Μια πρώτη πολιτική αποτίμηση
«Κανείς σοβαρός επενδυτής δεν θα αναλάβει το μακροπρόθεσμο επιχειρηματικό ρίσκο της παραγωγικής επένδυσης σε μια χώρα όπου την ιδιωτική πρωτοβουλία δεν την εκτοπίζει το κράτος και η δημόσια παρέμβαση, αλλά το καρτέλ της διαπλοκής. Το οποίο λειτουργεί σε καθεστώς απόλυτου προστατευτισμού από το πολιτικό κατεστημένο. Νέμεται τα αναπτυξιακά κονδύλια. Νοθεύει τους κανόνες της αγοράς. Και αποτρέπει τις παραγωγικές πρωτοβουλίες.
Και γι’ αυτό, κανείς σοβαρός πολιτικός αναλυτής δεν πιστεύει ότι μπορούν να βγάλουν τη χώρα από τον γκρεμό εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που την έριξαν σ’ αυτόν».
Αυτά τα λόγια -μεταξύ πολλών άλλων, ανάλογου περιεχομένου- εκφωνούσε προς τις «παραγωγικές τάξεις της χώρας», δηλαδή προς τους επιχειρηματίες, ο επικεφαλής της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας από το βήμα του 23ου Συνεδρίου του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, την Τρίτη 4 Δεκεμβρίου. Δύο μέρες νωρίτερα, την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου, μια ευρεία πλειοψηφία δυνάμεων (τάσεων, συνιστωσών και ανένταχτων) υπό τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα επιτέθηκε βίαια στην Αριστερή Πλατφόρμα καταλογίζοντάς της διασπαστικές επιλογές και «άκαιρες ρήξεις», υπερψήφισε τα εισηγητικά κείμενα, καταψήφισε τις δύο βασικές τροπολογίες για το ευρώ-χρέος και για την κυβέρνηση της Αριστεράς, ενώ το προεδρείο της Συνδιάσκεψης αρνούνταν να θέσει σε ψηφοφορία τροπολογίες στη διακήρυξη και εναλλακτικό κείμενο στην πολιτική απόφαση.
Για όποιον/α δεν θέλει να είναι τυφλός/ή, η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο Ελληνο-Αμερικανικό Επιμελητήριο είπε όλη την αλήθεια για το νέο πολιτικό σχέδιο που συστηματικά προωθεί. Σε αντίθεση όμως με ό,τι θα έπρεπε να είναι πλέον πασιφανές και στους πολιτικά τυφλούς, η πλειονότητα των ρευμάτων και συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε σε «κύριο εχθρό» όχι τη δεξιά στροφή αλλά την Αριστερή Πλατφόρμα. Αυτή η πολιτική επιλογή δεν μπορεί να αγνοηθεί ή να υποτιμηθεί, ούτε φυσικά παραγράφεται…
Η ομιλία Τσίπρα και ο «κύριος εχθρός» στη Συνδιάσκεψη
Η προαναφερθείσα ομιλία του Αλέξη Τσίπρα συνιστά ένα άλλο πολιτικό σχέδιο για τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν αποτελεί συνέχεια αλλά ρήξη και ανατροπή του έως πρόσφατα πολιτικού του σχεδίου. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, στο βαθμό που το πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα αμφίσημο, η ηγεσία Τσίπρα επιχειρεί να τελειώσει μ’ αυτή την αμφισημία καταθέτοντας ένα σχέδιο όχι ρήξης αλλά συμβιβασμού, όχι ανατροπής αλλά «κάθαρσης» και εξορθολογισμού της οικονομίας της αγοράς, όχι σοσιαλιστικής προοπτικής αλλά μικτής οικονομίας κεϊνσιανού χαρακτήρα – και μάλιστα με πολύ εξασθενημένα χαρακτηριστικά.
Για τους σκεπιτικιστές, ιδού ένα απάνθισμα σημείων από αυτή την ομιλία:
Για το χρέος:
- γενναία απομείωση του δημόσιου χρέους της χώρας ως ποσοστού του ΑΕΠ.
- θα αναδιαπραγματευτούμε τη δανειακή σύμβαση, με τους εταίρους μας
- ευρωπαϊκή λύση (με ευρωπαϊκή διάσκεψη) για το χρέος
Πλήρης διαβεβαίωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κάνει μονομερείς ενέργειες, δεν θα διαγράψει το χρέος και δεν θα διώξει την τρόικα. Απλώς θα αναδιαπραγματευτεί «με τους εταίρους μας», ζητώντας «κούρεμα» και καλύτερους όρους αποπληρωμής του χρέους…
Οικονομική πολιτική:
Ο Αλέξης Τσίπρας εγγυήθηκε:
- «τη συντεταγμένη και ασφαλή έξοδο από την κρίση» (μακριά από μας η αστάθεια που φέρνει η ρήξη…)
- «την αξιοποίηση των παραγωγικών και ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων μας».
- «την πλήρη οργανωτική αναδιάρθρωση του κράτους με όρους κοινωνικής ανταποδοτικότητας και αντιγραφειοκρατικής και αποτελεσματικής εξυπηρέτησης του πολίτη, αλλά και της υγιούς και παραγωγικής ιδιωτικής επιχειρηματικότητας».
Υποσχέθηκε «κάθαρση»,κηρύσσοντας τον πόλεμο ενάντια στην «Κλεπτοκρατία και το ‘‘τρίγωνο της αμαρτίας’’: χρεοκοπημένοι καναλάρχες, πολυπράγμονες τραπεζίτες και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα» - είχαμε από τον καιρό της παντοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ και του Σαμίρ Αμίν να ακούσουμε το νεολογισμό «κλεπτοκρατία».
Καταφέρθηκε κατά των τραπεζιτών αλλά άφησε στο απυρόβλητο τις τράπεζες! Ούτε λέξη για εθνικοποίησή τους παρά μόνο για… ίδρυση δημόσιας επενδυτικής τράπεζας! Με ποιο σκοπό; «Θα ιδρύσουμε δημόσια επενδυτική τράπεζα, η οποία θα αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στη συντονισμένη προσπάθεια του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα για την αντιστροφή της ύφεσης. Γιατί είναι δημαγωγικός ο ισχυρισμός ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να βγει από την αβεβαιότητα και την αστάθεια που προκαλεί μια τόσο βαθιά και παρατεταμένη ύφεση με μαζικές ιδιωτικές επενδύσεις. Που δεν μπορούν και δεν θα πραγματοποιηθούν σε τόσο μεγάλη κλίμακα».
Απέφυγε συστηματικά τις λέξεις εθνικοποίηση ή κοινωνικοποίηση.Αντ’ αυτών, δήλωσε: «Θα αποτρέψουμε την εκχώρηση σε ιδιωτικά συμφέροντα των νευραλγικών τομέων της υγείας, της παιδείας, του πολιτισμού και του αθλητισμού. Θα διατηρήσουμε ή, όπου χρειαστεί, θα επαναφέρουμε σε δημόσιο-κοινωνικό έλεγχο οργανισμούς και υπηρεσίες κοινής ωφέλειας με στρατηγικό ρόλο στην οικονομική ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Όπως το νερό, ο ηλεκτρισμός, το φυσικό αέριο».
Περιέγραψε το όραμά του για την οικονομία παραπέμποντας σε αυτό που θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί «μικτή οικονομία της αγοράς»: «Όπου ο δημόσιος, ο ιδιωτικός και ο κοινωνικός τομέας θα λειτουργούν συμπληρωματικά, θα συμπράττουν με όρους αμοιβαίου και κοινωνικού συμφέροντος και με αναπτυξιακές κοινοπραξίες στη βάση διακρατικών συμφωνιών. Είμαστε υπέρ των παραγωγικών ιδιωτικών επενδύσεων».
Τέλος, αναφέρθηκε σε αυτό που ο Γιάννης Δραγασάκης χαρακτηρίζει «προγραμματικό κεκτημένο» το ΣΥΡΙΖΑ, υπενθυμίζοντας ότι στη ΔΕΘ κατατέθηκε ένα «πλήρες και επεξεργασμένο κυβερνητικό πρόγραμμα» όπως τότε το είχε χαρακτηρίσει: «Σ’ αυτό το πλαίσιο, τον περασμένο Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ καταθέσαμε στην κοινωνία τις εξειδικευμένες προτάσεις μας για την ανασυγκρότησητου τόπου και τη διαμόρφωση ενός νέου παραγωγικού υποδείγματος, με όρους δικαιοσύνης και αειφορίας. Αναλύσαμε τα πέντε συμπληρωματικά συμπλέγματα παραγωγής και ανάπτυξης: Το αγροτοδιατροφικό, το τουριστικό, το ενεργειακό, το σύμπλεγμα βιομηχανίας, περιβαλλοντικών τεχνολογιών και έρευνας, καθώς επίσης και το κατασκευαστικό σύμπλεγμα».
Για όσους, λοιπόν, στη Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ συντάχθηκαν με την ηγεσία ελπίζοντας ότι έτσι θα την ελέγξουν καλύτερα, η ομιλία στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο ήταν μια μεγαλειώδης διάψευση των ελπίδων τους, που ήρθε δύο μόλις μέρες μετά τη «μεγάλη επιλογή» τους… Αντί να ελέγξει τον πρόεδρο, η συμπαράταξή τους μαζί του του έλυσε τα χέρια… Στην ίδια κατεύθυνση λειτούργησε και η επιλογή τους να ανακηρύξουν «κύριο εχθρό» στη Συνδιάσκεψη όχι τη δεξιά στροφή της ηγεσίας αλλά την Αριστερή Πλατφόρμα…
«Λυμένα χέρια» για την ηγεσία, στο όνομα του «ΣΥΡΙΖΑ των μελών»
Στην πραγματικότητα, όλο το σχέδιο της πλειοψηφίας του ΣΥΝ (ΑΡΕΝ) για τη Συνδιάσκεψη αποσκοπούσε σε δύο στόχους:
Πρώτο,να δυσκολέψουν οι όροι για την καταγραφή οποιασδήποτε αριστερής αντιπολίτευσης (όχι αντιπαραθετικά κείμενα, όχι πολιτική αντιπαράθεση, όχι πλατφόρμες). Στη λογική αυτή, η Διακήρυξη, το μόνο κείμενο που ήταν έτοιμο εμπρόθεσμα και τέθηκε σε διάλογο στις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ αλλά που βάσει των αρχικών διαβεβαιώσεων θα συζητιόταν χωρίς όμως να ψηφιστεί από τη Συνδιάσκεψη, αποφασίστηκε λίγες μέρες πριν την εκλογή αντιπροσώπων ότι θα ψηφιστεί. Αντίθετα, το κείμενο πολιτικής απόφασης, το οποίο είχε συμφωνηθεί από πολύ νωρίς ότι θα ψηφιστεί, το άκουσαν οι σύνεδροι να παρουσιάζεται για πρώτη φορά από το μικρόφωνο στη διαδικασία των ψηφοφοριών! Στο όνομα της ενότητας, επιδιώχθηκε η δημιουργία μιας εικόνας μονοφωνίας υπό τον Τσίπρα.
Δεύτερο,να μην υπάρξει άλλο ψηφοδέλτιο στην εκλογή των μελών της Κ.Ε., ώστε η «ευρεία συμπολίτευση» να κατακτήσει μια οργανωτική νίκη και να διαμορφώσει οργανωτικούς συσχετισμούς απόλυτης κυριαρχίας. Ήδη από την εκλογή των αντιπροσώπων για τη Συνδιάσκεψη οι «κλειστές λίστες» και η κατευθυνόμενη σταυροδοσία έκαναν θραύση, με ευνοημένους την ΑΡ.ΕΝ. του ΣΥΝ, την ΚΟΕ και τους ΠΑΣΟΚογενείς… Για την ψηφοφορία για την Κ.Ε. όμως ετοιμαζόταν πραγματική «εκατόμβη» για τις αντιπολιτευτικές δυνάμεις μέσα από την ενιαία λίστα.
Όλα αυτά έγιναν στο όνομα του «ΣΥΡΙΖΑ των μελών», της πάλης ενάντια στον «ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών», της πάλης ενάντια «στις κομματικές γραφειοκρατίες» κ.λπ. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας εκφώνησε την Κυριακή, ύστερα από την ανακοίνωση της διαφορετικής λίστας από την Αριστερή Πλατφόρμα, έναν έντονα προσωπικό λόγο, που στεφανώθηκε από την ατάκα «είμαι ένας από σας και θα κατέβω να εκλεγώ με σταυροδοσία και όχι αριστίνδην»…
Πολλοί καλοί σύντροφοι και συντρόφισσες, που δεν μιλούσαν για τον ΣΥΡΙΖΑ των μελών υποκριτικά αλλά επειδή το πίστευαν, θεώρησαν επίσης ότι δεν είναι η ώρα για διαφορετικές πλατφόρμες και λίστες, δηλαδή δεν είναι η ώρα για πολιτική μάχη για τον προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Και οι μεν και οι δε, υπερψήφισαν τα εισηγητικά κείμενα, καταψήφισαν τις τροπολογίες για το χρέος-ευρώ και την κυβέρνηση της Αριστεράς, πολλοί δε από αυτούς πρωταγωνίστησαν, συναίνεσαν παθητικά ή δεν αντιτάχθηκαν στις επιθέσεις ενάντια στην Αριστερή Πλατφόρμα. Άλλοι συνειδητά και άλλοι ασυνείδητα, συνήργησαν σε ένα σχεδιασμό που μόνο αποτέλεσμα είχε να παραμείνει και την «επόμενη μέρα» η ηγεσία με «λυμένα χέρια» ώστε να συνεχίσει στο δρόμο της δεξιάς στροφής.
Ο οργανωτικός φετιχισμός δεν επέτρεψε να κατανοηθεί ότι η πολιτική υπερκαθορίζει, σφραγίζει αποφασιστικά τη διαδικασία μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα. Και ότι και η οργανωτική φυσιογνωμία και κουλτούρα του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ θα καθοριστούν από το πολιτικό σχέδιο, το στρατηγικό προσανατολισμό και το πρόγραμμα. Αν στο όνομα της οργανωτικής κουλτούρας και του «ΣΥΡΙΖΑ των μελών» αρνούμαστε να δώσουμε τη μάχη για όλα αυτά, αν δεν αντιλαμβανόμαστε την επείγουσα ανάγκη αυτή η μάχη να δοθεί «εδώ και τώρα» αν όχι «από χθες», αν δεν κατανοούμε ότι για να δοθεί αυτή η μάχη χρειάζεται μαζική αντιπολίτευση και όχι τακτική «lobbying» μέσα από την ευρεία συμπολίτευση υπό τον πρόεδρο, τότε το σίγουρο αποτέλεσμα θα είναι η σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο πολιτικά αλλά και οργανωτικά – αυτά τα δύο πάνε μαζί!
Υπ’ αυτό το πρίσμα, η υστερία που επικράτησε τις πρώτες ώρες ύστερα από την απόφαση για κατάθεση διαφορετικής λίστας είναι χαρακτηριστική των στρεβλώσεων που τείνουν να διαμορφωθούν και που όλες οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα: την οργανωτική και πολιτική σοσιαλδημοκρατικοποίηση. Ακούσαμε πολλά: ότι η διαφορετική λίστα είναι δώρο στον Σαμαρά, ότι όταν έχουμε μάχη με τον αντίπαλο δεν χωρούν διαφορετικές απόψεις και πλατφόρμες, ότι οι διαφορετικές απόψεις οδηγούν σε διάσπαση! Ένα κράμα σοσιαλφιλελεύθερων και σταλινικών αντιλήψεων από αυτούς που κατά τα άλλα ομνύουν στη δημοκρατία και τον πλουραλισμό…
Ίσως η πιο χαρακτηριστική στιγμή της Συνδιάσκεψης να ήταν η απόρριψη από το σώμα (στο πλαίσιο μιας πολωτικής συμπεριφοράς «μονομπλόκ» από την πλειοψηφία) της τροπολογίας που κατέθεσε η Αντιφασιστική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, προϊόν ομόφωνης απόφασης.
Εν τέλει όσοι/ες επέλεξαν τις τάξεις της ευρείας υπό τον πρόεδρο συμπολίτευσης έκριναν ότι δεν υπάρχει ανάγκη να θωρακιστούμε από δεξιές μετατοπίσεις στα κορυφαία ζητήματα ευρώ-χρέος και κυβέρνηση της Αριστεράς και, καταψηφίζοντας την τροπολογία για το φασισμό, άφησαν ανοιχτή την πόρτα για τη ριζική αλλοίωση του πολιτικού σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ, με δύο τρόπους: είτε με «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» είτε με «κυβέρνηση σωτηρίας της δημοκρατίας» από το φασισμό…
Η Αριστερή Πλατφόρμα
Η απόφαση της συνέλευσης των αντιπροσώπων του Αριστερού Ρεύματος να κατεβεί σε χωριστή λίστα στις εκλογές για την Κ.Ε., που οδήγησε στη συγκρότηση της λίστας Αριστερή Πλατφόρμα, διέλυσε το σχέδιο για πανηγυρική συνδιάσκεψη με μονοφωνία υπό τον πρόεδρο. Μεμιάς, επιβλήθηκαν -θα ήταν σωστότερο να πούμε κατακτήθηκαν- «εδώ και τώρα» το δικαίωμα στις πλατφόρμες, τις λίστες, τις τάσεις. Λιγότερο έντονα και με πολύ θολό και ανεπαρκή τρόπο, μπήκαν οι βάσεις για αριστερή πτέρυγα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Το πολιτικό πλαίσιο για τη συγκρότηση μιας τέτοιας αριστερής πτέρυγας στη Συνδιάσκεψη απλώς σηματοδοτήθηκε έμμεσα: με τις ψηφοφορίες για τις δύο τροπολογίες (ευρώ-χρέος και κυβέρνηση της Αριστεράς), με κείμενα συμβολής, με τροπολογίες που τους «απαγορεύτηκε» να παρουσιαστούν και να τεθούν σε ψηφοφορία, με ένα αντιπαραθετικό κείμενο που δεν μπόρεσε να παρουσιαστεί και να τεθεί σε ψηφοφορία. Ωστόσο, αυτός ο πρώτος σπασμός της εμφάνισης αριστερής αντιπολίτευσης μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι σημαντικός, τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και για την υπόλοιπη Αριστερά. Μέχρι τώρα είχαμε μόνο αντιπολιτεύσεις ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα έχουμε την απαρχή συγκρότησης αντιπολίτευσης μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ – το γεγονός αυτό μπορεί να αποδειχτεί από πολλές απόψεις εξαιρετικά σημαντικό.
Φυσικά, δεν περικλείεται όλο το αριστερό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ στην Αριστερή Πλατφόρμα. Ένα σημαντικό του κομμάτι τοποθετήθηκε με το ενιαίο ψηφοδέλτιο, είτε γιατί πίστευε ότι «δεν είναι η στιγμή» είτε γιατί υποτιμά το μέγεθος του κινδύνου της δεξιάς στροφής είτε γιατί έχει τη λάθος αντίληψη ότι θα ελέγξουμε τον πρόεδρο αν είμαστε στη συμπολίτευση είτε για όλους αυτούς τους λόγους. Ωστόσο, η πραγματικότητα, που θα συνεχίσει να είναι αμείλικτη, θα διαλύσει σύντομα αυτές τις αυταπάτες με τρόπο που κανείς δεν θα μπορεί πλέον να πει «δεν κατάλαβα»…
Το Rproject
Οι δυνάμεις της Επαναστατικής Αριστεράς (ΔΕΑ, ΚΟΚΚΙΝΟ, ΑΠΟ, ανένταχτοι που συμμετέχουν στο Rproject) έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε αυτές τις εξελίξεις. Με το κείμενο συμβολής που κατέθεσαν, με τη μη υπερψήφιση των εισηγητικών κειμένων, με την υπερψήφιση των τροπολογιών του Αριστερού Ρεύματος. Αλλά και με την αξιόλογη οργανωτική τους δύναμη, που αποδείχθηκε σημαντικά στις διεργασίες και δείχνει τις περαιτέρω μεγάλες δυνατότητές τους.
Τώρα, πρέπει να συστηματοποιηθεί και αναδειχθεί η πολιτική του προσφορά, με την περαιτέρω επεξεργασία των πολιτικών του αιχμών, με τη διακήρυξή του που θα αναδεικνύει τη μεταβατική λογική στο πολιτικό σχέδιο, το πρόγραμμα και το στρατηγικό προσανατολισμό, με τη συσπείρωση αριστερού δυναμικού σε αυτή τη βάση.
Η «στιγμή» του ΣΥΡΙΖΑ
Η συστηματική προσπάθεια δεξιάς στροφής από την ηγεσία Τσίπρα είναι πλέον προφανής. Η προσπάθεια δημιουργίας γεφυρών, αλλά και όρων «ομαλής διαδοχής» χωρίς ρήξεις και αναταραχή, το ίδιο. Ωστόσο, η αστική τάξη δεν είναι ούτε έτοιμη ούτε πρόθυμη να στηρίξει τις τύχες της σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ανάγκες και απαιτήσεις της αστικής τάξης μέσα στην κρίση δεν ανέχονται ούτε καν ψοφοδεείς διαφοροποιήσεις τύπου ΔΗΜΑΡ, πολύ περισσότερο τον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί λοιπόν για το σύστημα ο ΣΥΡΙΖΑ να μην είναι η επιλογή, αλλά βολεύεται μια χαρά και δίνει υπέρ πάντων αγώνα για την «εξημέρωση» του ΣΥΡΙΖΑ, για ένα ΣΥΡΙΖΑ του «ρεαλισμού» και της διαχειριστικής υπευθυνότητας. Στο βαθμό που στο σύστημα η ηγεσία ή κομμάτι της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει το δεύτερο χωρίς το σύστημα να προσφέρει στον ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο, η μάχη στον ΣΥΡΙΖΑ θα παραμένει ανοιχτή σε κάθε έκβαση. Και από την έκβασή της θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό η συνολική έκβαση της ταξικής αντιπαράθεσης. Από το σύστημα, αλλά και από δυνάμεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται συστηματική προσπάθεια να απομακρυνθούμε από τον «εφιάλτη» μιας μετωπικής ρήξης «με τα φρένα σπασμένα» όπως προαλειφόταν στις εκλογές του Ιούνη. Για μας, αυτός ο εφιάλτης του συστήματος αλλά και κάποιων οπαδών της διαχείρισης στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η καρδιά του πολιτικού μας σχεδίου! Στη Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ αυτή η καρδιά άρχισε να χτυπάει πιο ζωηρά: τόσο με την εμφάνιση της Αριστερής Πλατφόρμας όσο και με τη μαζική έκφραση των αριστερών διαθέσεων της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ -και μέσω αυτών των πιέσεων της κοινωνίας- άσχετα αν όλο το αριστερό δυναμικό δεν μπόρεσε να συμπαραταχθεί σε αυτή τη φάση…
