Σε Ιράκ και Συρία, κλιμακώνεται ο ανταγωνισμός για τη «μοιρασιά»

Το τέλος του Χα­λι­φά­του: Και μετά;

Μετά την απώ­λεια όλων των πό­λε­ων στο Ιράκ και τις ήττες του στη Συρία, η πτώση της «πρω­τεύ­ου­σας» του Ισλα­μι­κού Κρά­τους επι­σφρα­γί­ζει το τέλος του «Χα­λι­φά­του», σχε­δόν τρία χρό­νια μετά την ανα­κή­ρυ­ξή του. Απο­μέ­νει η Ντιρ Ελ Ζουρ, που πο­λιορ­κεί­ται από τις δυ­νά­μεις του Άσαντ, και είναι θέμα χρό­νου να πέσει στα χέρια τους. Απο­τε­λεί σί­γου­ρα μια ση­μα­ντι­κή καμπή στο τοπίο που είχε δια­μορ­φω­θεί στην πε­ριο­χή.

Αλλά προ­σο­χή: το τέλος του «Χα­λι­φά­του» δεν ση­μαί­νει το τέλος του Ισλα­μι­κού Κρά­τους, που θα συ­νε­χί­σει να υπάρ­χει, όχι πλέον ως «κρά­τος υπό κα­τα­σκευή» αλλά ως αντάρ­τι­κη και τρο­μο­κρα­τι­κή δύ­να­μη. Κυ­ρί­ως, ακόμα κι αν η ίδια η ορ­γά­νω­ση κα­ταρ­ρεύ­σει κάτω από τα στρα­τιω­τι­κά χτυ­πή­μα­τα, νέες μορ­φές «τζι­χα­ντι­σμού» θα ανα­δυ­θούν, όσο οι επι­μέ­νουν οι αι­τί­ες που τον πα­ρά­γουν. Αυτό δεν είναι πια ένα επι­χεί­ρη­μα της Αρι­στε­ράς, αλλά μά­θη­μα της σύγ­χρο­νης ιστο­ρί­ας, από το Αφ­γα­νι­στάν μετά την ανα­τρο­πή των Τα­λι­μπάν το 2001 έως το Ιράκ μετά τη συ­ντρι­βή της το­πι­κής Αλ Κάι­ντα το 2006-07. 

Τε­ρά­στια κα­τα­στρο­φή

Αυτός δεν είναι ο μο­να­δι­κός λόγος που δεν επι­τρέ­πει «πα­νη­γυ­ρι­σμούς». Όπως και η Μο­σού­λη νω­ρί­τε­ρα, η Ράκα έπεσε θύμα του γνω­στού από την εποχή του Βιετ­νάμ αμε­ρι­κα­νι­κού δόγ­μα­τος «έπρε­πε να την κα­τα­στρέ­ψου­με για να την σώ­σου­με». Από το Γε­νά­ρη κι έπει­τα, ο ρόλος του αμε­ρι­κα­νι­κού στρα­τού αυ­ξή­θη­κε δρα­μα­τι­κά στην προ­έ­λα­ση των SDF και αυτό είχε επι­πτώ­σεις και στην ίδια τη φύση και το χα­ρα­κτή­ρα της επι­χεί­ρη­σης, που έπαψε να θυ­μί­ζει «επι­χεί­ρη­ση απε­λευ­θέ­ρω­σης» ακόμα και για όσους υπέ­φε­ραν υπό την στυ­γε­ρή εξου­σία του ΙΚ και επι­θυ­μού­σαν να απαλ­λα­γούν από αυτό. Πάνω από 3.000 βόμ­βες έπε­σαν στην πόλη, κα­τα­στρέ­φο­ντας σχο­λεία, νο­σο­κο­μεία, σπί­τια. Η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­νό­τη­τα των 300.000 κα­τοί­κων εγκα­τέ­λει­ψε την πόλη. Και όποιος σκε­φτεί να επι­στρέ­ψει θα την βρει χωρίς ηλε­κτρι­σμό, χωρίς πό­σι­μο νερό, και με τον τε­λευ­ταίο φούρ­νο που είχε απο­μεί­νει όρ­θιος κα­τε­στραμ­μέ­νο από τους τε­λευ­ταί­ους βομ­βαρ­δι­σμούς. 

Πα­ζά­ρι πάνω απ’ τα ερεί­πια

Πλέον ξε­κι­νά το «πα­ζά­ρι πάνω απ’ τα ερεί­πια». Είναι η πρώτη -σχε­τι­κά αναί­μα­κτη- φάση μιας σύ­γκρου­σης που όλοι ξέ­ρουν πως θα ξε­σπά­σει όταν τερ­μα­τι­στεί ο πό­λε­μος ενά­ντια στο Ισλα­μι­κό Κρά­τος και οι «νι­κη­τές» θα διεκ­δι­κούν τα μέ­γι­στα δυ­να­τά οφέλη.
Αυτήν τη στιγ­μή, τη διοί­κη­ση της Ράκα διεκ­δι­κούν δύο δια­φο­ρε­τι­κά σώ­μα­τα: 

α) το Επαρ­χια­κό Συμ­βού­λιο που είχε συ­γκρο­τη­θεί όταν η πόλη χά­θη­κε από τον έλεγ­χο του κα­θε­στώ­τος και πέ­ρα­σε στα χέρια του Ελεύ­θε­ρου Συ­ρια­κού Στρα­τού, έπει­τα διώ­χθη­κε από το Ισλα­μι­κό Κρά­τος και τώρα επι­χει­ρεί να επι­στρέ­ψει. Συ­νερ­γά­ζε­ται με την «επί­ση­μη» αντι­πο­λί­τευ­ση, και γι’ αυτό έχει δε­σμούς με ευ­ρω­παϊ­κές κυ­βερ­νή­σεις.

β) το Συμ­βού­λιο Πο­λι­τών, που ιδρύ­θη­κε τον Απρί­λη από τις SDF για να ανα­λά­βει τη Ράκα μετά την ήττα του Ισλα­μι­κού Κρά­τους. Είναι μια συμ­μα­χία στε­λε­χών του κουρ­δι­κού PYD και κά­ποιων Αρά­βων της πε­ριο­χής. Θε­ω­ρεί­ται πολύ λι­γό­τε­ρο «αντι­προ­σω­πευ­τι­κό» του ντό­πιου πλη­θυ­σμού, αλλά είναι πολύ πιο ενερ­γό το­πι­κά (ορ­γα­νώ­νο­ντας κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες κ.λπ.), τη στιγ­μή που τα μέλη του Επαρ­χια­κού Συμ­βου­λί­ου έχουν κα­τα­φύ­γει στην Τουρ­κία. Αν και δεν έχει την ίδια προϊ­στο­ρία επα­φών με δυ­τι­κές κυ­βερ­νή­σεις, η στενή συ­νερ­γα­σία των SDF με τις ΗΠΑ τους δίνει κά­ποιους πό­ντους. 

Οι ΗΠΑ επι­χεί­ρη­σαν στο πολύ πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν να συμ­φι­λιώ­σουν τα δύο σώ­μα­τα, χωρίς επι­τυ­χία. Οι ευ­ρω­παϊ­κές κυ­βερ­νή­σεις δί­στα­ζαν να προ­σεγ­γί­σουν το PYD, μετά από χρό­νια συ­νερ­γα­σί­ας με την «επί­ση­μη» αντι­πο­λί­τευ­ση, η οποία αρ­νή­θη­κε πει­σμα­τι­κά κάθε συ­ζή­τη­ση, και η δια­δι­κα­σία κα­τέρ­ρευ­σε. Η δυ­σα­νε­ξία του αρα­βι­κού σω­βι­νι­σμού απέ­να­ντι στους Κούρ­δους, οι δε­σμοί της «αντι­πο­λί­τευ­σης» με την Τουρ­κία (που θε­ω­ρεί τις κουρ­δι­κές πο­λι­το­φυ­λα­κές ως τρο­μο­κρα­τι­κή ορ­γά­νω­ση) και ο κυ­ρί­αρ­χος ρόλος του PYD ακόμα και σε πλειο­ψη­φι­κά αρα­βι­κές πε­ριο­χές που δίνει «πα­τή­μα­τα» στους αντι­πά­λους του, κα­θι­στούν γρίφο το πώς θα επι­λυ­θεί το ζή­τη­μα. Και δεν συ­νυ­πο­λο­γί­ζου­με καν μια πι­θα­νή από­πει­ρα των δυ­νά­με­ων του Άσαντ να πε­ρά­σει η Ράκα υπό τον έλεγ­χό τους...

Προς το παρόν είναι ασα­φείς οι προ­θέ­σεις τού -σε θέση ισχύ­ος στρα­τιω­τι­κά- PYD, με αντι­κρουό­με­νες δη­λώ­σεις: «Ίσως η Ράκα εντα­χθεί στη Ρο­ζά­βα», και «η Ράκα είναι τμήμα της Συ­ρί­ας, η Ρο­ζά­βα είναι τμήμα της Συ­ρί­ας, τα συμ­βού­λια σε κάθε πε­ριο­χή θα απο­φα­σί­σουν τι εί­δους δια­κυ­βέρ­νη­ση επι­θυ­μούν...». 

Ιμπε­ρια­λι­σμός

Θολό είναι το τοπίο και για το τι θα πρά­ξουν οι ΗΠΑ, που μέσω των SDF και του πο­λέ­μου ενά­ντια στο ΙΚ απέ­κτη­σαν ισχυ­ρό «πά­τη­μα» στην ανα­το­λι­κή Συρία. Μια ισχυ­ρή προει­δο­ποί­η­ση απο­τε­λεί η συ­γκρό­τη­ση των «Εσω­τε­ρι­κών Δυ­νά­με­ων Ασφα­λεί­ας της Ράκα». Αυτές απο­τε­λού­νται από έναν κορμό 500 αξιω­μα­τι­κών, όχι απλά «εκ­παι­δευ­μέ­νων» από τις ΗΠΑ, αλλά και «εγκε­κρι­μέ­νων από τις ΗΠΑ». Αυτή η δύ­να­μη θα φτά­σει τους 3.500 άν­δρες και θα ανα­λά­βει να «ασφα­λί­σει» τη Ράκα. Σε πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, η Ουά­σινγ­κτον δη­λώ­νει πως δεν εν­δια­φέ­ρε­ται να εμπλα­κεί στην «ανα­συ­γκρό­τη­ση της Συ­ρί­ας», αλλά εν­δια­φέ­ρε­ται να συμ­βά­λει στη δη­μιουρ­γία υπο­δο­μών σε πε­ριο­χές που είχαν κα­τα­στρα­φεί. Και όλοι ξέ­ρουν ότι ο Θείος Σαμ δεν σπεύ­δει να στή­σει υπο­δο­μές από την καλή του την καρ­διά, χωρίς αντάλ­λαγ­μα... 

Η πτώση του Κιρ­κούκ -η κρίση στο ιρα­κι­νό Κουρ­δι­στάν

Μια ισχυ­ρή προει­δο­ποί­η­ση για τις συ­γκρού­σεις που μπο­ρεί να προ­κύ­ψουν πάνω στα τε­τε­λε­σμέ­να των προη­γού­με­νων πο­λέ­μων, έρ­χε­ται από το γει­το­νι­κό Ιράκ. Λίγες μέρες μετά τη γε­νι­κευ­μέ­νη ευ­φο­ρία για το δη­μο­ψή­φι­σμα υπέρ της ανε­ξαρ­τη­σί­ας, οι κουρ­δι­κές πε­ριο­χές ζουν την από­λυ­τη κρίση. Ο ιρα­κι­νός κυ­βερ­νη­τι­κός στρα­τός κα­τέ­λα­βε το (πλού­σιο σε πε­τρέ­λαια) Κιρ­κούκ και τις επό­με­νες μέρες επα­νέ­φε­ρε υπό τον έλεγ­χό του το σύ­νο­λο των «διεκ­δι­κού­με­νων πε­ριο­χών» (με μικτό πλη­θυ­σμό Κούρ­δων-Αρά­βων και χωρίς ισχυ­ρή κουρ­δι­κή πλειο­ψη­φία). Την ώρα που γρά­φο­νταν αυτές οι γραμ­μές, οι δυ­νά­μεις της Βα­γδά­της έπαιρ­ναν υπό τον έλεγ­χό τους πό­λεις που απέ­χουν ελά­χι­στα χι­λιό­με­τρα από το Ερ­μπίλ, την «πρω­τεύ­ου­σα» του ιρα­κι­νού Κουρ­δι­στάν και όλοι ανα­ρω­τιού­νταν αν η προ­έ­λα­ση θα στα­μα­τή­σει στις «διεκ­δι­κού­με­νες πε­ριο­χές» ή θα συ­νε­χι­στεί. Αν συ­νε­χι­στεί, θα πάψει λο­γι­κά και ο σχε­τι­κά αναί­μα­κτος χα­ρα­κτή­ρας της προ­έ­λα­σης, καθώς οι Πε­σμερ­γκά μέχρι τώρα απο­σύ­ρο­νται χωρίς κα­θό­λου ή με ελά­χι­στη αντί­στα­ση. Τα πράγ­μα­τα θα είναι πολύ δια­φο­ρε­τι­κά στο αμι­γώς κουρ­δι­κό τμήμα του Ιράκ...

Η κουρ­δι­κή ηγε­σία, που θε­ω­ρού­σε πως η συ­γκυ­ρία είναι η κα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή, μπήκε σε βαθιά κρίση και είδε κέρδη να εξα­νε­μί­ζο­νται τα­χύ­τα­τα. Έχασε εδάφη που ήλεγ­χε ένο­πλα από το 2014, έχασε τις πε­τρε­λαιο­πη­γές που αξιο­ποιού­σε (που θα επι­δει­νώ­σει την ήδη βα­θύ­τα­τη οι­κο­νο­μι­κή κρίση), βρί­σκε­ται στρι­μωγ­μέ­νη από την κυ­βέρ­νη­ση της Βα­γδά­της που με αδιαλ­λα­ξία απαι­τεί πλήρη υπο­χώ­ρη­ση («να ανα­κοι­νω­θεί πως το δη­μο­ψή­φι­σμα είναι άκυρο»), παρά τις εκ­κλή­σεις του Κούρ­δου ηγέτη Μπαρ­ζα­νί («το δη­μο­ψή­φι­σμα δεν ση­μαί­νει ανε­ξαρ­τη­σία, δεν αναι­ρεί­ται το στά­τους κβο μο­νο­με­ρώς, εί­μα­στε έτοι­μοι για έναν διετή διά­λο­γο»), έχασε ερεί­σμα­τα (η συμ­μα­χία με την Τουρ­κία ήταν πο­λύ­τι­μη οι­κο­νο­μι­κά και τώρα ο Ερ­ντο­γάν απει­λεί ότι «θα πλη­ρώ­σουν το τί­μη­μα» και «θα πει­νά­σουν», δια­κό­πτο­ντας κάθε διευ­κό­λυν­ση), και βλέ­πει την εσω­τε­ρι­κή κρίση να φου­ντώ­νει ξανά ανά­με­σα στο PUK του Τα­λα­μπα­νί (που φέ­ρε­ται να διευ­κό­λυ­νε την πα­ρά­δο­ση αμα­χη­τί του Κιρ­κούκ) και το KDP του Μπαρ­ζα­νί (που είχε δε­χτεί σκλη­ρές κρι­τι­κές για τον τρόπο και τον χρόνο της πρω­το­βου­λί­ας για δη­μο­ψή­φι­σμα). 

Η αμε­ρι­κα­νι­κή στή­ρι­ξη στην οποία πό­ντα­ρε ο Μπαρ­ζα­νί, πα­ρα­μέ­νει πε­ριο­ρι­σμέ­νη σε μια ρη­το­ρι­κή έκ­κλη­ση για αυ­το­συ­γκρά­τη­ση προς όλους, λόγω της απρο­θυ­μί­ας των ΗΠΑ να ανοί­ξουν ένα νέο μέ­τω­πο και να δια­λέ­ξουν ανά­με­σα στο Ερ­μπίλ και τη Βα­γδά­τη.  Η άλλη με­γά­λη δύ­να­μη, η Ρωσία της οποί­ας η πε­τρε­λαϊ­κή Rosneft κάνει μπίζ­νες με το ιρα­κι­νό Κου­δι­στάν, επί­σης δεν έδωσε στή­ρι­ξη, γνω­ρί­ζο­ντας ότι τα συμ­φέ­ρο­ντά της μπο­ρούν να προ­ω­θη­θούν και μέσα από τη συ­νερ­γα­σία με τη Βα­γδά­τη (και κυ­ρί­ως την Τε­χε­ρά­νη και την Άγκυ­ρα). 

Μια απο­τυ­χη­μέ­νη μπλό­φα

Γρά­φα­με σε προη­γού­με­νο φύλλο πως όλο αυτό έχει τα στοι­χεία μιας «μπλό­φας» του Μπαρ­ζα­νί για να γλι­τώ­σει από την αμ­φι­σβή­τη­ση που έχει προ­κα­λέ­σει η δια­φθο­ρά, η οι­κο­νο­μι­κή κρίση και ο αυ­ταρ­χι­σμός που χα­ρα­κτη­ρί­ζουν την δια­κυ­βέρ­νη­σή του και να βγει ενι­σχυ­μέ­νος ως «εθνι­κός ηγέ­της». Στιγ­μιαία λει­τούρ­γη­σε. Το PUK στή­ρι­ξε -παρά τις δια­φω­νί­ες τμη­μά­των του- το δη­μο­ψή­φι­σμα, το ίδιο έπρα­ξε το ισλα­μι­κό Κομάλ που επί­σης είχε εν­στά­σεις, ενώ το Γκο­ράν («γέν­νη­μα» της δη­μο­κρα­τι­κής-κοι­νω­νι­κής δια­μαρ­τυ­ρί­ας των προη­γού­με­νων χρό­νων ενά­ντια στο δι­κομ­μα­τι­σμό των PUK και KDP, που ήταν το πιο εχθρι­κό απέ­να­ντι στην πρω­το­βου­λία του Μπαρ­ζα­νί όπως αυτή εκ­δη­λώ­θη­κε) δεν πήρε επί­ση­μη θέση, αλλά ο ηγέ­της του πήγε στις κάλ­πες και ψή­φι­σε «ναι». Η συμ­με­το­χή 72% και το 90% υπέρ του «ναι» απο­τυ­πώ­νουν αυτήν την ει­κό­να (και τη θέ­λη­ση του κουρ­δι­κού λαού). Αλλά γρή­γο­ρα η μπλό­φα έσκα­σε στα χέρια του. Εν μέσω μιας τα­πει­νω­τι­κής ήττας και της πολ­λα­πλής κρί­σης που πε­ρι­γρά­ψα­με, η κλίκα του Μπαρ­ζα­νί βρί­σκε­ται υπο­χρε­ω­μέ­νη να συμ­βι­βα­στεί με μια «επι­θε­τι­κή» Βα­γδά­τη, ενώ είχε υπο­κι­νή­σει προη­γου­μέ­νως ένα πα­τριω­τι­κό πα­ρα­λή­ρη­μα και μια γε­νι­κευ­μέ­νη αυ­τα­πά­τη ότι «ήρθε η ώρα» και ότι όλα θα είναι εύ­κο­λα (ακόμα κι όταν εχθροί και «φίλοι» προει­δο­ποιού­σαν επί­ση­μα κι ανε­πί­ση­μα ότι δια­φω­νούν). 

Ένα ση­μα­ντι­κό μά­θη­μα για το κουρ­δι­κό κί­νη­μα

Υπό την ηγε­σία Μπαρ­ζα­νί, μόνο νέες ήττες θα έρ­θουν για τους Κούρ­δους. Το πο­λι­τι­κό του σχέ­διο εμπνέ­ε­ται από την ίδρυ­ση του Ισ­ρα­ήλ (και με­τα­φρά­ζε­ται και σε προ­νο­μια­κή σχέση μαζί του): ένα μικρό έθνος-κρά­τος πε­ρι­κυ­κλω­μέ­νο από εχθρούς, που θα στη­ρί­ζε­ται στη στρα­τη­γι­κή του σχέση με τον αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό. Αυτό το σχέ­διο δεν είναι μόνο αντι­δρα­στι­κό, αλλά και ανε­δα­φι­κό-κα­τα­στρο­φι­κό για τους ίδιους τους Κούρ­δους: δη­μιουρ­γεί εχθρούς, πο­ντά­ρο­ντας σε «φί­λους» που έχουν απο­δεί­ξει πολ­λές φορές στο πα­ρελ­θόν τον κυ­νι­σμό με τον οποίο είναι πρό­θυ­μοι να τους εγκα­τα­λεί­ψουν... (από το Σάικς-Πι­κό μετά τον Α’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο ως την εγκα­τά­λει­ψη από τις ΗΠΑ στα χέρια του Σα­ντάμ, ενώ εκεί­νες τους είχαν αρ­χι­κά εν­θαρ­ρύ­νει να εξε­γερ­θούν). 

Φυ­σι­κά είναι μά­ταιο για τον κουρ­δι­κό λαό να επι­χει­ρεί να μη δη­μιουρ­γεί εχθρούς στη Βα­γδά­τη, τη Δα­μα­σκό, την Άγκυ­ρα και την Τε­χε­ρά­νη: σε αυτές τις κυ­βερ­νή­σεις βρί­σκο­νται ορ­κι­σμέ­νοι από δε­κα­ε­τί­ες εχθροί του. Αλλά πρέ­πει να ανα­ζη­τή­σει φί­λους στους «δρό­μους» αυτών των πό­λε­ων. Και η προ­σέγ­γι­ση με τον αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό ή τις όποιες με­γά­λες ή πε­ρι­φε­ρεια­κές δυ­νά­μεις, μόνο εμπό­δια βάζει σε αυτήν την προ­σπά­θεια.

Ένα μά­θη­μα όχι μόνο για τους Κούρ­δους του Ιράκ και την ανά­γκη να συ­γκρου­στούν με την άρ­χου­σα κλίκα του Μπαρ­ζα­νί, αλλά και για εκεί­νους της Συ­ρί­ας, όπου όπως γρά­ψα­με πα­ρα­πά­νω, το αρι­στε­ρών ανα­φο­ρών PYD μπαί­νει στον πει­ρα­σμό να πάρει έναν ανά­λο­γο δρόμο... 

Ποια στάση;

Η θέση του Σύρου επα­να­στά­τη μαρ­ξι­στή Τζό­ζεφ Ντά­χερ για την ανά­γκη να συν­δυα­στεί η υπε­ρά­σπι­ση του δι­καιώ­μα­τος του κουρ­δι­κού λαού στην αυ­το­διά­θε­ση με την αντι­πα­ρά­θε­ση με την ηγε­σία Μπαρ­ζα­νί και τους χει­ρι­σμούς της, έμοια­ζε κάπως «σύν­θε­τη» πριν από το δη­μο­ψή­φι­σμα. Οι εξε­λί­ξεις την επι­βε­βαιώ­νουν... 

Το πρώτο πα­ρα­μέ­νει κρί­σι­μο, καθώς δε­κα­ε­τί­ες κα­τα­πί­ε­σης είναι υπαρ­κτές, οι πο­λι­τι­κές «αρα­βο­ποί­η­σης» ολό­κλη­ρων πε­ριο­χών δη­μιούρ­γη­σαν με­γά­λες πλη­γές, και η γε­νι­κευ­μέ­νη δυ­σπι­στία επι­βιώ­νει ως σή­με­ρα (η δή­λω­ση κο­ρυ­φαί­ου Ιρα­νού αξιω­μα­τού­χου πως «οι μου­σουλ­μα­νι­κοί λαοί δεν θα ανε­χτούν ένα δεύ­τε­ρο Ισ­ρα­ήλ» είχε εύ­στο­χη γε­ω­πο­λι­τι­κή διά­στα­ση για τον ρόλο των ΗΠΑ, αλλά απο­τύ­πω­νε και έναν προ­βλη­μα­τι­κό σω­βι­νι­σμό που βλέ­πει τους Κούρ­δους ως «ξένο σώμα» στην πε­ριο­χή και λει­τουρ­γεί ως αυ­το­εκ­πλη­ρού­με­νη προ­φη­τεία για το τι τύπου κρά­τος θα οι­κο­δο­μή­σουν). 

Αλλά ανα­γκαίο πα­ρα­μέ­νει και το δεύ­τε­ρο. Γιατί μια πο­λι­τι­κή που ανα­πα­ρά­γει την εθνι­κή διαί­ρε­ση (π.χ. επι­χει­ρώ­ντας να αντι­στρέ­ψει τα τραύ­μα­τα της «αρα­βο­ποί­η­σης» με αντί­στοι­χες εκ­στρα­τεί­ες «κουρ­δο­ποί­η­σης»), που επι­διώ­κει πράγ­μα­τι να γίνει «νέο Ισ­ρα­ήλ» και λει­τουρ­γεί ήδη ως τέ­τοιο, δεν έχει καμιά σχέση όχι μόνο με τα γε­νι­κό­τε­ρα συμ­φέ­ρο­ντα της ερ­γα­τι­κής τάξης στην πε­ριο­χή, αλλά ούτε καν με την υπό­θε­ση των δι­καιω­μά­των του κουρ­δι­κού λαού...  

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά