Σχετικά με την πρόταση της Πολιτικής Γραμματείας για το Πρόγραμμα Δράσης της ΛΑΕ

Είναι σω­στές οι δια­πι­στώ­σεις της ει­σή­γη­σης για τη βαθιά κρίση στην ΕΕ καθώς και για την επι­κίν­δυ­νη κρίση στην πε­ριο­χή και στην ευ­ρύ­τε­ρη Μέση Ανα­το­λή.

Η διε­θνής κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού, από την οποία εξα­κο­λου­θεί να μη δια­φαί­νε­ται διέ­ξο­δος, αλλά και η ήττα του Δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού υπό την ηγε­σία των ΗΠΑ στο Ιράκ στα προη­γού­με­να χρό­νια, έχουν τρο­πο­ποι­ή­σει ου­σια­στι­κά το διε­θνή συ­σχε­τι­σμό των δυ­νά­με­ων. Ο «μο­νο­πο­λι­κός κό­σμος» υπό την κα­τα­θλι­πτι­κή ηγε­μο­νία των ΗΠΑ που φαι­νό­ταν να δια­μορ­φώ­νε­ται μετά το 1989 δεν έχει επι­βε­βαιω­θεί στην πράξη, χωρίς όμως και να έχει δια­μορ­φω­θεί στη θέση του και ένας νέος «πο­λυ­πο­λι­κός κό­σμος» με σαφή τον συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης ανά­με­σα στις Με­γά­λες Δυ­νά­μεις.

Η αμε­ρι­κά­νι­κη οι­κο­νο­μία πα­ρα­μέ­νει πρώτη σε μέ­γε­θος, όσο κι αν η κρίση έχει μειώ­σει την από­στα­ση από τους αντα­γω­νι­στές των ΗΠΑ και κυ­ρί­ως την Κίνα.

Οι ΗΠΑ και η Να­τοϊ­κή συμ­μα­χία γύρω τους, πα­ρα­μέ­νουν στην στρα­τιω­τι­κή/πο­λε­μι­κή πρω­το­κα­θε­δρία,  αλλά η ήττα στο Ιράκ και η απο­τυ­χία επι­βο­λής του σχε­δί­ου «Νέα Μέση Ανα­το­λή» δη­μιουρ­γούν πε­ρι­θώ­ρια απει­θαρ­χί­ας  σε άλλες ισχυ­ρές πε­ρι­φε­ρεια­κές δυ­νά­μεις (κυ­ρί­ως στη Ρωσία και στην Κίνα που έχουν φι­λο­δο­ξί­ες υπερ-δυ­νά­με­ων, αλλά και σε το­πι­κές δυ­νά­μεις όπως η Τουρ­κία και το Ιράν στη Μέση Ανα­το­λή…) που βλέ­πουν ευ­και­ρί­ες να προ­ω­θή­σουν πιο δρα­στή­ρια τα δικά τους αυ­τό­νο­μα συμ­φέ­ρο­ντα. Μέσα σε αυτό το πλαί­σιο κλι­μά­κω­σης και δια­σπο­ράς των αντα­γω­νι­σμών, είναι ιδιαί­τε­ρα επι­κίν­δυ­νη η τάση αύ­ξη­σης των εξο­πλι­σμών, η τάση ενί­σχυ­σης του μι­λι­τα­ρι­σμού, που πα­ρα­τη­ρεί­ται πα­γκό­σμια και ιδιαί­τε­ρα στις χώρες της άπω Ανα­το­λής. Σε αυτό το πλαί­σιο, έχου­με δύο βα­σι­κές δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις από τη λο­γι­κή που ανα­πτύσ­σει το «Σχέ­διο» της Πο­λι­τι­κής Γραμ­μα­τεί­ας.

Α) Η «ορ­μη­τι­κή εί­σο­δος της Ανα­το­λής στο προ­σκή­νιο» δεν είναι η εμ­φά­νι­ση στο προ­σκή­νιο μιας δύ­να­μης όπου μπο­ρούν να στη­ρι­χθούν η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, τα ερ­γα­τι­κά και λαϊκά κι­νή­μα­τα.

Τόσο στη Ρωσία όσο και στην Κίνα κυ­ριαρ­χεί ολο­κλη­ρω­τι­κά πλέον -και ανε­ξάρ­τη­τα από την άποψη του κα­θε­νός μας για τη φύση των προη­γού­με­νων κα­θε­στώ­των- ο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος κα­πι­τα­λι­σμός. Το γε­γο­νός αυτό έχει κα­θο­ρι­στι­κές συ­νέ­πειες για τις σχέ­σεις της ρω­σι­κής και της κι­νε­ζι­κής ηγε­σί­ας με τις δυ­τι­κές Με­γά­λες Δυ­νά­μεις, αλλά και με κάθε άλλη χώρα ξε­χω­ρι­στά. Τις σχέ­σεις όπου κυ­ριαρ­χούν τα κρι­τή­ρια του κε­φα­λαί­ου και της αντα­γω­νι­στι­κής μεν αλλά ου­σια­στι­κής συ­νύ­παρ­ξης της Ρω­σί­ας και της Κίνας με τις ΗΠΑ και την ΕΕ μέσα στην «πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νη» διε­θνή αγορά. Η ρω­σι­κή και η κι­νε­ζι­κή ηγε­σία δεν θέ­λουν, δεν είναι και δεν πρό­κει­ται να γί­νουν «στη­ρίγ­μα­τα» για την Αρι­στε­ρά, για τα ερ­γα­τι­κά και λαϊκά κι­νή­μα­τα, για τους αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κούς αγώ­νες σε όλο τον κόσμο. Ει­δι­κά για τη Ρωσία του Πού­τιν, οι άρι­στες οι­κο­νο­μι­κές σχέ­σεις με την ΕΕ και ει­δι­κό­τε­ρα τη Γερ­μα­νία, είναι ση­μα­ντι­κό­τε­ρες από κάθε άλλο «μι­κρο-σχέ­διο», όπως πχ οι σχέ­σεις με την Ελ­λά­δα υπό τη ση­με­ρι­νή, τη χθε­σι­νή ή την αυ­ρια­νή δια­κυ­βέρ­νη­ση…

Β) Η ΕΕ πράγ­μα­τι βυ­θί­ζε­ται σε κρίση και φτά­νει μπρο­στά σε στρα­τη­γι­κά διλ­λή­μα­τα: αν το γερ­μα­νι­κό κε­φά­λαιο και η «εν­δο­χώ­ρα» του δεν βρουν την οι­κο­νο­μι­κή δύ­να­μη και την πο­λι­τι­κή γραμ­μή για να ανα­συν­θέ­σουν την ΕΕ, γί­νε­ται πλέον ορατή η πι­θα­νό­τη­τα της διά­σπα­σης της ευ­ρω­ζώ­νης σε «ζώνες» ή «τα­χύ­τη­τες», η πι­θα­νό­τη­τα ακόμα και της διά­λυ­σής της. Το κεί­με­νο σωστά εντο­πί­ζει ότι κά­ποιες σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές, ακόμα και συ­ντη­ρη­τι­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις, όπως και τμή­μα­τα των αστι­κών τά­ξε­ων των ισχυ­ρών χωρών της Δύσης, αρ­χί­ζουν να αμ­φι­σβη­τούν τη βιω­σι­μό­τη­τα της «πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης», αρ­χί­ζο­ντας από τη βιω­σι­μό­τη­τα της ευ­ρω­ζώ­νης. Όμως οι δυ­νά­μεις αυτές δεν έχουν τί­πο­τα φι­λι­κό προς τον κόσμο μας και τα αι­τή­μα­τά του: συν­δυά­ζουν μια στρο­φή προς τον κρα­τι­κό προ­στα­τευ­τι­σμό και την εθνι­κή ανα­δί­πλω­ση με μια ατα­λά­ντευ­τη προ­σή­λω­ση στην άκρα­το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό. Στο υπό­βα­θρο βρί­σκε­ται η ίδια αστι­κή στρα­τη­γι­κή αντί­λη­ψη για το «ξε­πέ­ρα­σμα» της κρί­σης:  την κρίση να την πλη­ρώ­σουν οι «από κάτω», ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας, η νε­ο­λαία, οι κοι­νω­νι­κά απο­κλει­σμέ­νοι…  Μά­λι­στα η επι­λο­γή της «εθνι­κής προ­τε­ραιό­τη­τας» (Πρώτα οι Βρε­τα­νοί! Πρώτα οι Γάλ­λοι! Κ.ο.κ.) συν­δε­δε­μέ­νη με την αντι­με­τα­να­στευ­τι­κή δη­μα­γω­γία ευ­νο­εί – όχι τυ­χαία – την άνοδο μιας σκλη­ρής Δε­ξιάς και – χει­ρό­τε­ρα!– μιας μα­ζι­κής ακρο­δε­ξιάς.

Η εμ­φά­νι­σή αυτών των δυ­νά­με­ων στο προ­σκή­νιο φα­νε­ρώ­νει την κρίση, δη­μιουρ­γεί έμ­με­σα ευ­και­ρί­ες (πχ Brexit), αλλά δεν δη­μιουρ­γεί κά­ποιους εν δυ­νά­μει συμ­μά­χους για την ερ­γα­τι­κή-λαϊ­κή αντί­θε­ση στην ΕΕ, που εξ ορι­σμού είναι συν­δε­δε­μέ­νη με την αντί­θε­ση στη λι­τό­τη­τα και στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό.

Η Βρε­τα­νία ανα­δει­κνύ­ει αυτήν την πο­λυ­πλο­κό­τη­τα: Το Brexit δεί­χνει την ει­κό­να της κρί­σης της ΕΕ και την προ­ο­πτι­κή της «αντι­στρε­ψι­μό­τη­τάς» της. Μετά την από­φα­ση για το Brexit, πράγ­μα­τι, ο κα­πι­τα­λι­σμός στη Βρε­τα­νία δεν κα­τέρ­ρευ­σε, αλλά και τί­πο­τα θε­τι­κό δεν κερ­δή­θη­κε για τον κόσμο μας ως αυ­τό­μα­τη συ­νέ­πειά του. Αυτή η εξέ­λι­ξη (που μπο­ρεί να επα­να­λη­φθεί αύριο στην Ιτα­λία, ακόμα και στη Γαλ­λία) απο­δει­κνύ­ει: α) ότι η πο­λι­τι­κή «exit» είναι ανα­γκαία στη σύ­γκρου­ση με το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο διευ­θυ­ντή­ριο της ΕΕ, όμως και β) ότι το «exit» δεν είναι αρ­κε­τό, ότι χρεια­ζό­μα­στε το «Lexit» , δη­λα­δή τη σύ­γκρου­ση με την ΕΕ ως τμήμα της σύ­γκρου­σης για την ανα­τρο­πή της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής, της λι­τό­τη­τας, του ρα­τσι­σμού, του πο­λέ­μου κ.ο.κ.

Γ) Σχε­τι­κά με τις εσω­τε­ρι­κές εξε­λί­ξεις, τα κα­θή­κο­ντα και τις συμ­μα­χί­ες της ΛΑΕ:

1) Τα μνη­μό­νια 1 και 2 έχουν δη­μιουρ­γή­σει μια φο­βε­ρή συ­μπί­ε­ση των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών δυ­νά­με­ων, την οποία το μνη­μό­νιο 3 θα επι­δει­νώ­σει κά­νο­ντας τους φτω­χούς φτω­χό­τε­ρους και τους πλού­σιους πλου­σιό­τε­ρους.

Η βα­σι­κή αντι­πο­λι­τευ­τι­κή δυ­να­μι­κή απέ­να­ντι στην πο­λι­τι­κή Τσί­πρα βρί­σκε­ται στην ερ­γα­τι­κή και λαϊκή αγα­νά­κτη­ση, στην προ­ο­πτι­κή των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών αγώ­νων για το μισθό, τη σύ­ντα­ξη, το δη­μό­σιο σχο­λείο και νο­σο­κο­μείο.

Θε­ω­ρού­με ότι η ΛΑΕ «άντε­ξε» στις συν­θή­κες μετά το Σε­πτέμ­βρη του ’15, λόγω της γραμ­μής της και της εμπλο­κής της στις ερ­γα­τι­κές και κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις στα μνη­μο­νια­κά μέτρα όπως  στο  Ασφα­λι­στι­κό. Πι­στεύ­ου­με ότι αυτά πρέ­πει να κάνει και τώρα. Δεν συμ­με­ρι­ζό­μα­στε κά­ποιες από­ψεις που θε­ω­ρούν τη συ­γκέ­ντρω­ση όλης μας της προ­σο­χής στα φαι­νό­με­να και στις διερ­γα­σί­ες της κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης, ως «οι­κο­νο­μι­σμό». Αντί­θε­τα θε­ω­ρού­με οι­κο­νο­μί­στι­κη από­κλι­ση μια γραμ­μή που κε­ντρά­ρο­ντας στην α’ ή β’ οι­κο­νο­μι­κή επι­λο­γή, δη­λώ­νει ότι μπο­ρεί «να οδη­γή­σει τη χώρα στην ανά­πτυ­ξη», απο­κό­βο­ντας αυτήν την «ανά­πτυ­ξη» από τις κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που την κα­θο­δη­γούν και ηγε­μο­νεύ­ουν σε αυτήν.

Στους μήνες που έρ­χο­νται θα κρι­θεί σε με­γά­λο βαθμό το αν «περ­νά­νε» τα προ­α­παι­τού­με­να του Μνη­μο­νί­ου 3. Πρό­κει­ται για ακραί­ες, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες, αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, με κο­ρω­νί­δες τον καλ­πα­σμό των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και της ιστο­ρι­κής ση­μα­σί­ας ανα­τρο­πές στα ερ­γα­σια­κά. Η μα­ζι­κή ερ­γα­τι­κή – λαϊκή αντί­στα­ση σε αυτές τις αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις θα κρί­νει τα πάντα και ασφα­λώς την πο­ρεία και των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων. Θε­ω­ρού­με αυ­το­νό­η­το ότι η ΛΑΕ θα πρέ­πει να επι­κε­ντρώ­σει την πο­λι­τι­κή και τον προ­γραμ­μα­τι­σμό της σε αυτόν τον πα­ρά­γο­ντα. Η απεύ­θυν­ση στο ερ­γα­τι­κό – λαϊκό «ακρο­α­τή­ριο» είναι η κι­νη­τή­ρια δύ­να­μη που μπο­ρεί να απο­γειώ­σει τη ΛΑΕ, ενώ ταυ­τό­χρο­να φω­τί­ζει πο­λι­τι­κά και διευ­κρι­νί­ζει την ουσία σε όλες τις πο­λι­τι­κές προ­τά­σεις μας.

2) Στη Συν­διά­σκε­ψη της ΛΑΕ υιο­θε­τή­σα­με ομό­φω­να το σύν­θη­μα της εξό­δου από το ευρώ, ως αιχμή και προ­τε­ραιό­τη­τα ενός    ευ­ρύ­τε­ρου με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος αντι­λι­τό­τη­τας,  με σαφή και δια­κυ­ρηγ­μέ­νη  σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή. Όπως έλε­γαν ηγε­τι­κά στε­λέ­χη της ΛΑΕ, πα­λεύ­ου­με για την έξοδο από το ευρώ «υπό την ηγε­μο­νία του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς».

Δεν συμ­φω­νού­με με μια υπερ-προ­βο­λή του Exit, «απο­κομ­μέ­νη» από άλ­λους εξί­σου ση­μα­ντι­κούς στό­χους (πχ το χρέος, την εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών, την αντι­στρο­φή των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων κλπ). Δεν συμ­φω­νού­με με την προ­βο­λή του Exit απο­κομ­μέ­νη από πο­λι­τι­κούς όρους και προ­ϋ­πο­θέ­σεις (Grexit ή Lexit στην Ελ­λά­δα;)

3) Στο κρί­σι­μο ζή­τη­μα των συμ­μα­χιών το Κόκ­κι­νο Δί­κτυο επι­μέ­νει στην πο­λι­τι­κή της ενό­τη­τας στη δράση της Αρι­στε­ράς, στην επι­δί­ω­ξη μιας συμ­μα­χί­ας των ερ­γα­τι­κών κομ­μά­των και ορ­γα­νώ­σε­ων, στα χνά­ρια της πα­ρά­δο­σης του Ενιαί­ου Με­τώ­που.

Δεν συμ­φω­νού­με με την άποψη ότι ένας από τους στό­χους μας, όσο ση­μα­ντι­κός (πχ το Exit), μπο­ρεί και πρέ­πει να μας οδη­γή­σει σε μια ανε­ξέ­λεγ­κτη διεύ­ρυν­ση των συμ­μα­χιών, σε μια ομι­χλώ­δη «δη­μο­κρα­τι­κή-αντι­μνη­μο­νια­κή-πα­τριω­τι­κή» συμ­μα­χία. Δεν γνω­ρί­ζου­με ούτε μία πο­λι­τι­κή δύ­να­μη, πέρα από το χώρο της Αρι­στε­ράς, που να έχει ει­λι­κρι­νείς δη­μο­κρα­τι­κές-αντι­μνη­μο­νια­κές προ­θέ­σεις και αντί­στοι­χη πο­λι­τι­κή. Αντί­θε­τα γνω­ρί­ζου­με τις δυ­σκο­λί­ες και τα εμπό­δια που τέ­τοιες «ανα­ζη­τή­σεις» δη­μιουρ­γούν στις σχέ­σεις με­τα­ξύ των υπαρ­κτών δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς και συμ­βά­λουν (μαζί με τον ανε­ξέ­λεγ­κτο σε­χτα­ρι­σμό άλλων) σε απα­ρά­δε­κτη κα­θυ­στέ­ρη­ση στο να ανα­λη­φθούν οι ανα­γκαί­ες πρω­το­βου­λί­ες για την ενό­τη­τα στη δράση και τη δη­μιουρ­γία κλί­μα­τος γε­νι­κό­τε­ρης πο­λι­τι­κής συμ­μα­χί­ας.

Δ) Συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά:

Το ΚΔ έχει απο­δεί­ξει στην πράξη και με διάρ­κεια την υπο­στή­ρι­ξή του στο εγ­χεί­ρη­μα της ΛΑΕ. Από αυτήν την επι­λο­γή δεν υπο­χω­ρού­με ούτε πόντο.

Θε­ω­ρού­με όμως υπο­χρέ­ω­σή μας να δη­λώ­νου­με κα­θα­ρά την άποψή μας, σε συ­ντρό­φους και συ­ντρό­φισ­σες που εκτι­μού­με, όταν θε­ω­ρού­με ότι κά­νουν λάθος.

Θα συ­νε­χί­σου­με με όλες τις δυ­νά­μεις μας να στη­ρί­ζου­με τις δρά­σεις, τις πα­ρεμ­βά­σεις και τις προ­σπά­θειες της ΛΑΕ στο με­γά­λο τμήμα του προ­γραμ­μα­τι­σμού, όπου συμ­φω­νού­με. Αυτό αφορά ασφα­λώς όλους τους το­μείς πα­ρέμ­βα­σης στην κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση (ερ­γα­τι­κά, ασφα­λι­στι­κό, ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, πλει­στη­ρια­σμοί, αντι­ρα­τσι­στι­κά κ.ο.κ.).

Θα συ­νε­χί­σου­με να υπο­στη­ρί­ζου­με προς όλες τις κα­τευ­θύν­σεις ότι η ΛΑΕ είναι ο κατ’ εξο­χήν χώρος που μπο­ρεί να συ­γκε­ντρώ­σει σο­βα­ρές και μά­χι­μες δυ­νά­μεις της αντι­μνη­μο­νια­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Συ­ντρο­φι­κά,

Το Συ­ντο­νι­στι­κό του Κόκ­κι­νου Δι­κτύ­ου