Θεσμικός ή κινηματικός αντιφασισμός;

Επαληθεύονται έτσι, πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι κι εμείς υπολογίζαμε οι απόψεις που είχαμε καταθέσει: α. Ότι η επιχείρηση «εξάρθρωσης» της Χ.Α. ούτε επιδιώκει την πραγματική της εξάρθρωση ούτε θα έχει αυτό το αποτέλεσμα. Με αυτή την επιχείρηση, δηλαδή με την «πολιτική χορηγία» των Σαμαρά - Δένδια - Βενιζέλου, δεν ξεμπερδεύουμε από το φασισμό. β. Ότι ο φασισμός θα παραμείνει στο δρόμο της Αριστεράς θανάσιμος κίνδυνος, και θα επανέλθει αναπόφευκτα παρά το χτύπημα που δέχτηκε, διότι δεν είναι απλώς «μια δράκα εγκληματιών και μαφιόζων» ούτε απλώς «μακρύ χέρι του συστήματος». Η ταξική του φύση τον κατατάσσει στους πράκτορες του χρηματιστικού κεφαλαίου, αλλά ως τέτοιος έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: είναι πολιτικό ρεύμα που συγκροτείται «απ’ τα πάνω και από τα κάτω» και στα προχωρημένα στάδια της ανάπτυξής του παίρνει τα χαρακτηριστικά πολιτικού κινήματος, έχει ισχυρή αυτονομία σε σχέση με τις κυρίαρχες εκφράσεις του αστικού κράτους και στοχεύει στο να ηγεμονεύσει στο αστικό στρατόπεδο και να καταλάβει την εξουσία επιβάλλοντας φασιστική δικτατορία. γ. Για να πετύχει αυτούς του τους στόχους, πρώτα πρέπει να τσακίσει με τη φυσική βία την Αριστερά και το κίνημα στο δρόμο, στους κοινωνικούς χώρους, στην κοινωνία. δ. Αναπτύσσεται σαν μαζικό πολιτικό ρεύμα με δυναμική που να εγγράφει προοπτικές για την ηγεμονία στο αστικό μπλοκ υπό δύο βασικές προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται συνδυαστικά και όχι ανεξάρτητα: Πρώτο, μια δομική καπιταλιστική κρίση που να γεννά σε μεγάλη κλίμακα την «ανθρώπινη σκόνη» και την «αντεπαναστατική απελπισία» της κοινωνικής εξαθλίωσης και ιδιαίτερα της συντριβής των μικροαστικών στρωμάτων, δεύτερο, να υπάρχει ο «κίνδυνος από τα αριστερά», δηλαδή μια Αριστερά που να διεκδικεί την εξουσία (έστω καταρχήν την κυβερνητική), να αποτελεί δηλαδή κίνδυνο για το σύστημα.

Η ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής σαν μαζικού ναζιστικού πολιτικού ρεύματος είναι αποτέλεσμα της συνθήκης που γέννησε η βαθιά κρίση του ελληνικού καπιταλισμού και η διαχείρισή της με τα μνημόνια, όπου ίσχυσαν (και εξακολουθούν να ισχύουν!) συνδυαστικά και οι δύο αυτές θεμελιώδεις προϋποθέσεις. Και ακριβώς επειδή οι δύο αυτές θεμελιώδεις προϋποθέσεις εξακολουθούν να ισχύουν, η Χρυσή Αυγή εμφανίζει αυτή τη δημοσκοπική και πολιτική ανθεκτικότητα. Το comebackτης θα είναι σύντομο και, την «κατάλληλη στιγμή», ακόμη πιο δολοφονικό.

Υπό το πρίσμα αυτό, έχει μεγάλη σημασία να ξαναρίξουμε μια κριτική ματιά στον τρόπο που ο ΣΥΡΙΖΑ χειρίστηκε την επιχείρηση εξάρθρωσης της Χρυσής Αυγής και ιδιαίτερα την υπερψήφιση της τροπολογίας για την αναστολή της χρηματοδότησης στο ναζιστικό κόμμα. Πάντα με έναν και μοναδικό σκοπό: να απαντήσουμε στο ερώτημα ζωής και θανάτου: πώς θα τσακίσουμε το φασισμό; με το θεσμικό αντιφασισμό του συνταγματικού τόξου ή με τον κινηματικό αντιφασισμό;

Τι επιδιώκει ο Σαμαράς;

Η κυβέρνηση των Σαμαρά - Βενιζέλου - Δένδια «εξαρθρώνει» τη Χρυσή Αυγή. Παράλληλα, παραπέμπει τους αγωνιστές των Σκουριών με τον γενικό τρομονόμο (187 του Π.Κ.), κλείνει στέκια, απειλεί με ποινικές ευθύνες αγωνιστές/στριες απεργούς καθηγητές, γιατρούς και υγειονομικούς, πραγματοποιεί εφόδους σε κοινωνικά ιατρεία. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, το προεδρείο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε την υπερψήφιση της τροπολογίας για την αναστολή χρηματοδότησης πολιτικών κομμάτων η οποία «νομιμοποιεί» όχι μόνο το γενικό τρομονόμο (187 του Π.Κ.), αλλά και τον ειδικό τρομονόμο (187Α του Π.Κ.)

Πριν αναλογιστούμε τι (πρέπει να) κάνουμε εμείς, το κίνημα και η Αριστερά, και πόσο λαθεμένη ήταν η απόφαση του προεδρείου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ να υπερψηφίσει την τροπολογία για την αναστολή χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής με αναφορά καις τον τρομονόμο, ας σκεφτούμε τι είναι αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Σαμαράς.

Ο Σαμαράς προσπαθεί να επανεγκαθιδρύσει στις νέες συνθήκες το κράτος «νόμου και τάξης», νομιμοποιώντας ξανά την καθολικότητα της δράσης του και το μονοπώλιο της άσκησης «εκτελεστικής» πολιτικής, που έχουν κλονιστεί από τα βαθιά και εκτεταμένα συμπτώματα της κοινωνικής κρίσης, από τις κινηματικές αντιστάσεις, από την αποκάλυψη της εκτεταμένης συναυτουργίας ισχυρών θυλάκων του κρατικού μηχανισμού στη δράση και ραγδαία ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής: 

1.Με την αποκατάσταση του μονοπωλίου του κράτους στο ζήτημα της βίας και της υπέρβασης των ορίων της νομιμότητας που απορρέει από το γράμμα των νόμων:

Είναι (ή θα ’πρεπε να είναι) προφανές ότι η αντιπαράθεση για τη βία είναι ένα κρίσιμο μέτωπο της ταξικής πάλης που αφορά, ταυτόχρονα και συνδυασμένα, δύο σημαντικά ζητήματα: Πού τραβιέται η γραμμή της «νομιμότητας» για τις μεθόδους πάλης του κινήματος, από τη μια, και πού τραβιέται η γραμμή της «νομιμότητας» για τις μεθόδους κρατικής καταστολής από την άλλη. Πίσω από την ιδεολογική και πολιτική πίεση στην Αριστερά και το κίνημα για καταδίκη της «βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται», βρίσκεται η  διεκδίκηση από το κράτος του απόλυτου μονοπώλιου στη βία αλλά και της νομιμοποίησης της ασυδοσίας αυτής της βίας και τον εκ των υστέρων, με το θεσμικό δρόμο, «έλεγχό» της. Μόνο οι δυνάμεις καταστολής έχουν δικαίωμα στη «νόμιμη» χρήση βίας, για την «τήρηση των νόμων». Όποιος θεωρεί ότι η «νόμιμη» κρατική βία κάνει κατάχρηση ορίων, μπορεί να χρησιμοποιήσει τα νόμιμα μέσα που του διατίθενται για να διαμαρτυρηθεί, αλλά όχι να αντιδράσει στην κατάχρηση βίας με αυτοάμυνα και αυτοπροστασία. Αν ένας διαδηλωτής πετάξει ένα μπουκάλι νερό στα ΜΑΤ, αυτά έχουν νόμιμο δικαίωμα να αρχίσουν χημικό πόλεμο κατά όλης της διαδήλωσης. Αλλά αν οι διαδηλωτές ανεβάσουν μαντίλια ή χρησιμοποιήσουν μάσκες για να προφυλαχτούν από τα χημικά, είναι «παράνομοι», μπορούν να συλληφθούν και να παραπεμφθούν με βαριές κατηγορίες. Αν θεωρούν ότι αδικούνται, ας κάνουν μια αγωγή, αν στο μεταξύ έχουν επιβιώσει – νόμιμα πράγματα… Αν πάλι ένα γέροντας συνταξιούχος δεν μπορεί να προμηθευτεί πετρέλαιο θέρμανσης αλλά ούτε να πληρώσει το λογαριασμό της ΔΕΗ, δεν δικαιούται να παρανομήσει συνδέοντας μόνος του το ρεύμα, αλλά οφείλει να είναι ένα νομιμόφρον θύμα της επιβαλλόμενης από την κυβέρνηση κοινωνικής βίας της φτωχοποίησης – πρέπει να υπομείνει «νόμιμα» το ξεπάγιασμα ή και να πεθάνει…   

Η μνημονιακή Δεξιά και κεντροαριστερά είναι έξαλλη με το γεγονός ότι στην Ελλάδα ο ιδεολογικός συσχετισμός δύναμης στα ζητήματα αυτά δεν είναι ακόμη βολικός γι’ αυτές. Είναι ανήσυχη από το γεγονός ότι οι ριζοσπαστικές και μαχητικές πρακτικές κοινωνικής αντίστασης έχουν μια επικίνδυνη έκταση. Κυρίως όμως την πανικοβάλλει η πολιτική κάλυψη από τα μαζικά κόμματα της Αριστεράς σε τέτοιες ριζοσπαστικές και μαχητικές κοινωνικές πρακτικές. Διότι όλα αυτά συντηρούν -και αφήνουν ανοιχτή την προοπτική της διεύρυνσης- των κατακτήσεων του πραγματικού «συντάγματος», της επέκτασης των κατακτήσεων και δικαιωμάτων πέρα από τα όρια της «νομιμότητας» που απορρέει από το γράμμα των νόμων, της νομιμοποίησης του δικαιώματος στη λαϊκή αυτοάμυνα απέναντι στη βία των δυνάμεων καταστολής ή στη βία των πολιτικών φτωχοποίησης. 

Αναγκασμένος ο Σαμαράς να χτυπήσει στα δεξιά (επιχείρηση «εξάρθρωσης» της Χρυσής Αυγής), χρησιμοποιεί αυτή την επιχείρηση σαν ευκαιρία για να απονομιμοποιήσει κάθε υπέρβαση των ορίων της τυπικής «νομιμότητας» που απορρέει από το γράμμα των νόμων, να αποκαταστήσει το απόλυτο μονοπώλιο της κρατικής βίας και να νομιμοποιήσει την κατάχρηση και την ασυδοσία στην άσκησή της. Όπως η Χρυσή Αυγή, έτσι και όποιος άλλος αμφισβητήσει το μονοπώλιο της κρατικής βίας, θα «παταχθεί» - είτε πρόκειται για ένα γιαούρτι στον Πάγκαλο είτε για την κινητοποίηση ενάντια σε μια «νόμιμη επένδυση» στις Σκουριές είτε για το κλείσιμο ενός δρόμου από μια διαδήλωση ή την κατάληψη μιας σχολής από φοιτητές. 

2.Με την αποκατάσταση του μονοπωλίου του κράτους και των συμπληρωματικών σε αυτό θεσμικών βραχιόνων στην υλοποίηση πολιτικών αντιμετώπισης της «ανθρωπιστικής κρίσης»:

Αλλά ούτε σε ζητήματα κοινωνικής πολιτικής μπορούν να υποκαθίστανται οι κρατικοί θεσμοί, να αμφισβητείται το μονοπώλιο του κράτους και των αναγνωρισμένων θεσμικών του συνεταίρων ή να παραβιάζεται το γράμμα των νόμων. Διότι τα εκτεταμένα φαινόμενα εξαθλίωσης που γεννούν οι μνημονιακές πολιτικές, γεννούν επίσης την ανάγκη αλληλεγγύης και επιβίωσης με παραβατικά (από την άποψη του γράμματος των νόμων) μέσα: το κοινωνικό ιατρείο που λειτουργεί χωρίς νόμιμη άδεια, η συλλογικότητα που επανασυνδέει παράνομα το ρεύμα σε θύματα της φτωχοποίησης και εξαθλίωσης ή που αποτρέπει «με τη βία» τον πλειστηρισμό στην κατοικία κάποιου φτωχοποιημένου δανειολήπτη κ.λπ. Αφού είναι «κακή πρακτική» οι αιμοδοσίες της Χρυσής Αυγής και το μοίρασμα τροφίμων, είναι επίσης «κακή πρακτική» και τα κοινωνικά ιατρεία της Αριστεράς, οι επιτροπές ενάντια στα χαράτσια κ.λπ. Έχουμε ακόμη δρόμο μέχρι να φτάσουμε να ποινικοποιείται η «παραβατική πρακτική» της διαμονής των άστεγων στο δρόμο όπως στις ΗΠΑ, αλλά αυτή είναι η κατεύθυνση (και αποθέωση) αυτής της πολιτικής, που είναι η βία του κοινωνικού δαρβινισμού: αυτοί που «αποτυγχάνουν» στον αγώνα δρόμου για την επιβίωση, ας βρουν ένα τρόπο να ζήσουν το δράμα τους ή και να πεθάνουν χωρίς να ενοχλούν τους υπόλοιπους! Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια στιγμή που πραγματοποιούνται έφοδοι σε κοινωνικά ιατρεία, ο Βρούτσης εξαγγέλλει την πιλοτική εφαρμογή από το 2014 και την καθολική από το 2015 του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος: το κράτος είναι η «νόμιμη αρχή» που θα «φροντίσει» τους εξαθλιωμένους (το πολύ-πολύ με την αρωγή της Εκκλησίας ή του ΣΚΑΙ) και κανείς άλλος δεν μπορεί να το υποκαταστήσει…         

3.Με την επανεγκαθίδρυση της θεωρίας των «άκρων», με την εξαίρεση του ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον όρο ότι θα δεχτεί να ενταχτεί στο «συνταγματικό τόξο»:  

Η ΝΔ δέχτηκε να αλλάξει πολλά σημεία της αρχικής της πρότασης στην τροπολογία για την αναστολή χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων υπό τον όρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα την υπερψηφίσει συντασσόμενος με το «συνταγματικό τόξο» του θεσμικού αντιφασισμού και ότι θα αποδεχτεί την αναφορά στον τρομονόμο (187 και 187Α). Ποιο ήταν το νόημα; Μέχρι χθες ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το ένα από τα δύο «άκρα». Τώρα, δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ως όλον που είναι «άκρο», αλλά η αριστερή του πτέρυγα και οι αριστερές του συνιστώσες. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα επικροτείται για τα βήματα προσχώρησης στο «συνταγματικό τόξο» (αυτό είναι το «καρότο») και θα κατηγορείται για την έλλειψη πολιτικής βούλησης να «καθαρίσει» με την αριστερή της πτέρυγα που είναι «’άκρο» μέσα στο κόμμα (αυτό είναι το «μαστίγιο»). Επίσης, τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να σεβαστεί τους νόμους (στο βαθμό που έχουν ψηφιστεί και ισχύουν και μέχρι να αλλάξουν με νόμιμο τρόπο), ακόμη και αν πρόκειται για τον τρομονόμο – γι’ αυτό η ΝΔ σε ένα πράγμα επέμεινε μέχρι τέλους: να αναφέρεται στην τροπολογία το άρθρο 187Α, παρόλο που δεν χρησιμοποιήθηκε στη δίωξη της Χρυσής Αυγής.   

4.Με την εγκαθίδρυση του θεσμικού «αντιφασισμού» σαν της μοναδικής «νομιμοποιημένης» μορφής αντιφασισμού:

Η πορεία προς τα γραφεία της Χρυσής Αυγής τις μέρες ύστερα από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν έργο «ακραίων» κινηματικών στοιχείων – οι «υπεύθυνες» πολιτικές δυνάμεις έμειναν στο Σύνταγμα. Το να βάλουμε στόχο να κλείσουν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής δεν είναι «νόμιμο»: πώς να στερήσεις από ένα νόμιμο κόμμα που εκπροσωπείται στο Κοινοβούλιο το δικαίωμα να ανοίγει και να λειτουργεί γραφεία; Μπορεί να έχει ανακηρυχτεί εγκληματική οργάνωση και να ανεστάλη η χρηματοδότησή της με αναφορά και στον γενικό (187 του Π.Κ.) και στον ειδικό τρομονόμο (187Α του Π.Κ.), αλλά δεν έχει βγει εκτός νόμου…    

Έτσι, πιέζεται η Αριστερά -και βέβαια πάνω απ’ όλους ο ΣΥΡΙΖΑ- να αποσύρει τη δημόσια πολιτική κάλυψη προς τις «ακραίες» κινηματικές μορφές αντιφασισμού: τις πορείες προς τα γραφεία του ναζιστικού κόμματος και γενικά όποια κινηματική πρακτική θεωρεί ότι ο στόχος του αντιφασιστικού αγώνα δεν είναι γενικώς η αντιφασιστική προπαγάνδα αλλά η διάλυση της Χρυσής Αυγής. Ο θεσμικός «αντιφασισμός» των Σαμαρά – Βενιζέλου δεν αναγνωρίζει σαν «νόμιμο» αυτό το στόχο και πιέζει την Αριστερά να μη δίνει πολιτική κάλυψη και πολύ περισσότερο να μη συμμετέχει σε κινηματικές αντιφασιστικές πρακτικές που εμπνέονται από αυτό το στόχο. 

5.Με την πολιτική καθήλωση της Χρυσής Αυγής στο κρίσιμο διάστημα μέχρι και τις ευρωεκλογές, αλλά όχι την «εξάρθρωσή» της:

Η Χρυσή Αυγή έχει επισήμως ανακηρυχθεί «εγκληματική οργάνωση», έχει διακοπεί η κρατική χρηματοδότηση προς αυτήν με αναφορά και στον τρομονόμο, έχει… εξομοιωθεί με την «εγκληματική» κινηματική οργάνωση του αγώνα στις Σκουριές, αλλά δεν είναι δα και καμιά… 17Ν! Είναι νόμιμο κόμμα, με βουλευτές, γραφεία και όλα τα συμπαρομαρτούντα! Όχι, δεν υπαινισσόμαστε ότι πρέπει να ζητήσουμε να βγει η Χ.Α. εκτός νόμου – η διάλυσή της είναι ο κορυφαίος στόχος και δουλειά του αντιφασιστικού κινήματος. Πρέπει όμως να έχουμε καθαρή εκτίμηση τι θέλει να κάνει ο κυβερνητικός θεσμικός «αντιφασισμός» και ιδιαίτερα ο Σαμαράς.

Είναι λοιπόν ευσεβής πόθος στα όρια της επιστημονικής φαντασίας (και δυστυχώς υπάρχει μπόλικη από αυτή στο χώρο της Αριστεράς και ιδιαίτερα στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ…) ότι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος θέλουν να διαλύσουν, «εξαρθρώσουν πλήρως» τη Χρυσή Αυγή. Και μάλιστα ότι αν «βοηθηθούν» σε αυτό τους το… στόχο με τη συμπαράταξη της Αριστεράς, θα τα καταφέρουν καλύτερα!!!

Ο στόχος του κυβερνητικού θεσμικού «αντιφασισμού» είναι να αποδιαρθρώσει τον κεντρικό πολιτικό μηχανισμό της Χρυσής Αυγής και να την καθηλώσει πολιτικά, με την ελπίδα ότι θα επανέλθει σε ένα πιο θεσμικό συμπληρωματικό ρόλο ή ότι θα ανοίξει χώρο στ’ «αριστερά» της για την αναβίωση ενός θεσμικού ακροδεξιού κόμματος. Κυρίως όμως «καίγεται» να καθηλώσει πολιτικά τη Χρυσή Αυγή μέχρι τις ευρωεκλογές και την ολοκλήρωση των διαδικασιών της ελληνικής προεδρίας στην Ε.Ε., της νέας αναδιάρθρωσης του ελληνικού κρατικού χρέους, της νέας χρηματοδοτικής σύμβασης και του τρίτου μνημονίου.

Ούτε ο Σαμαράς ούτε τα κομμάτια της αστικής τάξης που τον στηρίζουν, θέλουν την πλήρη διάλυση της Χρυσής Αυγής. Ο Φαήλος δεν είναι ο «τρελός του χωριού» όταν δηλώνει ότι «δεν χτυπάει εθνικιστές και κρατάει τις σφαίρες του για τον πραγματικό αντίπαλο»… Ακόμη όμως και να το ήθελαν, δεν μπορούν να το πετύχουν! Η Χρυσή Αυγή «πρόλαβε» να γίνει πανεθνικό πολιτικό ρεύμα (όχι κίνημα) με οργανώσεις σε όλη τη χώρα, με δίκτυο ταγμάτων εφόδου, με μηχανισμούς χρηματοδότησης, με προσβάσεις στον κρατικό μηχανισμό κ.λπ. Και θα το ξαναπούμε: η προσπάθεια να «κληρονομηθεί» αυτή η πολιτική περιουσία από ακροδεξιά πολιτικά ραμολιμέντα τύπου Καρατζαφέρη ή από νεότευκτα ακροδεξιά σχήματα θα έχει την ίδια επιτυχία (και για τους ίδιους ακριβώς βαθύτερους λόγους) με την προσπάθεια για τη νεκρανάσταση του πολιτικού πτώματος της κεντροαριστεράς!  

Και συνοψίζοντας: το σχέδιο του Σαμαρά είναι η αποκατάσταση του κρατικού μονοπώλιου στη βία και γενικά στη διαχείριση της «νομιμότητας», η πολιτική απομόνωση και πάταξη των πρακτικών (πολιτικών και κινηματικών) που αμφισβητούν ή θέλουν να μετακινήσουν τα όρια της «νομιμότητας» που θέτει το μνημονιακό κράτος «έκτακτης ανάγκης».  

Ο Σαμαράς θέλει να επωφεληθεί στο έπακρο από το υποχρεωτικό χτύπημα στα δεξιά (Χρυσή Αυγή) για να μεγιστοποιήσει τα οφέλη σε μια επιχείρηση εγκλωβισμού της Αριστεράς στην αστική νομιμότητα και στη δημιουργία «υγειονομικής ζώνης» γύρω από τον κινηματικό αντιφασισμό και τις ριζοσπαστικές – μαχητικές πρακτικές των κινημάτων αντίστασης.    

Υπόκλιση στο «συνταγματικό τόξο»

και το «θεσμικό αντιφασισμό»;

Αν αυτά είναι τα «διαφανή» σχέδια του Σαμαρά, είναι εξίσου «διάφανο» ότι η υπερψήφιση από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ της τροπολογίας για την αναστολή χρηματοδότησης πολιτικών κομμάτων κατέγραψε υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα κρίσιμα σημεία του σχεδίου του Σαμαρά:

1.Υποχωρεί στην ερμηνεία ότι «νόμιμο είναι ό,τι είναι ‘‘ειρηνικό’’» και άρα, εμμέσως πλην σαφώς, στο μονοπώλιο της βίας από το κράτος και στο «έκνομο» της απάντησης ή και της αυτοπροστασίας από αυτή τη βία. Τις μέρες που η συζήτηση για βία με αφορμή την επιχείρηση «εξάρθρωσης» της Χρυσής Αυγής ήταν στην κορύφωσή της, ο ήρωας του κόσμου της Αριστεράς δεν ήταν κάποιο στέλεχος ή βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ο Γιώργος Κατρούγκαλος, με όσα είπε κατάμουτρα στον Πρετεντέρη για το ζήτημα της βίας. Από όλη την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ μόνο ένα βιντεάκι με ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου, στο πνεύμα και της παρέμβασης Κατρούγκαλου, υπάρχει όλο κι όλο… 

2.Μοιραία, ο Σαμαράς διεκδικεί το κρατικό μονοπώλιο στα πάντα, και στην κοινωνική πολιτική: τα κοινωνικά ιατρεία της Αριστεράς δεν λειτουργούν νόμιμα (νομιμοποιεί η ανθρωπιστική κρίση την παραβίαση της «νομιμότητας»; εδώ σε θέλω…), ενώ δεν το συζητάμε για την παράνομη σύνδεση ηλεκτρικού ρεύματος που έχει κοπεί, για την παρεμπόδιση συγκοινωνιών (με καταλήψεις δρόμων, παρεμβάσεις σε λεωφορεία εν κινήσει κ.λπ.), για την παρεμπόδιση λειτουργίας του κράτους (κατάληψη πανεπιστημιακών σχολών ή δημόσιων κτηρίων κ.λπ.), την παρεμπόδιση λειτουργίας και επιχείρησης με νόμιμη άδεια (Σκουριές) κ.λπ. - όλα αυτά εμπίπτουν στις προβλέψεις του 187Α, και ο ΣΥΡΙΖΑ υπερψήφισε την αναφορά σε αυτόν!

Τα επιχειρήματα που ακούστηκαν ενάντια σε αυτή την επιχειρηματολογία στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ όπου συζητήθηκε το θέμα ήταν επιεικώς απαράδεκτα:

«Δεν ψηφίσαμε εμείς τον τρομονόμο και όταν γίνουμε κυβέρνηση, θα τον καταργήσουμε»:Πρώτα απ’ όλα, δεν έχουμε υπογράψει κανένα συμβόλαιο με την Ιστορία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κυβέρνηση. Αλλά πέρα από αυτό, εγκαθιδρύουμε εδώ μια «μεθοδολογία» που λέει ότι όποιος νόμος του κράτους έχει ψηφιστεί, είναι «σεβαστός» μέχρι η Βουλή να τον αναθεωρήσει ή καταργήσει; Και τι γίνεται με όσους παλεύουν να καταργηθούν ψηφισθέντες νόμοι (ασκώντας κινηματική πίεση σε κρατικές αρχές με στόχο να τις «εξαναγκάσουν σε μη εφαρμογή των νόμων»); Καλύπτει πολιτικά η Αριστερά τέτοιους αγώνες; Με λίγα λόγια, υπερασπιζόμαστε την κοινωνική δικαιοσύνη, το δίκιο των καταπιεσμένων ή την αστική νομιμότητα;   

«Αν φτάσουμε να παραπεμφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τον 187Α, το τελευταίο που θα μας απασχολεί είναι ο Ποινικός Κώδικας»:Μα δεν υπάρχει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό τον πλανήτη! Αν αύριο τα ΕΑΑΚ «τζαρτζαριστούν» μπροστά στα Λουλουδάδικα, αν η ΑΡΕΝ και οι άλλοι καταλάβουν τις σχολές, αν σε μια νέα δολοφονία αγωνιστή «γίνει του Δεκέμβρη», αν το ΠΑΜΕ καταλάβει το γραφείο κάποιου υπουργού κ.λπ., αν αύριο το σύστημα αποφασίσει να ακολουθήσει στρατηγική έντασης τύπου Ιταλίας τη δεκαετία του ’70; Και ήδη οι αγωνιστές των Σκουριών παραπέμπονται σαν μέλη εγκληματικής οργάνωσης… Γιατί να έχουμε βάλει την υπογραφή μας σε μια αναφορά στον τρομονόμο;

«Κάνουμε συγκεκριμένη πολιτική, και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σηματοδοτήσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ‘‘κάνει την πάπια’’ στο ζήτημα της διάλυσης της Χ.Α.»:Δηλαδή αν ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφιζε «παρών» όπως το ΚΚΕ, θα έκανε αφηρημένη πολιτική; Και θα υπήρχαν πολλοί που θα υπέθεταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει την εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής επειδή δεν θα ψήφιζε με το «συνταγματικό τόξο»;

Στη συνέχεια του επιχειρήματος περί «συγκεκριμένης πολιτικής»: «Έχουμε την ευκαιρία να ξεμπερδεύουμε με τη Χ.Α. που αποκαλύφθηκε ότι είναι πραγματικά μια εγκληματική οργάνωση»:Το χειρότερο απ’ όλα: δηλαδή η συμπαράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στο «συνταγματικό τόξο» και η ψήφιση της τροπολογίας μαζί με Σαμαρά - Βενιζέλο - Κουβέλη, θα δώσει το… τελειωτικό χτύπημα στη Χ.Α.; Ο θεσμικός «αντιφασισμός» του «συνταγματικού τόξου» θα μας απαλλάξει από το φασισμό, οπότε, προ του ευγενούς αυτού σκοπού, το να δίνουμε πόντους στο κρατικό μονοπώλιο της βίας και της διαχείρισης της «νομιμότητας» και να συμπαρατασσόμαστε με το «συνταγματικό τόξο» είναι λεπτομέρεια που μπορεί να παραβλεφθεί;

Πώς υπερασπιζόμαστε τη νομιμότητα της κοινωνικής αλληλεγγύης;Ότι είναι δίκαιο να καλύπτουμε τα κενά του κοινωνικού κράτους που κατέρρευσε λόγω μνημονιακών πολιτικών; Αλλά τότε, γιατί δεν είναι εξίσου δίκαιο να εξεγείρεσαι γενικά ενάντια στην αδικία και το δίκαιο της αστικής τάξης; Τελικά, μήπως και η κοινωνική αλληλεγγύη πρέπει να γίνει ένα «νόμιμο» συμπλήρωμα της κρατικής πολιτικής, κατ’ αναλογία των πρωτοβουλιών της Εκκλησίας ή των πρωτοβουλιών για μάζεμα των σκουπιδιών με σπόνσορες κανάλια; Θέλουμε να βάλουμε δωρεάν ένα χεράκι για να «μπαλώσουμε» τις κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους που καταρρέουν ή να εντάξουμε τους εξαθλιωμένους στον αγώνα για την ανατροπή σαν το μόνο τρόπο για να αποκατασταθεί η κοινωνική δικαιοσύνη;            

3.Με την υπερψήφιση της τροπολογίας δόθηκε νέος «χώρος» για να ασκηθούν ακόμη μεγαλύτερες πιέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ να πάψει να είναι «άκρο». Υπάρχει όμως μια σαφής μετατόπιση: τώρα δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ως όλον το «άκρο», αλλά η Αριστερή Πλατφόρμα και οι αριστερές συνιστώσες του. Η οριοθετική γραμμή μετατίθεται πλέον εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Αποτέλεσμα των συστηματικών υποχωρήσεων του προηγούμενου διαστήματος σε ζητήματα «νομιμότητας», βίας και «άκρων», τώρα ζητείται η επίδειξη «συνέπειας λόγων και έργων» από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με την απομόνωση των «ακραίων φωνών» του κόμματος.   

4.Το προηγούμενο σημείο έχει το απαραίτητο και αναπόφευκτο συμπλήρωμά του στο εξής: Η Χρυσή Αυγή πρέπει επίσης να αντιμετωπιστεί με νόμιμα, δηλαδή με θεσμικά μέσα. Ο θεσμικός «αντιφασισμός» του «συνταγματικού τόξου» είναι ο μόνος «νόμιμος». Επομένως, βασική «απόδειξη» της πολιτικής βούλησης της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να πατάξει το εσωκομματικό «άκρο» είναι να μείνει πολιτικά ακάλυπτος από τον ΣΥΡΙΖΑ ο κινηματικός αντιφασισμός που θέλει με κινηματικά μέσα να διαλύσει τη Χρυσή Αυγή.   

Η πίεση αυτή δυστυχώς πιάνει τόπο: εκτός από το ΚΚΕ που απέχει από κοινές κινηματικές δράσεις γενικώς, ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε την πορεία στα γραφεία της Χρυσής Αυγής ότι περίπου «αμαυρώνει» τον αντιφασιστικό αγώνα και δίνει λαβή σε προβοκάτσιες, και απέχει από αντιφασιστικές δραστηριότητες που σηματοδοτούν την κατεύθυνση της διάλυσης της Χ.Α. (πορείες σε γραφεία της Χ.Α., πορείες σε «επικίνδυνες» περιοχές, συγκεντρώσεις για ματαίωση συγκεντρώσεων-εκδηλώσεων της Χ.Α. κ.λπ.). Η «νόμιμη» γκάμα των αντιφασιστικών εκδηλώσεων είναι οι ημερίδες για την κατανόηση της φύσης του φασισμού (να γίνουμε σοφότεροι για το φασισμό σαν «φαινόμενο»), οι μαζικοί ακτιβισμοί με έντονο το πολιτιστικό στοιχείο κ.λπ. Πιέζοντας την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να απομονώσει το εσωκομματικό «άκρο», ο Σαμαράς πιέζει για να μεταφερθεί η οριοθετική γραμμή μέσα στο ίδιο το αντιφασιστικό κίνημα, με στόχο την απομόνωση του μαχητικού αντιφασισμού που βάζει στόχο τη διάλυση της Χ.Α. με κινηματικά μέσα.  

Και δυστυχώς έχουμε κι εδώ εμφανή σημάδια υποχώρησης. Πέρα από όσα ήδη αναφέραμε, ο ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγει την «αυτοπρόσωπη» παρουσία στις κινηματικές δράσεις και γενικότερα στις ριζοσπαστικές κινηματικές δράσεις και συμμετέχει «δι’ αντιπροσώπων»: είτε με τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ είτε μέσω κοινωνικών και κινηματικών οργανώσεων, και μόνο όταν εξασφαλίζεται ο «ειρηνικός» - ακτιβίστικος χαρακτήρας των δράσεων. Είμαστε ήδη πολύ μακριά από τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ το Δεκέμβρη του 2008…

5.Οι λαθεμένες προσεγγίσεις στεφανώνονται με μια θεμελιακή, συνολικότερη εκτίμηση, που δεν είναι απλώς λαθεμένη αλλά και επικίνδυνη: Ότι το χτύπημα του Σαμαρά στη Χ.Α. είναι αποτέλεσμα της πίεσης του αντιφασιστικού κινήματος που ξέσπασε ύστερα από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Όταν το πιστεύεις αυτό στα σοβαρά, τότε είναι λογικό να επιλέξεις την τακτική να «ενταχτείς» στην… προσπάθεια του Σαμαρά για «εξάρθρωση» της Χ.Α., με τη λογική να μετέχει πολιτικά στο έργο της «εξάρθρωσης» ο ΣΥΡΙΖΑ ως… πολιτικός εκπρόσωπος της κινηματικής πίεσης. Και ποιος είναι ο ρόλος του αντιφασιστικού κινήματος σε αυτή την περίπτωση; Να λειτουργεί σαν μηχανισμός μεταφοράς πιέσεων ώστε να λειτουργήσει αποτελεσματικότερα ο θεσμικός μηχανισμός «εξάρθρωσης» της Χ.Α.; 

Αναμφισβήτητα, ο κίνδυνος που αντιπροσώπευε το μαζικό αντιφασιστικό κίνημα το οποίο ξέσπασε ύστερα από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα συνυπολογίστηκε σοβαρά από τον Σαμαρά και το μνημονιακό κράτος «έκτακτης ανάγκης». Κυρίως όμως γιατί αντιπροσώπευε τον κίνδυνο θερμής αναμέτρησης απ’ τα κάτω μεταξύ κινήματος και φασιστών. Αλλά θέλει πολλή φαντασία να σκεφτούμε ότι για να αποφύγει αυτό τον κίνδυνο ο Σαμαράς θα συμμαχούσε με την Αριστερά για να εξαφανίσει το φασιστικό πόλο στην επαπειλούμενη θερμή αναμέτρηση!          

Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική: Ο Σαμαράς είχε δικούς του λόγους να θέλει να «εξαρθρώσει» τη Χ.Α. (η Χρυσή Αυγή στις αρχές Σεπτέμβρη άρχισε να υλοποιεί ένα πολιτικό σχέδιο διεκδίκησης αναβαθμισμένου-ηγεμονικού ρόλου στο αστικό μπλοκ), ενώ δέχτηκε και ασφυκτικές πιέσεις από το διεθνές σύστημα (ΗΠΑ-Ισραήλ-Ευρωζώνη) για να το κάνει. Ο κίνδυνος «θερμής αναμέτρησης» του αντιφασιστικού κινήματος με τους φασίστες μέτρησε μόνο συμπληρωματικά σε αυτό. Ο Σαμαράς φυσικά τον έλαβε υπόψη του σοβαρά, αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι θέλουν να πιστεύουν οι οπαδοί της θεσμικής εξάρθρωσης του φασισμού: αναγκασμένος να χτυπήσει στα δεξιά, επιδίωξε και επιδιώκει να μη δώσει χώρο στα αριστερά. Αυτό μπορεί να το πετύχει με ένα τρόπο: να απονομιμοποιήσει και απομονώσει τον κινηματικό αντιφασισμό, δηλαδή τη συγκρότηση αντιφασιστικού κινήματος με στόχο τη διάλυση της Χ.Α., να αναδείξει το θεσμικό αντιφασισμό στη μόνη νόμιμη μορφή του αντιφασισμού γενικά, να εντάξει τον ΣΥΡΙΖΑ στο «συνταγματικό τόξο» και να μεταφέρει την οριοθετική γραμμή των «δύο άκρων» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα μπορούσε τίποτε από όλα αυτά να καταφέρει αν η Αριστερά δεν έπεφτε από μόνη της σε αυτή τη «λούμπα»! Όποιος πάντως πιστεύει ότι αντί γι’ αυτά, ο Σαμαράς χρειάζεται τη βοήθεια της Αριστεράς για να ολοκληρώσει το έργο της «εξάρθρωσης» της Χ.Α., πρέπει να ζει σε ένα φανταστικό κόσμο.

Μπροστά σε τέτοια επιχειρήματα και εκτιμήσεις παραλύει η σκέψη – πρέπει να πιστέψουμε ότι ο γερο-τυφλοπόντικας της αποϊδεολογικοποίησης έχει κάνει σπουδαία δουλειά, κάνοντας σουρωτήρι τα θεμέλια των μαρξιστικών κριτηρίων της Αριστεράς, που ναυαγεί σε ένα πέλαγος από «τακτικές» και «τακτικούλες» με κοντόθωρη κοινοβουλευτική στόχευση…

Μόνο αυτό το «ναυάγιο» μπορεί να εξηγήσει γιατί ο Σαμαράς κράτησε την πρωτοβουλία των κινήσεων από την αρχή ως το τέλος στο ζήτημα της3 Χρυσής Αυγής: αν πιστεύουμε ότι ο φασισμός θα αντιμετωπιστεί θεσμικά, τότε αναπόφευκτα παραχωρούμε την πρωτοβουλία στον επίσημο εκφραστή των θεσμών, την κυβέρνηση. Αν από κοντά δηλώσουμε κιόλας ότι «έχουμε εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη» και καταπιούμε την ΕΔΕ διάρκειας 22 ωρών που διέταξε ο Αβραμόπουλος για να διαπιστώσει ευθύνες στρατιωτικών (χωρίς εννοείται να ανακαλύψει κάτι μεμπτόν…), τότε το «ναυάγιο» είναι πλήρες!