Το σύστημα που δολοφονεί τους Άλκηδες ζει και βασιλεύει

Η σκλη­ρό­τη­τα του εγκλή­μα­τος συ­γκλό­νι­σε την κοινή γνώμη και αμέ­σως άνοι­ξε μια με­γά­λη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση σχε­τι­κά με τα μέτρα που πρέ­πει να λάβει η πο­λι­τεία προ­κει­μέ­νου να μην υπάρ­ξει ανά­λο­γο πε­ρι­στα­τι­κό. Κά­ποιοι νο­στάλ­γη­σαν τη Θά­τσερ, κά­ποιοι θυ­μή­θη­καν το ιδιώ­νυ­μο του Ορ­φα­νού, κά­ποιοι απαί­τη­σαν τη έντα­ση της αστυ­νό­μευ­σης. Όλοι όμως έμει­ναν στο σύμ­πτω­μα μιας χρό­νιας πά­θη­σης και όχι στην αιτία της.

Σάπιο υπό­βα­θρο

Ζούμε σε μια χώρα που πολ­λές φορές οι λε­γό­με­νοι «πα­ρά­γο­ντες» των ομά­δων, είναι πιο διά­ση­μοι και από τους ίδιους τους αθλη­τές. Η περ­σό­να του αφε­ντι­κού της ομά­δας σε μια πριβέ σουί­τα του γη­πέ­δου, με 4-5 φου­σκω­τούς να τον πε­ρι­βάλ­λουν και ένα πούρο να κα­πνί­ζει στο στόμα του, είναι μια συ­νη­θι­σμέ­νη ει­κό­να στα ελ­λη­νι­κά πο­δο­σφαι­ρι­κά κυ­ρί­ως δρώ­με­να. Δε θα μας ενο­χλού­σε κα­θό­λου αν αυτή η ει­κό­να ήταν απλώς γρα­φι­κή και όχι επι­κίν­δυ­νη. Και κάπου εκεί αρ­χί­ζει όλη η ουσία της υπό­θε­σης που συ­ζη­τά­με επί μέρες. Δεν πρό­κει­ται να αλ­λά­ξει τί­πο­τα αν απλώς κα­τα­δι­κά­σου­με την εγκλη­μα­τι­κή πράξη και τους φυ­σι­κούς αυ­τουρ­γούς της, χωρίς να εξε­τά­σου­με το ευ­ρύ­τε­ρο υπό­βα­θρο εντός του οποί­ου αυτή ξε­τυ­λί­γε­ται.

Στην Ελ­λά­δα πα­ρά­γο­ντες πο­δο­σφαι­ρι­κών και μπα­σκε­τι­κών ομά­δων στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση αφή­νουν ένα γυ­ναι­κείο εσώ­ρου­χο στον πάγκο της αντί­πα­λης ομά­δας για να την πι­κά­ρουν ή σου­λα­τσά­ρουν με μπρά­βους έξω από αντί­πα­λα γή­πε­δα φω­νά­ζο­ντας συν­θή­μα­τα της ομά­δας τους, και στη χει­ρό­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση εμπλέ­κο­νται σε ξυ­λο­δαρ­μούς, δο­λο­φο­νί­ες και λα­θρε­μπό­ριο κάθε εί­δους. Το πιο πρω­τό­γο­νο και συ­νά­μα ισχυ­ρό κομ­μά­τι της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης, φο­ρά­ει το εκά­στο­τε κα­σκόλ του και που­λά­ει νταη­λί­κι, δια­πλέ­κε­ται με την πο­λι­τι­κή εξου­σία, χτί­ζει ακρο­α­τή­ριο και ανοί­γε­ται επι­χει­ρη­μα­τι­κά και γε­ω­γρα­φι­κά. Αυτό συμ­βαί­νει δε­κα­ε­τί­ες στη χώρα και καμία μα καμία κυ­βέρ­νη­ση δεν έχει τολ­μή­σει να το πει­ρά­ξει.

Γύρω από τους ισχυ­ρούς πα­ρά­γο­ντες δια­μορ­φώ­νε­ται ένας κύ­κλος δη­μο­σιο­γρά­φων φε­ρέ­φω­νων, βου­λευ­τά­δων και υπουρ­γών που ικα­νο­ποιούν τα κέφια τους και οπα­δι­κών στρα­τών που ορ­κί­ζο­νται πίστη στο όνομά τους. Ο Άλκης με το αίμα του πλή­ρω­σε την ύπαρ­ξη όλων των πα­ρα­πά­νω. Όσοι κυ­κλο­φο­ρούν με μα­χαί­ρια και μα­τσέ­τες και σφά­ζο­νται φο­ρώ­ντας ένα κα­σκόλ, δεν είναι λά­τρεις μιας ομά­δας ή ενός αθλή­μα­τος, αλλά υπε­ρα­σπι­στές αυτής της μάτσο αι­σθη­τι­κής, της εξου­σια­στι­κής ρη­το­ρι­κής και της οι­κο­νο­μι­κής δύ­να­μης που δια­φε­ντεύ­ει τον ελ­λη­νι­κό συλ­λο­γι­κό επαγ­γελ­μα­τι­κό αθλη­τι­σμό. Είναι τα λου­μπε­νο­ποι­η­μέ­να τμή­μα­τα των υπο­βαθ­μι­σμέ­νων τά­ξε­ων που με πρό­σχη­μα τις ομά­δες, δη­λώ­νουν υπο­τα­γή στα αφε­ντι­κά.

Υπο­κρι­τι­κά μέτρα

Μέσα σε όλο το ζόφο των ημε­ρών μετά τη δο­λο­φο­νία του Άλκη Κα­μπα­νού, κά­ποιοι ισχυ­ρί­ζο­νται ότι η κυ­βέρ­νη­ση επέ­δει­ξε πυγμή και πήρε σκλη­ρά μέτρα για την εξά­λει­ψη των φαι­νο­μέ­νων τυ­φλής βίας. Εμείς θα ισχυ­ρι­στού­με ότι η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη, δεν πήρε κα­νέ­να απο­λύ­τως σο­βα­ρό μέτρο σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση. Γιατί δεν έθιξε τί­πο­τε από όσα ανα­φέ­ρα­με πα­ρα­πά­νω. Αντι­θέ­τως, έδωσε ακόμη με­γα­λύ­τε­ρη δύ­να­μη και έλεγ­χο των ιδιο­κτη­τών των ομά­δων, στους ορ­γα­νω­μέ­νους οπα­δούς. Πρό­κει­ται για αστειό­τη­τα, αν σκε­φτεί κα­νείς ότι υπάρ­χει κα­ταγ­γε­λία του πρώην διοι­κη­τή της αστυ­νο­μί­ας στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, ότι μέλη ΠΑΕ έπαιρ­ναν τη­λέ­φω­νο στην αστυ­νο­μι­κή διεύ­θυν­ση και ζη­τού­σαν να μην πει­ρα­χτούν, ή τέλος πά­ντων, να πέ­σουν στα χα­μη­λά τα κάθε λογής πρω­το­πα­λί­κα­ρα των ελεγ­χό­με­νων συν­δέ­σμων. Και έτσι γι­νό­ταν.

Τι απο­φά­σι­σε λοι­πόν η κυ­βέρ­νη­ση; Σε πρώτη φάση ανέ­στει­λε τη λει­τουρ­γία όλων των συν­δέ­σμων φι­λά­θλων και οπα­δών όλων των ομά­δων μέχρι τις 31 Ιου­λί­ου. Πρό­κει­ται για τη λο­γι­κή «πο­νά­ει χέρι - κόβω χέρι». Πρό­κει­ται για ένα μέτρο αντι­δη­μο­κρ­ρα­τι­κό, που τσου­βα­λιά­ζει άκρι­τα τους οπα­δούς και ποι­νι­κο­ποιεί τη συλ­λο­γι­κή έκ­φρα­ση ακόμη και στην ψυ­χα­γω­γία. Υπάρ­χουν σύν­δε­σμοι και λέ­σχες φι­λά­θλων με βαθιά ιστο­ρία, πο­λι­τι­σμι­κή συ­νει­σφο­ρά, αλλά και σκλη­ρούς αγώ­νες απέ­να­ντι στα συμ­φέ­ρο­ντα των ιδιο­κτη­τών των ομά­δων. Το να απο­φα­σί­ζε­ται ακα­ριαία η ανα­στο­λή λει­τουρ­γί­ας τους είναι ένα μέτρο πα­ρά­λο­γο και αυ­ταρ­χι­κό. Όμως έτσι πο­λι­τεύ­ε­ται η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη, οπότε δε μας κάνει εντύ­πω­ση. Από τη μία στιγ­μα­τί­ζει τη συλ­λο­γι­κό­τη­τα, από την άλλη τα ρί­χνει όλα στην ατο­μι­κή ευ­θύ­νη.

Κάπως έτσι η κυ­βέρ­νη­ση επα­να­φέ­ρει στα γή­πε­δα το λε­γό­με­νο «κου­κου­λο­νό­μο»! Κα­θιε­ρώ­νε­ται δη­λα­δή ει­δι­κό ποι­νι­κό αδί­κη­μα, με βάση το οποίο, αν κατά τη διάρ­κεια αθλη­τι­κών αγώ­νων κά­ποιος έχει κα­λυμ­μέ­να τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του προ­σώ­που του, κιν­δυ­νεύ­ει με φυ­λά­κι­ση του­λά­χι­στον έξι μηνών και χρη­μα­τι­κό πρό­στι­μο. Όποιος πη­γαί­νει στο γή­πε­δο τα­κτι­κά, ή το έχει επι­σκε­φθεί έστω και μια φορά, γνω­ρί­ζει ότι πρό­κει­ται για ένα φαι­δρό μέτρο που είναι αδύ­να­τον να υλο­ποι­η­θεί και πε­ρισ­σό­τε­ρο επι­χει­ρεί να εδραιώ­σει μια αντί­λη­ψη πει­θάρ­χη­σης και κα­τα­στο­λής. Τα γή­πε­δα είναι ανοι­χτοί χώροι που το χει­μώ­να έχουν πολύ κρύο και αέρα. Τα σκου­φιά, οι κου­κού­λες και τα κα­σκόλ, είναι βα­σι­κές εν­δυ­μα­το­λο­γι­κές επι­λο­γές για να πα­ρα­κο­λου­θή­σει κα­νείς έναν πο­δο­σφαι­ρι­κό αγώνα. Το να είναι κα­λυμ­μέ­να τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του προ­σώ­που του φι­λά­θλου είναι ανα­πό­φευ­κτο. Πόσο μάλ­λον σε πε­ρί­ο­δο παν­δη­μί­ας, που εκτός όλων των πα­ρα­πά­νω, οι πα­ρευ­ρι­σκό­με­νοι στα γή­πε­δα φο­ρά­νε και μάσκα…

Όμως, εκεί που πραγ­μα­τι­κά η κυ­βέρ­νη­ση δίνει ρέστα είναι στο ζή­τη­μα της λει­τουρ­γί­ας των συν­δέ­σμων και των λε­σχών φι­λά­θλων και οπα­δών, τις οποί­ες ου­σια­στι­κά χα­ρί­ζει στους ιδιο­κτή­τες και τους προ­έ­δρους των ομά­δων. Όπως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ανέ­φε­ρε ο Υπουρ­γός Αθλη­τι­σμού Λευ­τέ­ρης Αυ­γε­νά­κης, «Το ερα­σι­τε­χνι­κό σω­μα­τείο, η ΠΑΕ και η ΚΑΕ μπο­ρούν να ανα­γνω­ρί­σουν έως μία Λέσχη Φι­λά­θλων, έκα­στη». Και συ­νέ­χι­σε «Έδρα της Λέ­σχης, θα είναι υπο­χρε­ω­τι­κά πλέον η έδρα του ερα­σι­τε­χνι­κού σω­μα­τεί­ου, της ΠΑΕ ή της ΚΑΕ, απ’ όπου βε­βαιώ­νε­ται η Λέσχη. Έτσι, ΠΑΕ, ΚΑΕ ή ερα­σι­τε­χνι­κό σω­μα­τείο θα έχουν τη δυ­να­τό­τη­τα άμε­σης πρό­σβα­σης και ελέγ­χου στο Μη­τρώο και στις δρά­σεις των μελών της Λέ­σχης». Δεν υπάρ­χει πιο φι­λι­κή ρύθ­μι­ση προς τα συμ­φέ­ρο­ντα των αφε­ντι­κών των ομά­δων.

Οι ορ­γα­νω­μέ­νοι οπα­δοί με­τα­τρέ­πο­νται σε κο­λα­ού­ζοι του εκά­στο­τε προ­έ­δρου έχο­ντας εξάρ­τη­ση από εκεί­νον. Κάπως έτσι οι λέ­σχες φι­λά­θλων από αυ­τό­νο­μες συλ­λο­γι­κό­τη­τες, ικα­νές να επι­τε­λέ­σουν το ρόλο τους, που είναι η συμ­με­το­χή στα δρώ­με­να της ομά­δας και η άσκη­ση κρι­τι­κής στα κακώς κεί­με­να, με­τα­τρέ­πο­νται σε πα­ρα­κλά­δια εται­ρειών, ελεγ­χό­με­να και χρη­μα­το­δο­τού­με­να. Μέλη συν­δέ­σμων που στά­θη­καν απέ­να­ντι σε μα­φιό­ζους ιδιο­κτή­τες ομά­δων, που ανέ­πτυ­ξαν αντι­φα­σι­στι­κή δράση και που αγα­πούν την ομάδα τους ως σω­μα­τείο και όχι απλώς μια εται­ρι­κή μορφή, βρί­σκο­νται ξαφ­νι­κά στο ίδιο κα­ζά­νι με τους δο­λο­φό­νους του Άλκη. Πρό­κει­ται για ένα μέτρο που θα οδη­γή­σει σε λέ­σχες φα­ντά­σμα­τα, που θα κά­νουν τις δη­μό­σιες σχέ­σεις των προ­έ­δρων, τη στιγ­μή που η ωμή βία θα βρει άλλα «πεδία δόξης λα­μπρά». Κάτι τέ­τοιο έγινε και στη Βρε­τα­νία επί Θά­τσερ.

«Οπα­δοί» και οπα­δοί

Με αφορ­μή το τρα­γι­κό πε­ρι­στα­τι­κό της δο­λο­φο­νί­ας του Άλκη, η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη βρί­σκει μια ακόμη ευ­και­ρία για να πε­ρά­σει ευ­νοϊ­κές ρυθ­μί­σεις για τους επι­χει­ρη­μα­τί­ες φί­λους της. Αντί να ελεγ­χθούν οι σχέ­σεις των ΠΑΕ με ορ­γα­νω­μέ­νους στρα­τούς, αντί να εξε­τα­σθούν πε­ρι­πτώ­σεις υπο­κί­νη­σης της αθλη­τι­κής βίας, αντί να μπει φρένο στην ασυ­δο­σία του μα­φιό­ζι­κου επι­χει­ρείν που λυ­μαί­νε­ται τον εγ­χώ­ριο επαγ­γελ­μα­τι­κό αθλη­τι­σμό, στιγ­μα­τί­ζε­ται συ­νο­λι­κά η συλ­λο­γι­κή οπα­δι­κή έκ­φρα­ση και η ευ­θύ­νη με­τα­τί­θε­ται στον ανώ­νυ­μο όχλο και όχι στους επώ­νυ­μους πρω­τα­γω­νι­στές. Το πο­δό­σφαι­ρο εμπο­ρευ­μα­το­ποιεί­ται διαρ­κώς και οι τε­λευ­ταί­οι «ρο­μα­ντι­κοί» που προ­σπα­θούν να δια­φυ­λά­ξουν το ιστο­ρι­κό φορ­τίο των αθλη­τι­κών σω­μα­τεί­ων μέσα από συλ­λο­γι­κές οντό­τη­τες και συν­δέ­σμους, ανε­ξάρ­τη­τους από τις διοι­κή­σεις των ομά­δων, ου­σια­στι­κά εξα­φα­νί­ζο­νται από το χάρτη.

Σε καμία πε­ρί­πτω­ση δεν ισχυ­ρι­ζό­μα­στε ότι στους οπα­δι­κούς συν­δέ­σμους είναι όλοι «άγιοι». Οι σύν­δε­σμοι σε ποι­κί­λες πε­ρι­πτώ­σεις έχουν αλω­θεί από συμ­μο­ρί­ες και μα­φί­ες που ανα­πτύσ­σουν τους δι­κούς τους κώ­δι­κες αντι­πα­ρά­θε­σης και δρά­σης. Αυτό μά­λι­στα τα τε­λευ­ταία χρό­νια έχει ξε­φύ­γει σε με­γά­λο βαθμό, και ιστο­ρι­κές ορ­γα­νώ­σεις οπα­δών έχουν δια­βρω­θεί και χάσει τον χα­ρα­κτή­ρα και την ταυ­τό­τη­τά τους. Για αυτό το φαι­νό­με­νο όμως δεν ευ­θύ­νο­νται οι σύν­δε­σμοι ως οντό­τη­τες, αλλά η ηγε­μο­νία στο εσω­τε­ρι­κό τους. Και αυτή είναι μια με­γά­λη κου­βέ­ντα που αφορά τους από κάτω και όχι την αστυ­νο­μία, τα αφε­ντι­κά των ομά­δων και τους υπουρ­γούς.

Το πε­ρί­φη­μο «no politca», το δόγμα που ορί­ζει ότι πάνω από όλα και από όλους είναι τα χρώ­μα­τα της ομά­δας και όχι η πο­λι­τι­κή θέση των ορ­γα­νω­μέ­νων οπα­δών σε ευ­ρύ­τε­ρα κοι­νω­νι­κά ζη­τή­μα­τα, απο­τέ­λε­σε ένα ισχυ­ρό ερ­γα­λείο στη φα­ρέ­τρα όσων ήθε­λαν να κά­νουν τους συν­δέ­σμους φυ­τώ­ρια μα­χαι­ρο­βγαλ­τών και όχι λέ­σχες κοι­νω­νι­κά δρώ­ντων οπα­δών. Απέ­να­ντι σε αυτή την απο­λι­τίκ κουλ­τού­ρα που κρύ­βει βαθιά πο­λι­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, πρέ­πει να αντι­πα­ρα­τε­θούν όσοι λα­τρεύ­ουν το πο­δό­σφαι­ρο ως άθλη­μα και όχι ως προ­ϊ­όν, την ομάδα τους ως σω­μα­τείο και όχι ως εται­ρεία και το γή­πε­δο ως κοι­νω­νι­κό χώρο και όχι ως πεδίο μάχης.