Αλλιώς θα έπρεπε να πηγαίνουν τα πράγματα σύμφωνα με τους, επί χάρτου, σχεδιασμούς της ηγετικής ομάδας γύρω από τον Αλ. Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Μπαίνοντας στον 4ο χρόνο μετά την πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση είχε το χρόνο που έλεγε ότι χρειαζόταν για να «ρεφάρει» τη ζημιά που προκάλεσε στην κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ η «κωλοτούμπα» του 2015.
Όμως όποιος δεν παρασύρεται από τον επικοινωνιακό μηχανισμό (του Ν. Παππά και των αξιότιμων φίλων του) καταλαβαίνει ότι τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι.
Οι «επιτυχίες» της κυβέρνησης στον καθοριστικό τομέα της οικονομίας είναι ένα «φάρμακο» που θα αποδειχθεί τόσο επικίνδυνο για το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, όσο πικρό ήταν για τον κόσμο που ψήφισε τον Τσίπρα το Σεπτέμβρη του 2015.
Οι Financial Times χαρακτήρισαν την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ως «ρεκόρ δημοσιονομικής αυστηρότητας» που, όμως, μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνο για τις προοπτικές της οικονομίας: τα θηριώδη υπερπλεονάσματα, υπογράμμισαν, προέκυψαν ουσιαστικά μέσα από τη συρρίκνωση των δημόσιων επενδύσεων. Ακόμα και μουτζαχεντίν του νεοφιλελευθερισμού, όπως η Μιράντα Ξαφά, δυσφορούν πλέον μπροστά στο στράγγισμα κάθε πόρου προς πχ την εκπαίδευση ή την περίθαλψη προκειμένου να διατηρηθούν τα υπερπλεονάσματα που έχει συμφωνήσει ο Τσίπρας με τους δανειστές. Ποια είναι η προοπτική αυτής της πολιτικής; Μα μόνο η διαρκής επανάληψή της. Μέχρι πότε; Μέχρι τελικής πτώσης του υποζυγίου που σηκώνει το βάρος της λιτότητας –δηλαδή των εργαζόμενων και των συνταξιούχων.
Υπάρχει εναλλακτική πολιτική, μέσα στα πλαίσια του μνημονίου 3 που ο Αλ. Τσίπρας χαρακτήρισε από τη ΔΕΘ ως «απαραβίαστο»; Μόνο ο χαρούμενος Ευκλείδης Τσακαλώτος μοιάζει να το πιστεύει. Ο χαμογελαστός υπ. Εθνικής Οικονομίας δήλωσε ότι χάρη στην ύπαρξη του cash buffer (του «μαξιλαριού» χρηματοδότησης του μνημονίου 3) είμαστε στην ευχάριστη θέση να μπορούμε να επιλέξουμε το πότε θα βγούμε στις αγορές, περιμένοντας για ευνοϊκότερες συνθήκες. Και αν αυτές, όπως όλοι πλέον προβλέπουν, αργήσουν να διαμορφωθούν; Και αν το cash buffer εξαντληθεί στις πληρωμές χρέους νωρίτερα; Μα τότε, η τότε κυβέρνηση θα έχει να συνεχίσει την πολιτική Τσίπρα επ’ άπειρο, προσθέτοντας μερικές ακόμα δόσεις «δημοσιονομικής αυστηρότητας» στο σημερινό ρεκόρ του Τσίπρα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει δρομολογήσει μια πρωτοφανώς σκληρή λιτότητα για μια πρωτοφανώς μεγάλη περίοδο, ουσιαστικά μέχρι το 2060!
Αυτή η πραγματικότητα δεν είναι δυνατόν να κρυφτεί πίσω από τα φιλοδωρήματα των επιδομάτων, που μοιράζουν ένα ελάχιστο τμήμα των ματωμένων υπερπλεονασμάτων προς τους πιο φτωχούς από τους φτωχούς. Αυτή η εξαιρετικά άδικη για την κοινωνική πλειοψηφία αποτυχημένη οικονομική πολιτική είναι η βάση του αδιεξόδου του Αλ. Τσίπρα και των φίλων του.
Και είναι πραγματική ειρωνεία της ιστορίας ότι η κυβέρνηση αυτά παραπαίει μέσα από την ανάδειξη της αντίφασης στον «ιδρυτικό» αρραβώνα Τσίπρα-Καμένου.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι ακόμα γνωστό το αποτέλεσμα της αναμενόμενης συνάντησης Τσίπρα-Καμένου με αντικείμενο το αν επιβιώνει η κυβέρνηση μετά την υποχρέωσή της να ψηφίσει στη Βουλή τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Ο Αλ. Τσίπρας περιμένει την επίσκεψη Μέρκελ, προσδοκώντας ότι η καγκελάριος θα θυμίσει στα άλλα κόμματα και ιδιαίτερα στη ΝΔ την υποχρέωση υπευθυνότητας απέναντι στην επέκταση του ΝΑΤΟ στα δυτικά Βαλκάνια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ περιμένει από το… Ποτάμι μια δήλωση ψήφου, ώστε να ελπίζει ότι η Συμφωνία θα έχει την πλειοψηφία των 151 στη Βουλή.
Το Γραφείο του πρωθυπουργού βλέπει διαδοχικά τους βουλευτές των ΑΝΕΛ για να διασφαλίσει ότι μια ρήξη με τον Καμένο δεν θα επιφέρει την πτώση της κυβέρνησης.
Ο Καμένος περιμένει από τον Μητσοτάκη το αν η ΝΔ θα καταθέσει πρόταση μομφής για να ξέρει μέχρι πού μπορεί να τραβήξει το σκοινί της, τάχα μου, «εντίμου εξόδου».
Ο Στ. Θεοδωράκης περιμένει να ψηφιστεί η Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά να μη χρεωθεί το Ποτάμι την επιβίωση της κυβέρνησης Τσίπρα.
Αυτό το πολιτικάντικο γαϊτανάκι πέρα από το ότι είναι προφανώς γελοίο, αποδεικνύει την πραγματική αδυναμία της κυβέρνησης. Που διατηρείται εν ζωή μόνο γιατί υλοποιεί την οικονομική πολιτική που έγραψαν οι δανειστές στο μνημόνιο 3 και, ταυτόχρονα, αναλαμβάνει «εργολαβίες» όπως η ξετσίπωτη υποστήριξη της αμερικανονατοϊκής πολιτικής στα Βαλκάνια. Μόνο που κανείς δεν μακροημέρευσε πολιτικά αναλαμβάνοντας να στηρίζει συστηματικά τις υποθέσεις των αντιπάλων του κόσμου, στον οποίο, έστω στα λόγια, αναφέρεται. Η ώρα του λογαριασμού πλησιάζει.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
