Ρεσάλτο στη γαλέρα (ΜΕΤΑ - Συνεργαζόμενοι αγωνιστές): Διακήρυξη για το 29ο Συνέδριο του ΕΚΑ

Το 29ο Συ­νέ­δριο του ΕΚΑ διε­ξά­γε­ται σε μια εξαι­ρε­τι­κά δυ­σμε­νή συ­γκυ­ρία για τους ερ­γα­ζο­μέ­νους μετά τη μνη­μο­νια­κή στρο­φή της συ­γκυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ, που υπέ­γρα­ψε το 3ο Μνη­μό­νιο ακυ­ρώ­νο­ντας το με­γα­λειώ­δες ΟΧΙ του ελ­λη­νι­κού λαού και ιδιαί­τε­ρα των ερ­γα­ζο­μέ­νων, των άνερ­γων και των νέων στο δη­μο­ψή­φι­σμα. Η πα­ρού­σα κυ­βέρ­νη­ση όχι μόνο συ­νε­χί­ζει τις πο­λι­τι­κές των προη­γού­με­νων κυ­βερ­νή­σε­ων ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ και των ποι­κί­λων στη­ριγ­μά­των τους, αλλά επι­χει­ρεί να εμπε­δώ­σει το δόγμα της "μη εναλ­λα­κτι­κής" (ΤΙΝΑ), στο όνομα μά­λι­στα της Αρι­στε­ράς, πα­τώ­ντας πάνω στην απο­γο­ή­τευ­ση και τη διά­ψευ­ση των ελ­πί­δων που είχαν καλ­λιερ­γη­θεί το προη­γού­με­νο διά­στη­μα σε ευ­ρύ­τε­ρα τμή­μα­τα της κοι­νω­νί­ας για κα­λύ­τε­ρες μέρες. Το 3ο μνη­μό­νιο παίρ­νει ήδη σάρκα και οστά μέσα από τα μέτρα που εφαρ­μό­ζο­νται, με απο­κο­ρύ­φω­μα τη διά­λυ­ση της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης και την νέα υπερ­φο­ρο­λό­γη­ση, και συ­νε­χί­ζε­ται τις μέρες της διε­ξα­γω­γής του συ­νε­δρί­ου του ΕΚΑ, με την ψή­φι­ση του νέου πο­λυ­νο­μο­σχε­δί­ου, του λε­γό­με­νου "κόφτη" για τις δα­πά­νες μαζί με τη δη­μιουρ­γία ενός νέου υπέρ-ΤΑΙ­ΠΕΔ στο οποίο πε­ριέρ­χε­ται σχε­δόν όλος ο ενα­πο­μεί­νας δη­μό­σιος πλού­τος της χώρας.

Η με­γά­λη μάχη που δό­θη­κε από τους ερ­γα­ζο­μέ­νους τα προη­γού­με­να χρό­νια μέσα από δε­κά­δες μι­κρούς και με­γά­λους αγώ­νες, με κάθε δυ­να­τό τρόπο, δεν πρέ­πει να πάει χα­μέ­νη. Επι­πλέ­ον, η ηρω­ι­κή στάση εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων ερ­γα­ζο­μέ­νων στον ιδιω­τι­κό τομέα, που μέσα σε μια κυ­ριο­λε­κτι­κή "δια­βο­λο­βδο­μά­δα" απέ­να­ντι σε απει­λές, υπο­χρε­ω­τι­κές άδειες, απο­λύ­σεις και εκ­βια­στι­κά κα­λέ­σμα­τα σε δια­δη­λώ­σεις υπέρ του "ΝΑΙ" δη­μιούρ­γη­σε ένα ρήγμα που πα­ρό­τι πα­ρα­μέ­νει θαμ­μέ­νο, είναι ακόμα υπαρ­κτό. Πρώτη φορά, με τόσο κα­θα­ρό τρόπο, τα τε­λευ­ταία πολλά χρό­νια στην Ελ­λά­δα, οι ερ­γα­ζό­με­νοι και οι άνερ­γοι είδαν τον εαυτό τους ως τάξη απέ­να­ντι στα συμ­φέ­ρο­ντα των αφε­ντι­κών τους, των ΜΜΕ και όσων απο­φα­σί­ζουν για τις ζωές τους, και τόλ­μη­σαν να ση­κώ­σουν το γάντι απέ­να­ντι στις απει­λές.

Σε αυτό το αντι­φα­τι­κό μείγ­μα απο­γο­ή­τευ­σης αλλά και μιας με­γά­λης πα­ρα­κα­τα­θή­κης κα­λεί­ται να πα­ρέμ­βει το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα σή­με­ρα στην Ελ­λά­δα και ει­δι­κό­τε­ρα στον ιδιω­τι­κό τομέα και στην Αθήνα. Ένα συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα που πά­σχει βαριά στις επί­ση­μες μορ­φές του, με τη ΓΣΕΕ να μην αντα­πο­κρί­νε­ται με κα­νέ­ναν τρόπο στο - κά­πο­τε - ιστο­ρι­κό της όνομα, και να παίρ­νει ου­σια­στι­κά τη μεριά του κε­φα­λαί­ου στη με­γά­λη σύ­γκρου­ση του κα­λο­και­ριού, μην κά­νο­ντας οτι­δή­πο­τε για να προ­στα­τέ­ψει τους ερ­γα­ζό­με­νους απέ­να­ντι στην ερ­γο­δο­τι­κή τρο­μο­κρα­τία. Με χι­λιά­δες σω­μα­τεία στον ιδιω­τι­κό τομέα πολλά από τα οποία είναι "σω­μα­τεία-σφρα­γί­δες", μόνο για ανα­πα­ρά­γουν τους κα­θε­στω­τι­κούς συ­σχε­τι­σμούς και μια συ­γκε­κρι­μέ­νη συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία, η οποία πα­ρα­μέ­νει ακλό­νη­τη παρά τις αλ­λε­πάλ­λη­λες με­τα­βο­λές του κε­ντρι­κο­πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού. Με τα Ερ­γα­τι­κά Κέ­ντρα να απο­τε­λούν σκιά του πα­λιού τους εαυ­τού, με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα το ίδιο το Ερ­γα­τι­κό Κέ­ντρο Αθή­νας, το με­γα­λύ­τε­ρο της χώρας: τα όρ­γα­νά του συ­νε­δριά­ζουν σπα­νί­ως και, στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, βγά­ζει ανα­κοι­νώ­σεις στή­ρι­ξης αγώ­νων που δεν ορ­γα­νώ­νει το ίδιο, ενώ πα­ρί­στα­ται σε τρι­με­ρείς και επι­θε­ω­ρή­σεις ερ­γα­σί­ας. Η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­νό­τη­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων πα­ρα­μέ­νει εκτός συν­δι­κα­λι­σμού, ενώ οι πλειο­ψη­φί­ες των επί­ση­μων εκ­φρα­στών του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος δεν φαί­νο­νται δια­τε­θει­μέ­νες όχι απλώς να εκ­πο­νή­σουν σχέ­διο ορ­γά­νω­σης των νέων -ελα­στι­κών και χει­ρό­τε­ρων- μορ­φών απα­σχό­λη­σης, αλλά ούτε καν να δε­χτούν τους ερ­γα­ζό­με­νους που βρί­σκο­νται στη χει­ρό­τε­ρη μοίρα στα συν­δι­κά­τα.

Και πα­ρό­τι υπάρ­χει αυτή η κα­τά­στα­ση, οι ερ­γα­ζό­με­νοι έδει­ξαν το προη­γού­με­νο διά­στη­μα τη διά­θε­ση και τη δύ­να­μη να στα­θούν ξανά στα πόδια τους. Η πρώτη ση­μα­ντι­κή απερ­γία του Νο­έμ­βρη και η ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη του Φλε­βά­ρη (η με­γα­λύ­τε­ρη από το 2012), σε συν­δυα­σμό με τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις των άλλων πλητ­τό­με­νων τμη­μά­των της κοι­νω­νί­ας και κυ­ρί­ως των αγρο­τών και των επι­στη­μό­νων, έδει­ξαν τη δυ­να­τό­τη­τα να υπάρ­ξει ευ­θεία σύ­γκρου­ση με την κυ­βέρ­νη­ση στο μέ­τω­πο του ασφα­λι­στι­κού. Εκεί ήρθε η σύ­μπρα­ξη ου­σια­στι­κά ΠΑ­ΜΕ-ΠΑ­ΣΚΕ στη ΓΣΕΕ που λει­τούρ­γη­σε ως πυ­ρο­σβε­στή­ρας απο­τρέ­πο­ντας την όξυν­ση του αγώνα. Η δυ­να­μι­κή όμως του προη­γού­με­νου δια­στή­μα­τος, καθώς και η σκλη­ρή κα­τα­στο­λή που επα­νήλ­θε, πη­γαί­νο­ντας όπως πάντα χέρι χέρι με τις πο­λι­τι­κές της λι­τό­τη­τας, ορί­ζουν τον προ­σα­να­το­λι­σμού του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος για το επό­με­νο διά­στη­μα:

⚫ Αντι­μνη­μο­νια­κός/αντι­κυ­βερ­νη­τι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός, απέ­να­ντι σε μια κυ­βέρ­νη­ση που πραγ­μα­το­ποιεί με­ρι­κά από τα με­γα­λύ­τε­ρα όνει­ρα των κα­πι­τα­λι­στών νο­μο­θε­τώ­ντας προ­λη­πτι­κούς νό­μους και "αυ­τό­μα­τα μνη­μό­νια".

⚫ Πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση του κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού.

⚫ Ανά­γκη επι­νό­η­σης και υιο­θέ­τη­σης και νέων, πιο μα­χη­τι­κών μορ­φών αγώνα για τη διεκ­δί­κη­ση των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των απευ­θεί­ας απέ­να­ντι στην ερ­γο­δο­σία, πέραν της διεκ­δί­κη­σης από τις κυ­βερ­νή­σεις για την επα­να­θε­σμο­θέ­τη­ση των συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων,

⚫ Αγώ­νας για την επα­να­θε­με­λί­ω­ση των ερ­γα­σια­κών κα­τα­κτή­σε­ων. Ένας αγώ­νας που δεν μπο­ρεί να δι­καιω­θεί εντός της μνη­μο­νια­κής μέγ­γε­νης, των σι­δε­ρέ­νιων κα­νό­νων της Ευ­ρω­ζώ­νης και των βα­σι­κών πο­λι­τι­κών κα­τευ­θύν­σε­ων της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης, και που άρα δεν θα θε­ω­ρεί όριο την πα­ρα­μο­νή στους ευ­ρω­παϊ­κούς υπε­ρε­θνι­κούς σχη­μα­τι­σμούς. Αντί­θε­τα, θα θέτει επί τά­πη­τος τη ρήξη μαζί τους εφό­σον μόνο έτσι μπο­ρούν να νι­κή­σουν οι ερ­γα­τι­κοί αγώ­νες.

⚫ Συμ­βο­λή στο να σπά­σει στο ιδε­ο­λο­γι­κό επί­πε­δο το δόγμα της ΤΙΝΑ, πράγ­μα που δεν προ­ϋ­πο­θέ­τει μόνο οι­κο­νο­μι­κά αι­τή­μα­τα, όπως η δια­γρα­φή του χρέ­ους, αλλά την ου­σια­στι­κή με­τα­φο­ρά εξου­σιών στις μορ­φές ορ­γά­νω­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων, ώστε να δια­μορ­φώ­σουν οι ίδιοι και ένα δια­φο­ρε­τι­κό μο­ντέ­λο πα­ρα­γω­γής.

Το "Ρε­σάλ­το στη γα­λέ­ρα" είναι μια πρω­το­βου­λία ερ­γα­ζο­μέ­νων που θα δώσει όλες της τις δυ­νά­μεις σε αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση. Ερ­γα­ζό­με­νοι που συμ­με­τέ­χου­με στο ΜΕΤΑ και στη­ρί­ζου­με την Πρω­το­βου­λία για την Ανα­συ­γκρό­τη­σή του, αλλά και άλλοι συ­νά­δελ­φοι που αγω­νι­ζό­μα­στε κα­θη­με­ρι­νά στους χώ­ρους δου­λειάς μας. Θε­ω­ρού­με ότι ο συν­δι­κα­λι­σμός δεν μπο­ρεί να πη­γαί­νει παρέα με την υπο­στή­ρι­ξη κυ­βερ­νή­σε­ων που τσα­λα­πα­τά­νε τα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Σε αυτή την προ­σπά­θεια, επο­μέ­νως, δεν έχουν θέση οι αντι­λή­ψεις και οι πρα­κτι­κές του νέου κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού. Αντί­θε­τα, είναι ανά­γκη με θάρ­ρος να ανοι­χτού­με σε νέες, ζω­ντα­νές συν­δι­κα­λι­στι­κές δυ­νά­μεις, στην κα­τεύ­θυν­ση συ­γκρό­τη­σης ενός ευ­ρύ­τε­ρου τα­ξι­κού πόλου που θα παί­ξει απο­φα­σι­στι­κό ρόλο στην ανα­γκαία ανα­συ­γκρό­τη­ση του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Αι­σθα­νό­μα­στε υπο­χρε­ω­μέ­νοι να συμ­βάλ­λου­με στις ση­με­ρι­νές δύ­σκο­λες συν­θή­κες ώστε, με όραμα, πο­λι­τι­κό σχέ­διο και δη­μο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία, να δη­μιουρ­γη­θούν οι όροι μιας δυ­να­μι­κής επα­νά­καμ­ψης όλων των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο προ­σκή­νιο. Υπό αυτό το πρί­σμα απορ­ρί­πτου­με και τον κομ­μα­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό, που με­τα­τρέ­πει τα συν­δι­κά­τα σε ιμά­ντες με­τα­βί­βα­σης κομ­μα­τι­κών σχε­δια­σμών, που λει­τουρ­γεί «πυ­ρο­σβε­στι­κά», με όρους "κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού", μην επι­τρέ­πο­ντας στους ίδιους τους ερ­γα­ζό­με­νους να σχε­διά­σουν τους αγώ­νες τους. Αυτοί που βιώ­νουν την εκ­με­τάλ­λευ­ση είναι αυτοί που θα δώ­σουν και τις απα­ντή­σεις.

Το μέλ­λον δεν θα ανή­κει στον κόσμο της δου­λειάς, παρά μόνο αν το φέρει ο ίδιος ο κό­σμος της δου­λειάς.

Δεν θε­ω­ρού­με ότι έχου­με όλες τις απα­ντή­σεις έτοι­μες, προ­σπα­θού­με όμως να θέ­σου­με τα ερω­τή­μα­τα με τη σωστή σειρά. Ένα από τα πρώτα που θέ­του­με στον ίδιο μας τον εαυτό είναι η υπέρ­βα­ση των ση­με­ρι­νών πο­λυ­δια­σπα­σμέ­νων, γρα­φειο­κρα­τι­κών και ερ­γο­δο­τι­κών δομών του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Υπέρ­βα­ση που πρέ­πει να κά­νουν πρώτα οι ίδιες οι συν­δι­κα­λι­στι­κές πα­ρα­τά­ξεις και συλ­λο­γι­κό­τη­τες, καθώς δεν πρό­κει­ται να αλ­λά­ξουν τους συν­δι­κα­λι­στι­κούς φο­ρείς όσο λει­τουρ­γούν ως κα­θρέ­φτης τους, με μο­να­δι­κό κρι­τή­ριο λει­τουρ­γί­ας τις εκλο­γι­κές μάχες. Με αυτή τη λο­γι­κή θα λει­τουρ­γή­σου­με και στο Ερ­γα­τι­κό Κέ­ντρο Αθή­νας, ως μια πα­ρά­τα­ξη -συ­σπεί­ρω­ση συν­δι­κα­λι­στι­κών σχη­μά­των, πα­ρα­τά­ξε­ων, ομά­δων ερ­γα­ζο­μέ­νων που πα­ρεμ­βαί­νουν σε ευ­ρύ­τε­ρα σχή­μα­τα και με­μο­νω­μέ­νων συν­δι­κα­λι­στών που τους ενώ­νουν οι πα­ρα­πά­νω αντι­λή­ψεις και πρα­κτι­κές.

Πριν από πε­ρί­που έναν αιώνα, δη­μιουρ­γή­θη­καν τα ερ­γα­τι­κά κέ­ντρα για να συ­νε­νώ­σουν τις δυ­νά­μεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων, μι­κρές και διά­σπαρ­τες σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις, δια­δρα­μα­τί­ζο­ντας πα­ράλ­λη­λα κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό ρόλο σε μια πόλη. Το ΕΚΑ σή­με­ρα είναι το με­γα­λύ­τε­ρο δευ­τε­ρο­βάθ­μιο σω­μα­τείο και ο ρόλος του, πέρα από τις επι­θε­ω­ρή­σεις ερ­γα­σί­ας και την πα­ρο­χή νο­μι­κών συμ­βου­λών, έχει εκ­φυ­λι­στεί σε έναν δια­πα­ρα­τα­ξια­κό γρα­φειο­κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό, μα­κριά από τους ερ­γα­ζό­με­νους της Αθή­νας και ει­δι­κό­τε­ρα τους ανέρ­γους, τους επι­σφα­λείς και τους νέους.

Το "Ρε­σάλ­το στη γα­λέ­ρα" θα συ­γκρου­στεί με τις αντι­λή­ψεις, νο­ο­τρο­πί­ες και πρα­κτι­κές της συμ­βι­βα­σμέ­νης και γρα­φειο­κρα­τι­κής ηγε­σί­ας του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και με στραμ­μέ­νο το βλέμ­μα έξω από τα συν­δι­κα­λι­στι­κά γρα­φεία, θα απευ­θυν­θεί στο σύ­νο­λο της ερ­γα­τι­κής τάξης της Αθή­νας, κυ­ρί­ως στους άνερ­γους, τους ελα­στι­κά ερ­γα­ζο­μέ­νους, τους χωρίς ΣΣΕ, τους ξέ­νους ερ­γά­τες και όσους δεν έχουν "φωνή" στα σω­μα­τεία τους.

Συ­γκρο­τη­μέ­να και με σχέ­διο θα πα­λέ­ψου­με για:

⚫ απο­κα­τά­στα­ση του κύ­ρους των συν­δι­κά­των,

⚫ δη­μιουρ­γία πραγ­μα­τι­κών σω­μα­τεί­ων εκεί που δεν υπάρ­χουν, ιδίως στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας της νέας γε­νιάς ερ­γα­ζο­μέ­νων και των επι­σφα­λώς ερ­γα­ζο­μέ­νων, αλλά και όσων κι­νού­νται στη γκρί­ζα ζώνη επι­σφά­λειας - ανερ­γί­ας,

⚫ πα­ρέμ­βα­ση στους κλά­δους και τις επι­χει­ρή­σεις, όπου η ερ­γο­δο­σία εκ­με­ταλ­λευό­με­νη την ανερ­γία και την επι­σφά­λεια, έχει επι­βάλ­λει τη συν­δι­κα­λι­στι­κή ερή­μω­ση, και υπο­στή­ρι­ξη των συ­να­δέλ­φων, που πα­ρό­λα αυτά υψώ­νουν ανά­στη­μα μέσα στις δυ­σκο­λό­τε­ρες συν­θή­κες, και θα δι­δα­χθού­με από τη δράση τους,

⚫ κα­τα­στα­τι­κό συ­νέ­δριο, στο οποίο με­τα­ξύ άλλων θα εντα­χθούν οι άνερ­γοι στα όρ­γα­να διοί­κη­σης του ΕΚΑ,

⚫ άρση του δια­χω­ρι­σμού και κα­τα­κερ­μα­τι­σμού του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος και τη συ­γκρό­τη­ση ενιαί­ων και ισχυ­ρών συν­δι­κά­των που θα εκ­προ­σω­πούν όλους τους ερ­γα­ζό­με­νους - ιδιω­τι­κού και δη­μό­σιου - Έλ­λη­νες και με­τα­νά­στες και τους άνερ­γους,

⚫ συ­ντο­νι­σμό των ερ­γα­τι­κών αγώ­νων με τους αγώ­νες των μι­κρο­με­σαί­ων ελεύ­θε­ρων επαγ­γελ­μα­τιών και επι­στη­μό­νων που προ­λε­τα­ριο­ποιού­νται, των κι­νη­μά­των πόλης, των δι­καιω­μα­τι­κών και των με­τα­να­στευ­τι­κών κι­νη­μά­των, και σε επαφή με πα­νευ­ρω­παϊ­κές ορ­γα­νώ­σεις και κι­νή­μα­τα ερ­γα­ζο­μέ­νων,

⚫ ερ­γα­σια­κή ισό­τη­τα των φύλων, καθώς οι γυ­ναί­κες υπο­α­μοί­βο­νται σε σχέση με τους άντρες συ­να­δέλ­φους τους, την ώρα που λόγω της απο­διάρ­θρω­σης κοι­νω­νι­κού κρά­τους επω­μί­ζο­νται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρες ευ­θύ­νες στα νοι­κο­κυ­ριά,

⚫ να συ­ντρι­βεί το να­ζι­στι­κό φίδι που επι­χει­ρεί να βγει από την τρύπα του στη νέα εποχή.

Θα συ­να­ντη­θού­με με εκεί­νους και εκεί­νες που, στην πράξη και όχι στα λόγια, βά­ζουν πλάτη σε αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση.

Θα ανα­ζη­τή­σου­με νέες μορ­φές ορ­γά­νω­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων που να αντα­πο­κρί­νο­νται στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες και, πα­ράλ­λη­λα, θα πα­λέ­ψου­με να αλ­λά­ξου­με τους συ­σχε­τι­σμούς εντός των συμ­βι­βα­σμέ­νων και απο­κομ­μέ­νων από τους ερ­γα­ζό­με­νους υφι­στά­με­νων συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων.

Επι­διώ­κου­με έναν πραγ­μα­τι­κό συ­ντο­νι­σμό σω­μα­τεί­ων, ομο­σπον­διών, αγω­νι­στών ερ­γα­ζο­μέ­νων αλλά και άλλων πρω­το­βου­λιών νέων και ανέρ­γων που να πα­ρά­ξει απο­τε­λέ­σμα­τα στους ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους και στον δρόμο, τα­ρά­ζο­ντας την ηρε­μία όλων όσοι πο­λι­τεύ­ο­νται με γνώ­μο­να την προ­σω­πι­κή επι­βί­ω­ση και ανα­πα­ρα­γω­γή στα συν­δι­κα­λι­στι­κά όρ­γα­να. Η διά­σω­ση συν­δι­κα­λι­στι­κών πα­ρα­γό­ντων είναι ξένη με τις αρχές και τις αξίες μας.

Τέλος, η συμ­με­το­χή στα προ­ε­δρεία σω­μα­τεί­ων και κυ­ρί­ως στο με­γα­λύ­τε­ρο δευ­τε­ρο­βάθ­μιο συν­δι­κα­λι­στι­κό όρ­γα­νο δεν είναι αυ­το­σκο­πός αλλά μέσο, στο βαθμό που επη­ρε­ά­ζει τους συ­σχε­τι­σμούς δυ­νά­με­ων στην κα­τεύ­θυν­σή της υπε­ρά­σπι­σης των δι­καιω­μά­των των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Αθήνα, 21 Μαΐου 2016