Πολυτεχνείο 2020 – Η επόμενη μέρα

Οι πολ­λα­πλές δια­δη­λώ­σεις, που στη­ρί­χτη­καν στην επι­μο­νή των ορ­γα­νω­μέ­νων δυ­νά­με­ων της πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς, μπό­ρε­σαν να αντι­με­τω­πί­σουν την πίεση των κα­τα­σταλ­τι­κών μη­χα­νι­σμών του κρά­τους, γιατί είχαν την υπο­στή­ρι­ξη μιας ευ­ρύ­τε­ρης κοι­νω­νι­κής Αρι­στε­ράς και, πιο έμ­με­σα, την υπο­στή­ρι­ξη -σχε­δόν την «εξου­σιο­δό­τη­ση»- ακόμα πλα­τύ­τε­ρων τμη­μά­των των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της νε­ο­λαί­ας. Που μπο­ρεί, λόγω των έκτα­κτων συν­θη­κών της παν­δη­μί­ας να μην πα­ρου­σιά­στη­καν στο δρόμο, όμως έδει­ξαν με χί­λιους τρό­πους την κά­λυ­ψη που έδι­ναν σε όσους μπο­ρού­σαν να δια­δη­λώ­σουν, όπως και την απέ­χθειά τους απέ­να­ντι στο σχέ­διο της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη και στη πρω­το­φα­νή κι­νη­το­ποί­η­ση των πραι­τω­ρια­νών του Χρυ­σο­χο­ΐ­δη. Αυτά ακού­στη­καν δυ­να­τά μέσα στα σχο­λεία, στα νο­σο­κο­μεία, στους χώ­ρους δου­λειάς και στις γει­το­νιές, ενώ έφτα­σαν να δια­πε­ρά­σουν ακόμα και το τεί­χος συ­ναί­νε­σης στην κα­τα­στο­λή που προ­σπά­θη­σαν να χτί­σουν τα κα­θε­στω­τι­κά ΜΜΕ.

Για άλλη μια φορά, μετά το 1974, απο­δεί­χθη­κε ότι το Πο­λυ­τε­χνείο είναι «σκλη­ρό κα­ρύ­δι» για τα δό­ντια των κα­θε­στω­τι­κών δυ­νά­με­ων. Στα χρό­νια από τη Με­τα­πο­λί­τευ­ση και μετά, έχουν ακου­στεί ξανά και ξανά κραυ­γές όπως αυτές του Μη­τσο­τά­κη στη Βουλή, ή του Μπο­γδά­νου και του Γε­ωρ­γιά­δη στις τη­λε­ο­ρά­σεις, που απαι­τούν να κλεί­σει επι­τέ­λους το κε­φά­λαιο της τι­μη­τι­κής ανα­φο­ράς στην εξέ­γερ­ση του Νο­έμ­βρη. Κάθε φορά, όπως και φέτος, απο­τυγ­χά­νουν. Γιατί πα­ρα­μέ­νει ισχυ­ρός ο κό­σμος που κα­τα­νο­εί ότι αν τους αφή­σου­με «να κλεί­σουν αυτό το κε­φά­λαιο», θα είναι μια ήττα που δεν θα αφορά το χθες, το μα­κρι­νό 1973 και τις τότε τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κές συν­θή­κες του αγώνα, αλλά το σή­με­ρα: τις συν­θή­κες του αγώνα εδώ και τώρα, ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα, ενά­ντια στις θα­να­τη­φό­ρες πε­ρι­κο­πές των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών, για την υπε­ρά­σπι­ση των κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών δι­καιω­μά­των.

Μπρο­στά στα κα­θή­κο­ντα της επό­με­νης ημέ­ρας, αξί­ζει να θέ­σου­με το ερώ­τη­μα γιατί η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη απο­φά­σι­σε να αντι­με­τω­πί­σει φέτος το Πο­λυ­τε­χνείο με αυτήν τη δρα­κό­ντεια τα­κτι­κή.

Η απά­ντη­ση βρί­σκε­ται στη δια­πί­στω­ση ότι η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη έχει μπει σε ένα ναρ­κο­πέ­διο όπου θα κρι­θεί όχι μόνο η συ­νο­χή της, αλλά και η ίδια η βιω­σι­μό­τη­τά της. Η άνεση που της εξα­σφά­λι­ζε η εκλο­γι­κή νίκη του Ιούλη του 2019 (για την ακρί­βεια, η πο­λι­τι­κή ήττα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του Αλ. Τσί­πρα) έχει πλέον εξα­ντλη­θεί.

Η παν­δη­μία εξε­λίσ­σε­ται ήδη με δρα­μα­τι­κές μορ­φές, ενώ είναι πι­θα­νό­τα­το το σε­νά­ριο ότι θα πάρει δια­στά­σεις που η κυ­βέρ­νη­ση δεν θα μπο­ρεί να αντέ­ξει. Οι εγκλη­μα­τι­κές της επι­λο­γές που αφο­ρούν τα δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία, τα σχο­λεία, τα μέσα μα­ζι­κής με­τα­φο­ράς και την πλήρη απου­σία κάθε πα­ρέμ­βα­σης για την υγεία και την ασφά­λεια των ερ­γα­ζο­μέ­νων στους μα­ζι­κούς χώ­ρους ερ­γα­σί­ας, έρ­χο­νται κα­θη­με­ρι­νά όλο και πιο έντο­να στην επι­φά­νεια.

Πέρα από τις συ­νέ­πειες της παν­δη­μί­ας, η οι­κο­νο­μι­κή κρίση απο­δει­κνύ­ε­ται ένα αυ­τό­νο­μο και με­γά­λο πρό­βλη­μα. Ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός, πριν καν εγκρι­θεί από τη Βουλή, είναι ήδη ένα νεκρό γράμ­μα. Όλοι γνω­ρί­ζουν ότι η ση­με­ρι­νή πο­λι­τι­κή οδη­γεί με βε­βαιό­τη­τα σε μια νέα με­γά­λη αντι­δρα­στι­κή αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση, ανά­λο­γη με τα μνη­μό­νια 1, 2 και 3 που υπέ­γρα­ψαν δια­δο­χι­κά ο Γ. Πα­παν­δρέ­ου, ο Σα­μα­ράς και ο Τσί­πρας. Δεν γνω­ρί­ζουν όμως αν η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη θα έχει τη δύ­να­μη να τα επι­βά­λει.

Στα ζη­τή­μα­τα του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού αντα­γω­νι­σμού, παρά τους θη­ριώ­δεις εξο­πλι­σμούς που εξαγ­γέλ­θη­καν στη Θεσ­σα­λο­νί­κη και προ­χω­ρούν με βήμα ταχύ (για εκεί, βλέ­πε­τε, υπάρ­χουν τα λε­φτό­δε­ντρα…), η κυ­βέρ­νη­ση προ­σεγ­γί­ζει την ώρα των «διε­ρευ­νη­τι­κών επα­φών», της ορ­γά­νω­σης του δια­λό­γου με την Τουρ­κία και την προ­ο­πτι­κή της Χάγης. Αυτό, ανα­πό­φευ­κτα, θα φέρει στην επι­φά­νεια την από­στα­ση από τις ανό­η­τες, μα­ξι­μα­λι­στι­κές προσ­δο­κί­ες που καλ­λιερ­γή­θη­καν στο προη­γού­με­νο διά­στη­μα. Και η ΝΔ, το πα­ρα­δο­σια­κό κόμμα της Δε­ξιάς, που στε­γά­ζει μια εθνι­κι­στι­κή ακρο­δε­ξιά τάση, θα είναι ευά­λω­το μπρο­στά στις συ­γκε­κρι­μέ­νες απο­φά­σεις που θα πρέ­πει να παρ­θούν, μπρο­στά στους συμ­βι­βα­σμούς που θα κα­τα­στούν ως κα­θε­στω­τι­κά ανα­γκαί­οι.

Αυτές οι δυ­σκο­λί­ες είναι το υπό­βα­θρο για το ξε­κί­νη­μα, ξαφ­νι­κά φέτος το φθι­νό­πω­ρο, της δη­μό­σιας συ­ζή­τη­σης για το εν­δε­χό­με­νο με­τά­βα­σης σε κυ­βέρ­νη­σης «έκτα­κτης ανά­γκης». Ο Μη­τσο­τά­κης, μα­θη­μέ­νος μέχρι σή­με­ρα να λει­τουρ­γεί ως αναμ­φι­σβή­τη­τος Λου­δο­βί­κος, πι­στεύ­ο­ντας ότι οι συν­θή­κες που δια­σφά­λι­σε η εκλο­γι­κή νίκη του επί του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, θα πα­ρα­τα­θούν επί μακρό διά­στη­μα, αι­σθά­νε­ται την ανά­γκη να στεί­λει πο­λι­τι­κό μή­νυ­μα ότι δια­τη­ρεί τον έλεγ­χο των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων. Ότι ακόμα και αν κα­τα­στεί ανα­γκαία μια στρο­φή προς κυ­βέρ­νη­ση «έκτα­κτης ανά­γκης», αυτό θα γίνει κάτω από τον έλεγ­χο του ίδιου και του κόμ­μα­τός του. Γι’ αυτό αμό­λυ­σε τα σκυ­λιά στο φε­τι­νό Πο­λυ­τε­χνείο. Ο πει­ρα­σμός για «πο­λι­τι­κή πυγ­μής» θα είναι διαρ­κής από δω και πέρα για το επι­τε­λείο του Μη­τσο­τά­κη.

Αν δεν του βγει γε­νι­κά, όπως δεν του βγήκε στις 17 Νο­έμ­βρη, τότε οι απο­σα­θρω­τι­κές συ­νέ­πειες για την κυ­βέρ­νη­σή του θα προ­χω­ρή­σουν τα­χύ­τε­ρα.

Κάτω από την πίεση του κό­σμου και κάτω από την αί­σθη­ση ότι η απά­ντη­ση στην αντι­συ­νταγ­μα­τι­κή εκτρο­πή ήταν κρί­σι­μης ση­μα­σί­ας, έγινε κάτι ση­μα­ντι­κό: το κοινό κεί­με­νο των ΚΚΕ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΜΕ­ΡΑ­25 που συ­νυ­πο­γρά­φουν πολ­λοί αγω­νι­στές-στριες του κι­νή­μα­τος και των συν­δι­κά­των, ήταν μια μορφή ενό­τη­τας στη δράση που υπό­σχε­ται απο­τε­λέ­σμα­τα στον κόσμο μας. Ση­μειώ­νου­με ότι κάτι ανά­λο­γο δεν έγινε εφι­κτό στην πε­ρί­ο­δο των με­γά­λων αντι­μνη­μο­νια­κών αγώ­νων του 2011-13, ούτε στην κρί­σι­μη πο­λι­τι­κή «στιγ­μή» του 2014, όπου θα μπο­ρού­σαν να ανοί­ξουν τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κές προ­ο­πτι­κές από αυτές που τε­λι­κά υλο­ποί­η­σε ο Αλ. Τσί­πρας, αγκα­λιά με τον Καμ­μέ­νο (και εν μέρει με την κα­ρα­μαν­λι­κή πτέ­ρυ­γα της ΝΔ).

Λίγες μέρες πριν, ο Αλ. Τσί­πρας είχε ζη­τή­σει στη Βουλή υπουρ­γό Υγεί­ας «κοι­νής απο­δο­χής» όλων των κομ­μά­των και τη χά­ρα­ξη μιας πο­λι­τι­κής εθνι­κής ενό­τη­τας απέ­να­ντι στην παν­δη­μία. Αν η επί­τευ­ξη της ενό­τη­τας δρά­σης με­τα­ξύ των μα­ζι­κών σχη­μα­τι­σμών της Αρι­στε­ράς είναι αντι­κει­με­νι­κά ένα ευ­χά­ρι­στο νέο για τον κόσμο μας, η πο­λι­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση της πα­ρέμ­βα­σης πα­ρα­μέ­νει ένα κρί­σι­μο ζή­τη­μα. Σή­με­ρα δεν είναι γνω­στό ποια συ­νέ­χεια θα δοθεί σε αυτήν την πρω­το­βου­λία, κυ­ρί­ως από την πλευ­ρά του ΚΚΕ. Πά­ντως, μια επι­φα­νεια­κή κρού­στα έχει σπά­σει, και αυτό θα βάζει τους πά­ντες μπρο­στά σε νέα και εν­δια­φέ­ρο­ντα δι­λήμ­μα­τα. Γιατί οι προ­κλή­σεις από τη μεριά της κυ­βέρ­νη­σης θα συ­νε­χι­στούν με αμεί­ω­το ρυθμό. Ο κα­θο­ρι­στι­κός πα­ρά­γο­ντας σε μια τέ­τοια συ­γκυ­ρία θα είναι η κλι­μά­κω­ση της πα­ρέμ­βα­σης του κό­σμου από τα κάτω. Ο επό­με­νος σταθ­μός είναι ήδη γνω­στός: η πα­νερ­γα­τι­κή απερ­γία στις 26 Νο­έμ­βρη. Προς την επι­τυ­χία της πρέ­πει να συ­ντο­νι­στούν όλες οι δια­θέ­σι­μες δυ­νά­μεις. Βα­δί­ζου­με προς αυτήν με κα­λύ­τε­ρους όρους, μετά την απο­τυ­χία της κα­τα­σταλ­τι­κής «πρό­βας τζε­νε­ρά­λε» στο φε­τι­νό Πο­λυ­τε­χνείο. Έχου­με όμως ακόμα να κά­νου­με πολλά για να δια­σφα­λί­σου­με μια τέ­τοια διά­στα­ση στην επι­τυ­χία της, που θα είναι η κα­λύ­τε­ρη απά­ντη­ση στους Μη­τσο­τά­κη­δες και στους Χρυ­σο­χο­ΐ­δη­δες.