Το φετινό τριήμερο του Πολυτεχνείου, σε αντίθεση με πέρσι, παρουσίασε πιο εξωστρεφή χαρακτηριστικά και μεγαλύτερη ζωντάνια.
Αρκετές εκδηλώσεις και αφιερώματα περιέβαλαν τον εορτασμό, ενώ κατά τη διάρκεια του τριημέρου η νεολαία πέρασε μαζικά από το χώρο. Το ζήτημα της επανάκτησης του πιο πολιτικού και ανοικτού χαρακτήρα του Πολυτεχνείου είναι κάτι που πρέπει να επανέλθει στο προσκήνιο και φέτος έγινε μια καλή αρχή.
Πολιτικές εκδηλώσεις
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός με ποικίλες προσεγγίσεις και αναλύσεις από οργανώσεις και ρεύματα της Αριστεράς. Οι εκδηλώσεις και οι δημόσιες συζητήσεις γύρω από το τι συνέβη τότε διατηρούν ζωντανή τη συλλογική μνήμη και λειτουργούν βοηθητικά για τα καθήκοντα σήμερα. Από αυτή την άποψη οι εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν στον Πολυχώρο Κομμούνα το Σαββατοκύριακο 10 και 11 Νοεμβρίου παρουσίασαν τεράστιο ενδιαφέρον. Ήταν δύο ημέρες γεμάτες συζητήσεις, προβολές και εκθέσεις, για τα οποία πολύς κόσμος έδειξε ενδιαφέρον. Ειδικότερα στη συζήτηση της πρώτης ημέρας συνδέθηκαν οι προβληματισμοί και τα ερωτήματα νεότερων συντρόφων με τις εμπειρίες και τα συμπεράσματα ανθρώπων που βίωσαν τα γεγονότα. Η έκθεση με τα αποκόμματα εφημερίδων της εποχής, αλλά και το ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε, έδωσαν μια άλλη νότα στο σύνολο των εκδηλώσεων.
Εκτός όμως από τις εκδηλώσεις που προηγήθηκαν του τριημέρου, αρκετά ζωντανό ήταν και το ίδιο το τριήμερο. Παρά τις καιρικές αντιξοότητες, πλήθος κόσμου πέρασε για να εξερευνήσει τα τραπεζάκια των οργανώσεων και των κομμάτων της Αριστεράς, για να παρακολουθήσει κάποια εκδήλωση ή κάποια έκθεση με φωτογραφικό υλικό ή ακόμη και για να αφήσει απλώς ένα γαρύφαλλο. Ειδικότερα την Παρασκευή 16/11 πάρα πολλά σχολεία, αλλά και γονείς με τα παιδιά τους, επισκέφθηκαν το Πολυτεχνείο προκειμένου να γνωρίσουν από κοντά έναν χώρο εξέγερσης και συλλογικής διεκδίκησης. Το τριήμερο έδειξε να επανακτά το πολιτικό του νόημα, σε αντίθεση με την περσινή ενδοκινηματική αντιπαράθεση και εσωστρέφεια, όταν κάποιοι αυθαίρετα θεώρησαν ότι ο χώρος τους ανήκει και τον κατέλαβαν, αφήνοντας απ’ έξω συλλογικότητες, πολιτικές οργανώσεις και φορείς.
Ζωντανή πορεία
Ανάλογης ζωντάνιας και δυναμικής υπήρξε και η πορεία του Πολυτεχνείου από την πλατεία Κλαυθμώνος μέχρι την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Χιλιάδες διαδηλωτές κατέβηκαν στο δρόμο αφενός για να τιμήσουν την εξέγερση πριν 45 χρόνια, αλλά και για να στείλουν πολιτικά μηνύματα στο σήμερα. Τόσο τα φοιτητικά μπλοκ, όσο και τα μπλοκ των οργανώσεων της Αριστεράς, είχαν μεγάλη μαζικότητα και όσο η πορεία προχωρούσε, τόσο ο κόσμος τα ενίσχυε με την παρουσία του. Τα πιο σημαντικό όμως είναι η συνθηματολογία που έβγαινε από το σώμα της πορείας. Ο κόσμος διαδήλωσε ενάντια στις πολιτικές λιτότητας, τα μνημόνια, αλλά και τις σειρήνες πολέμου που ενεργοποιούν οι κινήσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Δεν επρόκειτο για μια πορεία-μνημόσυνο, αλλά για μια πορεία που έστειλε ένα σαφές πολιτικό μήνυμα στο σήμερα.
Τα βλέμματα όλων όμως τράβηξε το μαθητικό στοιχείο στη φετινή πορεία. Πάρα πολλοί μαθητές πέρασαν από το Πολυτεχνείο και βρίσκονταν είτε διάσπαρτοι σε διάφορα μπλοκ της πορείας, είτε σε αποκλειστικά δικά τους μπλοκ. Το μπλοκ των «μαθητών/τριών ενάντια στο σύστημα» ήταν ένα από αυτά. Οι πολύχρωμες σημαίες στα χέρια νεολαίων, τα ζωντανά συνθήματα, τα τύμπανα που έδιναν ρυθμό, αλλά και η ντουντούκα στα χέρια τους ήταν ένα ηχηρό μήνυμα συνέχειας των αγώνων στις νεότερες γενιές. Οι μαθητές, εκτός από τα συνθήματα που αφορούσαν τους ίδιους, φώναξαν δυνατά ενάντια στις πολιτικές της φτώχειας, τον πόλεμο και το ρατσισμό και στάθηκαν αλληλέγγυοι στο λαό της Παλαιστίνης, περνώντας έξω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία.
Απρόκλητη καταστολή
Η φετιχοποίηση της βίας από μερίδες του αναρχικού χώρου είναι κάτι σύνηθες στη συγκεκριμένη πορεία. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, ογκώδεις πορείες του Πολυτεχνείου με μεγάλη πολιτική βαρύτητα έχουν χάσει το νόημά τους, εξαιτίας αδιέξοδων συγκρούσεων από μερίδες του κινήματος. Στη φετινή πορεία δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Αν εξαιρεθούν τα γνωστά επεισόδια στο χώρο του Πολυτεχνείου αμέσως μετά τη λήξη της διαδήλωσης, όλο το υπόλοιπο σώμα εστίασε στη μαζικότητα και στην προσπάθεια να σταλεί ένα μήνυμα πολιτικής αντίθεσης στις πολιτικές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά και στη συνεργασία τους με το δυτικό ιμπεριαλισμό.
Παρ’ όλα αυτά, οι δυνάμεις καταστολής δεν έχασαν για ακόμη μία φορά την ευκαιρία να «κάνουν το κομμάτι τους». Ενώ η πορεία είχε τελειώσει και ο κόσμος διαλυόταν στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, τα ΜΑΤ εμπόδισαν τον κόσμο να εισέλθει στο μετρό και εντελώς απρόκλητα επιτέθηκαν με απίστευτη βία, τραυματίζοντας διαδηλωτές και προχωρώντας σε συλλήψεις και προσαγωγές. Αποκλείεται το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη να μην ήταν ενήμερο για το συγκεκριμένο εγκληματικό επιχειρησιακό πλάνο και φέρει ευθύνη. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θέλει το πρωί να καταθέτει στεφάνια στο Πολυτεχνείο και το βράδυ να καταστέλλει βίαια τον κόσμο που ήταν στην πορεία.
Οι αρνητικοί πρωταγωνιστές, λοιπόν, φέτος δεν ήταν άλλοι από την κυβέρνηση και τις μονάδες καταστολής, που στιγμάτισαν άλλη μια 17η Νοέμβρη με απίστευτη βία. Ο κόσμος του κινήματος όμως δεν πτοείται και η συνολική εικόνα του φετινού Πολυτεχνείου αυτό έδειξε.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
