις από το τότε νε­ο­συ­στα­θέν κόμμα VMRO-DPMNE ότι θα πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν το επό­με­νο συ­νέ­δριό τους στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Δη­λώ­σεις αυτού του τύπου είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κές του εθνι­κι­σμού στα Βαλ­κά­νια, αλλά δεν απο­τε­λούν πραγ­μα­τι­κή απει­λή για αλ­λα­γή συ­νό­ρων στην πε­ριο­χή. Το VMRO-DPMNE γνώ­ρι­σε από τότε πολ­λές δια­σπά­σεις και έχει εξε­λι­χθεί σε λαϊ­κι­στι­κό κόμμα. Χρη­σι­μο­ποί­η­σε τον εθνι­κι­σμό για να εξα­σφα­λί­σει την κυ­ριαρ­χία του, και όπως μά­θα­με από τα ηχη­τι­κά που δη­μο­σιο­ποι­ή­θη­καν κατά τη διάρ­κεια του σκαν­δά­λου των πα­ρα­κο­λου­θή­σε­ων, το VMRO-DPMNE είχε δε­χθεί πα­ρό­μοιες θέ­σεις με αυτές του SDSM στο θέμα του ονό­μα­τος.

Το πιο ση­μα­ντι­κό είναι όμως να κα­τα­λά­βου­με τους λό­γους για τους οποί­ους το VMRO-DPMNE και η δεξιά χρειά­ζο­νται αυτή την «αρ­χαιο­ποί­η­ση» της μα­κε­δο­νι­κής ταυ­τό­τη­τας. Είναι σαφές ότι τα έθνη είναι σύγ­χρο­νη έν­νοια και δη­μιουρ­γού­νται με τον σχη­μα­τι­σμό του εθνι­κού κρά­τους. Είναι επί­σης σαφές ότι οι δε­ξιές δυ­νά­μεις έχουν ανά­γκη τους μύ­θους περί έν­δο­ξου εθνι­κού κρά­τους. Ωστό­σο η δια­μόρ­φω­ση της μα­κε­δο­νι­κής εθνι­κής ταυ­τό­τη­τας υπήρ­ξε ιδιαί­τε­ρα άτυπη. Η ταυ­τό­τη­τα αυτή δεν κα­τα­σκευά­στη­κε από τη δεξιά αλλά από την αρι­στε­ρά, επει­δή η αρι­στε­ρά ήταν ρε­που­μπλι­κα­νι­κή και δεν ήθελε η δια­δι­κα­σία απε­λευ­θέ­ρω­σης από την οθω­μα­νι­κή κυ­ριαρ­χία να κα­τα­λή­ξει στην έντα­ξη σε οποια­δή­πο­τε από τις μο­ναρ­χί­ες των Βαλ­κα­νί­ων. Ετσι ξε­κί­νη­σε το μα­κε­δο­νι­κό ζή­τη­μα ως πο­λι­τι­κό ζή­τη­μα, κατ’ αρχήν κυ­ριαρ­χί­ας και αρ­γό­τε­ρα ως εθνι­κό ζή­τη­μα. Όπως γνω­ρί­ζου­με από την ιστο­ρία, το μα­κε­δο­νι­κό έθνος δη­μιουρ­γεί­ται το 1944 με το σχη­μα­τι­σμό της Λαϊ­κής Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας, αρ­γό­τε­ρα της Σο­σια­λι­στι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας στα πλαί­σια της ομο­σπον­δί­ας της Γιου­γκο­σλα­βί­ας. Αλλά αυτό ήταν ένα σο­σια­λι­στι­κό ερ­γα­τι­κό κρά­τος, όχι ένα εθνι­κό κρά­τος. Η δεξιά δεν μπο­ρού­σε λοι­πόν να δη­μιουρ­γή­σει έναν μύθο γύρω από ένα σο­σια­λι­στι­κό κρά­τος και το ση­με­ρι­νό δεν της φαι­νό­ταν επαρ­κώς έν­δο­ξο. Έτσι στρά­φη­καν στην αρ­χαιό­τη­τα, για να κα­τα­σκευά­σουν το μύθο που χρεια­ζό­ταν η αφή­γη­σή τους.

Σχε­τι­κά με τις αλυ­τρω­τι­κές τά­σεις της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας, νο­μί­ζω ότι απο­τε­λεί μια υπερ­βο­λή που δεν έχει καμία σχέση με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Αν κοι­τά­ξου­με την οι­κο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση της Μα­κε­δο­νί­ας, η οι­κο­νο­μία μας εξαρ­τά­ται από το ελ­λη­νι­κό κε­φά­λαιο. Αν αυτό το κρά­τος θέλει να συ­νε­χί­σει να υπάρ­χει, χρειά­ζε­ται ελ­λη­νι­κό κε­φά­λαιο, και το ελ­λη­νι­κό κε­φά­λαιο εξυ­πη­ρε­τεί το δικό του συμ­φέ­ρον μέσω της φτη­νής ερ­γα­σί­ας που βρί­σκει όταν δια­σχί­ζει τα σύ­νο­ρα. Αν στρα­φού­με στη στρα­τιω­τι­κή πλευ­ρά, θα δούμε ότι η Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας είναι σε πολύ αδύ­να­μη θέση. Δεν δια­θέ­τει πε­ρισ­σό­τε­ρους από 5.000 στρα­τιώ­τες, ο εξο­πλι­σμός της είναι χα­μη­λής ποιό­τη­τας, δεν υπάρ­χουν στρα­τιω­τι­κές βά­σεις κοντά σε σύ­νο­ρα, και είναι γε­νι­κό­τε­ρα η ασθε­νέ­στε­ρη στρα­τιω­τι­κή δύ­να­μη στα Βαλ­κά­νια. Το ελ­λη­νι­κό κρά­τος έχει πολύ με­γα­λύ­τε­ρη αμυ­ντι­κή ικα­νό­τη­τα. Η μα­κε­δο­νι­κή κα­πι­τα­λι­στι­κή τάξη δεν είναι σε θέση να δια­τη­ρή­σει την κοι­νω­νι­κή τάξη χωρίς τη βο­ή­θεια του ελ­λη­νι­κού και του διε­θνούς κε­φα­λαί­ου.

Κατά συ­νέ­πεια το συμ­φέ­ρον του κε­φά­λαιου και του κρά­τους της Μα­κε­δο­νί­ας δεν είναι να αντι­πα­ρα­τε­θεί με το ελ­λη­νι­κό κρά­τος, αλλά να οι­κο­δο­μή­σει συμ­μα­χία μαζί του. Η άποψη περί αλυ­τρω­τι­κών βλέ­ψε­ων είναι απλώς προ­πα­γάν­δα για να συ­ντη­ρεί­ται η εθνι­κι­στι­κή δυ­σπι­στία με­τα­ξύ των λαών των δύο κρα­τών. Αυτό που προ­έ­χει για το συμ­φέ­ρον των ερ­γα­ζο­μέ­νων στη Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας είναι να συ­ντα­χθούν με την ελ­λη­νι­κή ερ­γα­τι­κή τάξη σε έναν κοινό αγώνα για τα δι­καιώ­μα­τά τους. Ο αγώ­νας των ερ­γα­ζό­με­νων στα δύο κράτη είναι κοι­νός.

Ας πε­ρά­σου­με τώρα στην εσω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή κα­τά­στα­ση της χώρας σας. Η απο­κά­λυ­ψη του ονο­μα­ζό­με­νου «σκαν­δά­λου των τη­λε­φω­νι­κών πα­ρα­κο­λου­θή­σε­ων», στο οποίο ενε­πλά­κη­σαν τα κύρια πρό­σω­πα της προη­γού­με­νης κυ­βέρ­νη­σης του VMRO-DMNE, καθώς και η λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση που ακο­λού­θη­σε, οδή­γη­σαν σε ση­μα­ντι­κή πο­λι­τι­κή με­τα­στρο­φή. Το σκάν­δα­λο απο­κά­λυ­ψε την έκτα­ση της λε­η­λα­σί­ας του κρά­τους από τους κυ­βερ­νώ­ντες πο­λι­τι­κούς και τη δια­φθο­ρά που έφερε η επι­βο­λή μιας εξαι­ρε­τι­κά βά­ναυ­σης νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής. Μετά τις εκλο­γές του 2016, δη­μιουρ­γή­θη­κε ένας νέος συ­να­σπι­σμός γύρω από το σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό κόμμα SDSM και τα κόμ­μα­τα που εκ­προ­σω­πούν την αλ­βα­νι­κή μειο­νό­τη­τα. Ποια είναι η εκτί­μη­σή σας για την πο­λι­τι­κή που ακο­λου­θεί η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση με επι­κε­φα­λής τον Ζόραν Ζάεφ; 

Μετά το σχη­μα­τι­σμό της νέας κυ­βέρ­νη­σης ο κό­σμος χα­λά­ρω­σε, έφυγε ο φόβος που υπήρ­χε την εποχή της κυ­ριαρ­χί­ας του VMRO-DPMNE, αλλά οι κρα­τι­κοί θε­σμοί δεν έχουν με­ταρ­ρυθ­μι­στεί. Εί­χα­με το σκάν­δα­λο των απο­ζη­μιώ­σε­ων των μελών της Κρα­τι­κής Εκλο­γι­κής Επι­τρο­πής και ένα πα­ρό­μοιο σκάν­δα­λο σχε­τι­κά με τις απο­ζη­μιώ­σεις για τα έξοδα τα­ξι­διού των βου­λευ­τών, όπως γι­νό­ταν την εποχή του VMRO-DPMNE. Η οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή πα­ρα­μέ­νει νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη. Το SDSM προ­σπα­θεί να πα­ρου­σια­στεί ως αρι­στε­ρό, παί­ζο­ντας παι­χνί­δια με τον κα­τώ­τα­το μισθό, που αυ­ξή­θη­κε από 10.800 σε 12.000 δι­νά­ρια (200 ευρώ), αλλά ταυ­τό­χρο­να άνοι­ξε και πρό­σθε­το νο­μι­κό πα­ρα­θυ­ρά­κι που δίνει στους ερ­γο­δό­τες τη δυ­να­τό­τη­τα να πα­ρα­βιά­ζουν τον νόμο. Με αυτό τον τρόπο το SDSM πα­ρου­σιά­ζε­ται ως κόμμα που νοιά­ζε­ται για τους ερ­γα­ζό­με­νους χωρίς να χρειά­ζε­ται να τα βάζει με τους κα­πι­τα­λι­στές. Υπο­σχέ­θη­καν νέες φο­ρο­λο­γι­κές πο­λι­τι­κές με προ­ο­δευ­τι­κή φο­ρο­λό­γη­ση, αλλά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τί­πο­τα δεν άλ­λα­ξε, δεν θέ­λουν και ούτε πρό­κει­ται να αντι­πα­ρα­τε­θούν με το κε­φά­λαιο.

Μπο­ρεί­τε να μας πείτε πώς σχη­μα­τί­στη­κε το Levica (Αρι­στε­ρά) και ποιοι είναι οι κύ­ριοι στό­χοι του; 

Το Levica δη­μιουρ­γή­θη­κε το 2016, μετά από πολλά χρό­νια κοι­νω­νι­κής δια­μαρ­τυ­ρί­ας και κι­νη­το­ποί­η­σης, από μέλη του κι­νή­μα­τος για την κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη Lenka και του αρι­στε­ρού δί­κτυου «Αλ­λη­λεγ­γύη», καθώς και από με­ρι­κά άτομα που δεν ήταν μέλη αυτών των ορ­γα­νώ­σε­ων. Δη­μιουρ­γή­θη­κε για να κα­λύ­ψει το κενό στά αρι­στε­ρά του πο­λι­τι­κού φά­σμα­τος και την ανά­γκη ενός ερ­γα­τι­κού κόμ­μα­τος, καθώς οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν είχαν καμία πο­λι­τι­κή ορ­γά­νω­ση που να εκ­προ­σω­πεί τα συμ­φέ­ρο­ντά τους. Κύ­ριος στό­χος του Levica είναι να εκ­προ­σω­πεί τα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των φτω­χών αν­θρώ­πων, να συμ­βά­λει στην ορ­γά­νω­ση του αγώνα των ερ­γα­ζό­με­νων και να αλ­λά­ξει την κοι­νω­νία στην κα­τεύ­θυν­ση της δι­καιο­σύ­νης.

Βλέ­πε­τε δυ­να­τό­τη­τες συ­νερ­γα­σί­ας με­τα­ξύ του Levica και των δυ­νά­με­ων της ελ­λη­νι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς που αντι­τί­θε­νται στην τρέ­χου­σα εθνι­κι­στι­κή έκρη­ξη; 

Δεν πρό­κει­ται μόνο για δυ­να­τό­τη­τες αλλά για μια ανα­γκαιό­τη­τα. Απαι­τεί­ται συ­νερ­γα­σία με­τα­ξύ των αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων στα Βαλ­κά­νια, η δη­μιουρ­γία μιας βαλ­κα­νι­κής πλατ­φόρ­μας που θα ενώ­σει την Αρι­στε­ρά στα Βαλ­κά­νια. Οι βαλ­κα­νι­κοί λαοί σύ­ρο­νται συχνά από τους εθνι­κι­στές σε με­τα­ξύ τους αντι­πα­ρα­θέ­σεις, και ενώ πα­ρα­δί­δο­νται στο αμοι­βαίο μίσος τους λε­η­λα­τού­νται από τις ελίτ τους. Μόνο χάρη στην κοινή δράση των αντιε­θνι­κι­στι­κών δυ­νά­με­ων θα μπο­ρέ­σουν να δουν ότι ο λαός από την άλλη πλευ­ρά των συ­νό­ρων δεν είναι εχθρός, αλλά αντι­με­τω­πί­ζει πα­ρό­μοια προ­βλή­μα­τα, προ­βλή­μα­τα που συχνά χρειά­ζο­νται την κοινή δράση για να επι­λυ­θούν. Προ­σβλέ­που­με λοι­πόν στη μελ­λο­ντι­κή συ­νερ­γα­σία με τους Έλ­λη­νες συ­ντρό­φους μας σ’αυ­τήν την κα­τεύ­θυν­ση.