Τρία ταξικά πεδία αντιπαράθεσης και δύο αγωνιστικές μεθοδολογίες για την προάσπιση των συντάξεων της εργατικής τάξης

Τα  επί­δι­κα ζη­τή­μα­τα της τα­ξι­κής δια­πά­λης

          Η ση­με­ρι­νή  πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή συ­γκυ­ρία που δια­νύ­ου­με σή­με­ρα χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από την συ­νέ­χι­ση των πα­ρα­τε­τα­μέ­νων μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών για την ανά­καμ­ψη της κερ­δο­φο­ρί­ας του κε­φα­λαί­ου και την ατε­λεύ­τη­τη απο­μύ­ζη­ση των λαϊ­κών ει­σο­δη­μά­των προ­κει­μέ­νου να απο­πλη­ρω­θεί ο δα­νει­σμός της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης. Το σύ­στη­μα της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης και οι συ­ντά­ξεις της ερ­γα­τι­κής τάξης έχουν υπο­στεί μια αφαί­μα­ξη στην τε­λευ­ταία επτα­ε­τία της τάξης του 40% πε­ρί­που, και προ­βλέ­πε­ται να μειω­θούν ακόμη πα­ρα­πέ­ρα από τις αρχές του 2019. Τα πεδία της τα­ξι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης που δια­νοί­γο­νται μπρο­στά στο κί­νη­μα των συ­ντα­ξιου­χι­κών συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων έχουν να κά­νουν :

Α) Με τις απο­φά­σεις του Συμ­βου­λί­ου της Επι­κρα­τεί­ας του 2015 ( 2287, 2288, 2289, 2290) που έχουν ακυ­ρώ­σει τους μνη­μο­νια­κούς νό­μους 4051 και 4093 / 2012 οι οποί­οι και μεί­ω­ναν, κατά τρόπο αντι­συ­νταγ­μα­τι­κό, τις συ­ντά­ξεις.

Β) Με τον μνη­μο­νια­κό νόμο Κα­τρού­γκα­λου  4387 / 2016 που υιο­θέ­τη­σε το νέο τρόπο υπο­λο­γι­σμού των συ­ντά­ξε­ων που είχαν επε­ξερ­γα­στεί οι Κου­τρου­μά­νης – Λο­βέρ­δος με τα δύο πρώτα μνη­μό­νια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, και κα­τα­λή­γουν σε συ­ντά­ξι­μες απο­δο­χές κατά 30% χα­μη­λό­τε­ρες για τους νέους συ­ντα­ξιού­χους.

Γ) Με τη νο­μο­θε­τι­κή ρύθ­μι­ση Αχτσιό­γλου 4488 / 2017 που κα­ταρ­γεί την προ­σω­πι­κή δια­φο­ρά των πα­λιών συ­ντα­ξιού­χων ένα­ντι των νέων σε ένα χρόνο από σή­με­ρα, και προ­κα­λεί μια νέα κα­τα­κρε­ούρ­γη­ση των συ­ντά­ξε­ων κατά 20% - 30%.

Είναι φα­νε­ρό ότι με το σύ­νο­λο αυτών των μνη­μο­νια­κών μέ­τρων στη διάρ­κεια μιας ολό­κλη­ρης δε­κα­ε­τί­ας ο ερ­γα­ζό­με­νος κό­σμος μένει με συ­ντά­ξεις στο ύψος του ενός τρί­του σχε­δόν των αρ­χι­κών νό­μι­μα υπο­λο­γι­σμέ­νων πα­ρο­χών, πράγ­μα που δη­μιουρ­γεί μια κα­τά­στα­ση γε­νι­κευ­μέ­νης σχε­δόν εξα­θλί­ω­σης μιας ερ­γα­τι­κής τάξης που έχει ερ­γα­στεί 30 και 40 χρό­νια, και μά­λι­στα σε εξαι­ρε­τι­κά  δυ­σμε­νείς συν­θή­κες πα­ρα­γω­γής. Αντί­στοι­χα προ­φα­νώς ισχύ­ουν για τους μι­σθούς της ενερ­γού μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας που έχουν μειω­θεί έτσι ώστε ενώ η αμοι­βή της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας βρί­σκο­νταν στα 85 δισεκ. ευρώ το 2009 έχει μειω­θεί στα 59 δισεκ. ευρώ το 2016. Και το ίδιο βέ­βαια με την μα­ζι­κή κα­τα­στρο­φή της ζω­ντα­νής πα­ρα­γω­γι­κής δύ­να­μης της ερ­γα­σί­ας με την υπέρ­με­τρη ανερ­γία, τη με­τα­νά­στευ­ση, τις συμ­βά­σεις ορι­σμέ­νου χρό­νου - με­ρι­κής απα­σχό­λη­σης κλπ.

Το πε­ριε­χό­με­νο των ζω­τι­κών διεκ­δι­κή­σε­ων

α) Ο πρώ­τος στό­χος που ανα­δει­κνύ­ε­ται, η απαί­τη­ση δη­λα­δή εφαρ­μο­γής των απο­φά­σε­ων του Συμ­βου­λί­ου της Επι­κρα­τεί­ας, θέτει πλέον ζή­τη­μα ολο­σχε­ρούς πα­ρα­βί­α­σης και αυτής ακόμη της αστι­κής νο­μι­μό­τη­τας, αυτού τού­του του υπο­τι­θέ­με­νου «κρά­τους δι­καί­ου». Ο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος μνη­μο­νια­κός Λε­βιά­θαν επι­μέ­νει πει­σμα­τι­κά να μην συμ­μορ­φώ­νε­ται στην εφαρ­μο­γή των δι­κα­στι­κών απο­φά­σε­ων, πράγ­μα που συ­νι­στά κα­θα­ρά και χωρίς πε­ρι­στρο­φές ένα πρα­ξι­κό­πη­μα των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων, ελ­λη­νι­κών και ευ­ρω­παϊ­κών, σε βάρος των θε­με­λιω­μέ­νων δι­καιω­μά­των της ερ­γα­τι­κής τάξης της χώρας.

β) Η δεύ­τε­ρη επι­δί­ω­ξη αφορά ευ­θέ­ως τους ήδη ενερ­γούς ερ­γα­ζό­με­νους και τις ζο­φε­ρές προ­ο­πτι­κές που έχουν μπρο­στά τους καθώς θα πλη­σιά­ζουν προς την ηλι­κία της συ­ντα­ξιο­δό­τη­σής τους, κι’ αυτό ανε­ξάρ­τη­τα από το γε­γο­νός ότι ένα με­γά­λο μέρος των νε­ώ­τε­ρων ηλι­κιών δεν θα μπο­ρεί να συ­ντα­ξιο­δο­τη­θεί καν εφό­σον περ­νούν ένα ση­μα­ντι­κό μέρος της ζωής τους στην ανερ­γία και έτσι στην απου­σία ασφα­λι­στι­κής κά­λυ­ψης. Και επό­με­νο είναι ότι ο νέος τρό­πος υπο­λο­γι­σμού των συ­ντά­ξε­ων (εθνι­κή + αντα­πο­δο­τι­κή σύ­ντα­ξη) να συ­μπα­ρα­σύ­ρει προς τα κάτω και το σύ­νο­λο των ήδη συ­ντα­ξιού­χων. Και να σκε­φτεί κα­νείς ότι οι νο­ση­ροί οι­κο­νο­μι­κοί «εγκέ­φα­λοι» του ακραί­ου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού των συ­ντη­ρη­τι­κών και σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών πα­ρα­τά­ξε­ων ισχυ­ρί­ζο­νται ότι απαι­τού­νται ακόμη πα­ρα­πέ­ρα μειώ­σεις των συ­ντά­ξε­ων, γιατί «αφαι­ρούν» ένα με­γά­λο κομ­μά­τι από την συ­νο­λι­κή ει­σο­δη­μα­τι­κή πίτα.

γ) Η τρίτη διεκ­δί­κη­ση, δη­λα­δή η μα­ταί­ω­ση και ακύ­ρω­ση της κα­τάρ­γη­σης της προ­σω­πι­κής δια­φο­ράς από 1-Ια­νουα­ρί­ου-2019, επει­δή ακόμη δεν έχει εφαρ­μο­στεί, συ­νε­χί­ζει να πα­ρα­μέ­νει ένα ανοι­χτό πεδίο τα­ξι­κής αντι­πα­λό­τη­τας, και μ’ αυτή την έν­νοια προ­σφέ­ρε­ται η ευ­και­ρία για πολύ πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση. Κι’ αυτό γιατί η εν­δε­χό­με­νη εφαρ­μο­γή του σε έναν χρόνο, εφό­σον δεν θα έχει δια­με­σο­λα­βή­σει η διε­ξα­γω­γή βου­λευ­τι­κών εκλο­γών στη διάρ­κεια του 2018, και στο μέτρο που η μνη­μο­νια­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θέλει να εξα­ντλή­σει την τε­τρα­ε­τία (μέχρι τον Σε­πτέμ­βριο 2019), θα στρέ­ψει μα­ζι­κά τους συ­ντα­ξιού­χους μα­κριά από την εκλο­γι­κή κάλπη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και θα προ­κα­λέ­σει, μαζί με άλ­λους πα­ρά­γο­ντες, κα­θο­λι­κή εκλο­γι­κή του κα­θί­ζη­ση και πα­νω­λε­θρία. Είναι ακρι­βώς αυτή η προ­ο­πτι­κή που οδη­γεί κυ­βερ­νη­τι­κά κέ­ντρα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να αρ­χί­ζουν να εξε­τά­ζουν το εν­δε­χό­με­νο ανα­στο­λής της εφαρ­μο­γής αυτού του ολέ­θριου μέ­τρου, με τον όρο της απο­χώ­ρη­σης του ΔΝΤ από το δα­νεια­κό πρό­γραμ­μα και της εξα­σφά­λι­σης πλε­ο­να­σμά­των της τάξης του 3,5%. Η κυ­βέρ­νη­ση δη­λα­δή κιν­δυ­νεύ­ει να πια­στεί στη φάκα που η ίδια έχει στή­σει για τις εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες των πα­λιών συ­ντα­ξιού­χων. Συ­νε­πώς σε ολό­κλη­ρη τη διάρ­κεια του 2018 χρειά­ζε­ται να προ­βλη­θεί με επί­τα­ση το αγω­νι­στι­κό αί­τη­μα για την ακύ­ρω­ση – ανά­κλη­ση της εφαρ­μο­γής του νόμου Αχτσιό­γλου που θέλει να κα­ταρ­γή­σει την προ­σω­πι­κή δια­φο­ρά στις συ­ντά­ξεις.

Ενω­τι­κή συ­μπα­ρά­τα­ξη και κι­νη­μα­τι­κή δυ­να­μι­κή

Η απο­τε­λε­σμα­τι­κή προ­ώ­θη­ση αυτών των τριών κε­ντρι­κών σκο­πών του συ­ντα­ξιου­χι­κού κι­νή­μα­τος απαι­τεί αφε­νός την δια­μόρ­φω­ση πλα­τειών συμ­μα­χιών και αφε­τέ­ρου την προ­α­γω­γή όσο το δυ­να­τό πε­ρισ­σό­τε­ρο δυ­να­μι­κών με­θό­δων πα­ρέμ­βα­σης. Μ’ αυτή την έν­νοια :

1)Είναι ανα­γκαία πε­ρισ­σό­τε­ρο παρά ποτέ η αγω­νι­στι­κή ενω­τι­κή συ­μπα­ρά­τα­ξη του συ­νό­λου των συν­δι­κά­των των συ­ντα­ξιού­χων, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο που σή­με­ρα το σύ­νο­λο των δια­φό­ρων επαγ­γελ­μα­τι­κών κα­τη­γο­ριών εντάσ­σο­νται στον Ενιαίο Φορέα Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης. Είναι αλή­θεια βέ­βαια ότι λει­τουρ­γούν τρεις μορ­φές συ­ντα­ξιου­χι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων :

Κατ’ αρχήν τα «ρι­ζο­σπα­στι­κά» σω­μα­τεία συ­ντα­ξιού­χων όπως είναι η Συ­σπεί­ρω­ση (γε­νι­κής απεύ­θυν­σης και συμ­με­το­χής) στην Θεσ­σα­λο­νί­κη ή η ΠΕΣΕΚ (συ­ντα­ξιού­χοι εκ­παι­δευ­τι­κοί) στην Αθήνα.

Κα­τό­πιν οι συ­ντα­ξιου­χι­κές ορ­γα­νώ­σεις που βρί­σκο­νται στην επιρ­ροή του ΠΑΜΕ, που έχουν μεν έναν αγω­νι­στι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό και πρα­κτι­κή, εντού­τοις όμως εμ­φα­νί­ζουν έναν ορι­σμέ­νο απο­μο­νω­τι­σμό.

Τέλος τα σω­μα­τεία συ­ντα­ξιού­χων των δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών (πο­λι­τι­κών υπαλ­λή­λων του δη­μο­σί­ου) καθώς και εκεί­να των επι­χει­ρή­σε­ων κοι­νής ωφέ­λειας (ΟΣΕ, ΟΤΕ, Τρα­πε­ζών, ΔΕΗ κλπ.), που βρί­σκο­νται υπό την επιρ­ροή συ­ντη­ρη­τι­κών πα­ρα­τά­ξε­ων και στε­ρού­νται γε­νι­κά μιας τα­ξι­κής πο­λι­τι­κής.

Είναι φα­νε­ρό βέ­βαια ότι στρα­τη­γι­κός ορ­γα­νω­τι­κός στό­χος θα ήταν η ενιαία ορ­γά­νω­ση του συ­νό­λου των συ­ντα­ξιού­χων κατά γε­ω­γρα­φι­κή πε­ριο­χή ή κατά πόλη κ.ά. Ωστό­σο, επει­δή αυτός ο προ­σα­να­το­λι­σμός είναι μα­κρο­πρό­θε­σμος, εκεί­νο που άμεσα χρειά­ζε­ται είναι η επι­τα­κτι­κή προ­ώ­θη­ση ενός λαϊ­κού με­τώ­που συ­μπα­ρά­τα­ξης του συ­νό­λου αυτών των τριών «πόλων» του κι­νή­μα­τος των συ­ντα­ξιού­χων, γιατί είναι το μόνο που μπο­ρεί να έχει την απαι­τού­με­νη μα­ζι­κό­τη­τα και άρα απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα. Ταυ­τό­χρο­να είναι ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας η ενω­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση με τις συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις των ενερ­γών ερ­γα­ζο­μέ­νων (πραγ­μα­τι­κές και όχι φα­ντά­σμα­τα ή σφρα­γί­δες), γιατί αυτές εν­δια­φέ­ρει κατ’ εξο­χήν ο νόμος Κα­τρού­γκα­λου για τους νέους συ­ντα­ξιού­χους των ρι­ζι­κά μειω­μέ­νων απο­δο­χών.

2)Από την άλλη πλευ­ρά προ­κύ­πτει από την μέχρι σή­με­ρα κι­νη­μα­τι­κή εμπει­ρία ότι οι δια­μαρ­τυ­ρί­ες που έχουν ορ­γα­νω­θεί απέ­να­ντι στις συ­νε­χείς μειώ­σεις των συ­ντά­ξε­ων, δεν μπο­ρούν να αλ­λά­ξουν τους τα­ξι­κούς συ­σχε­τι­σμούς των δυ­νά­με­ων, έτσι ώστε τα κάθε φορά κυ­βερ­νη­τι­κά μέτρα περ­νούν χωρίς ιδιαί­τε­ρες δυ­σκο­λί­ες. Συ­νε­πώς είναι ανα­γκαίο να εξε­τα­στούν δυ­να­μι­κό­τε­ρες μορ­φές δρά­σης, που εφό­σον οι συ­ντα­ξιού­χοι στε­ρού­νται του δι­καιώ­μα­τος της απερ­γί­ας στην πα­ρα­γω­γή, μια και δεν ερ­γά­ζο­νται πλέον, θα μπο­ρού­σαν να ήταν «πο­λιορ­κί­ες» ή «κα­τα­λή­ψεις» δη­μό­σιων ορ­γα­νι­σμών και υπη­ρε­σιών. Π.χ. ο «απο­κλει­σμός» ή η «κα­τά­λη­ψη» του δι­κα­στι­κού με­γά­ρου, με απαί­τη­ση εφαρ­μο­γής των απο­φά­σε­ων της ελ­λη­νι­κής δι­καιο­σύ­νης για την ακύ­ρω­ση της μεί­ω­σης των συ­ντά­ξε­ων κλπ. Η πα­ρέμ­βα­ση των αστυ­νο­μι­κών δυ­νά­με­ων κα­τα­στο­λής σε μια τέ­τοια πε­ρί­πτω­ση θα οξύ­νει ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο την τα­ξι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση και θα θέσει με με­γα­λύ­τε­ρη επι­τα­κτι­κό­τη­τα τις συ­ντα­ξιου­χι­κές διεκ­δι­κή­σεις.