Συμπεράσματα από την συγκυρία ενόψει του 1ου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ

Η άμεση μα­ζι­κή αντί­δρα­ση, μια ανά­τα­ση της κοι­νω­νι­κής δια­μαρ­τυ­ρί­ας που φα­νέ­ρω­σε τα όρια της κοι­νω­νι­κής ανο­χής, μετά από με­γά­λο διά­στη­μα, προ­κά­λε­σε την πο­λι­τι­κή κρίση.

Ωστό­σο η κυ­βέρ­νη­ση δεν έπεσε και δεν οδη­γη­θή­κα­με στις εκλο­γές αλλά αντί­θε­τα σχη­μα­τί­στη­κε δι­κομ­μα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ με την ανοχή της ΔΗΜΑΡ. Ταυ­τό­χρο­να λύση στο ζή­τη­μα της ΕΡΤ δεν έχει δοθεί και το Ρα­διο­μέ­γα­ρο εξα­κο­λου­θεί να απο­τε­λεί το κι­νη­μα­τι­κό κέ­ντρο. 

Η δι­κομ­μα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση που σχη­μα­τί­στη­κε απο­τε­λεί μια υπο­χώ­ρη­ση του συ­στή­μα­τος στην πίεση που ασκή­θη­κε από την κοι­νω­νι­κή αντί­δρα­ση. Ταυ­τό­χρο­να όμως  δεί­χνει πόσο ανε­λα­στι­κός μο­νό­δρο­μος για τις δυ­νά­μεις του συ­στή­μα­τος είναι ο δρό­μος της λι­τό­τη­τας και των μνη­μο­νί­ων καθώς επί­σης σή­με­ρα, και το συ­γκε­κρι­μέ­νο πο­λι­τι­κό δυ­να­μι­κό υπό τον Σα­μα­ρά.

Η Αρι­στε­ρά βρέ­θη­κε άμεσα στο πλευ­ρό των ερ­γα­ζό­με­νων στην ΕΡΤ και μέσα στο κί­νη­μα. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απ’ την πρώτη στιγ­μή προ­σπά­θη­σε και προ­σπα­θεί να βοη­θή­σει σε όλα τα επί­πε­δα του αγώνα. Ωστό­σο πέρα από πο­λύ­τι­μα συ­μπε­ρά­σμα­τα που προ­κύ­πτουν για τις ορ­γα­νω­τι­κές δυ­να­τό­τη­τες που αντι­στοι­χούν στην αρι­στε­ρά – αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση, στις ιστο­ρι­κές απαι­τή­σεις της πε­ριό­δου, οι πο­λι­τι­κοί στό­χοι  είναι αυτοί που κα­θο­ρί­ζουν την πο­ρεία και την εξέ­λι­ξη του κι­νή­μα­τος και αυτοί βρί­σκο­νται στο επί­κε­ντρο κάθε κρι­τι­κής και απο­λο­γι­σμού.

Το εύρος της κοι­νω­νι­κής απο­δο­κι­μα­σί­ας στην ενέρ­γεια του Σα­μα­ρά (κα­τα­γρά­φη­κε σε γκά­λοπ στο 65%) πε­ριέ­χει πολ­λούς πο­λι­τι­κούς στό­χους και αι­τή­μα­τα (πχ. όχι στην συ­γκε­κρι­μέ­νη αυ­ταρ­χι­κή ενέρ­γεια – ν’ ανοί­ξει άμεσα το σήμα της ΕΡΤ, όχι στον αυ­ταρ­χι­σμό και την αντι­δη­μο­κρα­τι­κή εκτρο­πή, όχι στις απο­λύ­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων στην ΕΡΤ, όχι στα κλει­σί­μα­τα δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων και στις απο­λύ­σεις γε­νι­κά, όχι στο μνη­μό­νιο, να πέσει η κυ­βέρ­νη­ση κ.λ.π.). Όλοι αυτοί και άλλοι ακόμη στό­χοι πε­ριέ­χο­νται στο αί­τη­μα – ομπρέ­λα για «Δη­μο­κρα­τία». Ωστό­σο είναι φα­νε­ρό ότι η γε­νι­κή περί δη­μο­κρα­τί­ας προ­σέγ­γι­ση δεν αρκεί. Για να επη­ρε­ά­ζει κα­τα­λυ­τι­κά και με κλι­μα­κού­με­νη διάρ­κεια η κοι­νω­νι­κή κι­νη­τι­κό­τη­τα και δράση, το πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό, για να δώσει συ­νέ­χεια  στην πο­λι­τι­κή κρίση που προ­κά­λε­σε, χρειά­ζε­ται ολο­έ­να και σα­φέ­στε­ρους πο­λι­τι­κούς στό­χους αντί­στοι­χους με το πο­λι­τι­κό επί­δι­κο.

Μία τέ­τοια δια­δι­κα­σία απο­σα­φή­νι­σης και ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης των πο­λι­τι­κών στό­χων επ’ ου­δε­νί δεν προ­κύ­πτει ως αβί­α­στη συ­νέ­πεια της ωρί­μαν­σης των αντι­φά­σε­ων που προ­κα­λεί η κρίση και η σκλη­ρή και μο­νό­δρο­μη κα­πι­τα­λι­στι­κή δια­χεί­ρι­σή της. Αυτή την δια­δι­κα­σία οφεί­λει να την τρο­φο­δο­τεί και να την κα­τα­λύ­ει η πο­λι­τι­κή αρι­στε­ρά, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αλ­λιώς δεν επι­βε­βαιώ­νε­ται ο ρόλος του ως πρω­τα­γω­νι­στή στις εξε­λί­ξεις και μά­λι­στα σε μια ιστο­ρι­κή συ­γκυ­ρία που η ίδια η κα­τάρ­ρευ­ση της αξιο­πι­στί­ας του πα­λιού αστι­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος εξου­σί­ας ανέ­δει­ξε με τον πιο ηχηρό τρόπο την ιστο­ρι­κή ευ­και­ρία για την αρι­στε­ρά.  

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εδώ και ένα χρόνο απο­τε­λεί την ελ­πί­δα του λαού ως η εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση για «κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς» μα και αντι­κει­με­νι­κά καθώς απο­τε­λεί τον μα­ζι­κό «αντι­μνη­μο­νια­κό» πο­λι­τι­κό χώρο, την «άλλη» επι­λο­γή. Ωστό­σο αυτά τα δε­δο­μέ­να δεν έχουν δια­χρο­νι­κή ισχύ καθώς δια­μορ­φώ­θη­καν ακρι­βώς λόγω της κρί­σης και, δια αυτής, της με­τάλ­λα­ξης και κα­τά­πτω­σης της ει­κό­νας και των δυ­να­το­τή­των του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος εξου­σί­ας. Μά­λι­στα ο αντι­κει­με­νι­κός πα­ρά­γο­ντας δεν αρκεί, όπως εξάλ­λου αυτό ήδη φαί­νε­ται, για την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης και την κα­τά­κτη­σή της από την αρι­στε­ρά. Είναι ο υπο­κει­με­νι­κός πα­ρά­γο­ντας, αυτός που συ­μπυ­κνώ­νει τα στοι­χεία ταυ­τό­τη­τας της αρι­στε­ράς, το πε­ριε­χό­με­νο της «κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς», που έχει τον πιο ου­σια­στι­κό ρόλο.

Σή­με­ρα, με το τέλος της πρώ­της φάσης τού­της της πο­λι­τι­κής κρί­σης μα όχι και το τέλος της διαρ­κώς τρο­φο­δο­τού­με­νης από την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή, κοι­νω­νι­κής οργής και δυ­σα­ρέ­σκειας και με το ρα­διο­μέ­γα­ρο της ΕΡΤ στα­θε­ρά κα­τει­λημ­μέ­νο και αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νο, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να ανα­στο­χα­στεί συ­νο­λι­κά την οπτι­κή γωνία από την οποία αντι­με­τω­πί­ζει την πε­ρί­ο­δο γε­νι­κά και τις δυ­να­τό­τη­τες που αυτή προ­σφέ­ρει για την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης, της τρόι­κας, της λι­τό­τη­τας.

Η διαρ­κής εκ­φώ­νη­ση από την ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εδώ κι ένα χρόνο ότι η κυ­βέρ­νη­ση θα πέσει οσο­νού­πω δεν βοηθά πια σε τί­πο­τα. Η κοι­νω­νία βγά­ζει αντί­θε­τα συ­μπε­ρά­σμα­τα μέσα από τις εμπει­ρί­ες της. Η κυ­βέρ­νη­ση των μνη­μο­νί­ων και της άγριας λι­τό­τη­τας, ότι σχήμα κι αν παίρ­νει, δεν θα πέσει από μόνη της όσο κι αν «ωρι­μά­σει» γιατί απο­τε­λεί μο­να­δι­κή επι­λο­γή για τα ντό­πια και διε­θνή κα­πι­τα­λι­στι­κά κέ­ντρα παρά τις με­τα­ξύ τους αντι­θέ­σεις και τα αδιέ­ξο­δα.

Οι δα­νει­στές στή­ρι­ξαν εν τέλει, την κρί­σι­μη στιγ­μή, την αντι­δη­μο­κρα­τι­κή «εκτρο­πή» δεί­χνο­ντας πως στην Ευ­ρώ­πη της κρί­σης όχι μόνο χω­ρά­ει μια σκλη­ρά αντι­δη­μο­κρα­τι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση όπως αυτή του Σα­μα­ρά αλλά επι­βε­βαιώ­νο­ντας και νο­μι­μο­ποιώ­ντας το ίδιο το μο­ντέ­λο ελα­στι­κής «δη­μο­κρα­τί­ας» για την ΕΕ συ­νο­λι­κά. Το ΔΝΤ έσπευ­σε να απει­λή­σει ότι εάν γί­νουν εκλο­γές δεν θα πλη­ρώ­σει, γκρε­μί­ζο­ντας για πολ­λο­στή φορά αυ­τα­πά­τες για δήθεν δυ­να­τό­τη­τες εκ­με­τάλ­λευ­σης των εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντι­θέ­σε­ων από την αρι­στε­ρά, όπως πρό­σφα­τα με θρά­σος αλλά και κά­ποια αφέ­λεια υπο­στη­ρί­χτη­κε σε αμε­ρι­κά­νι­κη εφη­με­ρί­δα από γνω­στούς οι­κο­νο­μο­λό­γους. Ταυ­τό­χρο­να ανα­δεί­χτη­κε δίπλα στο πρό­σφα­το πα­ρά­δειγ­μα της Κύ­πρου πόσο δύ­σκο­λη υπό­θε­ση – αν όχι αδύ­να­τη - είναι η δια­πραγ­μά­τευ­ση με το σύ­στη­μα και τους δα­νει­στές. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο μά­λι­στα όταν η δια­πραγ­μά­τευ­ση που θα επι­χει­ρή­σει η κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς, βα­σί­ζε­ται στην ήδη από σή­με­ρα, δη­μό­σια­δια­τυ­πω­μέ­νη προσ­δο­κία συ­ναί­νε­ση­ςα­ντί να βα­σί­ζε­ται στον δη­μό­σια δια­τυ­πω­μέ­νο στόχο της επι­βο­λής των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων - στην Ελ­λά­δα και δια του πα­ρα­δείγ­μα­τός της στους λαούς και στα κι­νή­μα­τα σε όλη την Ευ­ρώ­πη - μέσω των πιο σκλη­ρών εκ­βια­σμών και απει­λών για μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες παύ­σης πλη­ρω­μών και δια­γρα­φής του χρέ­ους με­τα­φέ­ρο­ντας τις πιέ­σεις της κρί­σης στα ευ­ρω­παϊ­κά και διε­θνή κα­πι­τα­λι­στι­κά κέ­ντρα. Πέρα από οποιον­δή­πο­τε νο­μι­σμα­τι­κό εκ­βια­σμό. Στον αντί­πο­δα της συ­ντρι­βής των ερ­γα­ζό­με­νων και του λαού, της συ­ντρι­βής της ίδιας της δη­μο­κρα­τί­ας χάριν των δήθεν επεν­δύ­σε­ων των πο­λυ­ε­θνι­κών και του ντό­πιου με­γά­λου κε­φα­λαί­ου καθώς και της αχα­λί­νω­της λει­τουρ­γί­ας της αγο­ράς και των νόμων της.

Τα ντό­πια ιδιω­τι­κά ΜΜΕ κυ­ριο­λε­κτι­κά «λύσ­σα­ξαν» υπέρ της κυ­βέρ­νη­σης χωρίς ωστό­σο να κα­θο­ρί­σουν άμεσα αρ­νη­τι­κά την κοι­νω­νι­κή διά­θε­ση συ­μπα­ρά­στα­σης στον αγώνα των ερ­γα­ζο­μέ­νων στην ΕΡΤ, απο­δει­κνύ­ο­ντας ότι η κοι­νω­νι­κή, τα­ξι­κή και πο­λι­τι­κή πάλη δεν είναι ούτε απο­κλει­στι­κά, ούτε καν κατά προ­τε­ραιό­τη­τα μια ει­κό­να στις τη­λε­ο­πτι­κές ει­δή­σεις. Να θυ­μί­σου­με, ιδιαί­τε­ρα σε όσους δί­νουν πολύ με­γά­λη ση­μα­σία στο υπό­δειγ­μα της Βε­νε­ζου­έ­λας, ότι ο Τσά­βες με τις πολ­λές εκλο­γι­κές επι­τυ­χί­ες δεν μπό­ρε­σε να κα­τα­στεί­λει τα ιδιω­τι­κά ΜΜΕ. Αλλ’ αυτό δεν τον εμπό­δι­σε να κερ­δί­σει την πλειο­ψη­φία του λαού.

Ο Σα­μα­ράς σχοι­νο­βα­τώ­ντας στα αδιέ­ξο­δα και τις αντι­φά­σεις του δικού του στρα­το­πέ­δου βρί­σκει την ευ­και­ρία να προ­κα­λέ­σει από το βήμα του συ­νε­δρί­ου της ΝΔ, δη­λώ­νο­ντας πως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η αρι­στε­ρά γε­νι­κό­τε­ρα, θέ­λουν να πέσει η κυ­βέρ­νη­ση αλλά δεν τολ­μούν να την ρί­ξουν!

Είναι απο­λύ­τως απα­ραί­τη­το ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να φύγει από την θέση «κυ­βέρ­νη­ση σε ανα­μο­νή» και την συ­να­κό­λου­θη πο­λι­τι­κή «εκ­φω­νού­με­νη εντύ­πω­ση» προς την κοι­νω­νία, ανα­γνω­ρί­ζο­ντας την στα­σι­μό­τη­τα στην οποία έχει πε­ριέλ­θει όχι μόνο η δη­μο­σκο­πι­κή του επί­δο­ση  (οι πρώ­τες μετά την «κρίση της ΕΡΤ» δη­μο­σκο­πή­σεις δεν δεί­χνουν καμία νέα ώθηση και δυ­να­μι­κή παρά το μέ­γε­θος της κοι­νω­νι­κής αντί­δρα­σης στην κί­νη­ση Σα­μα­ρά) αλλά και πλή­θος άλλων δει­κτών για την απο­τε­λε­σμα­τι­κή και πει­στι­κή προ­σφο­ρά πο­λι­τι­κής και στρα­τη­γι­κής ηγε­σί­ας στο κί­νη­μα και την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία γε­νι­κό­τε­ρα. Η θέση «κυ­βέρ­νη­ση σε ανα­μο­νή» υπο­δη­λώ­νει, ανε­ξάρ­τη­τα από τις προ­θέ­σεις, την ανα­μο­νή εξε­λί­ξε­ων πέρα από τις υπο­κει­με­νι­κές δυ­να­τό­τη­τες του πο­λι­τι­κού φορέα της αρι­στε­ράς, πέρα από τις δυ­να­τό­τη­τες του ίδιου του κι­νή­μα­τος και της τα­ξι­κής και πο­λι­τι­κής πάλης στην Ελ­λά­δα  και κρύ­βει τον σο­βα­ρό κίν­δυ­νο να μεί­νει η αρι­στε­ρά και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και πάνω απ’ όλους η κοι­νω­νία, για πολύ καιρό στην ανα­μο­νή.

 Η κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία στην Ελ­λά­δα παρά τις πο­λι­τι­κές και ιδε­ο­λο­γι­κές συγ­χύ­σεις και τα αδιέ­ξο­δα που συ­να­ντά, συ­νε­χί­ζει να εκ­φρά­ζει – σή­με­ρα μέσα από τα γε­γο­νό­τα της ΕΡΤ – την ισχυ­ρή διά­θε­ση για αντί­στα­ση και ανα­τρο­πή του αντι­δη­μο­κρα­τι­κού και βάρ­βα­ρου ζυγού της μνη­μο­νια­κής λι­τό­τη­τας ανα­δει­κνύ­ο­ντας ταυ­τό­χρο­να το επί­μο­να θε­τι­κό προς τ’ αρι­στε­ρά ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κό ισο­ζύ­γιο. Δι­καιο­λο­γη­μέ­να, αν και υπερ­βάλ­λο­ντας για τους δι­κούς του σκο­πούς, ο ακρο­δε­ξιός Βο­ρί­δης μιλά για την ιδε­ο­λο­γι­κή ηγε­μο­νία της αρι­στε­ράς. Η αρι­στε­ρά είναι απο­λύ­τως ανα­γκαίο να ανα­γνω­ρί­σει τού­τες τις κρί­σι­μες και μο­να­δι­κές ιστο­ρι­κές στιγ­μές, την δύ­να­μη και τις δυ­να­τό­τη­τές της. Το ση­με­ρι­νό ΠΑΣΟΚ αλλά ακόμη και πρώην κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη του που σή­με­ρα έχουν πάρει απο­στά­σεις απ’ αυτό, δεν μπο­ρούν καν να υπε­ρα­σπι­στούν τις όποιες αρι­στε­ρές μνή­μες της πρώ­της πε­ριό­δου του Αντρέα Πα­παν­δρέ­ου. Η ΔΗΜΑΡ έχει βου­τη­χτεί στην πλήρη απα­ξί­ω­ση κάθε στοι­χειω­δώς αρι­στε­ρής αφή­γη­σης. Ήταν θε­τι­κή εξέ­λι­ξη και συ­νέ­πεια της αρι­στε­ρής στρο­φής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ότι αυτό το τμήμα του δια­σπά­στη­κε καθώς άμεσα ακο­λού­θη­σε την πο­ρεία του κυ­βερ­νη­τι­κού εταί­ρου στην μνη­μο­νια­κή, αντι­δη­μο­κρα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ απο­τε­λούν στα μάτια της κοι­νω­νί­ας τα ρε­τά­λια του «αρι­στε­ρού ρε­α­λι­σμού». Σάρκα από την σάρκα του σά­πιου­πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος και της «ληγ­μέ­νης δη­μο­κρα­τί­ας» του κε­φα­λαί­ου, των προ­νο­μί­ων της δια­πλο­κής, της με­ρο­λη­πτι­κής, τα­ξι­κής δι­καιο­σύ­νης όλων των τε­λευ­ταί­ων δε­κα­ε­τιών. Όχι μόνο δεν πρέ­πει να μένει ανοι­χτό το εν­δε­χό­με­νο κυ­βερ­νη­τι­κής συ­νερ­γα­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τους χώ­ρους αυ­τούς ή με ηγε­τι­κά στε­λέ­χη τους αλλά αντί­θε­τα πρέ­πει δη­μό­σια και ρητά να δια­τυ­πώ­νε­ται αυτό που η κοι­νω­νία στο σύ­νο­λό της κα­τα­λα­βαί­νει. Ότι ανή­κουν στο μπλοκ της μνη­μο­νια­κής επι­βο­λής της λι­τό­τη­τας και μά­λι­στα ως ουρά της δε­ξιάς προ­κει­μέ­νου να δια­σω­θούν πο­λι­τι­κά μέσω της συ­ντρι­βής των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων και της αρι­στε­ράς.

Η «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» μπο­ρεί να σχη­μα­τι­στεί μόνο από πο­λι­τι­κούς χώ­ρους που δεν έχουν την πα­ρα­μι­κρή σχέση και δέ­σμευ­ση με τμή­μα­τα της οι­κο­νο­μι­κής εξου­σί­ας, του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου, ντό­πιου και διε­θνούς αλλά αντί­θε­τα κτί­ζουν τις σχέ­σεις και τις δε­σμεύ­σεις με τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και την λαϊκή, κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία.

Η «κρίση της ΕΡΤ» ανα­δει­κνύ­ει τις δυ­να­τό­τη­τες. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει σή­με­ρα την ευ­και­ρία να συμ­βα­δί­σει με τις κοι­νές δια­πι­στώ­σεις της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας και να προ­βά­λει την ανα­τρε­πτι­κή-  αντι­δια­με­τρι­κή προς όλες τις πτυ­χές της συ­στη­μι­κής λει­τουρ­γί­ας - εναλ­λα­κτι­κή του πρό­τα­ση, με τόλμη και εμπι­στο­σύ­νη στην αντα­πό­κρι­ση της κοι­νω­νί­ας και μά­λι­στα του πιο συ­νει­δη­τού και δια­θέ­σι­μου κομ­μα­τιού της που μπο­ρεί να παί­ξει τον ρόλο της «ατμο­μη­χα­νής» και να κα­θο­ρί­σει ακόμη και την εκλο­γι­κή αυ­το­δυ­να­μία. Χρειά­ζε­ται να βρε­θεί ένα βήμα πιο μπρο­στά από τις κοι­νω­νι­κές δια­θέ­σεις ανα­λαμ­βά­νο­ντας πλή­ρως τον ηγε­τι­κό πο­λι­τι­κό ρόλο και την ευ­θύ­νη, απα­ντώ­ντας με αυ­το­πε­ποί­θη­ση στις προ­κλή­σεις πως μαζί με την δρώσα κοι­νω­νία θα ρίξει με κάθε δια­θέ­σι­μο τρόπο την κυ­βέρ­νη­ση και θα συ­γκρου­στεί ως το τέλος με τους ντό­πιους κα­πι­τα­λι­στές και τους δα­νει­στές.

Το επι­κεί­με­νο συ­νέ­δριο δίνει αυτή την δυ­να­τό­τη­τα. Υπό τον όρο της επι­και­ρο­ποί­η­σης των στό­χων του και της ρι­ζο­σπα­στι­κής εμ­βά­θυν­σης της πο­λι­τι­κής γραμ­μής, ως απόρ­ροια των συ­μπε­ρα­σμά­των από τα γε­γο­νό­τα και τις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις της τρέ­χου­σας συ­γκυ­ρί­ας. Τούτη την ώρα δεν είναι χρή­σι­μο ένα συ­νέ­δριο έντα­σης και αντι­πα­ρά­θε­σης για την «ενο­ποί­η­ση» δια της επι­βο­λής της σιω­πής στις πιο αρι­στε­ρές συ­σπει­ρώ­σεις, συ­νι­στώ­σες και τά­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αντί­θε­τα είναι ώριμο και επι­βε­βλη­μέ­νο ένα συ­νέ­δριο ου­σια­στι­κής ενο­ποί­η­σης στην βάση των πιο ρι­ζο­σπα­στι­κών, αρι­στε­ρών και ανα­τρε­πτι­κών αιχ­μών και ερ­μη­νειών του προ­γράμ­μα­τος. Να δώσει το σύν­θη­μα για μια νέα ώθηση, εμπνέ­ο­ντας εκ νέου τα πιο αρι­στε­ρά, συ­νει­δη­τά και συ­γκρο­τη­μέ­να κομ­μά­τια των μελών και του κοι­νω­νι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου που με την σειρά τους κα­θο­ρί­ζουν τα πο­λι­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού κι­νή­μα­τος. Μια νέα δυ­να­μι­κή που θα γύρει κα­θο­ρι­στι­κά το πο­λι­τι­κό ισο­ζύ­γιο υπέρ της κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς και της σο­σια­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής.