"Στους καιρούς της αδυναμίας συχνά δεν λείπει η σωστή γραμμή..." - Τί κάνουμε;

Όταν σχε­διά­ζεις έναν αγώνα ή κα­λύ­τε­ρα όταν αγω­νί­ζε­σαι τι με­τράς?

Η Παι­δεία δέ­χε­ται όλο το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα μια ολο­μέ­τω­πη και λυσ­σα­λέα επί­θε­ση -συμ­πτύ­ξεις, συγ­χω­νεύ­σεις, με­τα­κι­νή­σεις, ορ­γα­νι­κό­τη­τα, πει­θαρ­χι­κά, 30ά­ρια τμή­μα­τα, με­τα­θέ­σεις, ωρά­ριο.. . (ΔΕΣ προ­γε­νέ­στε­ρο άρθρο εδώ). Αν όμως δεν βρεις που στο­χεύ­ουν οι ιθύ­νο­ντες, δεν μπο­ρείς να κα­θο­ρί­σεις βα­σι­κές πα­ρα­μέ­τρους του αγώνα σου.

Η πο­λι­τι­κή του αντί­πα­λου, οι στό­χοι, τα ερ­γα­λεία και τα μέσα που χρη­σι­μο­ποιεί, ης πο­λι­τι­κή, ερ­γα­σια­κή και κοι­νω­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η δική σου στρα­τη­γι­κή και τα­κτι­κή, οι πο­λι­τι­κές, ερ­γα­σια­κές και κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες που έχεις ή σχε­διά­ζεις ως ανα­γκαί­ες, ο γε­νι­κό­τε­ρος πο­λι­τι­κός και συν­δι­κα­λι­στι­κός σχε­δια­σμός σου, οι μορ­φές και οι μέ­θο­δοι πάλης, η συ­νεί­δη­ση της βάσης, ο συ­νε­χής έλεγ­χος των απο­φά­σε­ων και ο επα­να­προσ­δρο­ρι­σμός των δε­δο­μέ­νων είναι ορι­σμέ­να ση­μεία που θα πρέ­πει απα­ραί­τητ­τα να με­λε­τώ­νται.

«Η μαρ­ξι­στι­κή τα­κτι­κή βρί­σκε­ται στη σύν­δε­ση διά­φο­ρων με­θό­δων πάλης, στην επι­δέ­ξια με­τά­βα­ση απ΄ τη μια στην άλλη, στο διαρ­κές ανέ­βα­σμα της συ­νεί­δη­σης των μαζών και στην έκτα­ση των συλ­λο­γι­κών ενερ­γειών τους» Β.Ι.ΛΕΝΙΝ

Είναι η στό­χευ­ση της κυ­βέρ­νη­σης οι συγ­χω­νέ­υ­σεις? Μήπως ο εξορ­θο­λο­γι­σμός των προ­σλή­ψε­ων και των κενών? Οι απο­λύ­σεις κά­ποιων που «πε­ρισ­σεύ­ουν? Μήπως είναι το δίωρο για να συμ­βα­δί­ζου­με με το μέσο όρο της ευ­ρω­ζώ­νης?

Η στό­χευ­ση είναι η ΚΑ­ΤΑΡ­ΓΗ­ΣΗ άπαξ και δια πα­ντός ΤΟΥ ΔΗ­ΜΟ­ΣΙΟΥ ΧΑ­ΡΑ­ΚΤΗ­ΡΑ ΤΗΣ ΕΚ­ΠΑΙ­ΔΕΥ­ΣΗΣ, του ανα­φαί­ρε­του δι­καιώ­μα­τος ισό­τι­μης πρό­σβα­σης ΣΕ ΟΛΟΥΣ στην ΜΟΡ­ΦΩ­ΣΗ.

Είναι ακόμα η εγκα­θί­δρυ­ση ενός ΕΡ­ΓΑ­ΣΙΑ­ΚΟΥ ΚΑ­ΤΕΡ­ΓΟΥ, χωρίς αξιο­πρέ­πεια, χωρίς σω­μα­τεία, χωρίς δι­καιώ­μα­τα, με τις υψη­λές θέ­σεις για τους λί­γους και εκλε­κτούς, για όσους δη­λα­δή το ίδιο το σύ­στη­μα που σχε­διά­ζουν, θα έχουν δι­καί­ω­μα άρα και πρό­σβα­ση σε όλες τις βαθ­μί­δες της εκ­παί­δευ­σης.

Είναι τέλος, ένα ΝΕΟ ΙΔΙΩ­ΝΥ­ΜΟ, με από­λυ­τη χει­ρα­γώ­γη­ση και φί­μω­ση της όποιας αντί­δρα­σης, μέσω του ΜΟ­ΝΤΕ­ΛΟΥ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΙΟΙ­ΚΗ­ΣΗΣ που φτιά­χνουν και με τη χρήση των ερ­γα­λεί­ων των πει­θαρ­χι­κών και της αξιο­λό­γη­σης.

Και ξε­κι­νάς ένα αγώνα ΥΠΕ­ΡΑ­ΣΠΙ­ΣΗΣ και ΑΝΤΙ­ΣΤΑ­ΣΗΣ που όμως δεν έχεις ΠΡΟ­Ε­ΤΟΙ­ΜΑ­ΣΕΙ, ένα αγώνα, που σε αυτές τις συν­θή­κες, χρειά­ζε­ται να είναι ΠΟ­ΛΥ­ΜΟΡ­ΦΟΣ, ΜΕ­ΤΩ­ΠΙ­ΚΟΣ και ΑΠΑ­ΓΚΙ­ΣΤΡΩ­ΜΕ­ΝΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥ­ΝΗ­ΘΗ. Ένα αγώνα που ανα­γκα­στι­κά θα πρέ­πει να έρθει σε ΡΗ­ΞΕΙΣ ΜΕ­ΡΙ­ΚΕΣ Η ΓΕ­ΝΙ­ΚΕΣ. Ένα αγώνα τε­λι­κά, που χρειά­ζε­ται ΠΟ­ΛΙ­ΤΙ­ΚΟ ΣΧΕ­ΔΙΑ­ΣΜΟ. ΠΟ­ΛΙ­ΤΙ­ΚΗ ΚΑ­ΛΥ­ΨΗ, προ­ε­τοι­μα­σία της βάσης και βε­βαί­ως των όσων ως συν­δι­κα­λι­στές πρω­το­πο­ρούν.

Η κυ­βέρ­νη­ση προ­χω­ρά καλά, χρη­σι­μο­ποιεί ΜΜΕ και «πα­πα­γα­λά­κια»- ΤΟ ΞΕ­ΡΟΥ­ΜΕ-, χρη­σι­μο­ποιεί κοι­νω­νι­κούς αυ­το­μα­τι­σμούς, πα­ρα­ποιεί και λα­σπο­λο­γεί- ΤΟ ΞΕ­ΡΟΥ­ΜΕ- χρη­σι­μο­ποιεί κα­τα­στο­λή- ΤΟ ΖΟΥΜΕ.

Σε όλα αυτά δεν γί­νε­ται να μην με­τράς κάθε στιγ­μή όλες τις πα­ρα­μέ­τρους, δεν γί­νε­ται να ξε­χνάς το όραμά σου, μα πάνω και πέρα από όλα πρέ­πει να απα­ντάς ΜΕ ΑΛΗ­ΘΕΙΑ!!

Οι μα­ζι­κές συ­νε­λεύ­σεις σε όλη την Ελ­λά­δα έδει­ξαν την αγα­νά­κτη­ση, την οργή, τον θυμό του δά­σκα­λου που νιώ­θει νε­ο­σύλ­λε­κτος στρα­τιώ­της που του κά­νουν κα­ψό­νια, νιώ­θει να τον εξευ­τε­λί­ζουν, όχι μι­σθο­λο­γι­κά, όχι μόνο ερ­γα­σια­κά, να τον εξευ­τε­λί­ζουν σαν ΟΝΤΟ­ΤΗ­ΤΑ, μπρο­στά στα μάτια των παι­διών του, των μα­θη­τών που ο ίδιος θέλει να δια­παι­δα­γω­γή­σει.

Το ερώ­τη­μα τε­λι­κά που τέ­θη­κε είναι αν μπο­ρού­σαν ο εκ­παι­δευ­τι­κοί να σπά­σουν την επι­στρά­τευ­ση. Κι αυτό ξέ­ρου­με όλοι πως απαι­τεί ΜΑ­ΖΙ­ΚΟ­ΤΗ­ΤΑ, ΑΠΟ­ΦΑ­ΣΙ­ΣΤΙ­ΚΟ­ΤΗ­ΤΑ, ΕΤΟΙ­ΜΑ­ΣΙΑ, ΣΤΟΧΟ,ΠΟ­ΛΙ­ΤΙ­ΚΗ ΚΑ­ΛΥ­ΨΗ ΚΑΙ ΠΛΑ­ΤΙΑ ΣΥ­ΜΠΑ­ΡΑ­ΤΑ­ΞΗ.

Η όποια κι­νη­το­ποί­η­ση γίνει πρέ­πει να εντάσ­σε­ται σε ένα γε­νι­κό­τε­ρο σχε­δια­σμό. Η όποια κι­νη­το­ποί­η­ση γίνει είναι κι­νη­το­ποί­η­ση ΡΗΞΗΣ και ΑΝΑ­ΤΡΟ­ΠΗΣ!

Θέλει ΑΡΕΤΗ και ΤΟΛΜΗ η ελευ­θε­ρία! Και ζούμε σε τέ­τοιους και­ρούς…

Ούτε να συρ­θείς πρέ­πει, ούτε να σύ­ρεις με υπε­ρε­πα­να­στα­τι­κές κο­ρώ­νες ένα ολό­κλη­ρο κλάδο, ούτε να ποιείς την νήσσα με 48ω­ρες ρί­χνο­ντας την καφτή πα­τά­τα στους άλ­λους, μα ούτε να ανα­στεί­λεις απο­φά­σεις της ίδια σου της βάσης χωρίς να έχεις πει τα νέα δε­δο­μέ­να και χωρίς …καν εκ νέου να τη ρω­τή­σεις.

Ήταν άραγε απο­φα­σι­σμέ­νοι οι εκ­παι­δευ­τι­κοί να απερ­γή­σουν όντας επι­στρα­τευ­μέ­νοι και ενε­δε­χο­μέ­νως να απο­λυ­θούν? Ας τους ρω­τή­σου­με.

Ήταν άραγε απο­φα­σι­σμέ­νες οι συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες να πρω­το­στα­τή­σουν και να απο­λυ­θούν? Ας το πρά­ξουν ή ας το σκε­φτούν πριν προ­τεί­νουν.

‘Ήταν άραγε τα κόμ­μα­τα της αρι­στε­ράς έτοι­μα να κα­λύ­ψουν, να έρ­θουν σε ρήξη, να προ­στα­τεύ­σουν όσους απο­λυ­θούν? Δεν το έδει­ξαν ούτε έγκαι­ρα ούτε επαρ­κώς.

Ας μην βια­στούν κά­ποιοι να απα­ξιώ­σουν τα σω­μα­τεία, το σύ­στη­μα επι­θυ­μεί την ανυ­παρ­ξία τους. Ας γίνει όμως μια ου­σια­στι­κή συ­ζή­τη­ση ανα­διά­τα­ξης και τα­ξι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης του συν­δι­κα­λι­σμού.

Ας μη βια­στούν κά­ποιοι να θυ­σιά­σουν ελά­χι­στους εκ­προ­σώ­πους. Δεν είναι το ζη­τού­με­νο ή η ευ­θύ­νη εκεί.

Ο ΔΙΑ­ΝΟ­ΟΥ­ΜΕ­ΝΟΣ, Ο ΚΑ­ΘΗ­ΓΗ­ΤΗΣ, Ο ΔΑ­ΣΚΑ­ΛΟΣ, Ο ΠΑΙ­ΔΑ­ΓΩ­ΓΟΣ οφεί­λει να επα­να­προσ­διο­ρί­σει ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΕ ΟΛΑ, με την συ­νευ­θύ­νη που του ανα­λο­γεί.

ΟΙ ΓΟ­ΝΕΙΣ που αμεί­λι­κτα δέ­χο­νται τις συ­νέ­πειες αυτής της πο­λι­τι­κής στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά τους, στη ζωή τους οφεί­λουν ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΟΝ ΠΡΑΓ­ΜΑ­ΤΙ­ΚΟ ΕΧΘΡΟ.

Οι πα­ρα­τά­ξεις- οι αρι­στε­ρές πα­ρα­τά­ξεις, οφεί­λουν να απο­τι­μή­σουν την προη­γού­με­νη στάση τους, να απε­γκλω­βι­στούν από πα­ρα­τα­ξια­κές αγκυ­λώ­σεις, να δουν λάθη και τα­κτι­κές για να υπάρ­ξει ΑΜΕΣΗ και για την αρχή της χρο­νιάς ΣΧΕ­ΔΙΑ­ΣΜΕ­ΝΗ ΑΝΤΙ­ΔΡΑ­ΣΗ.

Σε αυτόν τον αγώνα, ντυ­μέ­νοι στα χακί μαζί με ΟΤΑ, Ναυ­τερ­γά­τες, ερ­γα­ζό­με­νους στο ΜΕΤΡΟ, με όλους ερ­γα­ζό­με­νους και άνερ­γους, με γο­νείς και μα­θη­τές πρέ­πει να εί­μα­στε προ­ε­τοι­μα­σμέ­νοι, ει­λι­κρι­νείς, ΕΝΩ­ΜΕ­ΝΟΙ και έτοι­μοι για όλα τα εν­δε­χό­με­να.

Οι πο­λι­τι­κές επι­στρα­τεύ­σεις πρέ­πει να κα­τα­δι­κα­στούν στην συ­νεί­δη­ση της κοι­νω­νί­ας και όλοι να ενα­ντιω­θού­με στο δι­καί­ω­μα της απερ­γί­ας και της αντί­στα­σης!

Ο αγώ­νας για το κοι­νω­νι­κό αγαθό της εκ­παί­δευ­σης, ο αγώ­νας για την ανα­τρο­πή αυτής της πο­λι­τι­κής είναι μα­κρύς αλλά έπρε­πε ήδη να έχει σχε­δια­στεί και να έχει ολο­μέ­τω­πα ξε­κι­νή­σει!!!

* Η Κα­τε­ρί­να Θα­νο­πού­λου είναι μέλος της γραμ­μα­τεί­ας της Νο­μαρ­χια­κής Επι­τρο­πής Ά Αθή­νας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ και εκ­παι­δευ­τι­κός ει­δι­κής αγω­γής