Σχετικά με την Προγραμματική Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ

Το κεί­με­νο απο­τε­λεί ακρι­βώς αυτό που λέει. Είναι ένα «σχέ­διο», είναι ένα κεί­με­νο ερ­γα­σί­ας και η Δια­κή­ρυ­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα δια­μορ­φω­θεί μετά τις συ­ζη­τή­σεις στις συ­νε­λεύ­σεις των μελών του, μετά τη διερ­γα­σία της πρώ­της Πα­νελ­λα­δι­κής Συν­διά­σκε­ψης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με εκλεγ­μέ­νους αντι­προ­σώ­πους, ενώ θα εγκρι­θεί, τε­λι­κά, στο μελ­λο­ντι­κό ιδρυ­τι­κό Συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.
Παρά αυτή τη «με­τα­βα­τι­κό­τη­τα», η ση­μα­σία του κει­μέ­νου είναι προ­φα­νής. Η ΔΕΑ καλεί τα μέλη και τους φί­λους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να με­τά­σχουν με τον πιο δρα­στή­ριο τρόπο στη συ­ζή­τη­ση αυτή, να σφρα­γί­σουν τη Δια­κή­ρυ­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με το ρι­ζο­σπα­στι­σμό που απο­τέ­λε­σε το βα­σι­κό όπλο του κό­σμου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε όλες τις κρί­σι­μες μάχες του κι­νή­μα­τος και απο­τέ­λε­σε τη βάση ακόμα και για τις εκλο­γι­κές επι­τυ­χί­ες μας.

Σο­σια­λι­σμός
Στην κα­τεύ­θυν­ση αυτή η ΔΕΑ έχει να υπο­γραμ­μί­σει τα εξής:
1. Σωστά το σχέ­διο ορί­ζει ως στρα­τη­γι­κή επι­δί­ω­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τη σο­σια­λι­στι­κή ανα­τρο­πή. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μέχρι σή­με­ρα απο­τε­λεί ένα μέ­τω­πο ρι­ζο­σπα­στι­κών δυ­νά­με­ων με βάση την πο­λι­τι­κή και όχι την ιδε­ο­λο­γι­κή ενό­τη­τα. Όμως, ταυ­τό­χρο­να, απο­τε­λεί ένα μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς και, κατά συ­νέ­πεια, η αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή, η διεκ­δί­κη­ση του σο­σια­λι­σμού, απο­τε­λεί ανα­ντι­κα­τά­στα­το-ιδρυ­τι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του. Στις δια­δι­κα­σί­ες με­τα­τρο­πής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε ενιαίο πο­λι­τι­κό φορέα, που προ­βλέ­πε­ται ότι θα έχουν με­γά­λη μα­ζι­κό­τη­τα, η συ­ζή­τη­ση για το σο­σια­λι­σμό έχει και μια «εκ­παι­δευ­τι­κή» αξία, πο­λύ­τι­μη στις επο­χές της αποϊ­δε­ο­λο­γι­κο­ποί­η­σης και προ­σπά­θειας του συ­στή­μα­τος να πεί­σει ότι δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή λύση στον κα­πι­τα­λι­σμό.
Κατά τη γνώμη μας το κεί­με­νο δια­πνέ­ε­ται από μια «εξε­λι­κτι­κή» αντί­λη­ψη για την πο­ρεία προς το σο­σια­λι­σμό, που υπο­βαθ­μί­ζει την ανα­γκαιό­τη­τα της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής ανα­τρο­πής, της ερ­γα­τι­κής επα­νά­στα­σης ως «τομής» για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της κοι­νω­νί­ας από τα δεσμά της εκ­με­τάλ­λευ­σης και της κα­τα­πί­ε­σης.
Πρό­κει­ται για μια επι­βί­ω­ση της «μπερν­σταϊ­νι­κής» πα­ρά­δο­σης, όπως αυτή ανα­θερ­μάν­θη­κε από το ρεύμα του ευ­ρω­κο­μου­νι­σμού στις δε­κα­ε­τί­ες 1970-1980. Το ζή­τη­μα αυτό έχει ση­μα­σία σε μια χώρα και σε μια πε­ρί­ο­δο όπου η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς είναι πι­θα­νή εξέ­λι­ξη: η μία άποψη κα­τα­νο­εί την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς ως «τε­λι­κό» σταθ­μό, ενώ η άλλη ως «εν­διά­με­σο» σταθ­μό για την κλι­μά­κω­ση της τα­ξι­κής πάλης προς τη διεκ­δί­κη­ση της πραγ­μα­τι­κής εξου­σί­ας –και όχι μόνο της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας– από την ερ­γα­τι­κή τάξη και τους συμ­μά­χους της.

Υπο­χω­ρή­σεις
2. Το κεί­με­νο, ορθά, ανα­ζη­τά τους τρό­πους να κι­νη­θεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, απο­φεύ­γο­ντας τη Σκύλ­λα του και­ρο­σκο­πι­σμού και τη Χά­ρυ­βδη του τυ­χο­διω­κτι­σμού, απορ­ρί­πτο­ντας τις δε­ξιές πιέ­σεις προ­σαρ­μο­γής, αλλά και τις, τάχα, αρι­στε­ρές πιέ­σεις προς τον ανέ­ξο­δο βερ­μπα­λι­σμό. Παρ’ όλα αυτά κάνει κά­ποιες αναι­τιο­λό­γη­τες (όχι μόνο ιδε­ο­λο­γι­κά, αλλά και πο­λι­τι­κά) υπο­χω­ρή­σεις:
α) Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν έχει κα­νέ­να λόγο να δε­σμευ­τεί ότι «η δη­μιουρ­γι­κή επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα, που λει­τουρ­γεί για το δη­μό­σιο όφε­λος και υπό στα­θε­ρούς και δί­καιους κα­νό­νες, δεν θα πλη­γεί, αλλά θα βοη­θη­θεί».
β) Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν έχει κα­νέ­να λόγο να υπο­βαθ­μί­σει την αντι­ρα­τσι­στι­κή πο­λι­τι­κή του στο αί­τη­μα για κα­τάρ­γη­ση του Δου­βλί­νο 2 και να απα­λεί­ψει τα αι­τή­μα­τα για τη νο­μι­μο­ποί­η­ση και τη δια­σφά­λι­ση των ίσων δι­καιω­μά­των για όλους τους με­τα­νά­στες που επι­θυ­μούν να ζή­σουν και να ερ­γά­ζο­νται στη χώρα.
γ) Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν έχει κα­νέ­να λόγο να υιο­θε­τή­σει το στόχο μιας «κοι­νω­νι­κά δί­και­ης δη­μο­σιο­νο­μι­κής εξι­σορ­ρό­πη­σης», που πε­ριο­ρί­ζει εκ προ­οι­μί­ου τις δυ­να­τό­τη­τες μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς να επι­δεί­ξει τα­ξι­κή μο­νο­μέ­ρεια προς όφε­λος των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών μαζών.
δ) Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν έχει κα­νέ­να λόγο να κα­τα­νο­εί την ανά­γκη του αντι­φα­σι­στι­κού με­τώ­που ως πλα­τιού, δη­μο­κρα­τι­κού με­τώ­που. Σή­με­ρα έχου­με πολ­λές εμπει­ρί­ες για την ενί­σχυ­ση της Χρυ­σής Αυγής από με­γά­λο τμήμα του «δη­μο­κρα­τι­κού» αστι­κού κρά­τους, εμπει­ρί­ες κά­λυ­ψης της νε­ο­να­ζι­στι­κής εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας από ση­μα­ντι­κό τμήμα των «δη­μο­κρα­τι­κών» ΜΜΕ, ακόμα και από τμήμα της αντί­στοι­χης δια­νό­η­σης. Η αντι­φα­σι­στι­κή δράση οφεί­λει να ξε­κι­νά ως μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς, ως μέ­τω­πο των δυ­νά­με­ων αντί­στα­σης στη μνη­μο­νια­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα, για να φτά­σει να διεκ­δι­κή­σει τον (απο­λύ­τως εφι­κτό) στόχο της από­λυ­της απο­μό­νω­σης της Χρυ­σής Αυγής από την τε­ρά­στια πλειο­ψη­φία της κοι­νω­νί­ας.
3. Το κρί­σι­μο ση­μείο της Δια­κή­ρυ­ξης είναι το πο­λι­τι­κό πρό­γραμ­μα, οι δε­σμεύ­σεις που ανα­λαμ­βά­νει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ενό­ψει της διεκ­δί­κη­σης της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας. Κατά τη γνώμη μας οι απα­ντή­σεις σε αυτό το κε­ντρι­κό ζή­τη­μα οφεί­λουν να κι­νού­νται στην αντί­λη­ψη και στην πα­ρά­δο­ση του Με­τα­βα­τι­κού Προ­γράμ­μα­τος: που ση­μαί­νει τη δέ­σμευ­ση σε στό­χους που δια­θέ­τουν την άμεση συ­ναί­νε­ση ενός ση­μα­ντι­κού τμή­μα­τος των ερ­γα­ζο­μέ­νων και που μπο­ρούν να υπο­στη­ρι­χθούν με άμεση κι­νη­το­ποί­η­ση του ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού κι­νή­μα­τος.
Κά­ποια ζη­τή­μα­τα αυτού του προ­γράμ­μα­τος έχουν διευ­κρι­νι­στεί. Ο σ. Αλ Τσί­πρας υπο­γράμ­μι­σε στη βουλή ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δε­σμεύ­ε­ται στην άμεση και ρητή κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και όλων των συ­νο­δευ­τι­κών νόμων λι­τό­τη­τας με «μο­νο­με­ρή πράξη» της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, κλεί­νο­ντας έτσι τις συγ­χύ­σεις περί «επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­σης», που δη­μιουρ­γούν οι το­πο­θε­τή­σεις κε­ντρι­κών κοι­νο­βου­λευ­τι­κών στε­λε­χών.

Κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς
Το Σχέ­διο Δια­κή­ρυ­ξης υπε­ρα­σπί­ζει το στόχο της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, διεκ­δι­κώ­ντας την ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς. Απορ­ρί­πτει έτσι τις προ­τά­σεις για «αντι­μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση με κορμό την Αρι­στε­ρά» ή για «προ­ο­δευ­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση με κορμό την Αρι­στε­ρά» και πε­ρισ­σό­τε­ρο για «κυ­βέρ­νη­ση κοι­νω­νι­κής (ή εθνι­κής) σω­τη­ρί­ας, με κορμό την Αρι­στε­ρά»… Πρό­κει­ται για επι­λο­γή που απορ­ρί­πτει τις ιδέες για συ­γκυ­βέρ­νη­ση με (πλα­τύ­τε­ρο ή στε­νό­τε­ρο) φάσμα των αστι­κών δυ­νά­με­ων. Η επι­λο­γή αυτή είναι σωστή και πρέ­πει να υπο­στη­ρι­χθεί μέχρι τέ­λους.
Όμως θα χρεια­στεί με­γα­λύ­τε­ρη σα­φή­νεια και προ­τε­ραιό­τη­τες στη δια­τύ­πω­ση των «με­τα­βα­τι­κών» στό­χων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ:
α) Η υπό­σχε­ση για ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας οφεί­λει να είναι πιο συ­γκε­κρι­μέ­νη και ανα­βαθ­μι­σμέ­νη. Η ενί­σχυ­ση των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων, η επα­να­στα­θε­ρο­ποί­η­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, η εγ­γύ­η­ση της βιω­σι­μό­τη­τας (και της βελ­τί­ω­σης) των δη­μό­σιων σχο­λεί­ων και νο­σο­κο­μεί­ων, πρέ­πει να απο­τε­λούν πρω­ταρ­χι­κές δε­σμεύ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δε­σμεύ­σεις που θα στη­ρι­χθούν με κάθε ανα­γκαίο μέσο, δε­σμεύ­σεις που θα στη­ρι­χθούν με τα­ξι­κή μο­νο­μέ­ρεια της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς.
β) Το ερώ­τη­μα των πόρων για να στη­ρι­χθεί αυτή η πο­λι­τι­κή είναι κε­ντρι­κό. Η απά­ντη­ση οφεί­λει να ξε­κι­νά από την άμεση παύση πλη­ρω­μής τόκων και χρε­ο­λυ­σί­ων προς τους διε­θνείς και ντό­πιους το­κο­γλύ­φους. Η θέση αυτή είναι θε­μέ­λιο για τη συ­νο­λι­κή πε­ραι­τέ­ρω αντι­με­τώ­πι­ση του χρέ­ους: Είτε απο­φα­σί­σου­με τη θέση περί άμε­σης δια­γρα­φής του συ­νό­λου του χρέ­ους, είτε απο­φα­σί­σου­με τον «ελιγ­μό» περί δια­γρα­φής του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους, μο­ρα­τό­ριουμ και ρήτρα ανά­πτυ­ξης για το υπό­λοι­πο. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση η κοι­νω­νία δεν μπο­ρεί να επι­βιώ­σει δια­θέ­το­ντας ετη­σί­ως 10-17 δισ. ευρώ για τό­κους. Το σχε­τι­κό ση­μείο στο Σχέ­διο Δια­κή­ρυ­ξης είναι αδύ­να­μο και κα­τώ­τε­ρο των δε­σμεύ­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κατά την προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο.
Το δεύ­τε­ρο σκέ­λος της απά­ντη­σης στη χρη­μα­το­δό­τη­ση είναι η βαριά φο­ρο­λο­γία του κε­φα­λαί­ου και του πλού­του. Το Σχέ­διο Δια­κή­ρυ­ξης κα­λύ­πτει τη φο­ρο­λό­γη­ση του συσ­σω­ρευ­μέ­νου πλού­του, αλλά υπο­χω­ρεί από την προ­ε­κλο­γι­κή δέ­σμευ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για φο­ρο­λό­γη­ση των κερ­δών των επι­χει­ρή­σε­ων με συ­ντε­λε­στή 45%.
Το τρίτο σκέ­λος της απά­ντη­σης είναι η κρα­τι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και των ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων ΔΕΚΟ (με δη­μό­σιο, δη­μο­κρα­τι­κό, ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο). Πρό­κει­ται για τη δια­σφά­λι­ση των τε­ρά­στιων πόρων που σή­με­ρα δια­τί­θε­νται για την ενί­σχυ­ση των τρα­πε­ζών, αλλά επί­σης για τη δια­σφά­λι­ση του βα­σι­κού «ερ­γα­λεί­ου» μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς που θα πρέ­πει να ελέγ­ξει την οι­κο­νο­μία και να κα­τα­στεί­λει μορ­φές εξέ­γερ­σης ή δρα­πέ­τευ­σης κε­φα­λαί­ων.
Με αυτό τον τρόπο, προ­γραμ­μα­τι­κές δε­σμεύ­σεις και ιε­ραρ­χή­σεις οφεί­λουν να πε­ρι­γρά­φουν ως βα­σι­κό κα­θή­κον μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς τη μο­νο­με­ρή πα­ρέμ­βα­ση υπέρ της βελ­τί­ω­σης της θέσης των ερ­γα­ζο­μέ­νων και σε συ­στη­μα­τι­κή και ορ­γα­νω­μέ­νη αντι­πα­ρά­θε­ση με τον κόσμο του κε­φα­λαί­ου. Η κα­τεύ­θυν­ση αυτή δεν πε­ρι­γρά­φει μια σο­σια­λι­στι­κή ανα­τρο­πή (που προ­ϋ­πο­θέ­τει άλ­λους συ­σχε­τι­σμούς δυ­νά­με­ων), αλλά μια –κατ’ ελά­χι­στον– «ερ­γα­τι­κή με­τα­πο­λί­τευ­ση» που βάζει φρένο στον κα­τή­φο­ρο του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού.

Καμιά θυσία για το ευρώ
γ) Εξί­σου κε­ντρι­κό πα­ρα­μέ­νει το θέμα της αντι­με­τώ­πι­σης της υπαρ­κτής ΕΕ. Η προ­ε­κλο­γι­κή θέση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ «καμιά θυσία για το ευρώ» πε­ριέ­γρα­φε τη δέ­σμευ­ση ότι μπρο­στά στους εκ­βια­σμούς των Μερ­κο­λάντ, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν θα δί­στα­ζε να επι­μεί­νει στην κά­λυ­ψη των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών ανα­γκών, συ­νε­χί­ζο­ντας να ανα­ζη­τά συμ­μά­χους στο ευ­ρω­παϊ­κό ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και στην αντί­στοι­χη Αρι­στε­ρά.
Η υπο­χώ­ρη­ση από τη θέση αυτή, οι αυ­τα­πά­τες περί «επα­νί­δρυ­σης της ΕΕ» και η ανα­ζή­τη­ση συμ­μα­χιών με τον Ολάντ και τις «κυ­βερ­νή­σεις του ευ­ρω­παϊ­κού Νότου» (τους Ραχόι και τους Μόντι!) απο­τε­λούν επι­κίν­δυ­νο απο­προ­σα­να­το­λι­σμό. Παρά τις υπαρ­κτές δια­φο­ρές τα­κτι­κής, όλες οι πτέ­ρυ­γες των ευ­ρω­η­γε­σιών συμ­φω­νούν στην επι­βο­λή των βάρ­βα­ρων προ­γραμ­μά­των λι­τό­τη­τας. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει να πεί­θει ότι, σε καμία πε­ρί­πτω­ση και κάτω από όποιον εκ­βια­σμό, δεν θα καμ­φθεί σε αυτές τις πιέ­σεις.
Έχου­με από­λυ­τη συ­ναί­σθη­ση των πο­λι­τι­κών και προ­γραμ­μα­τι­κών δυ­σκο­λιών που πα­ρου­σιά­ζει μια τόσο κρί­σι­μη πε­ρί­ο­δος. Θα συμ­με­τά­σχου­με στην προ­γραμ­μα­τι­κή συ­ζή­τη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, υπε­ρα­σπί­ζο­ντας τις πα­ρα­πά­νω κα­τευ­θύν­σεις, με την πε­ποί­θη­ση ότι ο κό­σμος της Αρι­στε­ράς, για άλλη μια φορά, μπο­ρεί να υπο­δεί­ξει στα «επι­τε­λεία» το μο­νο­πά­τι προς τη διέ­ξο­δο.