Το plan B της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ

Θα μου πει κά­ποιος: και ποιο ήταν το plan Α; Μα να πά­ρου­με την κυ­βέρ­νη­ση (και να την κρα­τή­σου­με πάση θυσία). Με κάθε τρόπο. 

Θυ­μά­ται άραγε κα­νείς πριν ένα χρόνο τις πε­ρί­φη­μες πρω­το­βου­λί­ες για τη ΔΕΗ και τους αι­για­λούς; Το θέμα προ­φα­νώς και δεν ήταν η υπε­ρά­σπι­ση των δη­μό­σιων αγα­θών. Το θέμα ήταν να προ­σέρ­χο­νται οι «ανε­ξάρ­τη­τοι» και να φω­το­γρα­φί­ζο­νται πρώτο τρα­πέ­ζι πίστα. Το θέμα ήταν ο σχη­μα­τι­σμός του μα­γι­κού αριθ­μού 120 (αυτός ο άτι­μος ο αριθ­μός μας βα­σα­νί­ζει και φέτος, για άλ­λους λό­γους αυτή τη φορά).

Θυ­μά­ται κα­νείς το σκη­νι­κό CSI, τις περ­σι­νές κου­ρειά­δες (οι φε­τι­νές έχουν άλ­λους «κα­κούς», τους «απο­στά­τες δια­φω­νού­ντες»), με τα μυ­στι­κά τα­μεία για τις εξα­γο­ρές βου­λευ­τών για την προ­ε­δρι­κή εκλο­γή; Τον Καμ­μέ­νο που ενη­μέ­ρω­νε πριν απ’ όλους τον Νίκο Παππά πώς θα στη­θούν τα μι­κρό­φω­να για τις υπο­κλο­πές στις πε­ρι­πτώ­σεις Ξου­λί­δου και Χαϊ­κά­λη (τι με­γα­λεία ζή­σα­με…); Τον Πα­ρα­στα­τί­δη και τον Βου­δού­ρη σε ρόλο λαγού να κα­ταγ­γέλ­λουν εξω­νη­μέ­νους βου­λευ­τές;

Όλα τα λεφτά, λοι­πόν, ήταν ποιος θα πάει να κλεί­σει το deal με τους δα­νει­στές. Ή εμείς ή αυτοί (ποιος είπε πως δεν υπάρ­χουν συν­θή­μα­τα, εκτός από πρω­θυ­πουρ­γούς, «πα­ντός και­ρού»;).

Την ίδια στιγ­μή που η πα­ρα­μυ­θία των ιθα­γε­νών με τον πε­ντο­ζά­λη, τους ζουρ­νά­δες και τα go back ανέ­βα­ζε ντε­σι­μπέλ, οι αγ­γε­λια­φό­ροι της ηγε­τι­κής ομά­δας, Δρα­γα­σά­κη­δες, Στα­θά­κη­δες και ΣΙΑ, συ­να­ντού­σαν τους Άσμου­σεν και τα funds στο city του Λον­δί­νου, ιχνο­γρα­φώ­ντας το πε­ρί­γραμ­μα του επι­κεί­με­νου deal.

Όπως, όμως, όλα τα πα­ρα­μύ­θια που σέ­βο­νται τον εαυτό τους, έτσι κι αυτό είχε και δράκο.

Οι «ακραί­οι κύ­κλοι» των δα­νει­στών κα­τέ­στη­σαν εξαρ­χής πολύ σαφές πως συμ­φω­νία χωρίς μνη­μό­νιο, μνη­μό­νιο πούρο, «κα­νο­νι­κό», μνη­μό­νιο 100%, δεν υπάρ­χει. 

Έτσι, λοι­πόν, μπήκε σε εφαρ­μο­γή το plan B (όχι το κα­νο­νι­κό, αλλά το ντε­μέκ, αυτό της ηγε­τι­κής ομά­δας), η δια­μόρ­φω­ση δη­λα­δή των προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων για την απο­δο­χή του μνη­μο­νί­ου. Το ξε­χεί­λω­μα της «δια­πραγ­μά­τευ­σης», που έφερ­νε μαζί της το γο­νά­τι­σμα της οι­κο­νο­μί­ας, την από­δρα­ση κε­φα­λαί­ων, το συ­νε­χή απο­χρω­μα­τι­σμό των «κόκ­κι­νων γραμ­μών», με ανα­με­νό­με­νο απο­τέ­λε­σμα την εξά­ντλη­ση των κοι­νω­νι­κών αντο­χών και την άμ­βλυν­ση των αντι­στά­σε­ων για την… κα­τά­πο­ση του επερ­χό­με­νου μνη­μο­νί­ου.

Το deal, όμως, δεν μπο­ρού­σε να πε­ρά­σει εύ­κο­λα ούτε μέσα από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (εξαι­τί­ας της ισχυ­ρής αντί­στα­σης ενός με­γά­λου τμή­μα­τος του κόμ­μα­τος) ούτε στην Κ.Ο. (κάτι που κα­τα­γρά­φη­κε ως μη ανα­με­νό­με­νη στο εύρος της ανταρ­σία, στην πρώτη εκεί­νη εν­δει­κτι­κή ψη­φο­φο­ρία για τη συμ­φω­νία της 20ής Φλε­βά­ρη), με κορμό αυτής της αντί­στα­σης την Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα. Βαθ­μιαία, μά­λι­στα, οι αντι­δρά­σεις διευ­ρύ­νο­νταν και στους κόλ­πους της πα­λιάς «προ­ε­δρι­κής» πλειο­ψη­φί­ας.

Στο πλαί­σιο αυτό -και ακρι­βώς εκεί­νη την πε­ρί­ο­δο- απο­φα­σί­στη­κε η συ­γκρό­τη­ση της «Ενω­τι­κής Κί­νη­σης», μιας φρά­ξιας της ηγε­τι­κής ομά­δας, με στόχο τη «βίαιη ανα­συ­γκρό­τη­ση» της πάλαι ποτέ προ­ε­δρι­κής πλειο­ψη­φί­ας, την ανα­χαί­τι­ση των με­τα­το­πί­σε­ων προς την Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα και εν τέλει την προ­ώ­θη­ση του σχε­δια­σμού της απο­δο­χής των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών και των πο­λι­τι­κών συμ­μα­χιών που ανα­πό­δρα­στα τις συ­νο­δεύ­ουν. 

Η δη­μιουρ­γία της «Ενω­τι­κής Κί­νη­σης», με τους δια­κη­ρυγ­μέ­νους αυ­τούς στό­χους αλλά και την έως τώρα κα­τα­γε­γραμ­μέ­νη δράση της επί του εσω­κομ­μα­τι­κού πε­δί­ου, απο­δει­κνύ­ει, πέραν πάσης αμ­φι­βο­λί­ας, ότι υπήρ­χε συ­γκε­κρι­μέ­νος πο­λι­τι­κός σχε­δια­σμός για τη μνη­μο­νια­κή στρο­φή-με­τάλ­λα­ξη και κα­θι­στά αστή­ρι­κτη τη φι­λο­λο­γία περί δήθεν ανα­γκα­στι­κών επι­λο­γών, γιατί… στις 12 τη νύχτα της 12ης Ιούλη δεν μας σφύ­ρι­ξε ο Λα­φα­ζά­νης την εναλ­λα­κτι­κή. Και αστεί­ους τους λε­ο­ντα­ρι­σμούς «να μην κρύ­βε­στε πίσω από την ασφά­λεια της δικής μου υπο­γρα­φής». Η σύγ­χρο­νη εκ­δο­χή του Νίκου Ξαν­θό­που­λου, του «παι­διού του λαού» που έχει βγά­λει το πλα­ντά­μι, εκ­δο­χή που σερ­βί­ρε­ται για να προ­κα­λέ­σει μια πρό­σκαι­ρη ψυ­χο­λο­γι­κή ταύ­τι­ση στους εύ­πι­στους, έχει πολύ κοντά πο­δά­ρια.

Το πο­λι­τι­κό σχέ­διο που σή­με­ρα ξε­τυ­λί­γε­ται με αρ­κε­τή σα­φή­νεια, από τους πλέον χα­ρα­κτη­ρι­στι­κούς εκ­φρα­στές του (Δρα­γα­σά­κης, Φίλης, Βί­τσας, Παπ­πάς και υιός κ.ά.) ότι δήθεν η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς έχει ση­μα­ντι­κό­τε­ρα κα­θή­κο­ντα να υπη­ρε­τή­σει από την ανα­τρο­πή του μνη­μο­νια­κού κα­θε­στώ­τος και της λι­τό­τη­τας, όπως ο εκ­συγ­χρο­νι­σμός και εξορ­θο­λο­γι­σμός του κρά­τους, οι «αντιρ­ρο­πι­στι­κές» πο­λι­τι­κές, ο «με­ταρ­ρυθ­μι­σμός» χωρίς τα­ξι­κό πρό­ση­μο. Η απέ­χθεια -αλλά και οι συ­γκε­κα­λυμ­μέ­νες απει­λές- προς τον «αρι­στε­ρι­σμό» και τον κι­νη­μα­τι­σμό. Ένα πο­λι­τι­κό σχέ­διο που απε­ρί­φρα­στα ρί­χνει γέ­φυ­ρες προς τον αστι­σμό, διεκ­δι­κώ­ντας ο «επα­νι­δρυ­μέ­νος» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να κα­τα­στεί φο­ρέ­ας της αστι­κής δια­χεί­ρι­σης, προ­νο­μια­κός μά­λι­στα, ενό­ψει της δυ­να­τό­τη­τας της ηγε­σί­ας του να διευ­ρύ­νει τις απι­σχνα­σμέ­νες λόγω μνη­μο­νί­ου κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες των αστι­κών ελίτ, αυτό το πο­λι­τι­κό σχέ­διο μπο­ρεί κα­νείς να το βρει πρω­τό­λεια δια­τυ­πω­μέ­νο στην αφή­γη­ση της «Ενω­τι­κής Κί­νη­σης» μήνες πριν…

Όπως εί­δα­με, όμως, ο σχε­δια­σμός σκό­ντα­φτε σε διά­φο­ρα εμπό­δια. Ένα απ’ αυτά ήταν οι «ακραί­οι κύ­κλοι» των δα­νει­στών, που δεν έδι­ναν ούτε τα ελά­χι­στα «φύλλα συκής» που ανα­ζη­τού­σε ενα­γω­νί­ως η ηγε­τι­κή ομάδα του Μα­ξί­μου. 

Ένα άλλο, οι «ακραί­οι» του Σύ­ρι­ζα, που δεν εν­νο­ού­σαν -και δεν εν­νο­ούν, φυ­σι­κά- να προ­σχω­ρή­σουν στο μνη­μο­νια­κό «ρε­α­λι­σμό». 

Και, οπωσ­δή­πο­τε, η έλ­λει­ψη κα­τα­νό­η­σης (εκ μέ­ρους του ηγε­τι­κού κέ­ντρου, γιατί επ' αυτού ορι­σμέ­νοι εκ των δα­νει­στών ίσως και να δια­τη­ρούν διαυ­γέ­στε­ρη ει­κό­να) της πραγ­μα­τι­κής κοι­νω­νι­κής συν­θή­κης στη χώρα, του αγε­φύ­ρω­του τα­ξι­κού ρήγ­μα­τος που έχει εγκα­θι­δρύ­σει το μνη­μό­νιο, πράγ­μα που κα­θι­στά εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λη -όπως υπο­στη­ρί­ζω πως θα απο­δει­χτεί και μά­λι­στα πολύ σύ­ντο­μα στην επό­με­νη πε­ρί­ο­δο- την προ­σπά­θεια κα­θε­στω­τι­κής στα­θε­ρο­ποί­η­σης.

Έτσι, λοι­πόν, έπρε­πε να επι­στρα­τευ­τούν σε­νά­ρια ασύμ­με­τρου πο­λέ­μου, που θα διο­χέ­τευαν υπερ­βο­λι­κές δο­σο­λο­γί­ες σοκ και δέους στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία, όπως το κλεί­σι­μο των τρα­πε­ζών.

Μόνο σ' αυτό το πλαί­σιο μπο­ρεί κα­νείς να το­πο­θε­τή­σει την από­φα­ση για τη διε­νέρ­γεια του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος. Που σχε­διά­στη­κε (κι αυτό πλέον, εκ του απο­τε­λέ­σμα­τος, δεν μπο­ρεί να αμ­φι­σβη­τη­θεί) για να επι­τρέ­ψει την πα­ρα­μο­νή της ηγε­τι­κής ομά­δας στο Μα­ξί­μου και την πο­λι­τι­κή δια­χεί­ρι­ση εκ μέ­ρους της, σ’ ένα τοπίο από τα πριν γνω­στό ότι είχε υπο­νο­μευ­θεί από τους δα­νει­στές με τη συ­νέρ­γεια των κυ­βερ­νη­τι­κών επι­τε­λεί­ων, ενός απο­τε­λέ­σμα­τος, που οι ίδιοι οι εμπνευ­στές του πί­στευαν πως αν δεν ήταν κα­θα­ρό «ΝΑΙ», θα προ­σο­μοί­α­ζε με «ΝΑΙ»…

Είχαν, όμως, υπο­τι­μή­σει τον λαϊκό πα­ρά­γο­ντα. Η ηγε­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θε­ώ­ρη­σε πως ο Εγκέ­λα­δος που ξύ­πνη­σε το 2010 με το τε­κτο­νι­κό ρήγμα του μνη­μο­νί­ου, είχε απο­κοι­μη­θεί. Άλ­λω­στε η ίδια, ιδιαί­τε­ρα από το 2012 και μετά, είχε επι­δο­θεί στην κατά το δυ­να­τό ακίν­δυ­νη δια­χεί­ρι­ση αυτής της συσ­σω­ρευ­μέ­νης σει­σμι­κής ενέρ­γειας. Το απο­τέ­λε­σμα όμως του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος της 5ης Ιούλη, η συ­γκλο­νι­στι­κή συ­γκέ­ντρω­ση της Πα­ρα­σκευ­ής 3ης Ιούλη στο Σύ­νταγ­μα, ο ανέλ­πι­στος νε­ο­λαι­ί­στι­κος χα­ρα­κτή­ρας της μάχης του ΟΧΙ, απο­τέ­λε­σαν κό­λα­φο γι’ αυ­τούς τους σχε­δια­σμούς. Και κα­τέ­στη­σαν έκ­θε­τη ολό­κλη­ρη την εφε­ξής πο­λι­τι­κή δια­χεί­ρι­ση, που κα­τέ­λη­ξε στην ατι­μω­τι­κή συμ­φω­νία.

Ο Αλέ­ξης Τσί­πρας στο διάγ­γελ­μά του της 26/6 για το δη­μο­ψή­φι­σμα της 5ης του Ιούλη δεν δί­στα­σε τρεις του­λά­χι­στον φορές να κα­λέ­σει τον ελ­λη­νι­κό λαό να τι­μή­σει την ιστο­ρία του. Και αυτός το έπρα­ξε με τρόπο εκ­κω­φα­ντι­κό. Ας μη βια­στούν κά­ποιοι να θά­ψουν στην Ιστο­ρία αυτό το δη­μο­ψή­φι­σμα. Οι πρω­ταί­τιοι αυτής της πρω­το­φα­νούς ασέλ­γειας κατά της ιστο­ρι­κής λαϊ­κής βού­λη­σης της 5ης του Ιούλη θα πέ­σουν με πά­τα­γο, που θα είναι πρω­το­φα­νώς εκ­κω­φα­ντι­κός. 

Το ΟΧΙ δεν ητ­τή­θη­κε, θα τους στοι­χειώ­νει μέχρι την πτώση τους και πέρα απ’ αυτήν. Συ­νε­χί­ζου­με!

* Ο Βαγ­γέ­λης Αντω­νί­ου είναι μέλος του συ­ντο­νι­στι­κού του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ της Ν.Ε. Α’  Αθή­νας