Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: Μην μιλάς άλλο για αγάπη και για Αριστερά ή η ληξιαρχική πράξη θανάτου ενός ανεξόφλητου εγχειρήματος

Είναι μια σπάνια, μια εξαιρετική περίπτωση. Κάποιοι μιλούν ήδη για «πασοκοποίηση» ή «δημαροποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ - θεωρώ ότι θα διαψευστούν. Η εικόνα ενός συνεδρίου, που βρίσκεται, για να χρησιμοποιήσω, από το δικό του κείμενο για το συνέδριο, την εύστοχη έκφραση του Σπύρου Αντωνίου, σε «διπολική διαταραχή», οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο επόμενο βήμα.

Φυγή προς το τέταρτο μνημόνιο, με νέο κόμμα

Ο ΣΥΡΙΖΑ σύντομα θα διαλυθεί και ο Τσίπρας θα φτιάξει νέο κόμμα - με νέα σύμβολα, νέα εμβλήματα, νέα γραφεία, νέα ΜΜΕ υποστήριξης, «νέα» ή αποκαθαρμένα πρόσωπα, νέα ή σχεδόν νέα ατζέντα, με θεματικούς πυλώνες το τέταρτο μνημόνιο, που είναι ante portas και την οριστική προσχώρηση του αρχηγού, της πρωθυπουργικής του παρέας και όσων πιστών τον ακολουθήσουν, έπειτα από γερή κρησάρα, στη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία.

Το ποσοστό... Νικολάε Τσαουσέσκου στην επανεκλογή του στην προεδρία του κόμματος, ένα βροντώδες 93,54%, του λύνει απολύτως τα χέρια, ώστε να προχωρήσει στο επόμενο στάδιο - στο «κόμμα της πρωθυπουργικής παρέας». Εξάλλου, τους ίδιους συνέδρους ένα εικοσιτετράωρο πριν, τους είχε προσβάλει κατάμουτρα κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας για τις καταστατικές αλλαγές, λέγοντας τους ουσιαστικά ότι δεν ξέρουν και δεν καταλαβαίνουν τι ψηφίζουν, όταν ψηφίζουν διαφορετικά από την εισήγηση του. Και οι σύνεδροι πειθάρχησαν, «άβουλοι, δειλοί, μοιραίοι», αλλάζοντας εν ριπή οφθαλμού, τις ψήφους τους - σημεία όχι των καιρών και όχι άγνωστα σε όλα τα αρχηγικά, προσωποπαγή κόμματα, σημεία όμως προθανάτιας φάσης για ένα εγχείρημα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ - τυπικά δεύτερο, ουσιαστικά πρώτο και τελευταίο - ολοκλήρωσε το πολιτικό και εσωκομματικό πραξικόπημα, που ενορχήστρωσε ο Τσίπρας, συνεπικουρούμενος από την εσωκομματική φράξια των «αριστερών της ευθύνης και του ρεαλισμού» και την καμαρίλα του Μεγάρου Μαξίμου - το πραγματικό «κόμμα μέσα στο κόμμα» - που πρώτα, τον Ιούλιο του 2015, έφερε τούμπα καταστατικές διαδικασίες, κουρέλιασε συνεδριακές αποφάσεις και αθέτησε προεκλογικές υποσχέσεις, για να προσδεθεί στο άρμα των δανειστών, επιβάλλοντας, ψηφίζοντας και εφαρμόζοντας το τρίτο μνημόνιο, και τώρα, τις τέσσερις ημέρες του συνεδρίου, δρομολόγησε τη θανάτωση του κόμματος, με αντάλλαγμα την σε παράταση υποστήριξη των ξένων, την ανοχή αν όχι τη συνεργασία του ντόπιου, επιχειρηματικού και τραπεζικού, κατεστημένου και την δική του επιβίωση στις καρέκλες της εξουσίας.

Ένα παρατεταμένο αυτο-πραξικόπημα από τον Τσίπρα και την παρέα του

Ο Τσίπρας είναι επικεφαλής ενός παρατεταμένου autogolpe, ενός αυτο-πραξικοπήματος, όπου κάθε φορά επιλέγει φαινομενικά δημοκρατικές μεθόδους (εκλογές Σεπτεμβρίου 2015) για να ανοίξει αυταρχικές οδούς, με μοναδικό γνώμονα τη διατήρηση του στην πρωθυπουργία, με αυξημένες εξουσίες και χωρίς πολλές - πολλές αμφισβητήσεις. Πώς το είπε και ο δημοσιογράφος, Μπάμπης Παπαδημητρίου στο δελτίο του Σκάι, το οποίο εσχάτως έχει στρίψει ελαφρώς προς Μαξίμου μεριά (βλέποντας ίσως και τα μαύρα χάλια του Κυριάκου Μητσοτάκη); Α, ναι! «Ο Τσίπρας είναι βασιλιάς στο κόμμα του» - μόνο που, όπως έδειξε το συνέδριο της «διπολικής διαταραχής», το κόμμα «του» δείχνει έντονα σημάδια όχι τρέλας αλλά προσκόλλησης στο πρόσφατο παρελθόν του «αριστεροχωριού», το οποίο ο Τσίπρας έχει ξορκίσει, έχει καταδικάσει και έχει αποκηρύξει εδώ και καιρό.

Είναι φανερό λοιπόν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμη πολύ μικρός και «αριστεριστής» για να στεγάσει την οίηση και τις φιλοδοξίες του Τσίπρα, αλλά και τις δεσμεύσεις που πιθανώς έχει αναλάβει το τελευταίο διάστημα έναντι των δανειστών [ένα τέταρτο μνημόνιο με ταυτόχρονη αποκήρυξη (forget it, Alexis!) κάθε συζήτησης για το χρέος]. Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ κουβαλάει ακόμη πολλά «αριστερά βαρίδια», που θέλουν να βλέπουν αντικατοπτρισμούς «παράλληλων προγραμμάτων», πολιτικών πρωτοβουλιών σύγκρουσης με τα κάθε λογής κατεστημένα, απεμπλοκής από τα μνημόνια και αποσύνδεσης της κυβέρνησης και του κόμματος από την κυριότητα (ownership) του τρίτου μνημονίου - πολλοί ανήκουν και στη λεγόμενη Παλαιά Φρουρά, τους γηραιούς πολεμιστές της ανανεωτικής Αριστεράς ( Βούτσης, Σκουρλέτης, Φίλης, από άλλη σκοπιά ενδεχομένως Δρίτσας, άγνωστη η τύχη του Δραγασάκη σε μια τέτοια περίπτωση). Αυτοί θα μείνουν πίσω να μαζεύουν, με σκούπες και φαράσια, τα συντρίμμια στην πλατεία Ελευθερίας (Κουμουνδούρου).

Ο Τσίπρας έχει ήδη αναχωρήσει (μόνο μπροστά, όπως έλεγε και η προεκλογική αφίσα)- φαινόταν «πίσω από τις λέξεις» τόσο στην πρωτολογία όσο και στη δευτερολογία του. Δίπλα του, έδειξαν ποιοι ανατέλλουν όχι σαν «ήλιοι πάνω από την Ελλάδα», αλλά σαν δορυφόροι και Ηρακλείς της πρωθυπουργίας του. Ο Διόσκουρος, Νίκος Παππάς, η κλειδοκρατόρισσα της μεγαλύτερης περιφέρειας της χώρας, Ρένα Δούρου και ο εύγλωττος «ούτε οι δεξιοί εφαρμόζουν (σ.σ. το μνημόνιο) ούτε οι αριστεροί αντιστέκονται», Ευκλείδης Τσακαλώτος. Αν οι συγκρίσεις δεν προκαλούν ανατριχίλα, η τετράδα έχει μια δυσάρεστη «αύρα» από την τετράδα που έφερε τον Κώστα Σημίτη πρώτα στην πρωθυπουργία και έπειτα στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ (Σημίτης, Πάγκαλος, Βάσω Παπανδρέου, Αυγερινός) - χωρίς όμως να προχωρήσει και στη διάλυση - επανασύσταση του κόμματος που είχε βαθιές ρίζες στην κοινωνία, τα συνδικάτα και την ιστορία, όλα δηλαδή εκείνα τα στοιχεία που εκλείπουν πια από τον ΣΥΡΙΖΑ και κάνουν πιο εύκολη τη δουλειά της οριστικής απεμπλοκής του Τσίπρα από το κόμμα του.

Στο παρελθόν τα πραγματικά, πολιτικά είδωλα του Τσίπρα, Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου είχαν προβεί, τηρουμένων των αναλογιών, στο ίδιο διάβημα, που αποδείχθηκε διόλου απονενοημένο - τουλάχιστον για τους ίδιους. Ο πρώτος γκρέμισε τον Ελληνικό Συναγερμό του προπάτορα Παπάγου και πανωσήκωσε αντιπαροχή την ΕΡΕ, ο δεύτερος αρνήθηκε την αρχηγία στο συνονθύλευμα προεστών, που ήταν η Ένωση Κέντρου του πατέρα του και ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ.

Πρώτα «μπαίνει στην εντατική» το κόμμα, μετά έρχεται ο ανασχηματισμός

Πώς θα τελειώσει ο Τσίπρας τον ΣΥΡΙΖΑ; Πρώτα από όλα με μια τιμητική αποστρατεία ορισμένων υπουργών που θα γυρίσουν στο κόμμα προκειμένου να βάλουν στην εντατική το κόμμα και μετά να θαφτούν μαζί με τον άταφο νεκρό - η δευτερολογία του, στην οποία έθιξε τα... επιτεύγματα της κυβέρνησης και της ΚΟ, έδειξε ποιοι προσμένουν είτε είσοδο στην κυβέρνηση (Φάμελλος, Σαντορινιός, άλλα μέλη της Εξεταστικής Επιτροπής για τα δάνεια στα ΜΜΕ και τα κόμματα) είτε αναβάθμιση (Κοντονής). Κομβικό ρόλο θα έχει η θέση του γραμματέα και ποιος θα την καταλάβει, φανερά απρόθυμα και με αντίληψη της παγίδας, και ας εξήρε ο Τσίπρας την... πρωτοκαθεδρία (!) του κόμματος σε σχέση με το υπουργικό συμβούλιο.

Κόμμα και κυβέρνηση θα κόψουν σταδιακά και γοργά τους ομφάλιους λώρους με τον δομικό και πολυσυλλεκτικό ανασχηματισμό, να αποτελεί το ένα πρόπλασμα του μελλοντικού, «καθαρού», «κόμματος Τσίπρα». Το άλλο πρόπλασμα του «κόμματος Τσίπρα» θα είναι, πιθανότατα, η παρά τω πρωθυπουργώ Επιτροπή Διαλόγου για τη συνταγματική αναθεώρηση, η οποία μπορεί να αποτελέσει το κατάλληλο όχημα να καταγραφούν διαθεσιμότητες και στρατολογήσεις στελεχών σε πανελλαδική κλίμακα, με σχετικά ανώδυνο τρόπο. Αν πάλι η σύγκριση δεν προκαλεί ανατριχίλα σε ορισμένους, η κατάσταση θα θυμίζει καρικατούρα του Χώρου Διαλόγου για την Ενότητα και την Κοινή Δράση της Αριστεράς, τη μήτρα του ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά έχοντας διαρρήξει κάθε σχέση τόσο με τον διάλογο όσο και με την ενότητα ή την Αριστερά - σημείο αναφοράς θα είναι ο Τσίπρας και πρόγραμμα σύγκλισης η λιτότητα, οι διεθνείς αναφορές και διασυνδέσεις με τη σοσιαλδημοκρατία και η παραμονή στην εξουσία. 

Γιατί πρέπει να «τελειώσει» ένα κόμμα, ένα πάλαι ποτέ ενωτικό εγχείρημα ριζοσπαστισμού, σαν τον ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί ακόμη και σε αυτή την κατάσταση που έχει περιέλθει, ο ΣΥΡΙΖΑ κουβαλά μια ενοχλητική προϊστορία, ενοχλητική για το ντόπιο, επιχειρηματικό και τραπεζικό, κατεστημένο και ενοχλητική για τους ξένους. Το κόμμα που εξέθρεψε ελπίδες και ανέβηκε «από τα αριστερά και ριζοσπαστικά» στο κύμα της λαϊκής οργής και διαμαρτυρίας, για να γίνει κυβέρνηση, δεν πρέπει απλώς να περιθωριοποιηθεί, να γίνει ένας όμιλος χειροκροτητών ή να περιέλθει σε κατάσταση μόνιμης, πολιτικής χειμέριας νάρκης - πρέπει να εκλείψει. Ποιος καταλληλότερος για αυτή την αποστολή από τον μετρ του παρατεταμένου αυτο-πραξικοπήματος; Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει το φάντασμα μιας ανεξόφλητης πολιτικής επιταγής, η οποία έχει ξεχαστεί στο γκισέ της ιστορίας - μέχρι να εξαργυρωθεί είτε από άλλο πολιτικό φορέα είτε από διαφορετική, κινηματική, πολιτική και δυναμική οδό.

Της αγάπης μαχαιριά στο σώμα της Αριστεράς

Ο Τσίπρας, στη δευτερολογία του ζήτησε από τους συνέδρους, μεταξύ άλλων, και την «αγάπη» τους - και αυτός, μετά και το «βασιλικό», που θα έλεγε και ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, 93,54%, θα τους επιστρέψει την αγάπη σαν μαχαιριά - ειδικότητα του. Ο ίδιος έχει ξεπεράσει και «διπολικές διαταραχές» και αμφιβολίες και δεύτερες σκέψεις - είναι ο πρωθυπουργός της λιτότητας, ο εκλεκτός του τρίτου μνημονίου, ο... βασιλιάς των εγχώριων φερέφωνων του νεοφιλελευθερισμού. Δεν μπορεί να μιλά άλλο ούτε για... αγάπη, ούτε για την Αριστερά. Και φυσικά δεν έχει κανένα λόγο να το κάνει πλέον.