"Στους καιρούς της αδυναμίας συχνά δεν λείπει η σωστή γραμμή..." - Τί κάνουμε;

Όταν σχεδιάζεις έναν αγώνα ή καλύτερα όταν αγωνίζεσαι τι μετράς?

Η Παιδεία δέχεται όλο το τελευταίο διάστημα μια ολομέτωπη και λυσσαλέα επίθεση -συμπτύξεις, συγχωνεύσεις, μετακινήσεις, οργανικότητα, πειθαρχικά, 30άρια τμήματα, μεταθέσεις, ωράριο.. . (ΔΕΣ προγενέστερο άρθρο εδώ). Αν όμως δεν βρεις που στοχεύουν οι ιθύνοντες, δεν μπορείς να καθορίσεις βασικές παραμέτρους του αγώνα σου.

Η πολιτική του αντίπαλου, οι στόχοι, τα εργαλεία και τα μέσα που χρησιμοποιεί, ης πολιτική, εργασιακή και κοινωνική πραγματικότητα, η δική σου στρατηγική και τακτική, οι πολιτικές, εργασιακές και κοινωνικές συμμαχίες που έχεις ή σχεδιάζεις ως αναγκαίες, ο γενικότερος πολιτικός και συνδικαλιστικός σχεδιασμός σου, οι μορφές και οι μέθοδοι πάλης, η συνείδηση της βάσης, ο συνεχής έλεγχος των αποφάσεων και ο επαναπροσδρορισμός των δεδομένων είναι ορισμένα σημεία που θα πρέπει απαραίτηττα να μελετώνται.

«Η μαρξιστική τακτική βρίσκεται στη σύνδεση διάφορων μεθόδων πάλης, στην επιδέξια μετάβαση απ΄ τη μια στην άλλη, στο διαρκές ανέβασμα της συνείδησης των μαζών και στην έκταση των συλλογικών ενεργειών τους» Β.Ι.ΛΕΝΙΝ

Είναι η στόχευση της κυβέρνησης οι συγχωνέυσεις? Μήπως ο εξορθολογισμός των προσλήψεων και των κενών? Οι απολύσεις κάποιων που «περισσεύουν? Μήπως είναι το δίωρο για να συμβαδίζουμε με το μέσο όρο της ευρωζώνης?

Η στόχευση είναι η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ άπαξ και δια παντός ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, του αναφαίρετου δικαιώματος ισότιμης πρόσβασης ΣΕ ΟΛΟΥΣ στην ΜΟΡΦΩΣΗ.

Είναι ακόμα η εγκαθίδρυση ενός ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ ΚΑΤΕΡΓΟΥ, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς σωματεία, χωρίς δικαιώματα, με τις υψηλές θέσεις για τους λίγους και εκλεκτούς, για όσους δηλαδή το ίδιο το σύστημα που σχεδιάζουν, θα έχουν δικαίωμα άρα και πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Είναι τέλος, ένα ΝΕΟ ΙΔΙΩΝΥΜΟ, με απόλυτη χειραγώγηση και φίμωση της όποιας αντίδρασης, μέσω του ΜΟΝΤΕΛΟΥ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ που φτιάχνουν και με τη χρήση των εργαλείων των πειθαρχικών και της αξιολόγησης.

Και ξεκινάς ένα αγώνα ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ και ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ που όμως δεν έχεις ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΕΙ, ένα αγώνα, που σε αυτές τις συνθήκες, χρειάζεται να είναι ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΣ, ΜΕΤΩΠΙΚΟΣ και ΑΠΑΓΚΙΣΤΡΩΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ. Ένα αγώνα που αναγκαστικά θα πρέπει να έρθει σε ΡΗΞΕΙΣ ΜΕΡΙΚΕΣ Η ΓΕΝΙΚΕΣ. Ένα αγώνα τελικά, που χρειάζεται ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΛΥΨΗ, προετοιμασία της βάσης και βεβαίως των όσων ως συνδικαλιστές πρωτοπορούν.

Η κυβέρνηση προχωρά καλά, χρησιμοποιεί ΜΜΕ και «παπαγαλάκια»- ΤΟ ΞΕΡΟΥΜΕ-, χρησιμοποιεί κοινωνικούς αυτοματισμούς, παραποιεί και λασπολογεί- ΤΟ ΞΕΡΟΥΜΕ- χρησιμοποιεί καταστολή- ΤΟ ΖΟΥΜΕ.

Σε όλα αυτά δεν γίνεται να μην μετράς κάθε στιγμή όλες τις παραμέτρους, δεν γίνεται να ξεχνάς το όραμά σου, μα πάνω και πέρα από όλα πρέπει να απαντάς ΜΕ ΑΛΗΘΕΙΑ!!

Οι μαζικές συνελεύσεις σε όλη την Ελλάδα έδειξαν την αγανάκτηση, την οργή, τον θυμό του δάσκαλου που νιώθει νεοσύλλεκτος στρατιώτης που του κάνουν καψόνια, νιώθει να τον εξευτελίζουν, όχι μισθολογικά, όχι μόνο εργασιακά, να τον εξευτελίζουν σαν ΟΝΤΟΤΗΤΑ, μπροστά στα μάτια των παιδιών του, των μαθητών που ο ίδιος θέλει να διαπαιδαγωγήσει.

Το ερώτημα τελικά που τέθηκε είναι αν μπορούσαν ο εκπαιδευτικοί να σπάσουν την επιστράτευση. Κι αυτό ξέρουμε όλοι πως απαιτεί ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ, ΣΤΟΧΟ,ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΛΥΨΗ ΚΑΙ ΠΛΑΤΙΑ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ.

Η όποια κινητοποίηση γίνει πρέπει να εντάσσεται σε ένα γενικότερο σχεδιασμό. Η όποια κινητοποίηση γίνει είναι κινητοποίηση ΡΗΞΗΣ και ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ!

Θέλει ΑΡΕΤΗ και ΤΟΛΜΗ η ελευθερία! Και ζούμε σε τέτοιους καιρούς…

Ούτε να συρθείς πρέπει, ούτε να σύρεις με υπερεπαναστατικές κορώνες ένα ολόκληρο κλάδο, ούτε να ποιείς την νήσσα με 48ωρες ρίχνοντας την καφτή πατάτα στους άλλους, μα ούτε να αναστείλεις αποφάσεις της ίδια σου της βάσης χωρίς να έχεις πει τα νέα δεδομένα και χωρίς …καν εκ νέου να τη ρωτήσεις.

Ήταν άραγε αποφασισμένοι οι εκπαιδευτικοί να απεργήσουν όντας επιστρατευμένοι και ενεδεχομένως να απολυθούν? Ας τους ρωτήσουμε.

Ήταν άραγε αποφασισμένες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες να πρωτοστατήσουν και να απολυθούν? Ας το πράξουν ή ας το σκεφτούν πριν προτείνουν.

‘Ήταν άραγε τα κόμματα της αριστεράς έτοιμα να καλύψουν, να έρθουν σε ρήξη, να προστατεύσουν όσους απολυθούν? Δεν το έδειξαν ούτε έγκαιρα ούτε επαρκώς.

Ας μην βιαστούν κάποιοι να απαξιώσουν τα σωματεία, το σύστημα επιθυμεί την ανυπαρξία τους. Ας γίνει όμως μια ουσιαστική συζήτηση αναδιάταξης και ταξικής ανασυγκρότησης του συνδικαλισμού.

Ας μη βιαστούν κάποιοι να θυσιάσουν ελάχιστους εκπροσώπους. Δεν είναι το ζητούμενο ή η ευθύνη εκεί.

Ο ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ, Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ, Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ, Ο ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ οφείλει να επαναπροσδιορίσει ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΕ ΟΛΑ, με την συνευθύνη που του αναλογεί.

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ που αμείλικτα δέχονται τις συνέπειες αυτής της πολιτικής στην καθημερινότητά τους, στη ζωή τους οφείλουν ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΧΘΡΟ.

Οι παρατάξεις- οι αριστερές παρατάξεις, οφείλουν να αποτιμήσουν την προηγούμενη στάση τους, να απεγκλωβιστούν από παραταξιακές αγκυλώσεις, να δουν λάθη και τακτικές για να υπάρξει ΑΜΕΣΗ και για την αρχή της χρονιάς ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ.

Σε αυτόν τον αγώνα, ντυμένοι στα χακί μαζί με ΟΤΑ, Ναυτεργάτες, εργαζόμενους στο ΜΕΤΡΟ, με όλους εργαζόμενους και άνεργους, με γονείς και μαθητές πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, ειλικρινείς, ΕΝΩΜΕΝΟΙ και έτοιμοι για όλα τα ενδεχόμενα.

Οι πολιτικές επιστρατεύσεις πρέπει να καταδικαστούν στην συνείδηση της κοινωνίας και όλοι να εναντιωθούμε στο δικαίωμα της απεργίας και της αντίστασης!

Ο αγώνας για το κοινωνικό αγαθό της εκπαίδευσης, ο αγώνας για την ανατροπή αυτής της πολιτικής είναι μακρύς αλλά έπρεπε ήδη να έχει σχεδιαστεί και να έχει ολομέτωπα ξεκινήσει!!!

* Η Κατερίνα Θανοπούλου είναι μέλος της γραμματείας της Νομαρχιακής Επιτροπής Ά Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής