Σε δοκιµασία η συνοχή της Νέας Αριστεράς

Η κα­θα­ρή πλειο­ψη­φία της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής, σε πο­σο­στό 60% (συ­σχε­τι­σµός που υπάρ­χει και στο Πο­λι­τι­κό Γρα­φείο) είπε «όχι» στη µο­νο­µε­ρή συ­µφω­νία µε την Κου­µουν­δού­ρου, υιο­θε­τώ­ντας σχε­τι­κή τρο­πο­λο­γία του Ευ­κλεί­δη Τσα­κα­λώ­του. Είχαν προη­γη­θεί η ει­σή­γη­ση του Αλέξη Χα­ρί­τση για τον οδικό χάρτη (αρ­χι­κά για συ­ντο­νι­σµό των δύο κοι­νο­βου­λευ­τι­κών οµά­δων) και η αντιει­σή­γη­ση του Γα­βρι­ήλ Σα­κελ­λα­ρί­δη («όχι σε µια βια­στι­κή και σπα­σµω­δι­κή συ­νερ­γα­σία µε ένα κόµµα που έχει πο­λι­τι­κή γρα­µµή του µέσου όρου»)  ως προς το «λαϊκό µέ­τω­πο», που απο­τε­λεί συ­νε­δρια­κή από­φα­ση της ΝΕΑΡ. Νω­ρί­τε­ρα, υπήρ­ξε και η υιο­θέ­τη­ση, από τον Αλέξη Χα­ρί­τση, της συν­θε­τι­κής τρο­πο­λο­γί­ας Ηλιό­που­λου – Καρ­πό­ζη­λου.

Η σχε­τι­κή τρο­πο­λο­γία Τσα­κα­λώ­του, που έφερε την έκρη­ξη του Ν. Μπί­στη κ.α. στε­λε­χών, ανέ­φε­ρε µε­τα­ξύ άλλων: «Η Νέα Αρι­στε­ρά πα­ρα­µέ­νει προ­ση­λω­µέ­νη στην από­φα­ση του ιδρυ­τι­κού συ­νε­δρί­ου για λαϊκό µέ­τω­πο. Όµως το λαϊκό µέ­τω­πο µε στόχο να συ­γκρο­τη­θεί µια αντα­γω­νι­στι­κή δύ­να­µη προς την κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη δεν µπο­ρεί να νο­εί­ται ως η συ­νερ­γα­σία της Νέας Αρι­στε­ράς απο­κλει­στι­κά µε τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ΠΣ. Ένα λαϊκό µέ­τω­πο απαι­τεί σο­βα­ρές διερ­γα­σί­ες».

Έτσι πα­ρέ­µει­νε κλει­στή η πόρτα της Νέας Αρι­στε­ράς για συ­νερ­γα­σία µε τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΠΣ, χωρίς αυτό να ση­µαί­νει ότι δεν µπο­ρεί να ανοί­ξει στο εγγύς µέλ­λον. Ως προς το εσω­κο­µµα­τι­κό τοπίο και τις διερ­γα­σί­ες, που πι­θα­νά θα προ­κύ­ψουν µετά την από­φα­ση της ΚΕ, οι εξε­λί­ξεις είναι ανοι­χτές. Το ρα­ντε­βού δί­νε­ται πλέον για το συ­νέ­δριο στα τέλη Ιου­νί­ου και µέχρι τότε θα έχει ξε­κα­θα­ρί­σει το τοπίο για τη στάση του Αλέξη Χα­ρί­τση, αν δη­λα­δή πα­ραι­τη­θεί, οπότε θα γίνει και εκλο­γή νέου προ­έ­δρου.  Σε µια τέ­τοια εξέ­λι­ξη το προ­γρα­µµα­τι­κό συ­νέ­δριο θα αλ­λά­ξει χα­ρα­κτή­ρα και θα µε­τα­τρα­πεί σε έκτα­κτο.

Η διά­στα­ση από­ψε­ων µε­τα­ξύ προ­έ­δρου και γρα­µµα­τέα και η νέα πλειο­ψη­φία που δια­µορ­φώ­θη­κε (υπέρ του δεύ­τε­ρου), δεν είναι απλή υπό­θε­ση για κα­νέ­να κο­µµα­τι­κό σχη­µα­τι­σµό. Πόσο µάλ­λον όταν ο συ­σχε­τι­σµός στην κοι­νο­βου­λευ­τι­κή οµάδα είναι εντε­λώς αντί­στρο­φος, από αυτόν της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής («8-3»). Τα προ­βε­βλη­µέ­να στε­λέ­χη, υπουρ­γοί κατά βάση των κυ­βερ­νή­σε­ων του Α. Τσί­πρα, δεί­χνουν απο­φα­σι­σµέ­να  να προ­χω­ρή­σουν σε µια στε­νό­τε­ρη συ­νερ­γα­σία µε τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και στη δια­τή­ρη­ση της ΝΕΑΡ, εντός των σε­να­ρί­ων ανα­σύν­θε­σης της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς, µε όρους «προ­ο­δευ­τι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης». Άλ­λω­στε, µε τα ση­µε­ρι­νά δη­µο­κο­πι­κά πο­σο­στά, µια τέ­τοια συ­µµα­χία φα­ντά­ζει υπαρ­ξια­κός όρος.

Στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επι­κρα­τεί οργή για την από­φα­ση της Νέας Αρι­στε­ράς να κόψει τις γέ­φυ­ρες άµε­σης κοι­νο­βου­λευ­τι­κής συ­µπό­ρευ­σης. Φαί­νε­ται πώς η φι­λο­δο­ξία του Φά­µελ­λου να ανέ­βει στη ΔΕΘ ως αρ­χη­γός της αξιω­µα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης «πάει πε­ρί­πα­το»! Στις 12 – 15 Ιου­νί­ου θα πρα­γµα­το­ποι­η­θεί το συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ασφα­λώς η ηγε­σία του ήθελε να πα­ρου­σιά­σει µια θε­τι­κή εξέ­λι­ξη στο ζή­τη­µα των πο­λι­τι­κών συ­µµα­χιών (που ου­σια­στι­κά είναι ανύ­παρ­κτες). «ΠΑΣΟΚ και Νέα Αρι­στε­ρά απο­δεί­χθη­καν κα­τώ­τε­ροι των πε­ρι­στά­σε­ων», ση­µεί­ω­σε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ο πρό­ε­δρος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, για τις αρ­νή­σεις στο προ­σκλη­τή­ριο της Κου­µουν­δού­ρου.

Μέ­τω­πο

«Λαϊκό µέ­τω­πο», «προ­ο­δευ­τι­κό µέ­τω­πο», «δη­µο­κρα­τι­κό µέ­τω­πο» είναι µόνο µε­ρι­κές φρά­σεις από την ορο­λο­γία που χρη­σι­µο­ποιούν τα κό­µµα­τα της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς, προ­κει­µέ­νου να πε­ρι­γρά­ψουν την ανά­γκη δη­µιουρ­γί­ας ενός «αντί­πα­λου δέους» στην κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη. Πόσο κοντά είναι όµως στην ση­µε­ρι­νή πο­λι­τι­κή πρα­γµα­τι­κό­τη­τα η επί­τευ­ξη ενός τέ­τοιου στό­χου; Μπο­ρεί ένα συ­µµα­χι­κό σχήµα ΠΑΣΟΚ – ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΝΕΑΡ να φέρει την πο­λι­τι­κή αλ­λα­γή, εκτο­πί­ζο­ντας τη ΝΔ από την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία;

Ένα τέ­τοιο σε­νά­ριο είναι εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λο να γίνει πρα­γµα­τι­κό­τη­τα. Όχι µόνο επει­δή η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία της εκλο­γι­κής βάσης του ΠΑΣΟΚ πα­ρα­µέ­νει αντι­ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ο Ν. Αν­δρου­λά­κης αρ­νεί­ται κα­τη­γο­ρη­µα­τι­κά. Αλλά επί­σης γιατί η ισχυ­ρή µειο­ψη­φία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (Π. Πο­λά­κης) και όχι µόνο (Ν. Παπ­πάς) δεν επι­θυ­µούν µια τέ­τοια συ­νερ­γα­σία. Το ίδιο και η «Οµπρέ­λα» της Νέας Αρι­στε­ράς.

Στο ΠΑΣΟΚ θε­ω­ρούν ότι η λύση είναι η επι­µο­νή στην αυ­τό­νο­µη πο­ρεία γιατί, νο­µο­τε­λεια­κά, θα λει­τουρ­γή­σει το κλασ­σι­κό παι­χνί­δι του δι­κο­µµα­τι­σµού (ο δεύ­τε­ρος κά­ποια στι­γµή γί­νε­ται πρώ­τος). Για την ώρα πά­ντως, βλέ­πουν την Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας στη δεύ­τε­ρη θέση των µε­τρή­σε­ων. Στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θε­ω­ρούν ότι η λύση βρί­σκε­ται στη συ­µπό­ρευ­ση των τριών κο­µµά­των, µήπως και δια­τη­ρή­σουν µια αξιο­πρε­πή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση.

Και κάπως έτσι φου­ντώ­νουν και τα σε­νά­ρια ενός φορέα υπό την ηγε­σία του Α. Τσί­πρα, που συ­νε­χί­ζει τις δια­λέ­ξεις στα…υπό­γεια του Χάρ­βαρντ, προ­πα­γαν­δί­ζο­ντας τις εκ­θέ­σεις Ντρά­γκι και Λέτα για την ενί­σχυ­ση του ευ­ρω­παϊ­κού κε­φα­λαί­ου και τον επα­νε­ξο­πλι­σµό της ΕΕ.

Στη Νέα Αρι­στε­ρά προ­τάσ­σουν έναν προ­γρα­µµα­τι­κό διά­λο­γο και κοι­νές κοι­νο­βου­λευ­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες, γιατί οι µισοί θέ­λουν να απο­φύ­γουν µια τέ­τοια συ­µµα­χία. Η από­φα­ση της ΚΕ κρατά µεν ανοι­χτές τις πόρ­τες των συ­νερ­γα­σιών, ωστό­σο, πα­ρα­πέ­µπει στο µέλ­λον την όποια συ­ζή­τη­ση περί συ­µπό­ρευ­σης µε τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Οι δια­φο­ρές στην προ­σέγ­γι­ση του ζη­τή­µα­τος των συ­µµα­χιών ήταν πάντα κα­θο­ρι­στι­κές στην Αρι­στε­ρά, για το πο­λι­τι­κό σχέ­διο που θέλει να υπη­ρε­τή­σει κάθε πο­λι­τι­κή δύ­να­µη και τον χα­ρα­κτή­ρα των πο­λι­τι­κών ή εκλο­γι­κών µε­τώ­πων που συ­γκρο­τεί. Στη Νέα Αρι­στε­ρά φαί­νε­ται πώς θα υπάρ­χουν αρ­κε­τά επει­σό­δια ακόµα, επί του συ­γκε­κρι­µέ­νου πο­λι­τι­κού επί­δι­κου που έχει δι­χά­σει το κόµµα.

Εκεί­νο όµως που προ­κα­λεί το µε­γα­λύ­τε­ρο ζή­τη­µα αξιο­πι­στί­ας του συ­γκε­κρι­µέ­νου χώρου, είναι η σθε­να­ρή υπε­ρά­σπι­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής θη­τεί­ας 2015-2019. «Κε­κτη­µέ­νο» που υπο­νο­µεύ­ει τα κα­λέ­σµα­τα της ΝΕΑΡ για την ανά­γκη δη­µιουρ­γί­ας µε­τώ­που απέ­να­ντι στη Δεξιά. Η υπό­κλι­ση στα ιδε­ο­λο­γή­µα­τα της «υπευ­θυ­νό­τη­τας», ο άκρα­τος κυ­βερ­νη­τι­σµός και ευ­ρω­παϊ­σµός, πα­ρα­µέ­νουν τα µε­γα­λύ­τε­ρα εµπό­δια για την ανά­κα­µψη του κό­µµα­τος. Την Αρι­στε­ρά των καλών τρό­πων και της «υγιούς επι­χει­ρη­µα­τι­κό­τη­τας» προ­φα­νώς ο κό­σµος της δου­λειάς δεν την χρειά­ζε­ται.

Ο µη δια­χω­ρι­σµός από τα πε­πρα­γµέ­να των κυ­βερ­νή­σε­ων ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που έστρω­σαν το δρόµο στη ΝΔ και συ­κο­φά­ντη­σαν την Αρι­στε­ρά, είναι ο βα­σι­κός λόγος που δεν µπο­ρούν να απο­κτή­σουν «ορα­τό­τη­τα» και κά­ποιες θε­τι­κές πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες της Πα­τη­σί­ων. Για πα­ρά­δει­γµα το σχέ­διο νόµου για την απα­γό­ρευ­ση των εξο­ρύ­ξε­ων και η άρ­νη­ση ψήφου στις εξο­πλι­στι­κές δα­πά­νες, κατά τη συ­ζή­τη­ση του κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σµού. Πόσο µάλ­λον να υπάρ­ξει κοινή δράση µε δυ­νά­µεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς. Αν πρα­γµα­τι­κά εν­δια­φέ­ρει κάτι τέ­τοιο τη ΝΕΑΡ.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά