Συνεχίζονται οι ζυμώσεις για την ανασύνθεση της λεγόμενης «κεντροαριστεράς». Κόμματα, κινήσεις και διάφοροι παράγοντες του «μεσαίου χώρου» προσπαθούν να πλασαριστούν ως εναλλακτική για το σύστημα, καθώς τα αδιέξοδα της οικονομικής και πολιτικής κρίσης πολλαπλασιάζονται.
Οι διεργασίες για την ενοποίηση ή μη των σχηματισμών και των θραυσμάτων της άλλοτε κραταιάς σοσιαλδημοκρατίας θα ενταθούν τις αμέσως επόμενες μέρες. Και αυτός είναι ένας από τους λόγους (όχι ο μοναδικός βέβαια) που τόσο η Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), όσο και το Ποτάμι απεύχονται οποιαδήποτε πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.
Το Σαββατοκύριακο (14-15/5), θα πραγματοποιηθεί η Συνδιάσκεψη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, όπου θα προσδιοριστεί η κοινή προγραμματική πλατφόρμα ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και Κινήσεων Πολιτών. Με την έγκριση των προγραμματικών θέσεων από τους συμμετέχοντες, θα γίνει το πρώτο βήμα για τη διεύρυνση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και την ίδρυση ενιαίου φορέα της «κεντροαριστεράς» σε ένα επόμενο στάδιο, διαδικασία που όμως δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Συγχρόνως, την Κυριακή συνεδριάζει η Μεγάλη Συνάντηση των Αντιπροσώπων του Ποταμιού.
Η παρουσίαση του πορίσματος της Επιτροπής Διαλόγου ανάμεσα στη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι αναμένεται στα τέλη Ιουνίου με αρχές Ιουλίου. Με την αμφίσημη στάση του Θεοδωράκη («Το Ποτάμι δεν θα πάει ούτε στη ΝΔ, ούτε στο ΠΑΣΟΚ, ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ. Θέλουμε να ανατρέψουμε το παλιό σύστημα, όχι να γίνουμε τσόντα του»), που παίζει «παιχνίδια ισορροπίας» ανάμεσα στη ΝΔ και την «κεντροαριστερά», η συμμετοχή ολόκληρου το Ποταμιού στο κοινό εγχείρημα δεν είναι εξασφαλισμένη. Εφόσον τελικά βρεθεί έδαφος σύγκλισης, τότε θα πραγματοποιηθεί και η ανάδειξη –από τη βάση– του επικεφαλής του νέου φορέα, που θα συγκροτηθεί κάποια στιγμή το φθινόπωρο, σχεδιασμό που είχε παρουσιάσει δημόσια πριν λίγο καιρό η Φ. Γεννηματά, προαναγγέλλοντας την υποψηφιότητά της. Βέβαια, δεν λείπουν οι φωνές που θα ήθελαν κάποιο νεότερο πρόσωπο στο τιμόνι του «καινούργιου» σχήματος.
Την ίδια ώρα, πρώην υπουργικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ (Γ. Ραγκούσης, Α. Διαμαντοπούλου), αλλά και ο ΓΑΠ, πληθαίνουν τις δημόσιες παρεμβάσεις τους, για να παίξουν ενεργό ρόλο στις εξελίξεις που αναδιατάσσουν το «ακραίο κέντρο» που αν και βλέπει τα ποσοστά του να συρρικνώνονται (η ραγδαία μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά δημιουργεί συνθήκες «ασφυξίας»), διατηρεί ακόμα σοβαρά ερείσματα σε κοινωνικούς χώρους, στα συνδικάτα και την τοπική αυτοδιοίκηση.
Παράλληλα, το ζήτημα της πιθανής συνεργασίας της «κεντροαριστεράς» με τον ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα η στάση του ΠΑΣΟΚ απέναντι στην κυβέρνηση συνεχίζει να προκαλεί εντάσεις με ευρωπαϊκό αντίκτυπο, καθώς το «φλερτ» Τσίπρα και Ευρωπαίων Σοσιαλιστών τείνει να εξελιχθεί σε «γάμο». Ένα δημοσίευμα στο Euractiv, στο οποίο υψηλόβαθμο στέλεχος των ευρωσοσιαλδημοκρατών φέρεται να δηλώνει ότι η στάση του ΠΑΣΟΚ στο ευρωκοινοβούλιο φέρνει σε «δύσκολη θέση» την ομάδα, καθώς είναι «οι μόνοι που υποστηρίζουν την παραίτηση της ελληνικής κυβέρνησης», επανέφερε τη σχετική συζήτηση.
Το ΠΑΣΟΚ έχει διαμηνύσει στην ευρωπαϊκή του οικογένεια ότι δεν πρόκειται να στηρίξει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και θα επιμείνει στην ανάγκη συγκρότησης κυβέρνησης «εθνικής ενότητας». Το Μέγαρο Μαξίμου από τη μεριά του συνεχίζει και αυτό τις επιθέσεις προς τη Χ. Τρικούπη, θέλοντας να αναδείξει την «αναντιστοιχία» του ΠΑΣΟΚ (και του Ποταμιού) με τη στάση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, όπως υπογράμμισε και ο Τσίπρας στην τελευταία ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ: «οι επίσημοι φορείς της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα έχουν πάθει ένα ιδιότυπο Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Σαν φερέφωνα της ΝΔ και των ακραίων κύκλων των δανειστών, συνεχίζουν να επιτίθενται στην κυβέρνηση. Πάει πολύ για κάποιον που θέλει να ανήκει στον προοδευτικό χώρο να καταντά ουραγός στις δηλώσεις Λεβέντη για οικουμενική και δεκανίκι του Μητσοτάκη», είπε σκωπτικά.
Η απόπειρα να συγκροτηθεί ένας «προοδευτικός πόλος» ανάμεσα στη ΝΔ και τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει για την ώρα κάποια σοβαρή δυναμική. Οι ντελάληδες του "κοινού νου", μεσοπρόθεσμα, το πιθανότερο είναι να αποτελέσουν κυβερνητικό συμπλήρωμα του Τσίπρα ή του Μητσοτάκη. Το ενοποιητικό στοιχείο για όλα τα ρετάλια της κεντροαριστεράς είναι η νομή της εξουσίας, η αναπαραγωγή των πελατειακών δικτύων που συντηρούν την όποια επιρροή της στην κοινωνία και η υπεράσπιση των συμφερόντων κάποιων τμημάτων της κυρίαρχης τάξης.
Για τους εργαζόμενους, τη νεολαία και την Αριστερά, όλο αυτό το χρεωκοπημένο πολιτικό συνονθύλευμα, που υπηρετεί πανευρωπαϊκά τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική, αποτελεί και θα συνεχίζει να αποτελεί αντίπαλο στον αγώνα για την ανατροπή της λιτότητας και την οικοδόμηση αριστερής πολιτικής απάντησης απέναντι στην παρακμή της «μνημονιακής κανονικότητας».
