Πού το πάει η κυβέρνηση Μητσοτάκη;

Την ώρα που γρά­φο­νται αυτές οι γραμ­μές, η ζωή του Δημ. Κου­φο­ντί­να κρέ­με­ται σε μια κλω­στή. Η άκαμ­πτη στάση της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη οδη­γεί έναν απερ­γό πεί­νας στο θά­να­το, για πρώτη φορά στην Ευ­ρώ­πη μετά τις δο­λο­φο­νί­ες των απερ­γών πεί­νας του IRA από την Μάρ­γκα­ρετ Θά­τσερ.

Κα­νείς δεν δι­καιού­ται να ξεχνά ότι η ιστο­ρία έχει απο­φαν­θεί για εκεί­νη την φο­βε­ρή ιστο­ρία. Ο Μπό­μπι Σαντς και οι σύ­ντρο­φοί του τι­μώ­νται έκτο­τε ως λαϊ­κοί ήρωες στην πα­τρί­δα τους. Αντί­θε­τα, όταν πέ­θα­νε τε­λι­κά η Θά­τσερ, οι ερ­γά­τες στη Βρε­τα­νία χό­ρευαν από χαρά στους δρό­μους του Μάν­τσε­στερ και του Λί­βερ­πουλ και ακόμα πιο έξαλ­λα στα ερει­πω­μέ­να χωριά των αν­θρα­κω­ρύ­χων. Πολ­λές ευ­ρω­παϊ­κές κυ­βερ­νή­σεις, ανά­με­σά τους και κά­ποιες ακραία συ­ντη­ρη­τι­κές, έβγα­λαν πο­λι­τι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα από αυτή την εμπει­ρία: στην Ιτα­λία που έζησε τα «μο­λύ­βδι­να χρό­νια», οι «αμε­τα­νό­η­τοι» των Ερυ­θρών Τα­ξιαρ­χιών, αφού εξέ­τι­σαν πο­λυ­ε­τείς ποι­νές φυ­λά­κι­σης, απο­λαμ­βά­νουν σή­με­ρα κά­ποια από τα δι­καιώ­μα­τα που ο αστι­κός νόμος ορί­ζει για όλους τους βα­ρυ­ποι­νί­τες. Κά­ποιοι έχουν απο­φυ­λα­κι­στεί, ενώ κά­ποιοι (οι λε­γό­με­νοι πιο «σκλη­ροί») κυ­κλο­φο­ρούν ελεύ­θε­ροι την ημέρα και γυ­ρί­ζουν το βράδυ στη φυ­λα­κή. Είναι μια σκλη­ρή αστι­κή δη­μο­κρα­τία που, όμως, τηρεί εν μέρει τα στοι­χειώ­δη προ­σχή­μα­τα μιας αστι­κής δη­μο­κρα­τί­ας: την υπό­σχε­ση για ισό­τη­τα απέ­να­ντι στους νό­μους. 

Δεν αι­σθα­νό­μα­στε καμιά ανά­γκη να γρά­ψου­με σή­με­ρα για τις πο­λι­τι­κές δια­φο­ρές μας με την τα­κτι­κή που ακο­λού­θη­σε στην ελεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή ζωή του ο Δημ. Κου­φο­ντί­νας. Το κά­να­με όταν και όσο η ορ­γά­νω­σή του, η 17Ν, ήταν ενερ­γή και δρα­στή­ρια. Ο Κου­φο­ντί­νας έζησε πο­λι­τι­κά τρα­βώ­ντας στα άκρα τη σύν­δε­ση ανά­με­σα σε όσα πί­στευε και όσα έκανε. Έχο­ντας απο­φύ­γει τη σύλ­λη­ψη κατά την πε­ρί­ο­δο εξάρ­θρω­σης της 17Ν, πα­ρα­δό­θη­κε αυ­το­βού­λως για να ανα­λά­βει την πο­λι­τι­κή ευ­θύ­νη των πρά­ξε­ων της ορ­γά­νω­σής του. Αυτή η προϊ­στο­ρία έκανε ασφα­λή και βέ­βαιη την κυ­βερ­νη­τι­κή πρό­βλε­ψη για την άκαμ­πτη αντί­δρα­σή του, με πραγ­μα­τι­κή απερ­γία πεί­νας μέχρι το τέλος, μπρο­στά στη βάρ­βα­ρη πα­ρα­βί­α­ση των ελά­χι­στων δι­καιω­μά­των που έχουν απο­μεί­νει σε έναν ισο­βί­τη κρα­τού­με­νο. 

Η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή έκτο­τε κα­θο­ρί­ζε­ται από από­λυ­τη βα­ναυ­σό­τη­τα και υπο­κρι­σία. Στε­λέ­χη όπως η Γραμ­μα­τέ­ας της Αντε­γκλη­μα­τι­κής Πο­λι­τι­κής, η δια­βό­η­τη κ. Νι­κο­λά­ου, με το ζόρι κρύ­βουν πίσω από το δά­χτυ­λό τους την αδια­φο­ρία ή και την αδη­μο­νία μπρο­στά στο εν­δε­χό­με­νο να πε­θά­νει ο «αρι­στε­ρός τρο­μο­κρά­της». Άν­θρω­ποι που έζη­σαν όλη τη ζωή τους στα σα­λό­νια και στα κο­λέ­για, όπως ο «τσε­κου­ρά­τος» Μ. Βο­ρί­δης, δη­λώ­νουν ότι δεν έχει και τόση ση­μα­σία το πού θα εκτί­σει το υπό­λοι­πο της ισό­βιας φυ­λά­κι­σης του ο Δ. Κου­φο­ντί­νας. Προ­φα­νώς και έχει. Όπως και έχει πο­λι­τι­κή ση­μα­σία ότι ο νε­ο­να­ζί εγκλη­μα­τί­ας Χρ. Παπ­πάς δια­φεύ­γει, ότι ο Λαγός εξα­κο­λου­θεί να κυ­κλο­φο­ρεί ελεύ­θε­ρος, ότι ο Κασ­σι­διά­ρης εκτί­ει την ποινή του ορ­γα­νώ­νο­ντας ρα­διο­φω­νι­κές εκ­πο­μπές μέσα από το κελί του κ.ο.κ.

Η κυ­βέρ­νη­ση μοιά­ζει να αδια­φο­ρεί για τις πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες που θα επι­φέ­ρει το γε­γο­νός ενός νε­κρού πο­λι­τι­κού κρα­τού­με­νου. Πρό­κει­ται για πο­λι­τι­κό λάθος; Πρό­κει­ται για μια «υπερ-δε­ξιά» λα­θε­μέ­νη ανά­γνω­ση του πο­λι­τι­κού και κοι­νω­νι­κού συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης που υπάρ­χει μέσα στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία; Αυτό ισχυ­ρί­ζο­νται οι αντι­δρά­σεις στε­λε­χών μέσα από τη Δεξιά, που δια­φο­ρο­ποι­ή­θη­καν δη­μό­σια απέ­να­ντι στους κυ­βερ­νη­τι­κούς χει­ρι­σμούς. Γι’ αυτό προει­δο­ποιούν άν­θρω­ποι υπε­ρά­νω πάσης υπο­ψί­ας για «φι­λι­κό­τη­τα» απέ­να­ντι στον Κου­φο­ντί­να, όπως η κα­θη­γή­τρια Διε­θνούς Ασφα­λεί­ας (!) κ. Μαίρη Μπόση που δή­λω­σε ότι η ακραία κα­τα­στο­λή θα φέρει ανα­πό­φευ­κτα ακραί­ες μορ­φές αντί­στα­σης. 

Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη δεν πα­ρα­σύ­ρε­ται πα­ρορ­μη­τι­κά, κάνει στρα­τη­γι­κές πο­λι­τι­κές επι­λο­γές. Αξιο­ποιεί την πε­ρί­πτω­ση Κου­φο­ντί­να (και αυτό κάνει ακόμα πιο κυ­νι­κή τη στάση της απέ­να­ντι σε έναν ετοι­μο­θά­να­το απερ­γό πεί­νας…) για να ανα­κοι­νώ­σει την από­φα­σή της να προ­χω­ρή­σει σε ένα γε­νι­κευ­μέ­νο πό­λε­μο κατά της «Αρι­στε­ράς», εν­νο­ώ­ντας κάθε εκ­δο­χή της πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς, αλλά ιδίως την κοι­νω­νι­κή εκ­δο­χή της Αρι­στε­ράς και πιο ιδιαί­τε­ρα την ερ­γα­τι­κή αντί­στα­ση απέ­να­ντι στις βάρ­βα­ρες νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις. Το κυ­βερ­νη­τι­κό επι­τε­λείο γνω­ρί­ζει τι πράγ­μα­τι συμ­βαί­νει σή­με­ρα μέσα στην κοι­νω­νία, γνω­ρί­ζει ότι μόλις ση­κω­θεί η «κουρ­τί­να» της κα­ρα­ντί­νας θα απο­κα­λυ­φθεί μια κο­λοσ­σιαία κλι­μά­κω­ση των κοι­νω­νι­κών ανι­σο­τή­των και προ­ε­τοι­μά­ζει τον πο­λι­τι­κο­κοι­νω­νι­κό πε­ρί­γυ­ρο της Δε­ξιάς για μια δια πυρός και σι­δή­ρου αντι­με­τώ­πι­ση αυτής της επερ­χό­με­νης κα­τά­στα­σης.

Αυτό είναι το νήμα που ενώ­νει ερ­μη­νευ­τι­κά πολ­λές και δια­φο­ρε­τι­κές κυ­βερ­νη­τι­κές απο­φά­σεις, πέρα από το ζή­τη­μα του Κου­φο­ντί­να. Γι’ αυτό ο Μη­τσο­τά­κης άφησε μεν τον Λι­γνά­δη να πέσει, κά­λυ­ψε όμως (φαι­νο­με­νι­κά πα­ρά­λο­γα) την Μεν­δώ­νη, υπε­ρα­σπί­ζο­ντας μέχρι τέ­λους την κυ­βερ­νη­τι­κή από­φα­ση να ανα­δεί­ξει ένα δια­λε­χτό παιδί του αστι­σμού, με απο­στο­λή το ξε­ρί­ζω­μα της επιρ­ρο­ής της Αρι­στε­ράς στο θέ­α­τρο και στον πο­λι­τι­σμό γε­νι­κό­τε­ρα. Αυτή η κυ­βερ­νη­τι­κή γραμ­μή έγινε αμέ­σως αντι­λη­πτή από την υπε­ρά­σπι­ση του Λι­γνά­δη που δη­λώ­νει ότι αυτός δεν διώ­κε­ται ως βια­στής, αλλά ως… δε­ξιός. Γι’ αυτό η Κε­ρα­μέ­ως συ­νε­χί­ζει να νο­μο­θε­τεί ανεκ­δι­ή­γη­τες δια­τά­ξεις που προ­κα­λούν ακόμα και τα αντα­να­κλα­στι­κά του Σου­φλιά. Γι’ αυτό ο Χρυ­σο­χο­ΐ­δης συ­νε­χί­ζει να πα­ρου­σιά­ζει στο δρόμο νέες αστυ­νο­μι­κές δυ­νά­μεις, όλο και πιο πά­νο­πλες, όλο και πιο αδί­στα­κτες. 

Αυτή η στρα­τη­γι­κή δεν είναι τόσο απο­μο­νω­μέ­νη όσο αρ­χι­κά εμ­φα­νί­ζε­ται. Στη Γαλ­λία ο Μα­κρόν κη­ρύσ­σει τον πό­λε­μο κατά του «ισλα­μο-αρι­στε­ρι­σμού», θε­σμο­θε­τεί αρ­μο­διό­τη­τες του στρα­τού στα θέ­μα­τα δη­μό­σιας τάξης και συν­δέ­ει νο­μι­κά την κοι­νω­νι­κή απει­θαρ­χία στα προ­ά­στια και στα ερ­γο­στά­σια με τις κα­τη­γο­ρί­ες «κατά της ενό­τη­τας του γαλ­λι­κού κρά­τους». Στην Ισπα­νία του σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τη Σάν­τσεζ (με την υπο­στή­ρι­ξη των Πο­δέ­μος) συλ­λαμ­βά­νο­νται καλ­λι­τέ­χνες, κρα­τού­νται στις φυ­λα­κές Κα­τα­λα­νοί πο­λι­τι­κοί, ξε­σα­λώ­νουν οι φραν­κι­κοί αξιω­μα­τι­κοί που κα­λούν σε πο­λε­μι­κή δράση κατά των απει­λών «στην κυ­ριαρ­χία και στην ενό­τη­τα του κρά­τους της Ισπα­νί­ας». 

Σε όλη την ΕΕ γνω­ρί­ζουν ότι οι προ­βλέ­ψεις για γρή­γο­ρη ανά­καμ­ψη από την οι­κο­νο­μι­κή κρίση του 2020, που επι­δει­νώ­θη­κε σο­βα­ρά από το πρό­σθε­το κό­στος της παν­δη­μί­ας, προ­ο­ρί­ζο­νται για να δια­ψευ­στούν πα­τα­γω­δώς στα επό­με­να χρό­νια. Και ότι για άλλη μια φορά, οι κυ­βερ­νή­σεις και οι «θε­σμοί» θα κλη­θούν να επι­βά­λουν βα­ρύ­τα­τες θυ­σί­ες στους ερ­γα­ζό­με­νους και στις φτω­χές λαϊ­κές μάζες. Σε αυτό το εν­δε­χό­με­νο, όπως έγρα­ψε πρό­σφα­τα ο Ρου­μπι­νί, πολ­λές ευ­ρω­παϊ­κές κυ­βερ­νή­σεις θα αντι­με­τω­πί­σουν αντι­δρά­σεις «που θα κά­νουν την ελ­λη­νι­κή εμπει­ρία του 2010-12 να μοιά­ζει με ευ­χά­ρι­στη παι­δι­κή εκ­δρο­μή». 

Για αυτά τα εν­δε­χό­με­να προ­ε­τοι­μά­ζε­ται και προ­ε­τοι­μά­ζει η άκαμ­πτη πο­λι­τι­κή του Μη­τσο­τά­κη που, με αφορ­μή τον Κου­φο­ντί­να, επα­να­φέ­ρει στην επι­και­ρό­τη­τα του 21ου αιώνα το «σι­δε­ρέ­νιο χέρι» του κρά­τους της Θά­τσερ. 

Αυτή την πο­λι­τι­κή δεν μπο­ρεί και δεν πρό­κει­ται να αντι­με­τω­πί­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τη γραμ­μή του Αλ. Τσί­πρα. Με τη γραμ­μή της «προ­γραμ­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης», με τις δη­λώ­σεις για ετοι­μό­τη­τα «εθνι­κής ενό­τη­τας» στην αντι­με­τώ­πι­ση της παν­δη­μί­ας, με τις εκ­κλή­σεις για ένα «ευρύ μέ­τω­πο» που θα φτά­νει μέχρι και στα στε­λέ­χη και στις πτέ­ρυ­γες της «τί­μιας» Δε­ξιάς. Μια τέ­τοια εκλο­γο­κε­ντρι­κή στρα­τη­γι­κή, που πάει χέ­ρι-χέ­ρι με τη σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρο­ποί­η­ση στο πε­ριε­χό­με­νο της πο­λι­τι­κής, δεν θα είναι δύ­σκο­λος αντί­πα­λος για την επι­θε­τι­κή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη Δεξιά που συ­γκρο­τεί­ται. 

Όμως ο Μη­τσο­τά­κης θα συ­να­ντή­σει και άλ­λους αντι­πά­λους. Η άνο­δος της μα­ζι­κό­τη­τας στις δια­δη­λώ­σεις προει­δο­ποιεί. Τα πα­νε­πι­στή­μια θα ανοί­ξουν ξανά και η άρση της κα­ρα­ντί­νας θα λει­τουρ­γή­σει ως σύν­θη­μα ενερ­γο­ποί­η­σης σε όλους τους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους. Κι­νή­μα­τα όπως το «Ως Δαμέ!» που σή­με­ρα συ­γκλο­νί­ζει την Κύπρο θα είναι στη γε­νι­κευ­μέ­νη επι­και­ρό­τη­τα, γιατί δεν πέ­φτουν από το που­θε­νά αλλά επω­ά­ζο­νται στις συν­θή­κες του σή­με­ρα. 

Μέσα σε αυτή την πο­ρεία το μέ­τω­πο ενά­ντια στην κυ­βερ­νη­τι­κή/κρα­τι­κή κα­τα­στο­λή θα έχει ιδιαί­τε­ρη αξία. Για να είναι πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή η αντί­στα­ση, οφεί­λου­με να επι­διώ­ξου­με συ­στη­μα­τι­κά τη σύν­δε­σή του με όλες τις αντι­στά­σεις στην εκ­με­τάλ­λευ­ση, στις πε­ρι­κο­πές των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών, στην όξυν­ση του ρα­τσι­σμού, του σε­ξι­σμού κ.ο.κ. Να απο­φύ­γου­με την πα­γί­δα των απο­μο­νω­μέ­νων εκρή­ξε­ων οργής, στην οποία συ­νει­δη­τά θα ωθεί ο κυ­βερ­νη­τι­κός μη­χα­νι­σμός. Και να οδη­γή­σου­με την κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη στην πο­λι­τι­κή ήττα που της αξί­ζει. Ελ­πί­ζο­ντας ότι τότε, ο Δημ. Κου­φο­ντί­νας θα είναι ζω­ντα­νός και θα πα­νη­γυ­ρί­σει και αυτός μαζί με χι­λιά­δες και χι­λιά­δες άλ­λους και άλλες σε όλη την Ελ­λά­δα. 

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά