Mε αφορμή μια γελοιογραφία και μια δημοσιογραφική έρευνα.
Όταν οι ναζί απέκτησαν τα δικά τους επίσημα, «δημοσιογραφικά» όργανα, τις εφημερίδες Φόλκισερ Μπεομπάχτερ (Λαϊκός Παρατηρητής) και Στούρμερ (Ο Μαχητής), απέκτησαν ταυτόχρονα και τη δύναμη να απευθύνονται σε πλατιές μάζες μέσω εκλαϊκευμένων σχολίων και κατασκευασμένων ειδήσεων, προτού εγκαταστήσουν τον Χίτλερ στην καγκελαρία και βάλουν στο χέρι και τη γερμανική ραδιοφωνία. Ειδικά η Στούρμερ ενέταξε, από νωρίς, στις στήλες της, ένα σύντομο γελοιογραφικό σχόλιο, το οποίο υπέγραφε ο σκιτσογράφος Φιπς (Φίλιπ Ρούπρεχτ), το οποίο αποτελούσε τη μόνιμη, αντισημιτική προπαγάνδα του φύλλου. Ο Φιπς σκίτσαρε τους Εβραίους της Γερμανίας, με γνώμονα τη ρατσιστική προπαγάνδα, τις προκαταλήψεις και την ανθρωποφαγική διάθεση των ναζί ηγετών και οπαδών. Έτσι, ο Εβραίος των σκίτσων του Φιπς ήταν (πάντα...) τοκογλύφος, μίζερος στην όψη, κακοφτιαγμένος και γλοιώδης, ενώ πολύ σύντομα την ανθρώπινη μορφή του αντικατέστησαν διάφορες μορφές ζώων, όπως ποντίκια, φίδια, αράχνες και άλλα έντομα, προκειμένου να συμβαδίζει ο σκιτσογράφος με τον γκεμπελικό παροξυσμό εναντίον των Εβραίων της Γερμανίας και τα κηρύγματα μίσους περί «πανούκλας», «άθλιων ποντικών, που τρώνε το σώμα της Γερμανίας», «μολυσματικών ζωών που πρέπει να εξοντωθούν», «απειλής ασθενειών και καταστροφής» και άλλα παρόμοια.
Την τελευταία εβδομάδα, στις οικονομικές σελίδες και στα οικονομικά ρεπορτάζ των συστημικών ΜΜΕ, υπάρχει μια σειρά δημοσιευμάτων για το Ελληνικό. Για παράδειγμα η «Καθημερινή», που μας δίνει και την αφορμή με τη χθεσινή γελοιογραφία του Ηλία Μακρή, ήδη στις 10 Απριλίου δημοσιεύει ρεπορτάζ για τη βεβαιότητα επιχειρηματικών κύκλων που σχετίζονται με το Ελληνικό ότι θα υπάρξει τελική συμφωνία με την κυβέρνηση, με απλά λόγια, η εφημερίδα απηχεί τις απόψεις της Lamda Development (Λάμντα Ντιβέλοπμεντ), η οποία ανήκει στην οικογένεια Λάτση και υποστηρίζει ότι όλα βαίνουν καλώς για την ικανοποίηση των επιχειρηματικών της συμφερόντων και σχεδίων.
Ταυτόχρονα, η ίδια εφημερίδα έκανε λόγο για ένα Ελληνικό που θυμίζει «νέα Ειδομένη στο Λεκανοπέδιο», χωρίς φυσικά να αποπειράται να περιγράψει την κατάσταση με τα μάτια των προσφύγων, παρά μόνο καταγγέλλοντας την παρατεταμένη παραμονή τους στους χώρους του παλιού αεροδρομίου. Τις ίδιες πάνω – κάτω μέρες, ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας, Δημήτρης Βίτσας, εκ μέρους της κυβέρνησης, διαβεβαιώνει ότι «το Ελληνικό θα σταματήσει άμεσα να είναι χώρος προσωρινής φιλοξενίας (σ.σ. οργουελική γλώσσα) προσφύγων και μεταναστών». Παράλληλα, στα ίδια οικονομικά ρεπορτάζ, επιχειρείται μια «εκτίμηση» για την τύχη των προσφυγών στο Συμβούλιο της Επικρατείας, οι οποίες ζητούν την ακύρωση της παραχώρησης της έκτασης στην οικογένεια Λάτση. Οι «εκτιμήσεις» κάνουν λόγο για αποφάσεις που δεν θα θίξουν τον πυρήνα της παραχώρησης και της οικοδομικής δραστηριότητας που θέλει να αναλάβει η Λάμντα Ντιβέλοπμεντ – αλήθεια, πώς το ξέρουν αυτό προτού συνεδριάσει και εκδώσει τις αποφάσεις το ΣτΕ και άραγε, τέτοιες «εκτιμήσεις» δεν συνιστούν προπαρασκευαστική παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης;
Σε αυτό το κλίμα, έρχεται και η γελοιογραφία του Ηλία Μακρή, καταρχάς να αιφνιδιάσει δυσάρεστα και να εξοργίσει. Το Ελληνικό εμφανίζεται σαν ένα καλό, μοσχαρίσιο φιλέτο, το οποίο έχει μολυνθεί και χαλάσει από την παρουσία κατσαρίδων, μυγών και ενός ποντικού που κρύβεται πίσω από το κομμάτι κρέας. Ο αιφνιδιασμός έγκειται στο γεγονός ότι ο ίδιος γελοιογράφος δεν έχει παρελθόν τέτοιων σχολίων, αντίθετα με άλλους συστεγαζόμενους στον όμιλο ΜΜΕ συμφερόντων Αλαφούζου συναδέλφους του (πχ Δημήτρης Χαντζόπουλος, με το όχημα αποκομιδής σκουπιδιών στο γεωγραφικό σχήμα της Τουρκίας, το οποίο αδειάζει το περιεχόμενο του, ανθρώπινες μορφές που παραπέμπουν σε πρόσφυγες, στο Αιγαίο). Τι θέλει να πει, λοιπόν, ο γελοιογράφος; Ζήλεψε τη... δόξα του Φιπς από τη μεσοπολεμική Γερμανία και τα ναζιστικά έντυπα, παρουσιάζοντας τους πρόσφυγες του σήμερα - όπως οι ναζί γελοιογράφοι παρουσίαζαν τους Εβραίους στη δημοκρατία της Βαϊμάρης - σαν ποντίκια που κατατρώνε το σώμα της ελληνικής επιχειρηματικότητας, φορείς μολυσματικών ασθενειών και σαπίλας, αποκρουστικές κατσαρίδες στη βρωμιά και τη δυσωδία; Δυστυχώς, φαίνεται ότι ο ρατσιστικός λόγος που θέλουν να επιβάλουν στη δημόσια σφαίρα και απέναντι στους πρόσφυγες οι πολιτικές, επιχειρηματικές και οικονομικές ελίτ βρίσκει πρόσφορο έδαφος ακόμη και σε γελοιογραφικά πενάκια, ειδικά μάλιστα όταν-εντελώς τυχαία... - οι εφημερίδες που τα φιλοξενούν, δίνουν τον νυν υπέρ πάντων αγώνα για την εξυπηρέτηση και την προώθηση συγκεκριμένων, επιχειρηματικών συμφερόντων.
Σήμερα, όμως ήρθε στο φως της δημοσιότητας, από τον δημοσιογράφο Μιχάλη Σιάχο, μια αποκαλυπτική πραγματογνωμοσύνη για το πως το ελληνικό κράτος και η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ το 2014, χάρισαν έναντι πινακίου φακής το Ελληνικό στη Λάμντα Ντιβέλοπμεντ, ρεπορτάζ που αναδημοσιεύουμε και στο rproject. Την πραγματογνωμοσύνη είχε παραγγείλει η οικονομική εισαγγελία, η οποία, όπως υποστηρίζεται στο ρεπορτάζ, φαίνεται να έχει βάλει στο συρτάρι τα πορίσματα της και να καθυστερεί να προχωρήσει στις προβλεπόμενες διαδικασίες άσκησης ποινικών διώξεων. Με άλλα λόγια, το Ελληνικό βρίσκεται στο έλεος «τρωκτικών», αλλά όχι αυτών που αναπαριστά και υπονοεί ο Μακρής στη γελοιογραφία του. «Τρωκτικών» που έχουν βάλει στο μάτι κάθε δημόσιο πλούτο και έκταση, κάθε μικρό και μεγάλο στήριγμα του κοινωνικού κράτους και των υποτελών τάξεων και ροκάνιζαν και ροκανίζουν σταθερά και μόνιμα δικαιώματα, υπεραξίες και εργατικό ιδρώτα πριν και μετά την κρίση.
Κάτι τελευταίο: Οι συνθήκες στο Ελληνικό για τους πρόσφυγες είναι δύσκολες, ακριβώς επειδή σε όλη την Ελλάδα και σκόπιμα η συγκυβέρνηση ακολουθεί το δόγμα του βίου αβίωτου, της περιθωριοποίησης και της γκετοποίησης, της εξαθλίωσης και της υποβάθμισης της ανθρώπινης ζωής και της αξιοπρέπειας. Την κατάσταση έσωζαν και σώζουν, στο μέτρο του δυνατού, οι εθελοντές, οι αλληλέγγυοι, το Μητροπολιτικό, Κοινωνικό Ιατρείο και όσοι προσφέρουν από το υστέρημα τους από τις τοπικές κοινωνίες. Διόλου τυχαία, τα ίδια ΜΜΕ που θέλουν να επιβάλουν συμφέροντα τύπου Λάμντα Ντιβέλοπμεντ στο Ελληνικό έχουν στρέψει τα δημοσιογραφικά πυρά τους και εναντίον των εθελοντών και του πνεύματος αλληλεγγύης, στο Ελληνικό, στον Πειραιά ή όπου αλλού.
