Ρήξη με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της ευρωζώνης

   Αν κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν, για μας που καταγόμαστε πολιτικά από το ΚΚΕ εσωτερικού η έννοια της Ευρώπης αποτελούσε πάντα ένα φετίχ. Αρχικά, το ιδεολογικό ρεύμα του ευρωκομουνισμού, που υπήρξε ένα όχημα χειραφέτησης από τη σοβιετική κυριαρχία, έθετε την Ευρώπη στον πυρήνα κάθε πολιτικής επεξεργασίας. Αργότερα, ακόμα και σε εποχές έντονου ριζοσπαστισμού όπως η μεταπολιτευτική περίοδος, όταν αστικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ εμπεριείχαν στην συνθηματολογία τους την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.), το ΚΚΕ εσωτερικού δεν έθεσε ποτέ το θέμα της συνολικής ρήξης και χρησιμοποιούσε ενδιάμεσα συνθήματα, όπως το γνωστό «ΟΧΙ στην Ε.Ο.Κ. των μονοπωλίων – ΝΑΙ στην Ε.Ο.Κ. των εργαζομένων». Αυτή ήταν η ιδεολογική προίκα που καθόρισε την πολιτική της Ανανεωτικής Αριστεράς σε όλες τις εκφάνσεις της μέχρι σήμερα, ξεκινώντας από ευρωλάγνες απόψεις και φθάνοντας στις παρυφές του ευρωσκεπτικισμού, χωρίς ποτέ να αμφισβητείται ο ευρωπαϊκός μας προσανατολισμός.

   Η Ευρώπη, πριν την επέλαση και την ολοκληρωτική κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, είχε αρκετά θετικά χαρακτηριστικά. Ισχυρό κράτος πρόνοιας, πολιτικές συνοχής και σύγκλισης μεταξύ του ισχυρού βορρά και του φτωχού νότου, ζωντανά  κινήματα με αποτελεσματική δράση κ.λ.π. Σήμερα, η λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού κι ο επιθετικός μονεταρισμός της ευρωζώνης έχουν σαρώσει τα πάντα. Με αυτό το δεδομένο και λαμβάνοντας υπόψη και την ιστορική αποτυχία του ρεύματος του ευρωκομουνισμού, θα περιμέναμε από την Ανανεωτική-Ριζοσπαστική Αριστερά, που αποτελεί ισχυρό ιδεολογικό ρεύμα στον ΣΥΡΙΖΑ, να είχε χειραφετηθεί τουλάχιστον από το φετίχ της ευρωζώνης. Αυτό δυστυχώς δεν έχει γίνει, με αποτέλεσμα να καταχωρείται ο ΣΥΡΙΖΑ στις αριστερές πλην όμως συστημικές δυνάμεις.

   Δεν είναι τυχαίο το ότι όλοι οι εξουσιαστικοί ιδεολογικοί μηχανισμοί, αστικά κόμματα, ΜΜΕ, εταιρίες δημοσκοπήσεων κ.λ.π., περιγράφουν την ευρωζώνη ως τον απόλυτο μονόδρομο. Έχουν καταφέρει να ξεθωριάσουν την μεγάλη μείωση της αγοραστικής δύναμης του ελληνικού λαού μετά την καθιέρωση του ευρώ, τα σκανδαλώδη κερδοσκοπικά παιχνίδια που παίχτηκαν στην πλάτη του και την πλήρη οικονομική και πολιτική εξάρτηση που επιβλήθηκε στη χώρα στο πλαίσιο της ευρωζώνης. Σ’ αυτή την παγίδα , επικοινωνιακή και πολιτική, έχει περιπέσει κι ο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό ίσως αποτελέσει οδυνηρή  αυτοϋπονόμευση της ιστορικής ευκαιρίας που του έχει δοθεί να κυβερνήσει και να καθορίσει τις τύχες της ελληνικής κοινωνίας.

   Η ίδια η φιλοσοφία του ευρώ, ως ένας σκληρός νομισματικός πόλος στον παγκόσμιο οικονομικό καταμερισμό, και η ακραία νεοφιλελεύθερη δομή της ευρωζώνης δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αλλαγών, πόσω μάλλον ανατροπών αυτής της φυσιογνωμίας. Αυτή η ξεκάθαρη παραδοχή θα πρέπει να αποτελέσει τον πυρήνα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ αντικαθιστώντας τον μονόδρομο του ευρωπαϊσμού. Αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγείται, νομοτελειακά, σε διαρκείς εκπτώσεις των πολιτικών του στόχων. Η αριστερά στην οποία αναφέρεται ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να έχει ως προοπτική την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος κι αυτό περνά αναγκαστικά μέσα από την αμφισβήτηση, τη σύγκρουση και τη ρήξη με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της ευρωζώνης.

   Είναι σημαντικό το γεγονός ότι εντός του ΣΥΡΙΖΑ έχουν δυναμώσει οι φωνές που βρίσκονται σ’ αυτή την κατεύθυνση. Η ΚΟΕ, μια δύναμη που ήταν για πολύ καιρό δίπλα στην ηγετική ομάδα έκανε στροφή 180ο . Το Κόκκινο Δίκτυο συσπείρωσε το τροτσκιστικό τόξο του ΣΥΡΙΖΑ κι αποτελεί υπολογίσιμο αριστερό πόλο, μαζί με κάποια επώνυμα στελέχη του κόμματος που έχουν επαναπροσδιορίσει την στάση τους. Αρκεί, βέβαια, τα πάρε-δώσε μεταξύ των τάσεων, οι παγιωμένοι συσχετισμοί, η παλαιοκομματική νοοτροπία του Αριστερού Ρεύματος κι οι κυβερνητικές εξαρτήσεις των στελεχών του, να επιτρέψουν σ’ αυτές τις φωνές να έχουν πολιτικό αποτέλεσμα. Επίσης είναι ελπιδοφόρο το ότι τάσεις όπως οι 53+(plus), αλήθεια πότε θα αλλάξει αυτή η ατυχέστατη επωνυμία, ασκούν ισχυρή κριτική στα φάλτσα της μέχρι τώρα κυβερνητικής θητείας. Η τάση αυτή θα αποτελέσει κρίσιμο εσωκομματικό παράγοντα, αν απογαλακτιστεί πλήρως από την πλειοψηφία του κόμματος την οποία, αρκετές φορές, αν και διαφωνούσε την στήριζε διά της ανοχής ή της αποχής από κρίσιμες ψηφοφορίες.

   Το τελευταίο διάστημα, παρακολουθούμε τους δανειστές να παίζουν την Ελλάδα όπως η γάτα με το ποντίκι, αφαιρώντας μας και ελάχιστη εναπομείνασα πολιτική αξιοπρέπεια. Ενώ φαίνεται ότι στον κόσμο έχει ωριμάσει η ιδέα της σύγκρουσης με τους δανειστές, επικοινωνιακά καλλιεργείται η αναγκαιότητα της έντιμης αλλά επώδυνης συμφωνίας. Όλες οι συστημικές δυνάμεις επιχειρούν να μετατοπίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά, καθιστώντας τον ανώδυνο άλλοθι του συστήματος. Στην ίδια κατεύθυνση φαίνεται να λειτουργούν και δυνάμεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Το αν θα τα καταφέρουν, θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το πόσο ισχυρό κι αποτελεσματικό θα είναι το αριστερό αντίβαρο μέσα στο κόμμα. Μέχρι στιγμής, βλέπουμε να κυριαρχούν συμπεριφορές «συνταγματάρχη», όπως ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς, που αφού διόρισε τον δικό του Ταγματάρχη στην ΕΡΤ επιχειρεί να ευνουχίσει την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, απαιτώντας το κατάπτυστο μέτρο της κομματικής πειθαρχίας στην ψηφοφορία έγκρισης της συμφωνίας με τους δανειστές. Στο επόμενο χρονικό διάστημα θα κριθεί κατά πόσο το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις και δεν θα αφεθεί στον άχαρο ρόλο του κομπάρσου. Έναν περιθωριακό ρόλο που δεν θα επηρεάζει τα πολιτικά δρώμενα, τουναντίον θα προσπαθεί να καταπιεί και να δικαιολογήσει τις όποιες επώδυνες κυβερνητικές αποφάσεις, είτε αυτές αφορούν την αναμενόμενη συμφωνία με τους δανειστές είτε αφορούν άλλες πτυχές της κυβερνητικής πολιτικής.

   Και μια τελευταία παρατήρηση: αν έχει κάτι σημαντικό να προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, στην Ελλάδα και την Ευρώπη, δεν είναι μια «καλή» συμφωνία την οποία θα μπορούσε να πετύχει και κάποιο άλλο σοβαρό αστικό κόμμα, αλλά ένα παράδειγμα αντίστασης κι αμφισβήτησης στην αποικιοκρατία του χρέους που επιβάλλεται πλέον στην ευρωζώνη. Αυτό περνά, αναγκαστικά, μέσα από ρήξη για την οποία απαιτείται πειστικό κι αποτελεσματικό σχέδιο και κυρίως ενημέρωση του κόσμου που θα στηρίξει την επιτυχία του.