Πέντε (5) παρατηρήσεις σε μια πρωθυπουργική δήλωση

Πρώ­τον: Ο πρω­θυ­πουρ­γός Αλέ­ξης Τσί­πρας πα­ρό­τρυ­νε «κά­ποιους», έτσι ανω­νύ­μως, να «μην κρύ­βο­νται πίσω από την ασφά­λεια της δικής του υπο­γρα­φής», την οποία έβαλε στη συμ­φω­νία – νέο μνη­μό­νιο. Πράγ­μα­τι υπάρ­χουν υπο­γρα­φές που, όταν μπαί­νουν, ανά­λο­γα με την πε­ρί­πτω­ση, προ­κα­λούν ασφά­λεια και σι­γου­ριά ή ανα­σφά­λεια και αβε­βαιό­τη­τα. Η υπο­γρα­φή ενός νέου μνη­μο­νί­ου λι­τό­τη­τας μόνο οργή και ανη­συ­χία επι­φέ­ρει και σί­γου­ρα ο,τι­δή­πο­τε άλλο παρά ασφά­λεια προ­κα­λεί.

Πέραν τού­του, το πρω­θυ­πουρ­γι­κό επι­χεί­ρη­μα γι αυ­τούς που, τάχα, «κρύ­βο­νται» είναι τε­τριμ­μέ­νο, αφού και οι προη­γού­με­νοι πρω­θυ­πουρ­γοί, που υπέ­γρα­ψαν μνη­μό­νια, τις ίδιες αι­τιά­σεις επι­κα­λού­νταν, πως δέ­χο­νταν , δήθεν, κρι­τι­κή «εκ του ασφα­λούς»!!! Είχαν δίκιο;

Δεύ­τε­ρον: Στη ζωή και πρώτα απ' όλα στην πο­λι­τι­κή, υπάρ­χουν συ­χνό­τα­τα εκ­βια­σμοί και μά­λι­στα εκ­βια­σμοί ακραία απο­κρου­στι­κοί και κτη­νώ­δεις αλλά από την άλλη υπάρ­χουν και εκ­βια­ζό­με­νοι , οι οποί­οι είτε υπο­κύ­πτουν στους εκ­βια­σμούς είτε αντι­στέ­κο­νται και τους αρ­νού­νται.

Τρί­τον: Στις 12 Ιούλη ανα­κα­λύ­φθη­κε ότι δεν υπήρ­χε εναλ­λα­κτι­κή λύση απέ­να­ντι στους εκ­βια­σμούς και έπρε­πε ανα­γκα­στι­κά να υπο­γρα­φεί νέο μνη­μό­νιο με νέα μέτρα λι­τό­τη­τας; Όταν επί πέντε χρό­νια ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όχι μόνο αντι­μά­χο­νταν ένα νέο μνη­μό­νιο αλλά και ζη­τού­σε την άμεση ακύ­ρω­ση των υπαρ­χό­ντων, δεν είχε εναλ­λα­κτι­κή λύση ή πί­στευε αφε­λώς ότι αυτή η εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση θα μπο­ρού­σε απο­κλει­στι­κά και σε κάθε πε­ρί­πτω­ση να επι­τευ­χθεί εντός ευ­ρω­ζώ­νης; Όταν στις 5 Ιου­λί­ου προ­κη­ρύ­χθη­κε δη­μο­ψή­φι­σμα και ζη­τή­θη­κε από τον ελ­λη­νι­κό λαό και τη νε­ο­λαία να πει ΟΧΙ στα μνη­μό­νια, τους εκ­βια­σμούς και τη λι­τό­τη­τα, δεν υπήρ­χε εναλ­λα­κτι­κή λύση; Τι άλ­λα­ξε μέσα σε μια βδο­μά­δα και το «ΟΧΙ» με­τα­τρά­πη­κε σιω­πη­ρά σε «ΝΑΙ»;

Τέ­ταρ­τον: Η εναλ­λα­κτι­κή λύση απέ­να­ντι στα μνη­μό­νια και τη λι­τό­τη­τα δεν είναι τε­χνι­κο-με­λε­τη­τι­κό ζή­τη­μα αλλά εξό­χως πο­λι­τι­κό. Μια αντι­μνη­μο­νια­κή-προ­ο­δευ­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή λύση δεν μπο­ρεί να διεκ­δι­κη­θεί χωρίς να θέ­σουν όσοι την προ­βάλ­λουν σε αμ­φι­σβή­τη­ση τη θέση της χώρας μας στην ευ­ρω­ζώ­νη. Η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ούτε που ήθελε να ακού­σει για μια τέ­τοια επι­λο­γή. Η πα­ρου­σία της Ελ­λά­δας στην ευ­ρω­ζώ­νη, ήταν για την ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μέχρι και την ύστα­τη στιγ­μή, το απα­ρα­σά­λευ­το δόγμα, που έπαιρ­νε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά θρη­σκευ­τι­κής προ­σή­λω­σης και η εν­δε­χό­με­νη έξο­δος εμ­φα­νί­ζο­νταν πε­ρί­που ως εί­σο­δος στην κό­λα­ση! Εναλ­λα­κτι­κή λύση, λοι­πόν, υπήρ­χε. Η πο­λι­τι­κή βού­λη­ση δεν υπήρ­χε για να ανα­δει­χθεί αυτή η λύση και για να προ­ε­τοι­μα­στεί ο λαός για να την απο­δε­χθεί και να την πι­στέ­ψει.

Η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν αυ­το­πα­γι­δευ­μέ­νη στο γερ­μα­νι­κό γκέτο της ευ­ρω­ζώ­νης και στην «πάση θυσία» πα­ρα­μο­νή στο ευρώ. Αυτό έφται­γε και όχι η μη ύπαρ­ξη εναλ­λα­κτι­κής λύσης.

Πέμ­πτον: Όσο γι΄ αυ­τούς που από έν­δεια επι­χει­ρη­μά­των εμ­φα­νί­ζουν το αρι­στε­ρό εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο ως «ρι­φι­φί» (!!!), τάχα, στο Νο­μι­σμα­το­κο­πείο και «αρ­πα­γή» του stock των χαρ­το­νο­μι­σμά­των της ΕΚΤ, δεν θέλω να πα­ρα­συρ­θώ και να πω κάτι ιδιαί­τε­ρα δη­κτι­κό , απλώς να θυ­μί­σω ότι άλλοι και σε άλλες σκο­τει­νές πε­ριό­δους ήταν που εμ­φά­νι­ζαν τους αρι­στε­ρούς ως «λη­στο­συμ­μο­ρί­τες». Από κει και πέρα , όμως, είναι απο­λύ­τως πα­ρά­δο­ξο να θε­ω­ρού­με «νό­μι­μη» τη δια­κο­πή από την ΕΚΤ της ρευ­στό­τη­τας των τρα­πε­ζών και «νό­μι­μο» τον στραγ­γα­λι­σμό της οι­κο­νο­μί­ας μας αλλά «ρι­φι­φί» και «αρ­πα­γή» την αξιο­ποί­η­ση των 20 δις προ­κει­μέ­νου να διευ­κο­λυν­θεί , με νό­μι­μη πράξη του Υπουρ­γι­κού Συμ­βου­λί­ου, η εν­δε­χό­με­νη με­τά­βα­ση από το ευρώ στο εθνι­κό νό­μι­σμα. Η νό­μι­μη αξιο­ποί­η­ση των 20 δις της Κε­ντρι­κής Τρά­πε­ζας της Ελ­λά­δας δεν είναι η εναλ­λα­κτι­κή λύση, είναι πι­θα­νόν ένα από τα πολλά μέσα, για την προ­ώ­θη­ση της εναλ­λα­κτι­κής λύσης. Αντί, λοι­πόν, να χτυ­πούν κά­ποιοι τη λύση , επι­χει­ρούν να δια­βάλ­λουν τα μέσα για την επί­τευ­ξή της. Κι αυτό, ακόμα, με πολύ άστο­χο τρόπο !

*Η Σόφη Πα­πα­δό­γιαν­νη είναι μέλος της Πο­λι­τι­κής Γραμ­μα­τεί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ