Όλοι μαζί ενωμένοι… μα, συγνώμη, αυτή εκεί δεν είναι η αστυνομία;

Το μόνο σί­γου­ρο με το Athens Pride είναι ότι δεν πλήτ­τεις ποτέ. Λίγες μέρες πριν από την έναρ­ξή του ασχο­λού­μα­σταν με τη “χρυσή χο­ρη­γία” που πήρε από την Eldorado Gold (και τε­λι­κά επέ­στρε­ψε μετά την κα­τα­κραυ­γή των αν­θρώ­πων του κι­νή­μα­τος).

Το Σάβ­βα­το (10 Ιούνη) μια ομάδα αστυ­νο­μι­κών επι­χεί­ρη­σε να πα­ρέμ­βει στην πο­ρεία ορ­γα­νω­μέ­να, με μπλοκ. Απο­λο­γι­σμός: Πολύ έντο­νη –και μάλ­λον ανα­με­νό­με­νη- αντί­δρα­ση τμη­μά­των του κι­νή­μα­τος εκεί­νη την ώρα. Το λο­ατ­κια+ κί­νη­μα χω­ρι­σμέ­νο σε στρα­τό­πε­δα με πυρ ομα­δόν από σχό­λια και χα­ρα­κτη­ρι­σμούς ένα ει­κο­σι­τε­τρά­ω­ρο μετά.     

Ας ξε­κι­νή­σου­με με κά­ποια δε­δο­μέ­να.

Δε­δο­μέ­νο πρώτο: Η αστυ­νο­μία, από τη θέση της και μόνο, ως κα­τα­σταλ­τι­κός μη­χα­νι­σμός του κρά­τους, βρί­σκε­ται απέ­να­ντί μας. Μας χω­ρί­ζει πολλή βία και πολύ αίμα για να αγνο­ή­σου­με το δε­δο­μέ­νο αυτό και να προ­χω­ρή­σου­με ανώ­δυ­να πα­ρα­κά­τω. Τα συμ­φέ­ρο­ντά της είναι ασυμ­φι­λί­ω­τα με τα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζό­με­νων, της νε­ο­λαί­ας, των με­τα­ναστ(ρι)ών, των αν­θρώ­πων του κι­νή­μα­τος. Είναι ταγ­μέ­νη να δια­σφα­λί­ζει ότι τα πράγ­μα­τα σ’ αυτόν τον κόσμο θα πα­ρα­μεί­νουν ως έχουν: κά­ποιοι (λίγοι) θα λει­τουρ­γούν κα­τα­πιε­στι­κά σε βάρος κά­ποιων άλλων (των πολ­λών).

Δε­δο­μέ­νο δεύ­τε­ρο: Κά­ποιοι και κά­ποιες έν­στο­λοι/ες, ως άτομα, δια­φω­νούν με το πα­ρα­πά­νω σχήμα. Δεν εί­μα­στε οι κα­ταλ­λη­λό­τε­ροι άν­θρω­ποι για να εξε­τά­σου­με το πώς λύ­νουν αυτή την αντί­φα­σή μέσα τους με το να πα­ρα­μέ­νουν σε έναν κα­τε­ξο­χήν κα­τα­πιε­στι­κό θεσμό, που είναι υπεύ­θυ­νος για βιαιο­πρα­γί­ες, βα­σα­νι­σμούς, επα­να­προ­ω­θή­σεις με­τα­ναστ(ρι)ών, και δο­λο­φο­νί­ες. Δεν εξε­τά­ζου­με ακόμα τις αυ­τα­πά­τες που τυχόν έχουν αυτές και αυτοί οι έν­στο­λοι/ες. Αυ­τα­πά­τες ότι μέσω τα­χύρ­ρυθ­μων προ­γραμ­μά­των και εκ­παι­δευ­τι­κών σε­μι­να­ρί­ων είναι εφι­κτή μια “άλλη”, πιο “δη­μο­κρα­τι­κή”, πιο “σύγ­χρο­νη αστυ­νο­μία που θα είναι κοντά στον πο­λί­τη”. Το κατά πόσο μπο­ρεί να “με­ταρ­ρυθ­μι­στεί” και να “εκ­συγ­χρο­νι­στεί” η αστυ­νο­μία θα ήταν κα­λύ­τε­ρο να το απα­ντή­σου­με όσες και όσοι έχου­με δε­χτεί την ιδιαί­τε­ρη με­τα­χεί­ρι­σή της σε πο­ρεί­ες, σε απερ­γί­ες, σε κα­τα­λή­ψεις σχο­λών ή κτι­ρί­ων μέσα σε σύν­νε­φα από δα­κρυ­γό­να και κα­πνο­γό­να. Θα ήταν κα­λύ­τε­ρο να το απα­ντή­σουν οι γκέι άντρες που -ανα­ζη­τώ­ντας ερω­τι­κό σύ­ντρο­φο σε πάρ­κα- έχουν δε­χτεί εξευ­τε­λι­σμό και βία, οι τρανς και cis γυ­ναί­κες σε­ξερ­γά­τριες στις πιά­τσες, οι γυ­ναί­κες που δι­στά­ζουν να κα­ταγ­γεί­λουν τον βια­σμό που έχουν υπο­στεί, για να μη θυ­μα­το­ποι­η­θούν για δεύ­τε­ρη φορά μέσα στα αστυ­νο­μι­κά τμή­μα­τα.

Δε­δο­μέ­νο τρίτο: Έχει σχέση με όλα τα πα­ρα­πά­νω η συ­γκε­κρι­μέ­νη ομάδα που θέ­λη­σε να πα­ρέμ­βει στο Athens Pride;

Ένα βα­σι­κό ερώ­τη­μα που καλό θα ήταν να απα­ντη­θεί είναι το εάν η δράση της συ­γκε­κρι­μέ­νης ομά­δας έρ­χε­ται σε ρήξη με την ηγε­σία της αστυ­νο­μί­ας, οπότε –στην πε­ρί­πτω­ση αυτή- θα μπο­ρού­σε να λει­τουρ­γή­σει απο­δο­μη­τι­κά για τον ρόλο των κα­τα­σταλ­τι­κών μη­χα­νι­σμών. Πέρα από τις προ­θέ­σεις ή τις γε­νι­κές δια­κη­ρυ­κτι­κές αρχές τους -όπως τις δια­βά­σα­με στο κεί­με­νο που συ­νό­δευ­σε την πα­ρέμ­βα­σή τους αυτή- με ποιον τρόπο δια­φο­ρο­ποιού­νται, στην πράξη, από τον μη­χα­νι­σμό της αστυ­νο­μί­ας ως τέ­τοιο; Πόσο προ­σπα­θούν να αλ­λά­ξουν τα πράγ­μα­τα “από μέσα”, ό,τι κι αν ση­μαί­νει αυτό; Με ποιο τρόπο η δράση τους απο­δυ­να­μώ­νει την αστυ­νο­μία προ­κα­λώ­ντας “ρωγ­μές”, όσο κι αν δια­φω­νού­με κά­ποιες και κά­ποιοι με την άποψη ότι τα πράγ­μα­τα αλ­λά­ζουν με στα­δια­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις ή με την “εκ­παί­δευ­ση”; Απ’ ό,τι φαί­νε­ται το όλο ζή­τη­μα δεν είναι μόνο “θέμα παι­δεί­ας” (κε­ντρι­κό σύν­θη­μα του φε­τι­νού Athens Pride)…

Και για να το κλεί­σου­με, πόσο πη­γαί­νουν κό­ντρα στο ίδιο το κρά­τος και στον θεσμό που υπη­ρε­τούν και πόσο πει­στι­κοί/ές να γί­νουν ότι το κά­νουν, όταν αμέ­σως μετά την αντί­δρα­ση που υπήρ­ξε για τη συμ­με­το­χή τους το μόνο πανό στο οποίο βρή­καν “φι­λο­ξε­νία” ήταν αυτό της νε­ο­λαί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ; Το ότι το πανό αυτό κρα­τού­σε η ίδια η εν­σάρ­κω­ση του κρά­τους της μνη­μο­νια­κής Ελ­λά­δας, ο υπουρ­γός οι­κο­νο­μι­κών, προσ­δί­δει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρη ει­ρω­νεία στο γε­γο­νός. Κά­ποιες φορές αυτά που κά­νεις, φω­νά­ζουν πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο απ’ αυτά που ισχυ­ρί­ζε­σαι ότι θες να κά­νεις.

Την επο­μέ­νη του πε­ρι­στα­τι­κού (Κυ­ρια­κή 11 Ιούνη), η ομάδα “Δράση αστυ­νο­μι­κών ενά­ντια στον ρα­τσι­σμό” κά­λε­σε όλες τις λοατ συλ­λο­γι­κό­τη­τες να κα­τα­δι­κά­σουν. Τό­νι­σαν μά­λι­στα με έμ­φα­ση στην ανα­κοί­νω­ση τους το ΟΛΕΣ, μη τυχόν και πα­ρα­λεί­ψει καμία να το πρά­ξει. Δεν γνω­ρί­ζω την (κι­νη­μα­τι­κή;) δράση των συ­γκε­κρι­μέ­νων εν­στό­λων, αλλά ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός ως «ρα­τσι­στές» και «μπα­χα­λο­φα­σί­στες» που απηύ­θυ­ναν απέ­να­ντι σε όσες και όσους τούς ζή­τη­σαν να μη συμ­με­τά­σχουν με το πανό τους, δεί­χνει μάλ­λον πόσο μα­κριά από το κί­νη­μα βρί­σκο­νται. Υπη­ρε­τώ­ντας έμ­μι­σθα στον κα­τε­ξο­χήν κα­τα­σταλ­τι­κό θεσμό της αστυ­νο­μί­ας είναι μάλ­λον οι τε­λευ­ταί­οι αυτοί που θα μπο­ρού­σαν να κου­νά­νε επι­δει­κτι­κά το δά­χτυ­λο απέ­να­ντι σε αν­θρώ­πους του κι­νή­μα­τος για το πώς πρέ­πει να δρουν όταν κα­τε­βαί­νουν στον δρόμο διεκ­δι­κώ­ντας τα δι­καιώ­μα­τά τους ή πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο να τους απευ­θύ­νουν την κα­τη­γο­ρία περί ρα­τσι­σμού ή φα­σι­σμού (!).

Στο σπίτι του κρε­μα­σμέ­νου, ε, είσαι λίγο πιο προ­σε­κτι­κός/ή και φρο­ντί­ζεις να μη μι­λή­σεις για σκοι­νί…