Προκήρυξη του ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου 1973.
Ο Νοέμβρης, μήνας συνδεμένος με τις επετείους της Ρωσικής Επανάστασης αλλά και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, θέτει πάντα το ερώτημα: πόσο επίκαιρα είναι τα μηνύματα των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων του παρελθόντος, πόσο «χωράνε» στους Νοέμβρηδες του σήμερα; Πόσο η συγκεκριμένη, τωρινή συγκυρία επιτρέπει στους αγωνιστές και αγωνίστριες της Αριστεράς και των κινημάτων αντίστασης να επενδύσουν στην προοπτική μεγάλων ανατροπών όχι αφηρημένα, όχι στην κλίμακα του «ιστορικού χρόνου», αλλά στη σημερινή συγκυρία που ζουν και αγωνίζονται;
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα έχει αναγκαστικά ένα «τυφλό» σημείο, αφού ούτε οι εξεγέρσεις ούτε οι επαναστάσεις ούτε οι μεγάλες πολιτικές ανατροπές προαναγγέλλονται με βεβαιότητα. Μπορεί όμως να δει κανείς τα σημάδια, τις προϋποθέσεις που τις εγκυμονούν σαν ιστορική δυνατότητα. Από αυτή την άποψη, όλα τα δεδομένα τεκμηριώνουν την άποψη ότι η καπιταλιστική κρίση, που συνεχίζεται και περιπλέκεται, μας έχει εισαγάγει σε μια επαναστατική εποχή. Ότι - τουλάχιστον στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό Νότο - έχουμε ισχυρά δείγματα κρίσης ηγεμονίας των αρχουσών τάξεων. Ότι ο ιμπεριαλισμός αδυνατεί να επιβάλει την «τάξη» του.
Όμως δεν είμαστε «προφήτες» των μελλούμενων, αλλά πολιτικοί και κοινωνικοί αγωνιστές στο έδαφος της συγκεκριμένης κατάστασης. Όπου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ψήφισε και προσπαθεί να υλοποιήσει το τρίτο μνημόνιο. Το οποίο είναι πιο σκληρό από τα δύο προηγούμενα όχι μόνο γιατί περιέχει και τα δικά του «πρώτη φορά» (πρώτη φορά εξοντωτική φορολογία στους αγρότες, πρώτη φορά απελευθέρωση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας για δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά, πρώτη φορά ολοκληρωτική κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος «αλά Σπράος»), αλλά και γιατί τα μέτρα του και οι συνέπειές του έρχονται να προστεθούν στις συνέπειες 5 χρόνων μνημονίων και 7 χρόνων συνεχόμενης ύφεσης.
Αυτός ο νέος γύρος μνημονιακής λεηλασίας, δεν θα περάσει χωρίς κοινωνικές αντιστάσεις, όπως ορισμένοι προεξοφλούσαν. Ήδη, η πετυχημένη Γενική Πανεργατική Απεργία και οι μαζικές διαδηλώσεις στις 12 Νοέμβρη, το πανελλαδικό συλλαλητήριο των αγροτών στις 18/11, οι κινητοποιήσεις μαθητών και φοιτητών, δείχνουν ότι η κυβέρνηση Τσίπρα έρχεται αντιμέτωπη με το πρώτο ισχυρό κύμα δυσαρέσκειας από τους εργαζόμενους και τη νεολαία.
Σε αυτές τις μικρές και μεγαλύτερες μάχες που ξεσπούν καθημερινά στους χώρους δουλειάς, στις σχολές και τις γειτονιές, βρέθηκαν και θα εξακολουθούν να βρίσκονται συστηματικά οι δυνάμεις της Λαϊκής Ενότητας. Πρωτοστατώντας στο συντονισμό των επιμέρους αγώνων. Προωθώντας επίμονα την κοινή δράση συνδικάτων, κοινωνικών κινημάτων και της Αριστεράς, ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές της φτώχειας, της ανεργίας και των ιδιωτικοποιήσεων. Ενάντια στις φασιστικές συμμορίες και την κρατική καταστολή.
Μετά την τραγωδία στο Παρίσι και το αντιδραστικό τοπίο που «προαναγγέλλει», τα καθήκοντα των αγωνιστών της Αριστεράς και του κινήματος, αντικειμενικά αναβαθμίζονται. Η κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας και της ισλαμοφοβίας, με πρώτο στόχο τους πρόσφυγες και τους μετανάστες από μουσουλμανικές χώρες είναι δεδομένη. Οι ελίτ της Δύσης, οι κυβερνήσεις και οι κάθε είδους μηχανισμοί τους, προετοιμάζουν ακόμα μεγαλύτερη στροφή στον αυταρχισμό με περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών.
Τώρα είναι που πρέπει να ενταθεί ακόμα περισσότερο η έμπρακτη αλληλεγγύη του κόσμου μας, στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Τώρα είναι που πρέπει να διεκδικήσουμε ακόμα πιο δυναμικά να μπει τέλος στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τις πολεμικές συγκρούσεις, να σταματήσουν να υψώνονται τείχη στην ΕΕ, ξεκινώντας από το άμεσο γκρέμισμα του φράκτη στον Έβρο. Χωρίς υποχώρηση στην τρομοϋστερία και στη ρατσιστική προπαγάνδα. Χωρίς καμία «εθνική ενότητα» με αυτούς που στην Ελλάδα και πανευρωπαϊκά επιβάλουν τα προγράμματα άγριας λιτότητας, αιματοκυλούν λαούς και πνίγουν γυναικόπαιδα στη Μεσόγειο.
Σαράντα δύο χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, χρειάζεται να θυμόμαστε ότι ο «ρεαλισμός» της υποταγής δεν είναι μονόδρομος. Στις κρίσιμες ιστορικές καμπές, η μαχητική δράση των «από κάτω» και οι ριζοσπαστικές πολιτικές επιλογές, είναι αυτές που ανοίγουν δρόμους και ξεμπλοκάρουν τα αδιέξοδα προς όφελος των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων. Ο Νοέμβρης ήταν η αρχή του τέλους της Χούντας, που λίγο καιρό πριν έμοιαζε ανίκητη. Σήμερα, η ίδια μέθοδος, είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος για να ανατρέψουμε τα μνημόνια και τη λιτότητα. Για τελειώνουμε οριστικά με τη σήψη του καπιταλισμού, ανοίγοντας το δρόμο για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους και ρατσιστικό μίσος: το Σοσιαλισμό!
