Σ. Αραβία: Ο θάνατος του σκοταδιστή μονάρχη που αγάπησε η Δύση

Ο θά­να­τος του βα­σι­λιά της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας, Αμπ­ντά­λα, προ­κά­λε­σε διε­θνή θρήνο. 

Με­γά­λα ΜΜΕ έγρα­ψαν για τον «με­ταρ­ρυθ­μι­στή» μο­νάρ­χη. Η Κρι­στίν Λα­γκάρντ τον πα­ρου­σί­α­σε ως υπο­στη­ρι­κτή των δι­καιω­μά­των των γυ­ναι­κών. Οι ΗΠΑ έστει­λαν στην κη­δεία 27με­λή αντι­προ­σω­πεία με την «ελίτ των ελίτ» του πο­λι­τι­κού τους προ­σω­πι­κού. Ο Ομπά­μα θρή­νη­σε την απώ­λεια όχι μόνο του ηγέτη αλλά και «φίλου» Αμπ­ντά­λα. Ο Τζον Κέρι μί­λη­σε για έναν «σοφό ορα­μα­τι­στή». Ο Τόνι Μπλερ για τον μο­νάρ­χη που «εκ­συγ­χρό­νι­σε τη χώρα του». Στο Ηνω­μέ­νο Βα­σί­λειο και στην Αυ­στρα­λία, οι ση­μαί­ες κυ­μά­τι­σαν με­σί­στιες σε έν­δει­ξη πέν­θους!
Όπως έγρα­ψε ο Ομάρ Χασάν στο άρθρο του με τίτλο «Τι είναι με­ρι­κοί απο­κε­φα­λι­σμοί με­τα­ξύ φίλων;» το μόνο που έλει­ψε ήταν το χά­σταγκ Je Suis King Abdullah.

Ωμή υπο­κρι­σία

Η πο­λι­τι­κή ηγε­σία του «ελεύ­θε­ρου δυ­τι­κού κό­σμου» που έφρι­ξε με την αι­μα­τη­ρή επί­θε­ση στο Πα­ρί­σι και βομ­βαρ­δί­ζει τη Μέση Ανα­το­λή για να μην εξα­πλω­θεί «το ακραίο Ισλάμ» έσπευ­σε λοι­πόν να τι­μή­σει έναν ηγέτη στο κρά­τος που η οι­κο­νο­μία του στη­ρί­ζε­ται στην άγρια εκ­με­τάλ­λευ­ση με­τα­να­στών ερ­γα­τών χωρίς κα­νέ­να δι­καί­ω­μα, οι γυ­ναί­κες απα­γο­ρεύ­ε­ται να κά­νουν οτι­δή­πο­τε χωρίς άδεια/συ­νο­δεία άντρα της οι­κο­γε­νεί­ας τους, οι απο­κε­φα­λι­σμοί, οι ακρω­τη­ρια­σμοί και τα μα­στι­γώ­μα­τα είναι κα­θη­με­ρι­νό φαι­νό­με­νο. 

Οι πο­λέ­μιοι του ακραί­ου Ισλάμ, οι εκ­δη­μο­κρα­τι­στές της Μέσης Ανα­το­λής, όχι μόνο δεν βομ­βάρ­δι­σαν τη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία, αλλά ποτέ δεν έβγα­λαν κιχ για όλα αυτά. Πολ­λές φορές στον δη­μό­σιο λόγο χρη­σι­μο­ποιεί­ται ο όρος «ούτε στην Τε­χε­ρά­νη» για να πε­ρι­γρά­ψει κάτι σκο­τα­δι­στι­κό, αλλά ποτέ κα­νείς δεν είπε «ούτε στο Ριάντ» για κά­ποιον μυ­στή­ριο λόγο... Η κη­δεία του Αμπ­ντά­λα λει­τούρ­γη­σε ως το από­λυ­το σύμ­βο­λο της υπο­κρι­σί­ας των ιμπε­ρια­λι­στι­κών κρα­τών σε ζη­τή­μα­τα όπως το Ισλάμ και η δη­μο­κρα­τία στη Βό­ρεια Αφρι­κή και τη Μέση Ανα­το­λή. 

Οι Σα­ούντ είναι δι­κτά­το­ρες, αλλά είναι «δικοί μας δι­κτά­το­ρες». Οι Σα­ούντ επί­σης είναι σκο­τα­δι­στές που απο­κε­φα­λί­ζουν κόσμο, αλλά είναι «οι δικοί μας σκο­τα­δι­στές που απο­κε­φα­λί­ζουν κόσμο». Οι ΗΠΑ και οι δυ­τι­κοί ιμπε­ρια­λι­σμοί συ­νο­λι­κό­τε­ρα στη­ρί­ζουν τον ισλα­μι­κό φο­ντα­με­ντα­λι­σμό όταν στη­ρί­ζει τα συμ­φέ­ρο­ντά τους, τον πο­λε­μούν όταν ενα­ντιώ­νε­ται σε αυτά, καμιά φορά κά­νουν και τα δύο ταυ­τό­χρο­να. 

Στην πε­ρί­πτω­ση των Σα­ούντ, η «υπέ­ρο­χη φιλία» κρα­τά­ει δε­κα­ε­τί­ες ολό­κλη­ρες, από τη δε­κα­ε­τία του ’40 και την ανα­κά­λυ­ψη από Αμε­ρι­κα­νούς αξιω­μα­τού­χους «του με­γα­λύ­τε­ρου επά­θλου στον κόσμο», τον έλεγ­χο των πε­τρε­λαϊ­κών κοι­τα­σμά­των της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας. 
Με τα χρό­νια προ­στέ­θη­κε ο κε­ντρι­κός ρόλος των κε­φα­λαί­ων των μο­ναρ­χιών του Κόλ­που στη δια­μόρ­φω­ση και τη λει­τουρ­γία του κα­πι­τα­λι­σμού σε όλο τον αρα­βι­κό κόσμο (που έχουν εξη­γή­σει ανα­λυ­τι­κά μαρ­ξι­στές όπως ο Ζιλ­μπέρ Ασκάρ και ο Άνταμ Χάνιε), ο αυ­ξα­νό­με­νος ρόλος αυτών των οι­κο­νο­μιών ακόμα για τον διε­θνή κα­πι­τα­λι­σμό (π.χ. με τις θη­ριώ­δεις, διαρ­κείς αγο­ρές όπλων) και ο ει­δι­κός ρόλος της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας στην πε­ρι­φε­ρεια­κή «στα­θε­ρό­τη­τα».

Ηγέ­της της αντε­πα­νά­στα­σης

Αυτός ο τε­λευ­ταί­ος ρόλος απο­δεί­χθη­κε «κλει­δί» μετά το 2011. Από τότε πολ­λοί γρά­φα­με για το «κά­στρο της πε­ρι­φε­ρεια­κής αντε­πα­νά­στα­σης». Οι Σα­ούντ πέ­ρα­σαν μια πε­ρί­ο­δο θα­νά­σι­μης αγω­νί­ας, όταν μα­ζι­κές εξε­γέρ­σεις αγκά­λια­σαν την Τυ­νη­σία, τη Λιβύη, την Αί­γυ­πτο, τη Συρία, το Μπα­χρέιν, την Υε­μέ­νη, ενώ κι­νή­μα­τα εμ­φα­νί­ζο­νταν και σε Μα­ρό­κο, Ιορ­δα­νία, ακόμα και κά­ποια σκιρ­τή­μα­τα μέσα στη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία. 

Ο Αμπ­ντά­λα, γνω­ρί­ζο­ντας πως «ό,τι απει­λεί τον αρα­βι­κό κόσμο απει­λεί και το βα­σί­λειο», ανέ­πτυ­ξε πυ­ρε­τώ­δη δρα­στη­ριό­τη­τα. Αλλού χρη­μα­το­δο­τώ­ντας αντι­δρα­στι­κές δυ­νά­μεις, αλλού επεμ­βαί­νο­ντας υπέρ της μιας ή της άλλης πα­ρά­τα­ξης, αλλού στη­ρί­ζο­ντας ανοι­χτά το παλιό κα­θε­στώς, αλλού στέλ­νο­ντας το στρα­τό του να κα­τα­πνί­ξει την εξέ­γερ­ση.  

Αυτές οι προ­σπά­θειες επέ­βα­λαν βα­ριές ήττες στην αρα­βι­κή επα­να­στα­τι­κή δια­δι­κα­σία. Αλλά δεν έχουν απο­δώ­σει ακόμα καμία «στα­θε­ρό­τη­τα» (που επι­διώ­κουν πάντα οι Σα­ούντ) σε Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Υε­μέ­νη.

Η Σα­ου­δι­κή Αρα­βία βγήκε πε­ρι­φε­ρεια­κά ενι­σχυ­μέ­νη, καθώς είναι η μόνη δύ­να­μη που μπο­ρεί να υπο­στη­ρί­ξει την επι­βί­ω­ση του «πα­λιού κό­σμου» γιατί αυτός έχει κλο­νι­στεί πα­ντού. Αλλά ο νέος μο­νάρ­χης κλη­ρο­νο­μεί και προ­βλή­μα­τα. Εκτός από την αστά­θεια που πε­ρι­γρά­φη­κε πα­ρα­πά­νω υπάρ­χουν δύο ακόμα πα­ρά­γο­ντες:

Ο ένας είναι η επι­λο­γή να πέσει η τιμή του πε­τρε­λαί­ου. Οι Σα­ούντ έχουν προς το παρόν την πο­λυ­τέ­λεια να ξο­δεύ­ουν από το τε­ρά­στιο θη­σαυ­ρο­φυ­λά­κιό τους, αλλά είναι ερώ­τη­μα ως πότε θα μπο­ρούν να χρη­μα­το­δο­τούν τις αντι­δρα­στι­κές δυ­νά­μεις σε μια σειρά από αρα­βι­κά κράτη. Η υπε­ρά­σπι­ση της πα­λιάς τάξης έχει απο­δει­χτεί πολύ ακρι­βό σπορ μέχρι τώρα (μόνο η εδραί­ω­ση της εξου­σί­ας του Σίσι έχει κο­στί­σει δε­κά­δες δισ. δο­λά­ρια ως αυτή τη στιγ­μή). 

Ο δεύ­τε­ρος είναι αυτό που επι­ση­μαί­νει ο ιστο­ρι­κός Τόμπι Τζό­ουνς, που με­λε­τά τη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία: «Στη­ρί­ζουν το ίδιο ακρι­βώς πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό που τους είχε οδη­γή­σει στην αρ­χι­κή ευά­λω­τη θέση. Απλώς γυ­ρί­ζουν πίσω τους δεί­κτες του ρο­λο­γιού». 

ΥΓ.: Σε όλη τη Μέση Ανα­το­λή ο Αμπ­ντά­λα συ­γκέ­ντρω­νε το λαϊκό μίσος, ως το σύμ­βο­λο του πλού­του και της αυ­ταρ­χι­κό­τη­τας που χα­ρα­κτή­ρι­ζαν το «στά­τους κβο» σε όλο τον αρα­βι­κό κόσμο. Σε κά­ποια τζα­μιά, στην Αί­γυ­πτο και την Πα­λαι­στί­νη, όταν οι ιμά­μη­δες κά­λε­σαν τους πι­στούς να θρη­νή­σουν το μο­νάρ­χη, ξέ­σπα­σαν απο­δο­κι­μα­σί­ες και δια­δη­λώ­σεις. Αυτοί οι μου­σουλ­μά­νοι απο­δεί­χθη­καν πολύ πιο δη­μο­κρα­τι­κά ευαί­σθη­τοι από τους «δυ­τι­κούς φι­λε­λεύ­θε­ρους» ηγέ­τες που έσπευ­σαν στο Ριάντ να θρη­νή­σουν τον σκο­τα­δι­στή μο­νάρ­χη...