Οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών παλεύουν καθημερινά, μήνες τώρα, για να κερδίσουν πίσω τη δουλειά τους και την αξιοπρέπειά τους. Και δεν παλεύουν μόνο γι’ αυτές. Τις βρίσκουμε μπροστά σε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα που γίνεται στη χώρα μας. Αλληλέγγυες με όλες/ους τους άλλους εργαζόμενους, χτυπήθηκαν, σπρώχτηκαν, ψεκάστηκαν με χημικά πολλές φορές. Και δεν το βάζουν κάτω. Μιλήσαμε με μια από αυτές, την Ευαγγελία Αλεξάκη, μέλος του συντονιστικού τους.
Είστε σε διαρκή κινητοποίηση από τις 18 Σεπτέμβρη του 2013. Πώς το καταφέρνετε; Αισθάνεστε ότι το γεγονός ότι βγήκατε άμεσα και με διάρκεια στο δρόμο βοήθησε την υπόθεσή σας;
Ευ.Α.: Στην πραγματικότητα ξεκινήσαμε τις κινητοποιήσεις από τις 24 Αυγούστου, που κοιμηθήκαμε με δουλειά και ξυπνήσαμε απολυμένες και το μάθαμε απο την τηλεόραση, ότι οι καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών βγαίνουν σε διαθεσιμότητα. Τότε έγινε η πρώτη συνάντηση μεταξύ μας και φτιάξαμε συντονιστικό και ξεκινήσαμε τις κινητοποιήσεις αμέσως από τις 18/9, που βγήκαμε σε διαθεσιμότητα, μέχρι και τώρα.
Το ότι μαζευτήκαμε, κάναμε συντονιστικό και βγήκαμε στη δράση αμέσως σίγουρα βοήθησε και έτσι έγινε γνωστό το πρόβλημά μας και στον κόσμο και στα ΜΜΕ –και σε έντυπα και σε ηλεκτρονικά μέσα– και μέχρι τώρα η ιστορία μας και οι διαρκείς αγώνες μας νομίζω ότι μας έκαναν να ειμαστε οι μόνες , μέχρι τώρα, που έχουμε ακουστεί τόσο σε όλο το πανελλήνιο, από όλους τους διαθέσιμους.
Πέρα από την αλλαγή που φέρατε στις συνειδήσεις πολλών εργαζόμενων –και όχι μόνο– ποιες ήταν οι αλλαγές στη δική σας συνείδηση απο την αρχή του αγώνα σας μέχρι σήμερα;
Ευ.Α.: Πρώτα πρώτα στη συνείδησή μου έγινα πολύ πιο δυνατός άνθρωπος. Δηλαδή, αισθάνομαι ότι μπορώ να τα βάλω με όλους. Δεν φοβάμαι. Ούτε αυτούς, ουτε ΜΑΤ, δεν λογαριάζω τίποτα. Δηλαδή, στο υπουργείο, που μας την έπεσαν να μας βγάλουν έξω με τη βία, τους έβλεπα σαν κουνούπια. Λες και θα μου τσίμπαγε ένα κουνούπι το χέρι. Δεν τους λογαριάζουμε. Και έτσι είναι πιστεύω και όλες οι συναδέλφισσές μου. Δεν τους λογαριάζουμε. Αυτός ο αγώνας μάς έχει κάνει πολύ πιο δυνατές, πολύ πιο μαχητικές, μας έχει κάνει πολύ καλύτερους ανθρώπους. Έχουμε μάθει να είμαστε αλληλέγγυες στους αγώνες των άλλων διαθέσιμων και σε προέκταση και μ’ όλο τον κόσμο, γιατί αυτό που συμβαίνει δεν είναι θέμα έχεις σήμερα ή δεν έχεις δουλειά. Δεν είναι το θέμα ότι βγαίνω έξω και διαμαρτύρομαι, γιατί έχω χάσει τη δουλειά μου.
Γι’ αυτό αποτελείτε και παράδειγμα. Μαζί με τους/τις σχολικούς φύλακες.
Ευ.Α.: Νομίζω ναι. Κοιτα να δεις τι πιστέψανε. Αυτοί πιστέψανε… «Έλα, μωρέ, τι θα κάνουνε αυτές; Τι θα κάνουνε τώρα 595 γυναίκες; Θα φωνάξουνε και τι θα πούνε και τι θα κάνουνε απο 50 μέχρι 60 χρονών γυναίκες»;
Ναι, αλλά ξέρεις, ρε συ, δεν κατάλαβαν κάτι. Ότι πειράξανε έναν κλάδο, ο οποίος έτσι κι αλλιώς αγωνίζεται μια ζωή. Δηλαδή το να βγάζεις τη ζωή σου κρατώντας μια σκούπα, βγάζεις τις ανάγκες σου, σπουδάζεις τα παιδιά σου, είσαι συνέχεια στον αγώνα. Δεν είσαι ο άνθρωπος που κάθεσαι κάπου και πέρνεις ξεκούραστα τα λεφτά σου. Και σε μια στιγμή σου λένε και σ’ αυτό όχι. Μια ζωή έχεις προσφέρει τόσα χρόνια και σου λέει: ΟΧΙ, θα πας σπίτι σου να κλάψεις τη μοίρα σου. Ρε φίλε, δεν θα πάω και δεν θα κλάψω τη μοίρα μου. Δεν το δέχομαι.
Με τις καθαρίστριες που δουλεύουν στα ιδιωτικά συνεργεία –που ο κόσμος έμαθε την κατάστασή τους από τη δολοφονική επίθεση στην Κούνεβα– έχετε κάποια επικοινωνία;
Ευ.Α.: Έχω μιλήσει μ’ αυτές τις γυναίκες, συμπάσχω μαζί τους. Οι κοπέλες δεν μπορούν όλες, γιατί υπάρχει ο φόβος. Δεν έχει όλος ο κόσμος τις ίδιες αντοχές. Και φοβούνται. Εγώ έχω μιλήσει μ’ αυτές τις γυναίκες και σε μια είπα: Ξέρω ότι τώρα μας βάζουνε να γίνουμε ανθρωποφάγοι μεταξύ μας, γιατί μας λέει ο άλλος (ο υπουργός) «και τι έγινε δηλαδή, τόσες γυναίκες δουλεύουν στα ιδιωτικά συνεργεία. Πήγαινε κι εσύ και δούλεψε». Μας είπε ο υπουργός να πάμε να γίνουμε εργολάβοι. Λοιπόν εγώ έχω μιλήσει μ’ αυτή τη γυναίκα. Τραβάνε μεγάλο λούκι. Μιλάμε για τρομοκρατία, για συνθήκες γαλέρας. Μιλάμε ότι δουλεύουνε για 2 ευρώ την ώρα. Και από ένσημα; Αν θα τους κολλήσουνε 8-10 ένσημα το μήνα. Και αν μιλήσεις ή σηκώσεις κεφάλι, «πέρασε έξω», περιμένουν άλλες. Ασε που τώρα τα συνεργεία δεν δέχονται αιτήσεις πάνω απο 40 χρονών.
Η κατάσταση είναι φόβος και τρόμος. Οι συνθήκες είναι τέτοιες, που οι εργολάβοι κόβουν κεφάλια, αν σηκώσεις κεφάλι.
Περιμένετε κάτι και τι από την Αριστερά και από τον ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα, που υπάρχει ελπίδα να γίνει κυβέρνηση; Και σαν αντιπολίτευση, είστε ικανοποιημένες, σας συμπαραστάθηκε;
Ευ.Α.: Κοιτα, σαν αντιπολίτευση, που είναι τώρα, μας έχει συμπαρασταθεί, δεν μπορώ να πω. Έχει έρθει, έχει δηλώσει μπροστά στο υπουργείο ότι είναι άδικο αυτό που έχει γίνει. Ήρθε ο ίδιος ο Τσίπρας και μας ειπε ότι όλες αυτές τις αδικίες, όταν έρθει στην κυβέρνηση, θα τις αποκαταστήσει. Εγώ γενικά θα ήθελα να μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει τον κόσμο έξω. Να υπήρχε ένας τρόπος να βγάλει τον κόσμο έξω από το σπίτι του. Και μέχρι τώρα δεν γίνεται αυτό.
Εάν όλα πάνε καλά, βγει κυβέρνηση της Αριστεράς και γυρίσετε στις δουλειές σας, θα διατηρήσετε αυτή την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητά σας; Τι σκέφτεστε; Γυρίσαμε στη δουλειά μας και τελείωσε;
Ευ.Α.: Οχι, όχι. Εγώ πιστεύω και ο ΣΥΡΙΖΑ να ’ρθει μόνος του, δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Πρέπει να είμαστε στο δρόμο πάλι, συνέχεια, να διεκδικούμε, για να γίνεται κι αυτός καλύτερος. Όσο διεκδικεί ο λαός και δεν δίνει ανάθεση... Μέχρι τώρα αυτό έκανε ο κόσμος και κοίταξε τι πάθαμε. Λοιπόν ας καταλάβουμε ότι όταν ο λαός ειναι στο δρόμο και ζητάει πράγματα, αυτοί που μας κυβερνούνε κάνουνε καλύτερα πράγματα. Λοιπόν όχι, δεν υπάρχει να κάτσουμε στα σπίτια μας και δεν πρέπει να κάτσουμε στα σπίτια μας. Θα διατηρήσουμε τη συλλογικότητά μας και την αλληλεγγύη μας, για να κάνουμε καλύτερη και την Αριστερά.
