Σ. Αραβία: Ο θάνατος του σκοταδιστή μονάρχη που αγάπησε η Δύση

Ο θάνατος του βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας, Αμπντάλα, προκάλεσε διεθνή θρήνο. 

Μεγάλα ΜΜΕ έγραψαν για τον «μεταρρυθμιστή» μονάρχη. Η Κριστίν Λαγκάρντ τον παρουσίασε ως υποστηρικτή των δικαιωμάτων των γυναικών. Οι ΗΠΑ έστειλαν στην κηδεία 27μελή αντιπροσωπεία με την «ελίτ των ελίτ» του πολιτικού τους προσωπικού. Ο Ομπάμα θρήνησε την απώλεια όχι μόνο του ηγέτη αλλά και «φίλου» Αμπντάλα. Ο Τζον Κέρι μίλησε για έναν «σοφό οραματιστή». Ο Τόνι Μπλερ για τον μονάρχη που «εκσυγχρόνισε τη χώρα του». Στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Αυστραλία, οι σημαίες κυμάτισαν μεσίστιες σε ένδειξη πένθους!
Όπως έγραψε ο Ομάρ Χασάν στο άρθρο του με τίτλο «Τι είναι μερικοί αποκεφαλισμοί μεταξύ φίλων;» το μόνο που έλειψε ήταν το χάσταγκ Je Suis King Abdullah.

Ωμή υποκρισία

Η πολιτική ηγεσία του «ελεύθερου δυτικού κόσμου» που έφριξε με την αιματηρή επίθεση στο Παρίσι και βομβαρδίζει τη Μέση Ανατολή για να μην εξαπλωθεί «το ακραίο Ισλάμ» έσπευσε λοιπόν να τιμήσει έναν ηγέτη στο κράτος που η οικονομία του στηρίζεται στην άγρια εκμετάλλευση μεταναστών εργατών χωρίς κανένα δικαίωμα, οι γυναίκες απαγορεύεται να κάνουν οτιδήποτε χωρίς άδεια/συνοδεία άντρα της οικογενείας τους, οι αποκεφαλισμοί, οι ακρωτηριασμοί και τα μαστιγώματα είναι καθημερινό φαινόμενο. 

Οι πολέμιοι του ακραίου Ισλάμ, οι εκδημοκρατιστές της Μέσης Ανατολής, όχι μόνο δεν βομβάρδισαν τη Σαουδική Αραβία, αλλά ποτέ δεν έβγαλαν κιχ για όλα αυτά. Πολλές φορές στον δημόσιο λόγο χρησιμοποιείται ο όρος «ούτε στην Τεχεράνη» για να περιγράψει κάτι σκοταδιστικό, αλλά ποτέ κανείς δεν είπε «ούτε στο Ριάντ» για κάποιον μυστήριο λόγο... Η κηδεία του Αμπντάλα λειτούργησε ως το απόλυτο σύμβολο της υποκρισίας των ιμπεριαλιστικών κρατών σε ζητήματα όπως το Ισλάμ και η δημοκρατία στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. 

Οι Σαούντ είναι δικτάτορες, αλλά είναι «δικοί μας δικτάτορες». Οι Σαούντ επίσης είναι σκοταδιστές που αποκεφαλίζουν κόσμο, αλλά είναι «οι δικοί μας σκοταδιστές που αποκεφαλίζουν κόσμο». Οι ΗΠΑ και οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί συνολικότερα στηρίζουν τον ισλαμικό φονταμενταλισμό όταν στηρίζει τα συμφέροντά τους, τον πολεμούν όταν εναντιώνεται σε αυτά, καμιά φορά κάνουν και τα δύο ταυτόχρονα. 

Στην περίπτωση των Σαούντ, η «υπέροχη φιλία» κρατάει δεκαετίες ολόκληρες, από τη δεκαετία του ’40 και την ανακάλυψη από Αμερικανούς αξιωματούχους «του μεγαλύτερου επάθλου στον κόσμο», τον έλεγχο των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της Σαουδικής Αραβίας. 
Με τα χρόνια προστέθηκε ο κεντρικός ρόλος των κεφαλαίων των μοναρχιών του Κόλπου στη διαμόρφωση και τη λειτουργία του καπιταλισμού σε όλο τον αραβικό κόσμο (που έχουν εξηγήσει αναλυτικά μαρξιστές όπως ο Ζιλμπέρ Ασκάρ και ο Άνταμ Χάνιε), ο αυξανόμενος ρόλος αυτών των οικονομιών ακόμα για τον διεθνή καπιταλισμό (π.χ. με τις θηριώδεις, διαρκείς αγορές όπλων) και ο ειδικός ρόλος της Σαουδικής Αραβίας στην περιφερειακή «σταθερότητα».

Ηγέτης της αντεπανάστασης

Αυτός ο τελευταίος ρόλος αποδείχθηκε «κλειδί» μετά το 2011. Από τότε πολλοί γράφαμε για το «κάστρο της περιφερειακής αντεπανάστασης». Οι Σαούντ πέρασαν μια περίοδο θανάσιμης αγωνίας, όταν μαζικές εξεγέρσεις αγκάλιασαν την Τυνησία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο, τη Συρία, το Μπαχρέιν, την Υεμένη, ενώ κινήματα εμφανίζονταν και σε Μαρόκο, Ιορδανία, ακόμα και κάποια σκιρτήματα μέσα στη Σαουδική Αραβία. 

Ο Αμπντάλα, γνωρίζοντας πως «ό,τι απειλεί τον αραβικό κόσμο απειλεί και το βασίλειο», ανέπτυξε πυρετώδη δραστηριότητα. Αλλού χρηματοδοτώντας αντιδραστικές δυνάμεις, αλλού επεμβαίνοντας υπέρ της μιας ή της άλλης παράταξης, αλλού στηρίζοντας ανοιχτά το παλιό καθεστώς, αλλού στέλνοντας το στρατό του να καταπνίξει την εξέγερση.  

Αυτές οι προσπάθειες επέβαλαν βαριές ήττες στην αραβική επαναστατική διαδικασία. Αλλά δεν έχουν αποδώσει ακόμα καμία «σταθερότητα» (που επιδιώκουν πάντα οι Σαούντ) σε Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Υεμένη.

Η Σαουδική Αραβία βγήκε περιφερειακά ενισχυμένη, καθώς είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να υποστηρίξει την επιβίωση του «παλιού κόσμου» γιατί αυτός έχει κλονιστεί παντού. Αλλά ο νέος μονάρχης κληρονομεί και προβλήματα. Εκτός από την αστάθεια που περιγράφηκε παραπάνω υπάρχουν δύο ακόμα παράγοντες:

Ο ένας είναι η επιλογή να πέσει η τιμή του πετρελαίου. Οι Σαούντ έχουν προς το παρόν την πολυτέλεια να ξοδεύουν από το τεράστιο θησαυροφυλάκιό τους, αλλά είναι ερώτημα ως πότε θα μπορούν να χρηματοδοτούν τις αντιδραστικές δυνάμεις σε μια σειρά από αραβικά κράτη. Η υπεράσπιση της παλιάς τάξης έχει αποδειχτεί πολύ ακριβό σπορ μέχρι τώρα (μόνο η εδραίωση της εξουσίας του Σίσι έχει κοστίσει δεκάδες δισ. δολάρια ως αυτή τη στιγμή). 

Ο δεύτερος είναι αυτό που επισημαίνει ο ιστορικός Τόμπι Τζόουνς, που μελετά τη Σαουδική Αραβία: «Στηρίζουν το ίδιο ακριβώς πολιτικό προσωπικό που τους είχε οδηγήσει στην αρχική ευάλωτη θέση. Απλώς γυρίζουν πίσω τους δείκτες του ρολογιού». 

ΥΓ.: Σε όλη τη Μέση Ανατολή ο Αμπντάλα συγκέντρωνε το λαϊκό μίσος, ως το σύμβολο του πλούτου και της αυταρχικότητας που χαρακτήριζαν το «στάτους κβο» σε όλο τον αραβικό κόσμο. Σε κάποια τζαμιά, στην Αίγυπτο και την Παλαιστίνη, όταν οι ιμάμηδες κάλεσαν τους πιστούς να θρηνήσουν το μονάρχη, ξέσπασαν αποδοκιμασίες και διαδηλώσεις. Αυτοί οι μουσουλμάνοι αποδείχθηκαν πολύ πιο δημοκρατικά ευαίσθητοι από τους «δυτικούς φιλελεύθερους» ηγέτες που έσπευσαν στο Ριάντ να θρηνήσουν τον σκοταδιστή μονάρχη...