Τελικά τα μέτρα πέτυχαν ή απέτυχαν;

Στη μετά Κα­στε­λό­ρι­ζο εποχή, βιώ­νου­με δύο δια­φο­ρε­τι­κές, εκ δια­μέ­τρου αντί­θε­τες, πραγ­μα­τι­κό­τη­τες: Στη μία, τα μνη­μο­νια­κά μέτρα πέ­τυ­χαν, ενώ στην άλλη, απέ­τυ­χαν. Στη μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που απέ­τυ­χαν, ζούμε μια γραμ­μι­κή συ­νέ­χεια της Με­τα­πο­λί­τευ­σης, που ζού­σα­με με δα­νει­κά, τα οποία φά­γα­με «όλοι μαζί» και τώρα πρέ­πει να πλη­ρώ­σου­με το λο­γα­ρια­σμό. Μπο­ρού­με δη­λα­δή να φα­ντα­στού­με την κοι­νω­νία σαν μια κου­κί­δα πάνω σε μια γραμ­μή, που κι­νεί­ται από την «καλή» κα­τά­στα­ση προς την «κακή», από την ευ­μά­ρεια στην λι­τό­τη­τα.  Επο­μέ­νως, αν πε­τύ­χουν τα μέτρα, θα δούμε φως στο τέλος του τού­νελ, θα με­τα­κι­νη­θεί δη­λα­δή η κου­κί­δα από τη λι­τό­τη­τα στην ευ­μά­ρεια. Τα μέτρα θα πε­τύ­χουν αν αντι­στα­θού­με στο λαϊ­κι­σμό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που ως άλλο ΠΑΣΟΚ τάζει πράγ­μα­τα ανέ­φι­κτα, που θα μας οδη­γή­σουν στην κα­τα­στρο­φή, στην έξοδο από το Ευρώ, και άλλα μύρια κακά.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τί απα­ντά­ει; Ότι τα μέτρα των μνη­μο­νια­κών κυ­βερ­νή­σε­ων είναι «κακά» μέτρα, έχουν απο­τύ­χει, οδη­γούν την κοι­νω­νία σε εξα­θλί­ω­ση και ιδού τα απο­τε­λέ­σμα­τα. Ενώ εμείς, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δη­λα­δή, θα πά­ρου­με «καλά» μέτρα, που θα στη­ρί­ξουν το λαό και θα βγού­με από την «κρίση» χωρίς τόσες θυ­σί­ες. Αυτή την «κρίση» που προ­φα­νώς είναι κάτι σαν «κρίση βα­ρυ­στο­μα­χιάς», που πιά­νει τις κοι­νω­νί­ες όταν φάνε πολύ. Έτσι λοι­πόν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα με­τα­κι­νή­σει την κου­κί­δα πίσω στην ευ­μά­ρεια, στην «καλή» κα­τά­στα­ση, με άλλη μέ­θο­δο, φι­λο­λαϊ­κή. Και η άλλη, η κυ­βερ­νη­τι­κή – τροϊ­κα­νή μεριά απα­ντά­ει: «με τι λεφτά» και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απα­ντά­ει πίσω «με αλ­λα­γές στη φο­ρο­λο­γία», και πάει λέ­γο­ντας.

Δεν θυ­μί­ζει λίγο αντι­πα­ρά­θε­ση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ αυτή η διελ­κυ­στίν­δα; Και πώς είναι δυ­να­τόν να την κερ­δί­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με την ολο­κλη­ρω­τι­κή προ­πα­γάν­δα σε όλα τα επί­πε­δα; Τι έχει να αντι­πα­ρα­θέ­σει στην επί­θε­ση ολό­κλη­ρης της ΕΕ, του ΔΝΤ, των τρα­πε­ζών, των συ­στη­μι­κών κα­θη­γη­τών, την σχε­δια­σμέ­νη αδρά­νεια της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και τόσα άλλα; Τι έχει να αντι­πα­ρα­θέ­σει σε 30 χρό­νια για­πι­σμό και lifestyle, σε γκα­τζε­τά­κια και i-κά­τι που κυ­ριαρ­χούν στη νε­ο­λαία; Μόνον θολές ιδέες συλ­λο­γι­κό­τη­τας, ενό­τη­τας και αγώνα, που έχουν κα­τα­πο­λε­μη­θεί και ξε­φτι­λι­στεί τα 30 χρό­νια Με­τα­πο­λί­τευ­σης. Είναι χα­μέ­νος από χέρι. Μόνος δρό­μος είναι τα μέτρα να εξα­θλιώ­σουν το λαό σε τέ­τοιο βαθμό ώστε να ξε­ση­κω­θεί αυ­θόρ­μη­τα και να τον ψη­φί­σει, αφού είναι η μόνη εναλ­λα­κτι­κή λύση (η αντί­λη­ψη του ώρι­μου φρού­του). Βε­βαία η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μπο­ρεί να είναι πολύ δια­φο­ρε­τι­κή όταν θα προ­κη­ρύ­ξουν οι μνη­μο­νια­κοί εκλο­γές που προ­σχε­διά­ζουν τις κι­νή­σεις τους πολύ προ­σε­κτι­κά.

Κι αν τα μέτρα πέ­τυ­χαν; Τότε εμ­φα­νί­ζε­ται, ως δια μα­γεί­ας, μια άλλη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όπου τα μέτρα είναι αυ­το­σκο­πός, απο­τε­λούν την επί­θε­ση του με­γά­λου Κε­φα­λαί­ου στους ερ­γα­ζο­μέ­νους και στους μι­κρο­με­σαί­ους. Όπου η «κρίση» δεν είναι «βα­ρυ­στο­μα­χιά» αλλά έχει προ­κλη­θεί από την ίδια την τρόι­κα και την κυ­βέρ­νη­ση συ­νει­δη­τά και ορ­γα­νω­μέ­να. Μια κρίση/επί­θε­ση με τέσ­σε­ρεις βα­σι­κούς στό­χους: Το ξε­πού­λη­μα της δη­μό­σιας και ιδιω­τι­κής πε­ριου­σί­ας. Την εξα­θλί­ω­ση της κοι­νω­νί­ας μέσω εξο­ντω­τι­κής φο­ρο­λο­γί­ας, με την αρ­πα­γή και της τε­λευ­ταί­ας δε­κά­ρας που μά­ζε­ψε ο λαός με χίλια βά­σα­να τα τόσα χρό­νια «ευ­μά­ρειας». Την επα­κό­λου­θη δη­μιουρ­γία στρα­τιάς ανέρ­γων με μη­δε­νι­κά ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα, που θα δου­λεύ­ουν ανα­σφά­λι­στοι, για ένα κομ­μά­τι ψωμί. Τέλος, την τα­χύ­τα­τη διά­λυ­ση και πα­ρά­δο­ση των δη­μο­σί­ων μη­χα­νι­σμών πρό­νοιας, εκ­παί­δευ­σης και υγεί­ας σε συ­γκε­κρι­μέ­να ιδιω­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα.

Με άλλα λόγια: Αυτό που συ­ντε­λέ­στη­κε στο Κα­στε­λό­ρι­ζο ήταν μια ιστο­ρι­κή τομή: Η κοι­νω­νία μας δεν κι­νεί­ται πλέον πάνω στην γραμ­μή ευ­μά­ρεια – λι­τό­τη­τα, ΠΑΣΟΚ – ΝΔ. Από τη «με­τα­πο­λι­τευ­τι­κή» πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μας χω­ρί­ζει ένα αγε­φύ­ρω­το χάσμα, χωρίς επι­στρο­φή: Ζούμε σε μια νέα κοι­νω­νία που ορ­γα­νώ­νε­ται ρα­γδαία με στόχο την επι­στρο­φή σε με­σαιω­νι­κές συν­θή­κες ώστε να εξυ­πη­ρε­τη­θεί το Κε­φά­λαιο. Αυτή η νέα κοι­νω­νία δεν υπάρ­χει στην κυ­ρί­αρ­χη ιδε­ο­λο­γία. Γι’ αυτήν ζούμε ακόμη στη Με­τα­πο­λί­τευ­ση, απλά τη διορ­θώ­νου­με, με – δυ­στυ­χώς – επώ­δυ­να μέτρα. Επο­μέ­νως, όταν τη διορ­θώ­σου­με θα γυ­ρί­σου­με στις πα­λιές καλές ημέ­ρες. Η κυ­ρί­αρ­χη ιδε­ο­λο­γία πα­ρου­σιά­ζει το πα­ρα­μύ­θι της γραμ­μής, με το φώς στο τέλος του τού­νελ.

Κι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν έχει ακόμη απο­φα­σί­σει πού πα­τά­ει, ποιά από τις δύο πραγ­μα­τι­κό­τη­τες πα­ρου­σιά­ζει στο λαό. Γι’ αυτό και η προ­πα­γάν­δα που τον ταυ­τί­ζει με το ΠΑΣΟΚ πιά­νει. Διότι όταν μπαί­νεις σε ατέρ­μο­νες συ­ζη­τή­σεις που ανή­κουν στη σφαί­ρα «λάθος μέτρα – σωστά μέτρα» παί­ζεις το παι­χνί­δι του κε­φα­λαί­ου, συμ­βάλ­λο­ντας στην πα­ρα­ποί­η­ση της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, νο­μι­μο­ποιώ­ντας το κυ­ρί­αρ­χο μο­ντέ­λο. Έτσι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απο­τε­λεί τον αντί­πα­λο της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης κυ­βέρ­νη­σης στο παι­χνί­δι σκιών, που δίνει σάρκα και οστά στην ψευ­δαί­σθη­ση.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να βρο­ντο­φω­νά­ξει ότι τα μέτρα πέ­τυ­χαν, ότι κυ­βέρ­νη­ση και τρόι­κα είναι ένα και το αυτό, ότι κα­τα­σκεύ­α­σαν από κοι­νού την «κρίση», ότι  το φώς στο τέλος του τού­νελ είναι οι φλό­γες της κό­λα­σης. Πρέ­πει πάση θυσία να ανα­δεί­ξει το ψέμα της «εξό­δου από την κρίση», αντί συ­ζη­τά­ει αν το φο­ρο­λο­γι­κό νο­μο­σχέ­διο «είναι σε λάθος κα­τεύ­θυν­ση». Είναι στη σωστή κα­τεύ­θυν­ση: ο λαός εξα­θλιώ­νε­ται μέσω της εξο­ντω­τι­κής φο­ρο­λο­γί­ας. Η υγεία και η παι­δεία πάνε ολο­τα­χώς προς πλήρη ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση, η δη­μό­σια διοί­κη­ση έχει με­τα­τρα­πεί σε ιδιω­τι­κή μέσω της απει­λής των απο­λύ­σε­ων και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ λέει πως η κυ­βέρ­νη­ση είναι απο­τυ­χη­μέ­νη! Δη­λα­δή η κυ­βέρ­νη­ση είχε στόχο την έξοδο από την κρίση αλλά δεν τα κα­τα­φέρ­νει γιατί έχει «λάθος συ­ντα­γή»;

Υπάρ­χει βέ­βαια και ο αντί­λο­γος, δη­λα­δή ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ λέει ότι είναι αυ­το­σκο­πός τα μέτρα και η λι­τό­τη­τα. Πράγ­μα­τι, υπάρ­χουν διά­σπαρ­τες ανα­φο­ρές σε όλα αυτά. Όμως η συ­νο­λι­κή πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αντι­με­τω­πί­ζει την τρέ­χου­σα κυ­βέρ­νη­ση ως μια ακραία αντι­λαϊ­κή Με­τα­πο­λι­τευ­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση. Πόσες φορές έχουν ανα­φερ­θεί τα στε­λέ­χη του κόμ­μα­τος, του προ­έ­δρου μη εξαι­ρου­μέ­νου, στην «απο­τυ­χία» της κυ­βέρ­νη­σης, των μέ­τρων, των μνη­μο­νί­ων κ.ο.κ. Πα­ρά­δειγ­μα ο πε­ρι­βό­η­τος «λάθος πολ­λα­πλα­σια­στής» του ΔΝΤ που κά­να­με ση­μαία, ότι τά­χα­τες και το ΔΝΤ πα­ρα­δέ­χε­ται ότι τα μέτρα είναι λάθος. Το πόσο λάθος είναι φά­νη­κε στην συ­νέ­χεια, όταν όλοι οι «εταί­ροι» έσπευ­σαν να πουν ότι δεν πρό­κει­ται να αλ­λά­ξει τί­πο­τα στην πο­λι­τι­κή της τρόι­κας/κυ­βέρ­νη­σης.

Ας δούμε με ποια «πραγ­μα­τι­κό­τη­τα» επι­λέ­γει να αντι­πα­ρα­τε­θεί (νο­μι­μο­ποιώ­ντας τη) η Π.Γ. του κόμ­μα­τος στην τε­λευ­ταία (22/8/13) ανα­κοί­νω­ση της. Πα­ρα­θέ­τω από­σπα­σμα: «Η κυ­βέρ­νη­ση εφαρ­μό­ζο­ντας μια απί­στευ­τα σκλη­ρή αντι­λαϊ­κή πο­λι­τι­κή αδια­φο­ρεί πλή­ρως για τις επι­πτώ­σεις των  μέ­τρων λι­τό­τη­τας στην οι­κο­νο­μία και την κοι­νω­νία, για τη διό­γκω­ση της ανερ­γί­ας  και για την έκ­δη­λη απο­τυ­χία του μνη­μο­νια­κού προ­γράμ­μα­τος ακόμα και στους στό­χους που το ίδιο έχει θέσει».  Έχου­με λοι­πόν «την έκ­δη­λη απο­τυ­χία του μνη­μο­νια­κού προ­γράμ­μα­τος ακόμα και στους στό­χους που το ίδιο έχει θέσει». Μα το μνη­μο­νια­κό πρό­γραμ­μα είναι σχε­δια­σμέ­νο να «απο­τυγ­χά­νει», διότι αν πε­τύ­χει τότε θα πρέ­πει να βγού­με από την «κρίση». Αυτό θα ήταν η μέ­γι­στη απο­τυ­χία της κυ­βερ­νη­τι­κής/τροϊ­κα­νής πο­λι­τι­κής διότι τότε δεν θα υπήρ­χε λόγος να συ­νε­χι­στούν τα μέτρα, να ξε­που­λη­θεί κι άλλο η χώρα κλπ. Ποτέ δεν πρό­κει­ται να επι­τευ­χθούν οι οι­κο­νο­μι­κοί στό­χοι (αυτό το έχει πει επα­νει­λημ­μέ­να πλειά­δα οι­κο­νο­μο­λό­γων, ακόμη και της άλλης πλευ­ράς). Άρα γιατί συ­ζη­τά­με για απο­τυ­χία; Δεν υπο­νο­ού­με έτσι ότι υπάρ­χει πε­ρί­πτω­ση επι­τυ­χί­ας και επο­μέ­νως ο δη­λω­μέ­νος κυ­βερ­νη­τι­κός στό­χος της εξό­δου από την ψευ­δο-κρί­ση νο­μι­μο­ποιεί­ται ως πραγ­μα­τι­κός;

Η απο­δο­χή του ίδιου ιδε­ο­λο­γή­μα­τος, δη­λα­δή ότι οι πραγ­μα­τι­κοί στό­χοι ταυ­τί­ζο­νται με τους δη­λω­μέ­νους, συ­νε­χί­ζε­ται, με την «απί­στευ­τα σκλη­ρή αντι­λαϊ­κή πο­λι­τι­κή αδια­φο­ρεί πλή­ρως …». Η κυ­βέρ­νη­ση δεν αδια­φο­ρεί κα­θό­λου αλλά επι­κρο­τεί, αφού ο πραγ­μα­τι­κός στό­χος της είναι «οι επι­πτώ­σεις των  μέ­τρων λι­τό­τη­τας στην οι­κο­νο­μία και την κοι­νω­νία», και η «διό­γκω­ση της ανερ­γί­ας».

Χά­νου­με το παι­χνί­διόταν το παί­ζου­με στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα (δη­λα­δή το πεδίο σύ­γκρου­σης) που μας ορί­ζει ο αντί­πα­λος: Η κυ­βέρ­νη­ση λέει ότι τα μέτρα είναι ανα­γκαία για τη σω­τη­ρία της χώρας, εμείς λέμε πως απο­τυγ­χά­νουν, δη­λα­δή δε σώ­ζουν τη χώρα. Δεν λέμε ότι είναι επι­τυ­χη­μέ­να μέτρα σω­τη­ρί­ας του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου μέσω της κα­τα­στρο­φής της κοι­νω­νί­ας. Δεν αλ­λά­ζου­με το πεδίο μάχης, ανα­δει­κνύ­ο­ντας την άλλη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, τη δική μας, αλλά νο­μι­μο­ποιού­με την κυ­ρί­αρ­χη ιδε­ο­λο­γία/πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, μπαί­νο­ντας σε δια­γω­νι­σμό καλ­λι­στεί­ων για τον κα­λύ­τε­ρο σω­τή­ρα.