Τα πρωινά γεγονότα έξω από τη Νομική, στις 13 Νοέμβρη, είναι ήδη αρκετά προκλητικά ώστε να μας γεμίζουν οργή.
ΜΑΤ με εντολή του γελοίου Φορτσάκη – σύγχρονος ήρωαςσύμφωνα με τον Άδωνη-όχι μόνο απαγορεύουν την είσοδο σε φοιτητές στο χώρο του Πανεπιστημίου μα να τους δέρνουν και από πάνω . Αυτό που συνέβη όμως αργά το απόγευμα της ίδιας μέρας είναι τρομακτικό. ΜΑΤ να επιτίθενται σε εντελώς ειρηνικούς διαδηλωτές που υποχωρούν και μάλιστα στη Στουρνάρη , έξω ακριβώς από την είσοδο του Πολυτεχνείου- 3 μέρες πριν από το γιορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου- με σοβαρό τον κίνδυνο νεκρών από τα πάρα πολλά χημικά ,το ποδοπάτημα και το άγριο ξύλο. Αυτό είναι κήρυξη «άτυπου» πολέμου.
Οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού ;
Ο στόχος της κυβέρνησης είναι ξεκάθαρος. Είναι σαν να δηλώνει «είμαστε οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, οπότε ό,τι θέλουμε κάνουμε. Και εισαγγελείς στέλνουμε σε μαθητές και την είσοδο στη Νομική κλείνουμε και άγριο ξύλο σε διαδηλωτές , έξω ακριβώς από το Πολυτεχνείο, ρίχνουμε. Είναι κοντά η επέτειος ; Ακόμα καλύτερα»!
Είναι αυτή η κίνηση μια αυτοκτονία πολιτική της κυβέρνησης; Νομίζουμε πως η σωστή απάντηση είναι , «εξαρτάται». Στην ΕΡΤ λέγαμε κάτι αντίστοιχο μα αποτύχαμε να τους ρίξουμε. Ο αντίπαλος δοκιμάζει τη δύναμή του και τα αντανακλαστικά μας. Η απάντησή μας θα κρίνει το τελικό αποτέλεσμα.
Η παγίδα του ώριμου φρούτου
Τα τελευταία δυο χρόνια ένα σημαντικό κομμάτι του Σύριζα πολλές φορές εκτιμούσε πως η πτώση της κυβέρνησης είναι κοντά. «Είναι αδύναμοι, τελειωμένοι» και τα συναφή. Αποτέλεσμα: ενώ τα τελευταία δύο χρόνια η κυβέρνηση βασανίζει στη ΓΑΔΑ , επιστρατεύει εργαζομένους όταν απεργούν ,αφού πρώτα τους έχει μετατρέψει σε σύγχρονους σκλάβους, απειλεί μαθητές που αγωνίζονται και τελικά δέρνει αλύπητα φοιτητές (3 μέρες πριν το Πολυτεχνείο, μπροστά στην είσοδο του Πολυτεχνείου) εμείς συζητάμε , κυρίως για το πρόγραμμα, που θα εφαρμόσουμε όταν -με μια μεταφυσική σιγουριά –γίνουμε κυβέρνηση και απλά να συμμετέχουμε χλιαρά στα κινηματικά γεγονότα και να καταδικάζουμε τις ακρότητες της κυβέρνησης . Καλή και αναγκαία αυτή η συζήτηση, αλλά πρέπει απαραίτητα να συνδυάζεται με μια πολιτική γραμμή που να στοχεύει στην οργάνωση αγώνων σε κάθε χώρο δουλειάς , σχολή και σχολείο με σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης της λιτότητας και του αυταρχισμού.
Αν όμως η «έλευση» της κυβέρνησης Σύριζα θεωρείται βέβαιη, τότε γιατί να οργανώνουμε αγώνες για να τους ανατρέψουμε; Αφού… θα πέσουν μόνοι τους. Είμαστε σαν ένα άνθρωπο που κάθεται σε ένα κλαδί δέντρου και περιμένει με απλωμένα χέρια τα φρούτα από τα ψηλότερα κλαδιά να πέσουν -λαχταριστά, λαχταριστά - στα χέρια του. Όμως ενώ …περιμένει και περιμένει, όχι μόνο τα φρούτα δεν πέφτουν μα και το κλαδί που στέκεται αρχίζει να ραγίζει και κινδυνεύει να σπάσει. Τότε αυτός θα τσακιστεί από την απότομη προσγείωση στο έδαφος.
Στο έδαφος της πραγματικής ζωής και της ταξικής πάλης , ο συσχετισμός δύναμης δεν καθορίζεται απλά από τα εκλογικά ποσοστά. Οι αυταπάτες της βεβαιότητας για την εκλογική νίκη , η πολιτική ατολμία , η θέληση για ομαλή ανατροπή μέσα από την κάλπη και η συνακόλουθη υποβάθμιση του ρόλου του κινήματος , μας οδηγούν στην καταστροφή. Ο κυβερνητισμός και τα σενάρια για μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» εξίσου. Ακόμα κι αν πέσει η κυβέρνηση, εν όψει της εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας, ο συσχετισμός δύναμης συνολικά στην κοινωνία θα είναι εξαιρετικά αρνητικός. Το φρούτο μπορεί να πέσει στα χέρια μας, μα , προτού το χαρούμε, το κλαδί να σπάσει και να τσακιστούμε στο έδαφος.
Ηρθε η ώρα της ανατροπής
Το ματς δεν έχει κριθεί . Στη φουλ επίθεση που εξαπέλυσε η κυβέρνηση με τα τελευταία γεγονότα μπορούμε να απαντήσουμε με μια νέα τακτική. Αντί , ενώ τρώμε τα γκολ, να λέμε κάτι του στιλ «έχει ο καιρός γυρίσματα (ή η κάλπη ,αν προτιμάτε)», να βγούμε στην αντεπίθεση. Να οργανώσουμε την ανατροπή. Να κόψουμε εμείς το φρούτο από το κλαδί.
Πανκινητοποίηση όλης της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου ώστε στις 17 Νοέμβρη να σημάνει η αρχή του τέλους της κυβέρνησης των νοσταλγών της Χούντας. Κινητοποίηση των μαθητών, των φοιτητικών συλλόγων, όλων των κλάδων των εργαζομένων και άνεργων . Στις 17 να βουλιάξει η Αθήνα. Σίγουρα έχει δημιουργηθεί μια ύπνωση και αδράνεια στο κίνημα. Η οργή όμως σιγοβράζει. Το χαστούκι που δόθηκε από τα ΜΑΤ έξω από το Πολυτεχνείο πιθανά να είναι αρκετά ισχυρό ώστε , μαζί με το κάλεσμα της Αριστεράς, να την κάνει να ξεχυθεί σαν ορμητικός χείμαρρος...
