Η αναγγελία, την τελευταία βδομάδα, για πιθανό κλείσιμο του εργοστασίου της Goodyearθα είναι άραγε η σταγόνα που θα κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει; Θα πυροδοτήσει κινητοποίηση του κόσμου των μισθωτών ενάντια στις απολύσεις και σε όλες τις μειώσεις θέσεων εργασίας; Τη στιγμή που οι εκπαιδευτικοί δυσανασχετούν ενάντια στα κυβερνητικά μέτρα, όπου το σύνολο της δημόσιας ωφέλειας απεργεί, προφανώς αυτό που ευχόμαστε είναι για πρώτη φορά να γίνει γενική απεργία ενάντια στην κυβέρνηση.
Ακόμα και αν, από την πλευρά του κόσμου, το κοινωνικό κλίμα κυριαρχείται από ένα συναίσθημα αδυναμίας, το γεγονός είναι πως υπάρχει αρκετή αηδία και οργή ενάντια σε μια κατάσταση ολοένα και πιο ανυπόφορη. Η προβολή της «καλής υγείας» των μεγάλων επιχειρήσεων, τα κέρδη των δισεκατομμυρίων ευρώ, οι περιουσίες των διευθυντικών στελεχών, τα ρεκόρ του χρηματιστηρίου... όλ’ αυτά είναι πάρα πολλά, όταν ταυτόχρονα ο MEDEF(αντίστοιχος Γαλλικός ΣΕΒ), κυβέρνηση και οικονομικοί αναλυτές κάθε είδους μας παίρνουν τα αυτιά για την προτεραιότητα της ανταγωνιστικότητας και μας παραδίδουν μαθήματα λιτότητας για τον προϋπολογισμό και θυσιών που πρέπει να αποδεχτούμε τώρα και για πάντα.
Για μια σύγκλιση των εργαζομένων που αγωνίζονται
Ευτυχώς τα καλά νέα έρχονται. Πρόκειται για την αποφασιστική απεργία των εργαζομένων στην PSA(Peugeot-Citroen) στην πόλη Aulnay, μετά από 6 μήνες ελιγμών και διαπραγματεύσεων των αφεντικών τους. Είναι η, παραπάνω από συμβολική, συνάντηση των αγωνιζομένων της PSA και της Renault μπροστά στο εργοστάσιο της Flins.
Είναι ακόμα η συνέλευση στη σχολή Πολιτικών Επιστημών στο Παρίσι, στις 24 του Γενάρη, στην οποία συναντήθηκαν πολλοί αγωνιστές για να συμφωνήσουν πάνω στην αναγκαία σύγκλιση των αγώνων.
Υπάρχει επίσης η πρωτοβουλία γυναικών –πρώην εργαζομένων στην «3 Suisses», απολυμένων εδώ και κάποιους μήνες, που έχουν δημιουργήσει το σύλλογο «Οι Απολυμένες» και τους επέτρεψε να συνεχίσουν τον αγώνα τους, διεκδικώντας ένα νόμο που θα απαγορεύει τις απολύσεις, στις περιπτώσεις που η επιχείρηση είναι κερδοφόρα.
Εδώ και μήνες, μέσα από διαδηλώσεις και συναντήσεις, συνδικαλιστικές ομάδες προβληματικών επιχειρήσεων επιβεβαιώνουν την αναγκαιότητα του συντονισμού στη βάση, ανεξάρτητα από συνδικαλιστική ταμπέλα, προσπαθώντας να στήσουν ένα δίκτυο αντίστασης. Αυτή η συλλογικότητα οργάνωσε τη διαδήλωση μπροστά στο Υπουργείο Εργασίας, για να υπενθυμίσει ότι η απαγόρευση των απολύσεων είναι απαραίτητη και επείγουσα.
Ο στόχος είναι να ξεκινήσει η συγκρότηση ενός αληθινού συντονισμού, που θα βοηθήσει τη σύγκλιση. Κάθε ευκαιρία είναι σημαντική για να δημιουργηθούν και να ενισχυθούν οι δεσμοί, για να διευρυνθούν αυτά τα δίκτυα. Έτσι έγιναν επαφές με τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους της Sanofi, της Virginή της Arcelor… με πρόθεση να αλληλοϋποστηριχτούμε και να προχωρήσουμε σε κοινές δράσεις.
Η κοινή ωφέλεια απεργεί
Την προηγούμενη βδομάδα, οι εκπαιδευτικοί του Παρισιού έγραψαν μια μέρα ιστορίας με 90% συμμετοχή στην απεργία. Μια μαζική διαδήλωση υπενθύμισε στην κυβέρνηση, που επιχειρεί να παρουσιάζεται ως πρωταθλήτρια της διαβούλευσης και του κοινωνικού διαλόγου, την απόρριψη της μεταρρύθμισης για τα σχολικά προγράμματα, που επιβάλλεται από «τα πάνω» και με οικονομικά κριτήρια.
Η κυβέρνηση όφειλε να θυμάται την περίοδο Allegre, τότε που η οργή των εκπαιδευτικών εκφράστηκε με όλες της τις δυνάμεις ενάντια στην κυβέρνηση των Σοσιαλιστών.
Την Πέμπτη, 31 του Γενάρη, το σύνολο της δημόσιας ωφέλειας κλήθηκε σε απεργία από τη CGT, την FSUκαι τους Solidaires. Πρόκειται για μια πρώτη φάση, που πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο μαζική για να καταδικαστεί η λιτότητα της «Αριστεράς», που στοχεύει τόσο στο πορτοφόλι των εργαζομένων στη δημόσια ωφέλεια, όσο και στις ίδιες τις δημόσιες υπηρεσίες, με την αυστηρότητα του προϋπολογισμού και την άρνηση δημιουργίας απαραίτητων θέσεων εργασίας. Αυτή η κυβέρνηση δεν θέλει να καταργήσει ούτε τις ημέρες υποχρεωτικής άδειας που η δεξιά επέβαλε στους υπαλλήλους.
Δημόσιος και ιδιωτικός τομέας: Κοινός αγώνας!
Αυτές οι μέρες των κινητοποιήσεων στην εκπαίδευση, στην κοινή ωφέλεια, αποτελούν επίσης αντίστοιχες ευκαιρίες για δυνάμωμα των σχέσεων και διεύρυνση των δικτύων, καθώς μια από τις προκλήσεις της τρέχουσας περιόδου είναι μπροστά μας: Να καταφέρουμε επιτέλους την υλοποίηση του «όλοι μαζί» που τραγουδάμε στις διαδηλώσεις και που ελπίζουμε εδώ και χρόνια. Οφείλουμε να βρούμε τώρα τα μονοπάτια για να φτιάξουμε μια λαϊκή αντιπολίτευση.
Τη στιγμή που οι συνδικαλιστικές συνομοσπονδίες δείχνουν ιδιαίτερα ανίκανες να προωθήσουν την ελάχιστη σημαντική δράση, υπάρχει επείγουσα ανάγκη επιτυχίας μέσα απ’ την ενότητα. Πρόκειται για ζήτημα αλληλεγγύης εντός του δικού μας κοινωνικού στρατοπέδου, πρόκειται επίσης για ζήτημα αποτελεσματικότητας. Για να αλλάξουμε τα δεδομένα, έχουμε ανάγκη από όλες μας τις δυνάμεις. Το να οικοδομήσουμε και να επιτύχουμε αυτόν τον συντονισμό και αυτή τη σύγκλιση είναι απαραίτητο, είναι εφικτό... Είναι για τώρα!
