Θα μιλήσουμε και εμείς για τον Πάνο Λάμπρου. Όχι βέβαια για τον Πάνο Λάμπρου, θύμα των βρώμικων καταγγελιών και της απύθμενης κλάψας αυτού του ανεκδιήγητου τύπου της εγχώριας καθεστωτικής πολιτικής σκηνής, αυτού του λεμούριου της τάξης των πρωτευόντων, που επιλέχθηκε ελέω Τσίπρα για υπουργός, σε ευθεία και παρατεταμένη σύγκρουση με τις διαθέσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών του ίδιου του κόμματος και της νεολαίας του.
Ούτε βέβαια για τον Πάνο Λάμπρου, στοχοποιημένο και ευάλωτο στέλεχος του κυβερνητικού κόμματος, αποδέκτη λιβελλογραφημάτων ακροδεξιάς κοπής από ένα συνασπισμό αρουραίων της ντόπιας κυριαρχίας, που δεν ανέχονται την ύπαρξη και των ελαχιστότερων θυλάκων σε αυτό το κόμμα που να μην έχουν μπει στη φάση της βίαιης μνημονιακής προσαρμογής και της συστημικής τους εξημέρωσης.
Μήτε ακόμη για τον Πάνο Λάμπρου, παράπλευρη απώλεια σε ένα ιδιότυπο και κραυγάζοντα ανταγωνισμό διαφόρων τμημάτων του βαθιού και απαράλλακτου στον σκληρό του πυρήνα κράτους (ΕΥΠ, αντιτρομοκρατική, κρατική γραφειοκρατία κ.ο.κ.), πόσο μάλλον όταν προ- σκαιρα διαταράσσονται κάπως, ’προαιώνιες’ δομές του σωφρονιστικού συστήματος, ως απότοκο του μεταρρυθμιστικού αποτυπώματος του ΣΥΡΙΖΑ, πριν τη συστημική του μετάλλαξη.
Ούτε καν για τον Πάνο Λάμπρου, εξιλαστήριο θύμα των ψυχροπολεμικών ιδεοληψιών της μεγάλης δυτικής υπερδύναμης αλλά και των ντόπιων συνοδοιπόρων της, περί δήθεν προσωπικής του συνδιαλλαγής με τρομοκράτες και ένοπλες οργανώσεις, αποκρύπτοντας και συσκοτίζοντας τον θεσμικό του ρόλο και τη συλλογική εντολή.
Εμείς θα μιλήσουμε για τον δικό μας Πάνο Λάμπρου.
Για τον δικό μας Πάνο, αυτή την εμβληματική και διαχρονική φυσιογνωμία του κινήματος αλληλεγγύης στους κρατούμενους αυτής της χώρας, ακούραστο υποστηρικτή του δικαιώματος για αξιοπρέπεια στη ζωή στις φυλακές, πρωτοπόρο στους αγώνες για τον εξανθρωπισμό των συνθηκών κράτησης και τη μεταρρύθμιση του σωφρονιστικού συστήματος.
Εμείς θα μιλήσουμε για τον δικό μας Πάνο, όπως τον ζήσαμε στην ομάδα του Ποδονίφτη στη Νέα Ιωνία, ως ένα αστείρευτο αλληλέγγυο γι’ αυτούς που ζούν στις γκρίζες μεριές των προσφυγογειτονιών αυτής της πόλης, αγωνιστή για την οικολογική ανάκαμψή της, συμμέτοχο και πρωταγωνιστή από παλιά στη διάσωση του ρέματος του Ποδονίφτη, μια ζωή στις δεντροφυτεύσεις στου Βέικου, αναπόσπαστο στοιχείο του αυτοδιοικητικού της γίγνεσθαι, άνθρωπο του ριζοσπαστικού μόχθου και της αξίας.
Ναι, θα μιλήσουμε και εμείς για τον Πάνο, που γνωρίζουμε πως εξυφάνθηκε στο υγρό τοπίο της ταξικής μεροληψίας από πιτσιρικάς, ένας κανονικός αριστερός χωρίς περιττές λογιοσύνες, πάνω από στέλε- χος νοσταλγός του συμβολικού ΣΥΡΙΖΑ της ριζοσπαστικής αριστεράς, που πάντα ονειρεύεται κόντρα και ψάχνει τη διαφυγή για τη πολιτική μεταμόρφωση και τώρα δυστυχώς παραισθησιογονεί πάνω στις αναδυ- όμενες οσμές της σήψης του κομματικού του υποκειμένου.
Η αίσθησή μας είναι ότι ανήκουμε σε διαφορετικούς κόσμους πλέον από τον Πάνο. Κάποιοι από μας, από το τεφρώδες τώρα πια το- πίο του ΣΥΡΙΖΑ, πετάξαμε για αλλού. Όμως δεν ξεχνάμε, ότι έχουμε αφήσει κάτω ένα Δαίδαλο, που σκάβει με μανία την άβυσσο ενός οξειδωμένου κομματικού τοπίου, νομίζοντας ότι θα βρει φως. Θα είμαστε πάντα αλληλέγγυοι στον Πάνο Λάμπρου, σε αυτόν τον ‘τσιγγάνο’ της πολιτικής ζωής, που το μόνο πράγμα που του βρίσκουν για να του απαλλοτριώσουν, είναι τις λέξεις του.
