"Tρία σημαντικά μαθήματα δέκα χρόνια μετά το δημοψήφισμα του ΟΧΙ"

Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να στείλω έναν εγκάρδιο, αλληλέγγυο και διεθνιστικό χαιρετισμό στις συντρόφισσες και τους συντρόφους αυτής της συνάντησης. Ήταν χαρά μου να αγωνιστώ, να δουλέψω και να πορευτώ μαζί σας όλα αυτά τα χρόνια που γνωριζόμαστε.

Η αλήθεια είναι πως δέκα χρόνια μετά την "άνοιξη των λαών" που ταρακούνησε την Ευρώπη, δέκα χρόνια μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, δέκα χρόνια μετά από εκείνο το δημοψήφισμα, από εκείνη τη λαϊκή εξέγερση ενάντια στη λιτότητα και τον αυταρχισμό στην Ευρώπη, δέκα χρόνια αφότου φώναζαν στις πλατείες «ΣΥΡΙΖΑ - Podemos - Θα νικήσουμε»  τέτοιες συναντήσεις είναι απολύτως απαραίτητες. Για να μπορέσουμε να στοχαστούμε από κοινού πάνω σε ό,τι μπορούσε να γίνει και τελικά δεν έγινε. Να στοχαστούμε πάνω στις ήττες, ώστε να αντλήσουμε μαθήματα — αλλά και πάνω σε όσα έγιναν σωστά. Και θεωρώ πως έγιναν πολλά σωστά, όπως και κάποια, δυστυχώς, λανθασμένα.

Πρέπει να αντλήσουμε μαθήματα από αυτούς τους αγώνες, από αυτές τις ήττες και από τη δουλειά που κάναμε, για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις νέες προκλήσεις που έρχονται σε μια παγκόσμια απορρύθμιση, σε έναν κόσμο που φλέγεται και με τον πόλεμο να χτυπά την πόρτα μας.

Πιστεύω πως είναι απαραίτητο να κρατήσουμε τουλάχιστον τρία σημαντικά μαθήματα δέκα χρόνια μετά το δημοψήφισμα του ΟΧΙ:

Πρώτον, ότι ναι, ήταν εφικτό. [να αλλάξουμε τα πάντα]

Και αυτό είναι ένα θεμελιώδες στοιχείο: υπήρξε μια λαϊκή κινητοποίηση όπως δεν είχε ξαναδεί η Ευρώπη εδώ και δεκαετίες. Ο ελληνικός λαός κατά πλειοψηφία ψήφισε και κινητοποιήθηκε ενάντια στη λιτότητα, στον αυταρχισμό και στο μοντέλο της Ευρώπης των αγορών, του κεφαλαίου και του πολέμου.

Αυτό είναι κρίσιμο  ζήτημα απέναντι στη ρητορική του “δεν υπάρχει εναλλακτική”*. Το ΟΧΙ έδειξε ότι ναι, ήταν εφικτό — και δυστυχώς, η πολιτική ηγεσία, και πιο συγκεκριμένα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν στάθηκε στο ύψος των ιστορικών προκλήσεων, σε αντίθεση με τον ελληνικό λαό, που στάθηκε. Αυτό είναι πολύ σημαντικό να το κρατήσουμε.

Δεύτερον, ότι ήταν εφικτό εφόσον είχε επιλεγεί μια λογική ανυπακοής.

Δεν υπήρχε τρόπος να υπάρξει συμφωνία με την Ευρώπη της τρόικας.

Και σήμερα αποδεικνύεται αυτό, όταν ξαφνικά αναστέλλονται οι δημοσιονομικοί κανόνες για να εξοπλιστεί ξανά η Ευρώπη. Δεν υπήρχε τίποτα που να εμπόδιζε να τερματιστεί η λιτότητα — ήταν θέμα συσχετισμού δυνάμεων. Και για να επιτευχθεί αυτός ο συσχετισμός,  δεν αρκούσε μια διαπραγμάτευση με τους όρους που την έθεσε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Ήταν θεμελιώδες να προταθεί μια λογική ενεργητικής ανυπακοής, μια στρατηγική ελέγχου των κεφαλαίων, παύσης πληρωμής του χρέους ως μέσο διαπραγμάτευσης, ώστε να δημιουργηθεί ευνοϊκός συσχετισμός δυνάμεων υπέρ του ελληνικού λαού.

Τρίτον. Στο πλαίσιο αυτής της ανυπακοής, χρειαζόταν όχι μόνο η εμπλοκή του ελληνικού λαού, αλλά και των υπόλοιπων λαών της Ευρώπης.

Συχνά λέγεται ότι ήταν ένας άνισος πόλεμος, Δαβίδ εναντίον Γολιάθ. Όχι: ήταν 27 Δαβίδ απέναντι σε έναν Γολιάθ. Χρειαζόταν να είχαμε καλέσει και τους υπόλοιπους Δαβίδ της Ευρώπης — τους ευρωπαϊκούς λαούς — σε μια λογική ανυπακοής.

Και εδώ επίσης  απέτυχε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν θέλησε να ενοχλήσει  τις ευρωπαϊκές θεσμικές δυνάμεις, δεν θέλησε να εμπλέξει τους ευρωπαϊκούς λαούς στη διαδικασία διαπραγμάτευσης. Τρίτον και πιο κρίσιμο μάθημα: αυτή η Ευρώπη — ή μάλλον αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση — δεν είναι μεταρρυθμίσιμη.

Γι’ αυτό, η λογική της ανυπακοής πρέπει να περιλαμβάνει έναν διεθνιστικό μηχανισμό ρήξης με την Ε.Ε.  — μια ρήξη όχι με όρους εθνικιστικής αναδίπλωσης, αλλά με  διεθνιστικούς όρους, με στόχο να ξεπεράσουμε το πλαίσιο της Ε.Ε. και να οικοδομήσουμε μια άλλη Ευρώπη. Αυτά πιστεύω πως είναι τα βασικά μαθήματα  που μας αφήνει το ΟΧΙ, δέκα χρόνια μετά.

Τίποτα παραπάνω — απλώς να στείλω ξανά έναν θερμό χαιρετισμό, αγάπη και δύναμη στις συντρόφισσες και τους συντρόφους, και  κουράγιο  για αυτές τις τόσο αναγκαίες συναντήσεις.

Θα τα πούμε στον αγώνα για μια άλλη Ευρώπη — για έναν άλλο κόσμο, για να τον αλλάξουμε από τα θεμέλια.