Ο Σαμαράς εξαπέλυσε μια φαινομενικά αντικυβερνητική επίθεση, η οποία στην ουσία της ήταν αντιαριστερή και αντικομμουνιστική και καμία σχέση δεν είχε με τα ούτως ή άλλως άθλια, κυβερνητικά πεπραγμένα.
«Χιλιάρικα μόνο για Έλληνες», έταξε ο Μητσοτάκης σε μια ακραία, ρατσιστική και μισαλλόδοξη, ρουσφετολογική υπόσχεση, με πρόσχημα τη φαινομενική δημογραφική υποχώρηση και πραγματική αιτία, την προφανή απόπειρα της ΝΔ αφενός να μιμηθεί τη μεταμόρφωση των θεωρούμενων φιλελεύθερων και δεξιο-λαϊκών πολιτικών σχηματισμών στην Ευρώπη σε ακροδεξιά, πολιτικά και (συγ)κυβερνητικά σχήματα και αφετέρου να ψαρέψει ψήφους στα θολά και δολοφονικά νερά των υποστηρικτών της Χρυσής Αυγής. Και δίπλα στα χιλιάρικα για κάθε «ελληνόπουλο», όπως ο πρόεδρος της ΝΔ επέμεινε στην ομιλία του, δυο και τρεις φορές, έταξε κάμποσο φως, όχι στο τούνελ, αλλά στην αρπακτική επιδρομή των καπιταλιστών, ντόπιων και ξένων, παλιών και νέων, επενδυτών και εντρεπρενέρ της νέας εποχής. Μια «φωτεινή Ελλάδα» της επιχειρηματικότητας και της περαιτέρω λεηλασίας των δημόσιων υποδομών και της εξουθένωσης της εργατικής τάξης, η οποία θα βυθιστεί σε πολυετές «σκοτάδι», αν υλοποιηθούν οι εξαγγελίες του Μητσοτάκη. Σε σημαντικό ποσοστό, το συνέδριο της ΝΔ έδρασε σαν το καπάκι που κύλησε στον τέντζερη των γαλάζιων προτάσεων για τη συνταγματική αναθεώρηση, που φωνάζει τον παροξυσμό της θεσμικής, νεοφιλελεύθερης αντεπανάστασης, την οποία θα ήθελε να επιβάλει η ΝΔ ως επόμενη κυβέρνηση, προκειμένου η «κακή» μεταπολίτευση να πάρει οριστικό, θεσμικό και οργανωτικό, τέλος.
Επενδύσεις, λοιπόν. Δηλαδή, τι ωραίο πλιάτσικο! Ο ένας εκ των δυο αντιπροέδρων της ΝΔ, Κωστής Χατζηδάκης, το έκανε και πενηνταράκια : Θα γίνουν επενδύσεις, όπως έγιναν όταν ήταν υπουργός και διέλυσε ολοκληρωτικά τη διαβρωμένη και μισοδιαλυμένη Ολυμπιακή, την οποία χρησιμοποίησε ως πετυχημένο(!) παράδειγμα επανεκκίνησης της εταιρείας, εκχωρώντας την στην οικογένεια Βασιλάκη, ιδιοκτήτρια της Aegean. Καθαρές, κρυστάλλινες κουβέντες, που δεν αφήνουν αμφιβολίες για το τί ακριβώς περιμένει τον στενό, πια, πυρήνα, των δημόσιων υποδομών και λειτουργιών του κράτους, μιας και οι διοικητικά και γεωγραφικά περιφερειακές έχουν προ πολλού ιδιωτικοποιηθεί, έχουν ξεπουληθεί και έχουν διαλυθεί.
Αλλά η ομιλία και η τοποθέτηση που ξεχώρισε ήταν εκείνη του πρώην προέδρου και πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά. Ο Σαμαράς εξαπέλυσε μια φαινομενικά αντικυβερνητική επίθεση, η οποία στην ουσία της ήταν αντιαριστερή και αντικομμουνιστική και καμία σχέση δεν είχε με τα ούτως ή άλλως άθλια, κυβερνητικά πεπραγμένα.
Ο γνωστών εθνικιστικών και ακροδεξιών πεποιθήσεων πολιτικός έκρινε σκόπιμο να υιοθετήσει τις καταλήψεις και τις αναιμικές διαδηλώσεις μαθητών για το μακεδονικό, που υποκινήθηκαν από πυρήνες της Χρυσής Αυγής, έδειξε τάσεις... ζήλειας επειδή η σημερινή κυβέρνηση εφαρμόζει τα μνημόνια, τη λιτότητα και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε πλήρη αντιστοιχία και συνέχεια με τη δική του, έχοντας την πολλαπλάσια υποστήριξη από τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον, και, τέλος, παραχάραξε την πρόσφατη ιστορία του μεταναστευτικού στην Ελλάδα, ισχυριζόμενος ότι επί ημερών του δεν υπήρχαν... Μόριες(!) που συνιστούν «απανθρωπιά».
Προφανώς «ξέχασε» την άθλια κατάσταση της Αμυγδαλέζας, τα αλλεπάλληλα αστυνομικά πογκρόμ εναντίον «νόμιμων» μεταναστών με τον ευφημιστικό τίτλο του Ξένιου Δία, τα υπόγεια μπουντρούμια στα αστυνομικά τμήματα και το ξύλο στα μουλωχτά, το τείχος που υψώθηκε στον Έβρο, την προκλητική ανοχή στις δολοφονικές επιθέσεις των χρυσαυγιτών κατά μεταναστών, όλα, γεγονότα και καταστάσεις που αποτέλεσαν νεοδημοκρατική, συγκυβερνητική πολιτικη και συντελέστηκαν στη διάρκεια της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, όταν ο Σαμαράς ήταν πρωθυπουργός.
Ενώ σε μια απίθανη ακροβασία κατάφερε κάπως να ταυτίσει τις «Μόριες» με την επάρατη «πολιτική ανοιχτών συνόρων», για να μην παρεξηγηθεί από το κοινό του (που αλάλαζε σε κάθε ακροδεξιά κορώνα) για υποψία… αντιρατσιστικής παρέκκλισης.
Η αποστροφή όμως του Σαμαρά για τον Δεκέμβρη του ΄44, ότι «δεν σκέφτονται τι θα είχε γίνει αν το ΕΑΜ είχε νικήσει τη μάχη της Αθήνας», δεν αναζωπυρώνει απλώς τον υποτιθέμενο, «αθώο», «αναθεωρητικό» διάλογο για την πρόσφατη, νεοελληνική ιστορία και πολύ περισσότερο για την ταξικά κρίσιμη δεκαετία του ΄40. Ο Σαμαράς και οι υπόλοιποι στη ΝΔ αντιλαμβάνονται πως η δεκαετία που ανοίγει το 2020, θα είναι μια ταξικά εκρηκτική δεκαετία και προσπαθούν να επιβάλουν μια συγκεκριμένη όχι ανάγνωση των ιστορικών γεγονότων, αλλά προετοιμασία της ταξικής τους πλευράς για τα μελλούμενα.
Μπορούμε πάντα να δούμε όχι την σαμαρική υπόθεση της νίκης του ΕΑΜ, αλλά την πραγματικότητα της μεταδεκεμβριανής και μετεμφυλιακής Ελλάδας των νικητών αστών, κεντρώων και βασιλιφρόνων.
Της Ελλάδας που έστειλε «στις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές» το παραγωγικότερο και νεανικότερο τμήμα του πληθυσμού της, της Ελλάδας της Μακρονήσου, της εκτέλεσης του Μπελογιάννη και της δολοφονίας του Λαμπράκη, της Ελλάδας που είχε στα βασιλικά ανάκτορα,ως ανώτατη αρχόντισσα, την Φρειδερίκη της χιτλερικής νεολαίας, της Ελλάδας της ανάπηρης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, στα έδρανα της οποίας κάθονταν σεσημασμένοι δωσίλογοι και ταγματασφαλίτες, εκλεγμένοι βουλευτές, με τον Συναγερμό του Παπάγου και την ΕΡΕ του Καραμανλή, της Ελλάδας που συντελέστηκε μια από τις χειρότερες δικτατορίες του 20ου αιώνα στον ευρωπαϊκό χώρο. Αυτή ήταν η Ελλάδα που δεν έχασε τον Δεκέμβρη του ΄44, εξαιτίας κυρίως των εγκληματικών λαθών της ηγεσίας του ΕΑΜ. Η ιστορική πραγματικότητα και οι πληγές που άνοιξαν, και σε μεγάλο βαθμό πυορροούν ακόμη, μετά τον Δεκέμβρη του ΄44 είναι αθλιέστερη και συντριπτικότερη από το «αν» του κάθε Σαμαρά.
Αλλά, το βασικό συμπέρασμα και από τις υπόλοιπες λίγο-πολύ στο ίδιο μήκος κύματος, τοποθετήσεις δεν αλλάζει - η ΝΔ ακολουθεί τα βήματα των πάλαι ποτέ λαϊκο-φιλελεύθερων πολιτικών σχηματισμών της Ευρώπης που τις μέρες της καπιταλιστικής κρίσης μεταμορφώθηκαν γοργά σε ακροδεξιά και παροξυσμικής ταξικής επίθεσης, κόμματα.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
