Σχετικά με την πρόταση της Πολιτικής Γραμματείας για το Πρόγραμμα Δράσης της ΛΑΕ

Είναι σωστές οι διαπιστώσεις της εισήγησης για τη βαθιά κρίση στην ΕΕ καθώς και για την επικίνδυνη κρίση στην περιοχή και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Η διεθνής κρίση του καπιταλισμού, από την οποία εξακολουθεί να μη διαφαίνεται διέξοδος, αλλά και η ήττα του Δυτικού ιμπεριαλισμού υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στο Ιράκ στα προηγούμενα χρόνια, έχουν τροποποιήσει ουσιαστικά το διεθνή συσχετισμό των δυνάμεων. Ο «μονοπολικός κόσμος» υπό την καταθλιπτική ηγεμονία των ΗΠΑ που φαινόταν να διαμορφώνεται μετά το 1989 δεν έχει επιβεβαιωθεί στην πράξη, χωρίς όμως και να έχει διαμορφωθεί στη θέση του και ένας νέος «πολυπολικός κόσμος» με σαφή τον συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στις Μεγάλες Δυνάμεις.

Η αμερικάνικη οικονομία παραμένει πρώτη σε μέγεθος, όσο κι αν η κρίση έχει μειώσει την απόσταση από τους ανταγωνιστές των ΗΠΑ και κυρίως την Κίνα.

Οι ΗΠΑ και η Νατοϊκή συμμαχία γύρω τους, παραμένουν στην στρατιωτική/πολεμική πρωτοκαθεδρία,  αλλά η ήττα στο Ιράκ και η αποτυχία επιβολής του σχεδίου «Νέα Μέση Ανατολή» δημιουργούν περιθώρια απειθαρχίας  σε άλλες ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις (κυρίως στη Ρωσία και στην Κίνα που έχουν φιλοδοξίες υπερ-δυνάμεων, αλλά και σε τοπικές δυνάμεις όπως η Τουρκία και το Ιράν στη Μέση Ανατολή…) που βλέπουν ευκαιρίες να προωθήσουν πιο δραστήρια τα δικά τους αυτόνομα συμφέροντα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κλιμάκωσης και διασποράς των ανταγωνισμών, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη η τάση αύξησης των εξοπλισμών, η τάση ενίσχυσης του μιλιταρισμού, που παρατηρείται παγκόσμια και ιδιαίτερα στις χώρες της άπω Ανατολής. Σε αυτό το πλαίσιο, έχουμε δύο βασικές διαφοροποιήσεις από τη λογική που αναπτύσσει το «Σχέδιο» της Πολιτικής Γραμματείας.

Α) Η «ορμητική είσοδος της Ανατολής στο προσκήνιο» δεν είναι η εμφάνιση στο προσκήνιο μιας δύναμης όπου μπορούν να στηριχθούν η ριζοσπαστική Αριστερά, τα εργατικά και λαϊκά κινήματα.

Τόσο στη Ρωσία όσο και στην Κίνα κυριαρχεί ολοκληρωτικά πλέον -και ανεξάρτητα από την άποψη του καθενός μας για τη φύση των προηγούμενων καθεστώτων- ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός. Το γεγονός αυτό έχει καθοριστικές συνέπειες για τις σχέσεις της ρωσικής και της κινεζικής ηγεσίας με τις δυτικές Μεγάλες Δυνάμεις, αλλά και με κάθε άλλη χώρα ξεχωριστά. Τις σχέσεις όπου κυριαρχούν τα κριτήρια του κεφαλαίου και της ανταγωνιστικής μεν αλλά ουσιαστικής συνύπαρξης της Ρωσίας και της Κίνας με τις ΗΠΑ και την ΕΕ μέσα στην «παγκοσμιοποιημένη» διεθνή αγορά. Η ρωσική και η κινεζική ηγεσία δεν θέλουν, δεν είναι και δεν πρόκειται να γίνουν «στηρίγματα» για την Αριστερά, για τα εργατικά και λαϊκά κινήματα, για τους αντι-ιμπεριαλιστικούς αγώνες σε όλο τον κόσμο. Ειδικά για τη Ρωσία του Πούτιν, οι άριστες οικονομικές σχέσεις με την ΕΕ και ειδικότερα τη Γερμανία, είναι σημαντικότερες από κάθε άλλο «μικρο-σχέδιο», όπως πχ οι σχέσεις με την Ελλάδα υπό τη σημερινή, τη χθεσινή ή την αυριανή διακυβέρνηση…

Β) Η ΕΕ πράγματι βυθίζεται σε κρίση και φτάνει μπροστά σε στρατηγικά διλλήματα: αν το γερμανικό κεφάλαιο και η «ενδοχώρα» του δεν βρουν την οικονομική δύναμη και την πολιτική γραμμή για να ανασυνθέσουν την ΕΕ, γίνεται πλέον ορατή η πιθανότητα της διάσπασης της ευρωζώνης σε «ζώνες» ή «ταχύτητες», η πιθανότητα ακόμα και της διάλυσής της. Το κείμενο σωστά εντοπίζει ότι κάποιες σοσιαλδημοκρατικές, ακόμα και συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις, όπως και τμήματα των αστικών τάξεων των ισχυρών χωρών της Δύσης, αρχίζουν να αμφισβητούν τη βιωσιμότητα της «παγκοσμιοποίησης», αρχίζοντας από τη βιωσιμότητα της ευρωζώνης. Όμως οι δυνάμεις αυτές δεν έχουν τίποτα φιλικό προς τον κόσμο μας και τα αιτήματά του: συνδυάζουν μια στροφή προς τον κρατικό προστατευτισμό και την εθνική αναδίπλωση με μια αταλάντευτη προσήλωση στην άκρατο νεοφιλελευθερισμό. Στο υπόβαθρο βρίσκεται η ίδια αστική στρατηγική αντίληψη για το «ξεπέρασμα» της κρίσης:  την κρίση να την πληρώσουν οι «από κάτω», ο κόσμος της εργασίας, η νεολαία, οι κοινωνικά αποκλεισμένοι…  Μάλιστα η επιλογή της «εθνικής προτεραιότητας» (Πρώτα οι Βρετανοί! Πρώτα οι Γάλλοι! Κ.ο.κ.) συνδεδεμένη με την αντιμεταναστευτική δημαγωγία ευνοεί – όχι τυχαία – την άνοδο μιας σκληρής Δεξιάς και – χειρότερα!– μιας μαζικής ακροδεξιάς.

Η εμφάνισή αυτών των δυνάμεων στο προσκήνιο φανερώνει την κρίση, δημιουργεί έμμεσα ευκαιρίες (πχ Brexit), αλλά δεν δημιουργεί κάποιους εν δυνάμει συμμάχους για την εργατική-λαϊκή αντίθεση στην ΕΕ, που εξ ορισμού είναι συνδεδεμένη με την αντίθεση στη λιτότητα και στο νεοφιλελευθερισμό.

Η Βρετανία αναδεικνύει αυτήν την πολυπλοκότητα: Το Brexit δείχνει την εικόνα της κρίσης της ΕΕ και την προοπτική της «αντιστρεψιμότητάς» της. Μετά την απόφαση για το Brexit, πράγματι, ο καπιταλισμός στη Βρετανία δεν κατέρρευσε, αλλά και τίποτα θετικό δεν κερδήθηκε για τον κόσμο μας ως αυτόματη συνέπειά του. Αυτή η εξέλιξη (που μπορεί να επαναληφθεί αύριο στην Ιταλία, ακόμα και στη Γαλλία) αποδεικνύει: α) ότι η πολιτική «exit» είναι αναγκαία στη σύγκρουση με το νεοφιλελεύθερο διευθυντήριο της ΕΕ, όμως και β) ότι το «exit» δεν είναι αρκετό, ότι χρειαζόμαστε το «Lexit» , δηλαδή τη σύγκρουση με την ΕΕ ως τμήμα της σύγκρουσης για την ανατροπή της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής, της λιτότητας, του ρατσισμού, του πολέμου κ.ο.κ.

Γ) Σχετικά με τις εσωτερικές εξελίξεις, τα καθήκοντα και τις συμμαχίες της ΛΑΕ:

1) Τα μνημόνια 1 και 2 έχουν δημιουργήσει μια φοβερή συμπίεση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, την οποία το μνημόνιο 3 θα επιδεινώσει κάνοντας τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους.

Η βασική αντιπολιτευτική δυναμική απέναντι στην πολιτική Τσίπρα βρίσκεται στην εργατική και λαϊκή αγανάκτηση, στην προοπτική των εργατικών-λαϊκών αγώνων για το μισθό, τη σύνταξη, το δημόσιο σχολείο και νοσοκομείο.

Θεωρούμε ότι η ΛΑΕ «άντεξε» στις συνθήκες μετά το Σεπτέμβρη του ’15, λόγω της γραμμής της και της εμπλοκής της στις εργατικές και κοινωνικές αντιστάσεις στα μνημονιακά μέτρα όπως  στο  Ασφαλιστικό. Πιστεύουμε ότι αυτά πρέπει να κάνει και τώρα. Δεν συμμεριζόμαστε κάποιες απόψεις που θεωρούν τη συγκέντρωση όλης μας της προσοχής στα φαινόμενα και στις διεργασίες της κοινωνικής αντίστασης, ως «οικονομισμό». Αντίθετα θεωρούμε οικονομίστικη απόκλιση μια γραμμή που κεντράροντας στην α’ ή β’ οικονομική επιλογή, δηλώνει ότι μπορεί «να οδηγήσει τη χώρα στην ανάπτυξη», αποκόβοντας αυτήν την «ανάπτυξη» από τις κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις που την καθοδηγούν και ηγεμονεύουν σε αυτήν.

Στους μήνες που έρχονται θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό το αν «περνάνε» τα προαπαιτούμενα του Μνημονίου 3. Πρόκειται για ακραίες, νεοφιλελεύθερες, αντιμεταρρυθμίσεις, με κορωνίδες τον καλπασμό των ιδιωτικοποιήσεων και της ιστορικής σημασίας ανατροπές στα εργασιακά. Η μαζική εργατική – λαϊκή αντίσταση σε αυτές τις αντιμεταρρυθμίσεις θα κρίνει τα πάντα και ασφαλώς την πορεία και των πολιτικών εξελίξεων. Θεωρούμε αυτονόητο ότι η ΛΑΕ θα πρέπει να επικεντρώσει την πολιτική και τον προγραμματισμό της σε αυτόν τον παράγοντα. Η απεύθυνση στο εργατικό – λαϊκό «ακροατήριο» είναι η κινητήρια δύναμη που μπορεί να απογειώσει τη ΛΑΕ, ενώ ταυτόχρονα φωτίζει πολιτικά και διευκρινίζει την ουσία σε όλες τις πολιτικές προτάσεις μας.

2) Στη Συνδιάσκεψη της ΛΑΕ υιοθετήσαμε ομόφωνα το σύνθημα της εξόδου από το ευρώ, ως αιχμή και προτεραιότητα ενός    ευρύτερου μεταβατικού προγράμματος αντιλιτότητας,  με σαφή και διακυρηγμένη  σοσιαλιστική προοπτική. Όπως έλεγαν ηγετικά στελέχη της ΛΑΕ, παλεύουμε για την έξοδο από το ευρώ «υπό την ηγεμονία του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς».

Δεν συμφωνούμε με μια υπερ-προβολή του Exit, «αποκομμένη» από άλλους εξίσου σημαντικούς στόχους (πχ το χρέος, την εθνικοποίηση των τραπεζών, την αντιστροφή των ιδιωτικοποιήσεων κλπ). Δεν συμφωνούμε με την προβολή του Exit αποκομμένη από πολιτικούς όρους και προϋποθέσεις (Grexit ή Lexit στην Ελλάδα;)

3) Στο κρίσιμο ζήτημα των συμμαχιών το Κόκκινο Δίκτυο επιμένει στην πολιτική της ενότητας στη δράση της Αριστεράς, στην επιδίωξη μιας συμμαχίας των εργατικών κομμάτων και οργανώσεων, στα χνάρια της παράδοσης του Ενιαίου Μετώπου.

Δεν συμφωνούμε με την άποψη ότι ένας από τους στόχους μας, όσο σημαντικός (πχ το Exit), μπορεί και πρέπει να μας οδηγήσει σε μια ανεξέλεγκτη διεύρυνση των συμμαχιών, σε μια ομιχλώδη «δημοκρατική-αντιμνημονιακή-πατριωτική» συμμαχία. Δεν γνωρίζουμε ούτε μία πολιτική δύναμη, πέρα από το χώρο της Αριστεράς, που να έχει ειλικρινείς δημοκρατικές-αντιμνημονιακές προθέσεις και αντίστοιχη πολιτική. Αντίθετα γνωρίζουμε τις δυσκολίες και τα εμπόδια που τέτοιες «αναζητήσεις» δημιουργούν στις σχέσεις μεταξύ των υπαρκτών δυνάμεων της Αριστεράς και συμβάλουν (μαζί με τον ανεξέλεγκτο σεχταρισμό άλλων) σε απαράδεκτη καθυστέρηση στο να αναληφθούν οι αναγκαίες πρωτοβουλίες για την ενότητα στη δράση και τη δημιουργία κλίματος γενικότερης πολιτικής συμμαχίας.

Δ) Συμπερασματικά:

Το ΚΔ έχει αποδείξει στην πράξη και με διάρκεια την υποστήριξή του στο εγχείρημα της ΛΑΕ. Από αυτήν την επιλογή δεν υποχωρούμε ούτε πόντο.

Θεωρούμε όμως υποχρέωσή μας να δηλώνουμε καθαρά την άποψή μας, σε συντρόφους και συντρόφισσες που εκτιμούμε, όταν θεωρούμε ότι κάνουν λάθος.

Θα συνεχίσουμε με όλες τις δυνάμεις μας να στηρίζουμε τις δράσεις, τις παρεμβάσεις και τις προσπάθειες της ΛΑΕ στο μεγάλο τμήμα του προγραμματισμού, όπου συμφωνούμε. Αυτό αφορά ασφαλώς όλους τους τομείς παρέμβασης στην κοινωνική αντίσταση (εργατικά, ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, πλειστηριασμοί, αντιρατσιστικά κ.ο.κ.).

Θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι η ΛΑΕ είναι ο κατ’ εξοχήν χώρος που μπορεί να συγκεντρώσει σοβαρές και μάχιμες δυνάμεις της αντιμνημονιακής ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Συντροφικά,

Το Συντονιστικό του Κόκκινου Δικτύου