Συνέντευξη με τη Liz Walsh για την αντιμεταναστευτική πολιτική της Αυστραλίας

Πε­ρι­γράψ­τε μας πε­ρι­λη­πτι­κά το προ­σφυ­γι­κό ζή­τη­μα όπως το βιώ­νε­τε στην Αυ­στρα­λία. Από ποιες πε­ριο­χές φτά­νουν πρό­σφυ­γες στην χώρα σας και πώς αντι­με­τω­πί­ζο­νται από την κυ­βέρ­νη­ση;

Η Αυ­στρα­λια­νή πο­λι­τι­κή για τους πρό­σφυ­γες δεν θε­ω­ρεί­ται τυ­χαία πρό­τυ­πο για την ακρο­δε­ξιά στην Ευ­ρώ­πη.  Είναι συ­νώ­νυ­μη με την ωμό­τη­τα και τον ρα­τσι­σμό. Το 1992, η κυ­βέρ­νη­ση των Ερ­γα­τι­κών ει­σή­γα­γε υπο­χρε­ω­τι­κή κρά­τη­ση για όλους τους αι­τού­ντες άσυλο που έφθα­ναν στην Αυ­στρα­λία μέσω θα­λάσ­σης. Από τότε ξε­κί­νη­σε μια πο­ρεία προς τον πάτο από δια­δο­χι­κές ομο­σπον­δια­κές κυ­βερ­νή­σεις. Τα πρώτα κέ­ντρα κρά­τη­σης βρί­σκο­νταν σε προ­ά­στια και η κρά­τη­ση ήταν για μι­κρές χρο­νι­κές πε­ριό­δους. Από τα τέλη του ’90, η υπό των έλεγ­χο των συ­ντη­ρη­τι­κών κυ­βέρ­νη­ση εξό­ρι­σε τους πρό­σφυ­γες σε κέ­ντρα κρά­τη­σης στη μέση της ερή­μου ή σε νησιά του Ει­ρη­νι­κού. Η ιδέα ήταν «εκτός οπτι­κού πε­δί­ου, εκτός έγνοιας»

Μετά από μια σύ­ντο­μη υπό­σχε­ση να ει­σά­γει αν­θρω­πι­στι­κή πο­λι­τι­κή, η κυ­βέρ­νη­ση των Ερ­γα­τι­κών πα­ρα­δό­θη­κε στον ρα­τσι­σμό, ξα­να­νοί­γο­ντας τα κέ­ντρα στα νησιά του Ει­ρη­νι­κού, απε­λαύ­νο­ντας χι­λιά­δες Ταμίλ και απο­κό­πτο­ντας ακόμα και την εν­δο­χώ­ρα από την ζώνη με­τα­νά­στευ­σης!

Από το 2013, όλοι οι πρό­σφυ­γες που φθά­νουν μέσω θα­λάσ­σης δεν θα εγκα­τα­στα­θούν ποτέ στην Αυ­στρα­λία. Είτε θα κλει­στούν στα κέ­ντρα κρά­τη­σης στο Μα­νούς, νησί που ανή­κει στην Πα­πούα-Νέα Γουι­νέα, είτε σε αυτά του Να­ού­ρου, ενός νη­σιω­τι­κού κρά­τους που κάνει την βρώ­μι­κη δου­λεία της Αυ­στρα­λί­ας με αντάλ­λαγ­μα δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια βο­ή­θειας.

Εναλ­λα­κτι­κά τα πλε­ού­με­να των προ­σφύ­γων ανα­χαι­τί­ζο­νται από το Αυ­στρα­λια­νό ναυ­τι­κό και είτε ρυ­μουλ­κού­νται πίσω στην Ιν­δο­νη­σία ( από όπου τα πε­ρισ­σό­τε­ρα έχουν ξε­κι­νή­σει ) είτε απλά σπρώ­χνο­νται πίσω στην θά­λασ­σα.

Υπάρ­χουν σή­με­ρα 2000 πρό­σφυ­γες κλει­σμέ­νοι σε αυτά τα νησιά φυ­λα­κές. Αλλά οι και­νούρ­γιες αφί­ξεις είναι λίγες . Αυτές οι πο­λι­τι­κές έχουν επι­βρα­δύ­νει τις αφί­ξεις των βαρ­κών, με τους πρό­σφυ­γες να ανα­ζη­τούν εναλ­λα­κτι­κές δια­δρο­μές και προ­ο­ρι­σμούς.

Οι με­γά­λοι πλη­θυ­σμοί των προ­σφύ­γων έρ­χο­νται από τον πό­λε­μο στο Ιράκ και το Αφ­γα­νι­στάν, ιδιαί­τε­ρα Χα­ζά­ροι που αντι­με­τω­πί­ζουν συλ­λή­ψεις από τους Τα­λι­μπάν, ενώ άλλοι προ­έρ­χο­νται από εθνι­κές μειο­νό­τη­τες σε κα­τα­πιε­στι­κά κα­θε­στώ­τα όπως η Σρι-Λάν­κα, το Ιράν και η Μυαν­μάρ όπου αντι­με­τω­πί­ζουν βα­σα­νι­στή­ρια, αυ­θαί­ρε­τες συλ­λή­ψεις ή βίαια πο­γκρόμ.

Οι συν­θή­κες στα camps προ­κα­λούν φρίκη. Οι πρό­σφυ­γες στο Να­ού­ρου στε­γά­ζο­νται σε τέ­ντες, με υπο­τρο­πι­κή ζέστη και μου­σώ­νες. Κυ­κλο­φο­ρούν αρου­ραί­οι και κα­τσα­ρί­δες. Ξε­σπά­σμα­τα μα­λά­ριας είναι συχνά, όπως και δερ­μα­τι­κές ασθέ­νειες.

Έχον διαρ­ρεύ­σει χι­λιά­δες ανα­φο­ρές πε­ρι­στα­τι­κών που δεί­χνουν την φυ­σι­κή και σε­ξουα­λι­κή κα­κο­ποί­η­ση  στα camps. Αυτό που αντι­με­τω­πί­ζουν οι πρό­σφυ­γες είναι κα­θη­με­ρι­νός εξευ­τε­λι­σμός. Ακόμα και πολύ μικρά παι­διά έχουν χτυ­πη­θεί τόσο σκλη­ρά από τους φύ­λα­κες που απο­γειώ­θη­καν από το έδα­φος. Γυ­ναί­κες έχουν ανα­γκα­στεί από τους φρου­ρούς να γδυ­θούν μπρο­στά τους ώστε να έχουν πρό­σβα­ση στα ντους. Σε μια γυ­ναί­κα που βιά­στη­κε δεν επέ­τρε­ψαν την έκτρω­ση, παρά μόνο μετά από πίεση του κι­νή­μα­τος.

Έχουν υπάρ­ξει επί­σης και θά­να­τοι στα camps. Το 2014 στο camp του νη­σιού Μα­νούς, οι φρου­ροί αφή­νια­σαν και δο­λο­φό­νη­σαν βίαια έναν νεαρό Ιρανό. Εκεί­νο τον χρόνο ένας άλλος άντρας πέ­θα­νε από μό­λυν­ση του δέρ­μα­τος. Οι αρχές του camp αρ­νιό­ταν να θε­ρα­πεύ­σουν τις πλη­γές του.

Η απελ­πι­σία έχει οδη­γή­σει σε υψηλά επί­πε­δα αυ­το­κτο­νιών , απο­πει­ρών και αυ­το­τραυ­μα­τι­σμών. Ση­μα­ντι­κοί ψυ­χί­α­τροι έχουν απο­κα­λέ­σει τα κέ­ντρα κρά­τη­σης  «ερ­γο­στά­σια ψυ­χο­πά­θειας». Πέ­ρυ­σι ένας πρό­σφυ­γας από το Ιράν αυ­το­κτό­νη­σε, ενώ μια πρό­σφυ­γας από τη Σο­μα­λία αυ­το­πυρ­πο­λή­θη­κε αλλά επέ­ζη­σε με 70% εγκαύ­μα­τα στο σώμα της.

Οι συν­θή­κες είναι σκό­πι­μα απάν­θρω­πες. Απο­σκο­πούν να δρά­σουν απο­τρε­πτι­κά για τους πρό­σφυ­γες που ζη­τούν ασφά­λεια στην Αυ­στρα­λία. Είναι ακόμα σχε­δια­σμέ­νες να σπά­σουν το ηθικό των προ­σφύ­γων ώστε να επι­στρέ­ψουν στην χώρα τους «εθε­λο­ντι­κά».

Άλλα στοι­χεία της προ­σφυ­γι­κής πο­λι­τι­κής πε­ρι­λαμ­βά­νουν Προ­σω­ρι­νές Βίζες Προ­στα­σί­ας για πρό­σφυ­γες που είναι ακόμα σε κέ­ντρα κρά­τη­σης εντός της χώρας ή έχουν απε­λευ­θε­ρω­θεί στην κοι­νό­τη­τα όσο τα αι­τή­μα­τα τους εξε­τά­ζο­νται. Υπάρ­χουν πε­ρί­που 30.000 άν­θρω­ποι σε αυτό το κα­θε­στώς, οι οποί­οι ζουν στη φτώ­χεια με ελά­χι­στα δι­καιώ­μα­τα σε εκ­παί­δευ­ση και ερ­γα­σία όσο πε­ρι­μέ­νουν. Αν όντως πλη­ρούν τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να μπουν στο κα­θε­στώς προ­στα­σί­ας, αυτό δεν είναι μό­νι­μο και πάντα θα αντι­με­τω­πί­ζουν την πι­θα­νό­τη­τα να γυ­ρί­σουν πίσω στον κίν­δυ­νο. Δεν θα έχουν επί­σης το δι­καί­ω­μα οι­κο­γε­νεια­κής επα­νέ­νω­σης, κάτι που κάνει σχε­δόν αδύ­να­το το να ξα­να­χτί­σουν τις δια­λυ­μέ­νες ζωές τους.

Πως οι κυ­βερ­νή­σεις σας δι­καιο­λο­γούν τέ­τοιες τα­κτι­κές; Ποιο είναι το ιδε­ο­λο­γι­κό οπλο­στά­σιο που χρη­σι­μο­ποιούν; Η κοινή γνώμη γνω­ρί­ζει πλή­ρως αυτές τις πρα­κτι­κές; Σε ποιο βαθμό τις εγκρί­νει;

Υπάρ­χει μια σειρά από επι­χει­ρή­μα­τα που ανα­πτύσ­σει η κυ­βέρ­νη­ση για να δι­καιο­λο­γή­σει την πο­λι­τι­κή της. Στους πρό­σφυ­γες που ανα­ζη­τούν άσυλο μέσω θα­λάσ­σης κολ­λιέ­ται η τα­μπέ­λα ότι «πή­δη­ξαν την ουρά», σε αντι­δια­στο­λή με αυ­τούς που μπαί­νουν στην Αυ­στρα­λία με το αν­θρω­πι­στι­κό πρό­γραμ­μά, που απο­κα­λεί­τε «ο σω­στός τρό­πος». Πα­ρου­σιά­ζο­νται ως κά­ποιοι που έκλε­ψαν το σύ­στη­μα, με τον ίδιο τρόπο που τα μί­ντια και οι πο­λι­τι­κοί προ­σπα­θούν να δη­μιουρ­γή­σουν εχθρό­τη­τα προς τους δι­καιού­χους επι­δο­μά­των ανερ­γί­ας. Εμείς φυ­σι­κά αντι­πα­ρα­βάλ­λου­με ότι δεν μπο­ρεί να υπάρ­χει καμία πει­θαρ­χη­μέ­νη ουρά για όσους τρέ­χουν να ξε­φύ­γουν από τον θά­να­το.

Συν­δε­δε­μέ­νη με αυτό είναι και η υστε­ρι­κή προ­σή­λω­ση στις αφί­ξεις βαρ­κών από τα μμε και τους πο­λι­τι­κούς. Ενώ ελά­χι­στοι πρό­σφυ­γές τε­λι­κά φτά­νουν ως την Αυ­στρα­λία από τα εκα­τομ­μύ­ρια που εκτο­πί­ζο­νται σε όλο τον κόσμο, η πο­λι­τι­κή ελίτ προ­σπα­θεί να μας πεί­σει ότι η Αυ­στρα­λία απει­λεί­ται με έναν κα­τα­κλυ­σμό προ­σφύ­γων αν οι πο­λι­τι­κές χα­λα­ρώ­σουν. Θέ­λουν να κά­νουν τους πρό­σφυ­γες μεί­ζον ζή­τη­μα για να μας απο­προ­σα­να­το­λί­σουν από τα πολλά εγκλή­μα­τα τους.

Συν­δε­δε­μέ­νος με αυτό είναι και ο εθνι­κι­σμός. Θέ­λουν τον κόσμο να ταυ­τι­στεί με το Αυ­στρα­λια­νό κρά­τος και τους πλού­σιους και δυ­να­τούς που εξου­σιά­ζουν όλους μας. Θέ­λουν να θε­ω­ρή­σου­με ότι οι ίδιοι άν­θρω­ποι που ιδιω­τι­κο­ποιούν δη­μό­σια αγαθά, απο­λύ­ουν ερ­γα­ζό­με­νους και επι­τί­θε­νται στα συν­δι­κά­τα μας είναι σύμ­μα­χοι μας στην μάχη να δια­τη­ρή­σου­με βιώ­σι­μες συν­θή­κες, και αυτοί που φταί­νε για την αυ­ξα­νό­με­νη οι­κο­νο­μι­κή ανα­σφά­λεια είναι οι πρό­σφυ­γες και οι με­τα­νά­στες. Έχει τε­λι­κά να κάνει με τον ευ­νου­χι­σμό της τα­ξι­κής συ­νεί­δη­σης. ….

Φυ­σι­κά και η ισλα­μο­φο­βία είναι κε­ντρι­κή. Η πλειο­ψη­φία των προ­σφύ­γων προ­έρ­χε­ται από μου­σουλ­μα­νι­κές χώρες. Μετά από δε­κα­ε­τί­ες κα­μπά­νιες κατά των Μου­σουλ­μά­νων για να στη­ρι­χτεί ο πό­λε­μος κατά της τρο­μο­κρα­τί­ας, η ισλα­μο­φο­βία βρί­θει στην Αυ­στρα­λία.

Με­ρι­κές φορές η κυ­βέρ­νη­ση αλ­λά­ζει επι­χεί­ρη­μα και προ­βάλ­λει ότι η πο­λι­τι­κή της είναι σχε­δια­σμέ­νη να στα­μα­τή­σει τους θα­νά­τους των προ­σφύ­γων στην θά­λασ­σα. (….) Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, οι θά­να­τοι στην θά­λασ­σα συμ­βαί­νουν γιατί δεν τί­θε­ται σε προ­τε­ραιό­τη­τα η διά­σω­ση των λέμ­βων που κιν­δυ­νεύ­ουν. Σή­μα­τα SOS έχουν αγνοη­θεί από το ναυ­τι­κό, ενώ κά­ποιες φορές η ομο­σπον­δια­κή αστυ­νο­μία έχει βρε­θεί να σα­μπο­τά­ρει τις βάρ­κες των προ­σφύ­γων κα­θι­στώ­ντας τις μη αξιό­πλο­ες . Η ποι­νι­κο­ποί­η­ση του να βοη­θή­σει κα­νείς στην με­τα­φο­ρά των προ­σφύ­γων έχει επί­σης αυ­ξή­σει τους κιν­δύ­νους για όσους ανα­ζη­τούν άσυλο. Στο επι­χεί­ρη­μα «στα­μα­τή­στε τις βάρ­κες», εμείς στο κί­νη­μα απα­ντού­με «αφή­στε τις να πιά­σουν στε­ριά».

Δυ­στυ­χώς η κοινή γνώμη έχει σκλη­ρύ­νει την στάση της την τε­λευ­ταία δε­κα­ε­τία με πε­ρί­που το 70% να υπο­στη­ρί­ζει τις σκλη­ρές αντι­προ­σφυ­γι­κές πο­λι­τι­κές. Όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο η κοινή γνώμη είναι πλη­ρο­φο­ρη­μέ­νη και οι πε­ρισ­σό­τε­ροι ανα­γνω­ρί­ζουν ότι οι συν­θή­κες στα  είναι άθλιες, ωστό­σο θε­ω­ρούν ότι αυτό είναι ανα­γκαίο για να στα­μα­τή­σουν να έρ­χο­νται οι πρό­σφυ­γες.

Αυτό δεν είναι έκ­πλη­ξή αλλά είναι το απο­τέ­λε­σμα δε­κα­ε­τιών αστα­μά­τη­της προ­πα­γάν­δας και από το Φι­λε­λεύ­θε­ρο συ­ντη­ρη­τι­κό και από το Ερ­γα­τι­κό κόμμα. (…) Το να μην έχει κα­νείς αυ­τα­πά­τες ότι το Ερ­γα­τι­κό κόμμα θα είναι κάπως πιο ευ­γε­νι­κό με τους πρό­σφυ­γες είναι ένας ση­μα­ντι­κός στό­χος του προ­σφυ­γι­κού κι­νή­μα­τος. Χρειά­ζε­ται να μα­χη­θού­με και να χτί­σου­με ένα ανε­ξάρ­τη­το προ­σφυ­γι­κό κί­νη­μα, όποιος και αν είναι στην εξου­σία.

Ποιο είναι το πο­λι­τι­κό πλαί­σιο και οι διε­θνείς συμ­φω­νί­ες που επι­τρέ­πουν στην Αυ­στρα­λια­νή κυ­βέρ­νη­ση να εγκα­θι­στά πρό­σφυ­γες σε τρί­τες χώρες και ποία είναι η κα­τά­στα­ση εκεί;

Η Αυ­στρα­λια­νή κυ­βέρ­νη­ση έχει υπο­γρά­ψει την συν­θή­κη της Γε­νεύ­ης για τους πρό­σφυ­γες το 1951. Η προ­σφυ­γι­κή πο­λι­τι­κή της έρ­χε­ται ξε­κά­θα­ρα σε σύ­γκρου­σή με τις υπο­χρε­ώ­σεις της, οι οποί­ες με­τα­ξύ άλλων πε­ρι­λαμ­βά­νουν την μη τι­μω­ρία των προ­σφύ­γων για τον τρόπο με τον οποίο ζη­τούν άσυλό και απα­γο­ρεύ­ουν την επα­να­πρό­ω­θη­ση των προ­σφύ­γων. Αρ­κε­τές επι­τρο­πές προ­σφύ­γων και αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των του ΟΗΕ έχουν κα­τα­δι­κά­σει την Αυ­στρα­λία. Τα Ηνω­μέ­να Έθνη δεν φτιά­χτη­καν για να φέρ­νουν τους ισχυ­ρούς σε λο­γο­δο­σία; Η κυ­βέρ­νη­ση απλά τα αντι­με­τω­πί­ζει με αναί­δεια.

Το να βα­σα­νί­ζεις πρό­σφυ­γες σε τρί­τες χώρες, στην Πα­πούα Νέα Γουι­νέα και στο Να­ού­ρου, κα­θί­στα­ται δυ­να­τό με έναν συν­δυα­σμό αποι­κια­κού μπού­λινγκ, απει­λών να απο­συρ­θεί η βο­ή­θεια αν δεν συ­νερ­γα­στούν και δω­ρο­δο­κιών. Και για να είναι όλο αυτό νό­μι­μο και στην  ίδια την Αυ­στρα­λία, η με­τα­να­στευ­τι­κή πο­λι­τι­κή αλ­λά­ζει συ­νε­χώς για να προ­λά­βει τις νο­μι­κές προ­κλή­σεις.

Ωστό­σο δεν είναι όλα ρό­δι­να για την κυ­βέρ­νη­ση. Το ανώ­τα­το δι­κα­στή­ριο της Πα­πούα – Νέας Γουι­νέ­ας έχει δια­τά­ξει το κλεί­σι­μο του στρα­το­πέ­δου στο Μα­νούς επει­δή πα­ρα­βιά­ζει το σύ­νταγ­μα τους.

Να ση­μειώ­σου­με επί­σης ότι καμία «εθε­λο­ντι­κή» επα­να­το­πο­θέ­τη­ση σε τρί­τες χώρες δεν έχει δου­λέ­ψει. Από τους εκα­τομ­μύ­ρια που τους δό­θη­κε η επι­λο­γή να πάνε στην Κα­μπό­τζη, ελά­χι­στοι το έκα­ναν. Η Κα­μπό­τζη όχι μόνο είναι φτωχή αλλά δη­μιουρ­γεί η ίδια πρό­σφυ­γες λόγω των πα­ρα­βιά­σε­ων στα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα. Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι πρό­σφυ­γες στα στρα­τό­πε­δα πα­ρα­μέ­νουν προ­ση­λω­μέ­νοι στο να κα­τοι­κή­σουν στην Αυ­στρα­λία.

Δυ­στυ­χώς οι αντι­φά­σεις της προ­σφυ­γι­κής πο­λι­τι­κής οδη­γούν σε όλο και σκλη­ρό­τε­ρες πο­λι­τι­κές αντί για κάτι πιο αν­θρώ­πι­νο.

Πως το κί­νη­μα δρα απέ­να­ντι σε αυτήν την κα­τά­στα­ση; Πείτε μας μια νίκη σας που θε­ω­ρεί­τε ση­μα­ντι­κή.

Το προ­σφυ­γι­κό κί­νη­μα έχει για πολλά χρό­νια πα­λέ­ψει ενά­ντια στον ρα­τσι­σμό στην Αυ­στρα­λια­νή πο­λι­τι­κή και στην κοι­νω­νία. Στα μέσα της δε­κα­ε­τί­ας του 2000 κα­τα­φέ­ρα­με να στρέ­ψου­με τη κοινή γνώμη στην στή­ρι­ξη των δι­καιω­μά­των των προ­σφύ­γων, μέσα από ένα συν­δυα­σμό μα­ζι­κής δια­μαρ­τυ­ρί­ας, άμε­σης δρά­σης και κα­μπά­νιας σε διά­φο­ρες επι­μέ­ρους κοι­νό­τη­τες. Το κί­νη­μα αυτό δεν κρά­τη­σε πολύ αλλά έδει­ξε ότι η κοινή γνώμη δεν είναι στα­τι­κή και ότι πρέ­πει να συ­νε­χί­σου­με να πα­ρεμ­βαί­νου­με στο δη­μό­σιο διά­λο­γο προ­κει­μέ­νου να κερ­δί­σου­με πε­ρισ­σό­τε­ρους υπο­στη­ρι­κτές των δι­καιω­μά­των των προ­σφύ­γων.

Κε­ντρι­κό ση­μείο σε αυτό είναι βέ­βαια να κι­νη­το­ποι­ή­σου­με αυ­τούς που είναι ήδη στο πλευ­ρό μας. Όταν το 30 % υπο­στη­ρί­ζει τα δι­καιώ­μα­τα των προ­σφύ­γων χρειά­ζε­ται να βρού­με έναν τρόπο να βγει αυτός ο κό­σμος στον δρόμο. Αυτό έχει να κάνει αφε­νός με το να ει­σά­γου­με επι­χει­ρή­μα­τα υπέρ των προ­σφύ­γων στη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση και αφε­τέ­ρου με το να δη­μιουρ­γή­σου­με μια αί­σθη­ση κρί­σης για την κυ­βέρ­νη­ση γύρω από αυτό το θέμα. Ένας άλλος ση­μα­ντι­κός ρόλος των δια­δη­λώ­σε­ων είναι και το να δεί­ξου­με σε όσους βρί­σκο­νται πίσω από τα συρ­μα­το­πλέγ­μα­τα ότι υπάρ­χει ένα κομ­μά­τι της κοι­νω­νί­ας που είναι μαζί τους.

Με­γά­λη ση­μα­σία στο να πα­ρει­σφρέ­ουν τα αι­τή­μα­τα και οι συν­θή­κες ζωής των προ­σφύ­γων στο φως της δη­μο­σιό­τη­τας έχει η αντί­στα­ση των ίδιων των προ­σφύ­γων. Την στιγ­μή αυτής της συ­νέ­ντευ­ξης* οι πρό­σφυ­γες στο Να­ού­ρου έχουν που δια­μαρ­τύ­ρο­νται 237 συ­νε­χό­με­νες μέρες. Έχουν επί­σης υπάρ­ξει δια­μαρ­τυ­ρί­ες σε στέ­γες, βί­αιες συ­γκρού­σεις και απερ­γί­ες πεί­νας

Είναι κρί­σι­μο το κί­νη­μα να στέ­κε­ται αλ­λη­λέγ­γυο στους πρό­σφυ­γες όταν λαμ­βά­νουν δράση, όποιες και αν είναι οι τα­κτι­κές που επι­λέ­γουν να ανα­πτύσ­σουν. Κατά και­ρούς αυτό έχει γίνει ση­μείο δια­φω­νί­ας μέσα στο κί­νη­μα, με πιο συ­ντη­ρη­τι­κούς ακτι­βι­στές να προ­τι­μούν να υπο­στη­ρί­ζουν τους πρό­σφυ­γες όταν είναι αβο­ή­θη­τα θύ­μα­τα και όχι μα­χη­τές για την δικιά τους απε­λευ­θέ­ρω­ση.

Ένα άλλο ζή­τη­μα – κλει­δί για το κί­νη­μα είναι αυτό που έχει να κάνει με την προ­σπά­θεια για την με­ταρ­ρύθ­μι­ση του συ­στή­μα­τός πρό­νοιας. Είναι από­λυ­τα κα­τα­νοη­τό ότι πολ­λοί υπο­στη­ρι­κτές των προ­σφύ­γων έχουν στρα­φεί σε δρά­σεις όπως το να επι­σκέ­πτο­νται κέ­ντρα κρά­τη­σης για να πα­ρέ­χουν συ­ντρο­φιά και κου­ρά­γιο στους απο­μο­νω­μέ­νους πίσω από τους τοί­χους πρό­σφυ­γες. Νιώ­θει κα­νείς σαν αυτό να είναι το μόνο που μπο­ρού­με να κα­τα­φέ­ρου­με. Αλλά είναι επί­σης κρί­σι­μο να χτί­σου­με ένα πο­λι­τι­κό κί­νη­μα που να εξα­να­γκά­σει την χείρα της κυ­βέρ­νη­σης. Αν θέ­λου­με να δούμε τα κέ­ντρα κρά­τη­σής κλει­στά και τους πρό­σφυ­γες ελευ­θε­ρω­μέ­νους χρειά­ζε­ται να δούμε μια αλ­λα­γή στην κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή· κάτι πού θα έρθει μόνο αν πα­λέ­ψου­με για αυτό.  

Να μα­χό­μα­στε για τα δι­καιώ­μα­τα των προ­σφύ­γων ση­μαί­νει να βγαί­νου­με χι­λιά­δες στους δρό­μους. Υπάρ­χουν φορές που στην πόλη μού, την Μελ­βούρ­νη, κα­τέ­βη­καν μέχρι και 10.000. Ση­μαί­νει ακόμα να λαμ­βά­νου­με άμεση δράση, επι­χει­ρώ­ντας να μπλο­κά­ρου­με εκτο­πί­σεις και απε­λά­σεις όπου αυτό είναι δυ­να­τό ή να εν­θαρ­ρύ­νου­με ερ­γα­ζό­με­νους να μην συ­νερ­γα­στούν με τις κυ­βερ­νη­τι­κές πο­λι­τι­κές.

Το τε­λευ­ταίο δεν είναι τόσο αδύ­να­το όσο φαί­νε­ται. Για­τροί και νο­σο­κό­μες στο νο­σο­κο­μείο του Μπρί­σμπεϊν αρ­νή­θη­καν να αφή­σουν το μωρό μιας Νε­πα­λέ­ζας που κρα­τιό­ταν στο Να­ού­ρου από την προ­στα­σία τους.  Η γυ­ναί­κα ήταν σε νο­σο­κο­μείο στο Μπρί­σμπεϊν μετά από εγκαύ­μα­τα που υπέ­στη στο στρα­τό­πε­δο. Για πα­ρα­πά­νω από μια βδο­μά­δα υπήρ­ξε υπο­στή­ρι­ξη με ακτι­βι­στές και συν­δι­κα­λι­στές να κά­νουν ολο­νυ­κτί­ες και απο­κλει­σμό έξω από το νο­σο­κο­μείο. Σε όλη τη χώρα άν­θρω­ποι των συν­δι­κά­των, φοι­τη­τές και ακόμα και εκ­κλη­σί­ες να δη­λώ­νουν ότι «θα μπού­με μπρο­στά για να τους αφή­σουν να μεί­νουν». Χάρη σε αυτή τη μάχη, το μωρό και η μη­τέ­ρα του, αλλά και 300 άλλοι πρό­σφυ­γες σε αυτή την κα­τά­στα­ση πα­ρέ­μει­ναν στην Αυ­στρα­λία.

Μια άλλη πρό­σφα­τη νίκη ενέ­πλε­ξε δά­σκα­λους στο Μπρί­σμπεϊν που απέρ­γη­σαν μετά την απο­μά­κρυν­ση μιας μα­θή­τριας πρό­σφυ­γα από το σχο­λείο τους και την κρά­τη­ση της σε ένα απο­μα­κρυ­σμέ­νο κέ­ντρο κρά­τη­σης, με στόχο την απέ­λα­ση. Κερ­δή­θη­κε η επι­στρο­φή της στην κοι­νό­τη­τα, αλλά το μέλ­λον της είναι ακόμα αβέ­βαιο.

Τι πι­στεύ­ε­τε ότι μπο­ρεί να μάθει η Ευ­ρώ­πη και το εδώ κί­νη­μα από την Αυ­στρα­λια­νή εμπει­ρία στο προ­σφυ­γι­κό θέμα;

Ένα κα­θα­ρό μή­νυ­μα από την Αυ­στρα­λία είναι ότι η πο­λι­τι­κή δια­χεί­ρι­σης των προ­σφύ­γων μπο­ρεί γρή­γο­ρα να διο­λι­σθή­σει στην βαρ­βα­ρό­τη­τα. Ότι συμ­βαί­νει εδώ δεί­χνει που οδη­γεί η λο­γι­κή της απο­τρο­πής και της «ασφά­λειας των συ­νό­ρων». Εν πολ­λοίς βέ­βαια η Αυ­στρα­λία δεν απο­τε­λεί ακρι­βώς προει­δο­ποί­η­ση για το τι θα συμ­βεί αν η Ευ­ρώ­πη – φρού­ριο δεν αντι­με­τω­πι­στεί· τα στρα­τό­πε­δα και οι βί­αιες απε­λά­σεις έχουν ήδη φτά­σει.

Η μάχη στην Ευ­ρώ­πη είναι ση­μα­ντι­κή για μας στην Αυ­στρα­λία, είναι ση­μα­ντι­κό οι ρα­τσι­στι­κές πο­λι­τι­κές της χώρας μας να μην γί­νουν η νόρμα. Κάτι τέ­τοιο δεν μπο­ρεί παρά να εν­θαρ­ρύ­νει την κυ­βέρ­νη­ση μας να συ­νε­χί­σει την κα­τα­πά­τη­ση των προ­σφυ­γι­κών δι­καιω­μά­των.

Όπως φυ­σι­κά και κάθε νίκη που μπο­ρεί να κερ­δί­σει το κί­νη­μα σας δεν μπο­ρεί παρά να εν­θαρ­ρύ­νει τους ακτι­βι­στές και τους πρό­σφυ­γες εδώ να συ­νε­χί­σουν τον αγώνα τους για δι­καιο­σύ­νη και ελεύ­θε­ρη με­τα­κί­νη­ση για όλους.

Ίσως η αντο­χή του Αυ­στρα­λια­νού κι­νή­μα­τος είναι κάτι που θα μπο­ρού­σε να χρη­σι­μεύ­σει ως πα­ρά­δειγ­μα για την Ευ­ρώ­πη. Οι επι­τυ­χί­ες μας είναι λίγες, αλλά δεν το έχου­με βάλει κάτω και δεν θα το βά­λου­με μέχρι να γκρε­μι­στούν οι τοί­χοι του τε­λευ­ταί­ου κέ­ντρου κρά­τη­σης.

* Η συ­νέ­ντευ­ξη πάρ­θη­κε τον Νο­έμ­βριο του 2016.