Βασικές προτάσεις του Κόκκινου Δικτύου-Υπάρχει σχέδιο ρήξης με το σύστημα;

Είναι φανερό, για όποιον εξακολουθεί να θέλει να βλέπει, ότι έχουμε εγκλωβιστεί σε ένα καθοδικό σπιράλ: σε μια διαπραγμάτευση όπου σε κάθε φάση της υποχρεωνόμαστε να υπερασπιζόμαστε το πρόγραμμά μας και τον κόσμο μας, σε όλο και κατώτερο επίπεδο.

Είναι επίσης σαφές πού οδηγεί αυτή η κατηφόρα. Στο να υποχρεώσουν να υπογράψει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το Μνημόνιο 3, τη συμφωνία που οι δανειστές ετοίμαζαν για συνυπογραφή με τους Σαμαρά και Βενιζέλο. Άλλωστε έχει ήδη διαφανεί και η χρονική στιγμή που θα επιχειρηθεί αυτή η ποιοτική κλιμάκωση της αντεπίθεσης των δανειστών: όταν η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να ζητήσει δανεισμό για να πληρώσει όχι πλέον τις δόσεις του χρέους, αλλά τους μισθούς και τις συντάξεις, τότε -εκτιμούν ότι- δεν θα έχει την πολιτική δύναμη για να διατυπώσει την παραμικρή αντίρρηση.

Οι πολιτικές συνέπειες μιας τέτοιας στρατηγικής υποχώρησης -γιατί δεν θα είναι πλέον εφικτό να μιλά κανείς για «συμβιβασμό»- θα είναι άμεσες. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δυνατόν να μετατραπεί σε κόμμα λιτότητας. Οι δανειστές δεν θα δεχθούν, μεσοπρόθεσμα, να παραμείνει ως «εγγυητης» της συμφωνίας η σημερινή κυβέρνηση. Θα απαιτήσουν να καταβληθεί και το πολιτικό κόστος της «περιπέτειας» μετά τις 25 Γενάρη, εκβιάζοντας για «διεύρυνση» της κυ-βέρνησης και, σταδιακά, για μετεξέλιξή της σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή αλλιώς για ανατροπή της. Η πολιτική ενεργοποίηση του Γ. Στουρνάρα -με το όνειρο μιας αλά Παπαδήμος κυβέρνησης «ευρωπαϊκού τόξου»- πρέπει να αντιμετωπιστεί ως προειδοποίηση.

Από αυτόν τον φαύλο κύκλο υπάρχει διέξοδος, που όμως γίνεται όλο και πιο δύσκολη με κάθε εβδομάδα που περνάει σε απραξία, με κάθε δόση που πλη-ρώνεται στους δανειστές: Στάση πληρωμών προς τους τοκογλύφους – διαγραφή του χρέους, μέτρα περιορισμού της «ελευθερίας» δραπέτευσης των κεφαλαίων - υλοποίηση των συνεδριακών αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ για τις τράπεζες - φορολόγηση του κεφαλαίου και των πλουσίων για χρηματοδό-τηση μέτρων αντιλιτότητας - υποστήριξη αυτής της πολιτικής με κάθε ανα-γκαίο μέσον, συμπεριλαμβανομένης της σύγκρουσης με την ΕΕ και το ευρώ, υλοποίηση ενός σχεδίου ρήξης με την ιμπεριαλιστική Ευρωζώνη, τους «δανειστές» (δηλαδή το διεθνές σύστημα), αλλά πρώτα και πάνω απ’ όλα με το ελληνικό αστικό - μνημονιακό σύστημα. Η συζήτηση αυτή πρέπει να οργανωθεί κατεπειγόντως και να καρποφορήσει χωρίς καμία χρονοτριβή στον ελάχιστο χρόνο που πλέον διαθέτουμε.

Οι θεμελιώδεις αποφάσεις

Ένα τέτοιο σχέδιο, σχέδιο μάχης με το σύστημα, εγχώριο και διεθνές, θα κριθεί από τις θεμελιώδεις πολιτικές αποφάσεις που θα πάρουμε και εφαρμόσουμε ώστε αυτή η σύγκρουση να είναι νικηφόρα. Επειδή είναι σχέδιο μάχης, περιλαμβάνει αμιγώς πολιτικά μέτρα για τη συγκρότηση και κινητοποίηση του δικού μας «σχηματισμού μάχης»: ταχύρρυθμη εφαρμογή του ταξικού πυρήνα του προγράμματός μας, πανκινητοποίηση του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ και των ψηφοφόρων - υποστηρικτών του, άμεση απεύθυνση στις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς για μαζική - ενωτική κινητοποίηση. Περιλαμβάνει ασφαλώς και πολιτικές αποφάσεις για οικονομικά ζητήματα. Σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία, το κρίσιμο είναι να προσδιοριστεί τι θέλουμε να κάνουμε στα μεγάλα και θεμελιώδη «κεφάλαια»: χρέος, τράπεζες, δημόσιες επιχειρήσεις, εξασφάλιση στρατηγικών πόρων για τις κοινωνικές ανάγκες, διασφάλιση της επάρκειας σε τρόφιμα, καύσιμα, φάρμακα κ.λπ. Η εξειδίκευση και «τεχνική» επεξεργασία των λύσεων είναι μια υπόθεση απολύτως εφικτή, που όμως ακολουθεί τις πολιτικές αποφάσεις και τις υπηρετεί. Το πρόβλημα με τις λύσεις και τα σχέδια δεν είναι η «τεχνική» τους επάρκεια -που ασφαλώς χρειάζεται- αλλά η «επάρκεια» του πολιτικού και ταξικού συσχετισμού δύναμης για να υλοποιηθούν!

Πολιτικές αποφάσεις οικονομικού χαρακτήρα

1. Στάση πληρωμών προς τους δανειστές - λογιστικός έλεγχος - διαγραφή του χρέους

Η στάση πληρωμών προς τους δανειστές είναι η θεμελιώδης πολιτική απόφαση, η «ιδρυτική πράξη» του σχεδίου ρήξης. Έχουν ήδη σπαταληθεί πολλά δισ. ευρώ για να πληρώνουμε τοκοχρεολύσια δεσμεύοντας τα ρευστά διαθέσιμα της κεντρικής κυβέρνησης αλλά και φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Στο εξής, δεν πρέπει να διατεθεί ούτε ένα ευρώ για τόκους και χρεολύσια. Όλα τα ρευστά διαθέσιμα του ευρύτερου δημόσιου τομέα πρέπει να δεσμευτούν για την κάλυψη θεμελιωδών κοινωνικών αναγκών. Άμεσα πρέπει να καταστρωθεί ένα συνολικό σχέδιο για την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων και τη λιτή - στοχευμένη αξιοποίησή τους. Τα διαθέσιμα αυτά πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν στρατηγικά διαθέσιμα στην υπηρεσία ενός κοινωνικού σχεδίου έκτακτης ανάγκης.

Η στάση πληρωμών δεν πρέπει να έχει παθητικό χαρακτήρα, αλλά να ενταχτεί σε ένα σχέδιο για τη διαγραφή του χρέους. Η Επιτροπή για το Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους πρέπει να δημοσιοποιήσει στο χρόνο που έχει προαναγγελθεί (αρχές Ιουνίου) το πρώτο της πόρισμα που θα τεκμηριώνει ότι το ελληνικό κρατικό χρέος είναι απεχθές, παράνομο, δυσβάστακτο κ.λπ. Το πόρισμα της Επιτροπής να αξιοποιηθεί ώστε να «νομιμοποιηθεί» η στάση πληρωμών και η διαγραφή του.

2. Άμεσος δημόσιος έλεγχος των τραπεζών

Ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Μάριο Ντράγκι απειλεί διαρκώς ότι θα κλείσει τη «στρόφιγγα» της παροχής ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες με κίνδυνο να καταρρεύσουν. Ταυτόχρονα, απειλεί ότι αν η ελληνική κυβέρνηση δεν υποκύψει στους εκβιασμούς των δανειστών και ο συνδυασμός του κλεισίματος της στρόφιγγας από τον ίδιο και πιθανού bank run απειλήσει με κατάρρευση τις τράπεζες, θα είναι αυτός που θα επιβάλει μέτρα περιορισμού στην κίνηση κεφαλαίων ανάλογα με αυτά που επιβλήθηκαν στην Κύπρο το Μάρτιο του 2013! Αλλά δεν αρκείται σε αυτά: «απαγορεύει» στο ελληνικό Δημόσιο, που είναι πλειοψηφικός μέτοχος σε όλες τις τράπεζες, να ασκήσει το δικαίωμά του να ορίσει διοικήσεις - απαιτεί να τις εγκρίνει αυτός! Τέλος, θεωρεί μονομερή ενέργεια οποιαδήποτε νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης αγγίζει τις τράπεζες και δεν έχει τη δική του συμφωνία: πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, «κόκκινα δάνεια» κ.λπ. Αρνείται ακόμη οποιαδήποτε παρέμβαση στη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) και του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ). Συμπεριφέρεται σαν ιδιοκτήτης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος επικαλούμενος τη διπλή του ιδιότητα, του δανειστή και συμμετέχοντος στην τρόικα και του εποπτεύοντος το ευρωπαϊκό σύστημα εποπτείας των τραπεζών, στο οποίο έχουν υπαχθεί οι 4 «συστημικές» λεγόμενες ελληνικές τράπεζες (Πειραιώς, Εθνική, Eurobank, Alpha).

Όλα αυτά κάνουν φανερό ότι οι τράπεζες είναι ο κεντρικός μηχανισμός εκβιασμού στα χέρια των δανειστών και του εγχώριου αστικού - μνημονιακού συστήματος. Έτσι, ο άμεσος και πλήρης δημόσιος έλεγχος του τραπεζικού συστήματος είναι θεμελιώδης προϋπόθεση τόσο για να αχρηστεύσουμε το μηχανισμό εκβιασμού όσο και για να μπορέσουμε να ασκήσουμε οικονομικές πολιτικές υπέρ της εργασίας και όχι του κεφαλαίου και των τοκογλύφων.

Στο πλαίσιο αυτό, πρέπει κατεπειγόντως το ελληνικό Δημόσιο να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά του ως πλειοψηφούντος μετόχου στις ελληνικές τράπεζες και στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα συνολικά και να προχωρήσει στις εξής ενέργειες:

• Άμεση τοποθέτηση νέων διοικήσεων, που θα απαρτίζονται από στελέχη πολιτικά μάχιμα και ηθικά ακέραια, που θα δώσουν τη μάχη για το δικό μας στρατόπεδο και όχι για τους τοκογλύφους. Άμεση τοποθέτηση νέας διοίκησης στο ΤΧΣ με τα ίδια κριτήρια. Το ίδιο και στην ΤτΕ. Οι τρόποι για να επιβληθούν τέτοιες διοικήσεις υπάρχουν, αρκεί να πάρουμε την πολιτική απόφαση να αγνοήσουμε τα «εποπτικά δικαιώματα» του κ. Ντράγκι και να συγκρουστούμε με τους μηχανισμούς της τοκογλυφίας και της χρηματοπιστωτικής ληστείας.

• Λήψη μέτρων ελέγχου της κίνησης κεφαλαίων: αυτά θα τα πάρει ο πραγματικός τους ιδιοκτήτης, το ελληνικό Δημόσιο, και όχι ο κ. Ντράγκι!

• Υπό την εποπτεία των νέων διοικήσεων, αλλά και της κυβέρνησης, του κόμματος και των εργαζομένων, θα πρέπει να ανοίξουν τα βιβλία των τραπεζών, να αποκαλυφθούν δημόσια οι «σκελετοί στην ντουλάπα», να καταγγελθούν και διωχθούν οι υπεύθυνοι, να επιβληθούν διαδικασίες εργατικού και κοινωνικού ελέγχου. Με ένα τέτοιο σύνολο ενεργειών το τραπεζικό σύστημα πρέπει να εθνικοποιηθεί στο σύνολό του.

• Πρέπει να διασφαλιστούν και να τεθούν στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών οι στρατηγικοί πόροι των τραπεζών με ταξικά κριτήρια.

3. Εξασφάλιση πόρων για τις κοινωνικές ανάγκες

Η υγεία και η παιδεία, η κοινωνική ασφάλιση, αλλά και η ανεργία και η εκτεταμένη φτώχεια, απαιτούν στήριξη και γενναία δημόσια προγράμματα για την αντιμετώπιση των μνημονιακών πληγών. Τα προγράμματα αυτά χρειάζονται πόρους. Μία βασική πηγή για την εξασφάλιση τέτοιων πόρων είναι η στάση πληρωμών προς τους δανειστές. Μια δεύτερη θα πρέπει να είναι μορφές έκτακτης εισφοράς πάνω στα κέρδη και το συσσωρευμένο πλούτο:

• Δέσμευση των κερδών του ΟΠΑΠ και άλλων επιχειρήσεων που το Δημόσιο διατηρεί σημαντικά ποσοστά ή μπορεί να τις ανακτήσει άμεσα. Καταγγελία των συμβάσεων παραχώρησης των διοδίων των αυτοκινητόδρομων. Έκτακτη εισφορά στην αφρόκρεμα των πιο κερδοφόρων επιχειρήσεων.

• «Μαζική» ενεργοποίηση της διαδικασίας πάταξης της φοροδιαφυγής με στόχο άμεσα έσοδα για το Δημόσιο.

• Διακοπή των φοροαπαλλαγών και των ποικίλων μορφών επιδότησης του κεφαλαίου.

• Επιβολή προοδευτικής φορολογίας, με φοροελάφρυνση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και γενναία αύξηση των φορολογικών συντελεστών για τα κέρδη, το συσσωρευμένο πλούτο, τη μεγάλη ακίνητη περιουσία, την εκκλησιαστική περιουσία.

4. Εθνικοποιήσεις

Οι εθνικοποιήσεις στρατηγικών επιχειρήσεων και τομέων της οικονομίας είναι απαραίτητες για πολύ σημαντικούς λόγους: Πρώτο, γιατί στις δύσκολες συνθήκες της σύγκρουσης με το εγχώριο και διεθνές σύστημα θα πρέπει ο «μηχανισμός» της παροχής θεμελιωδών υπηρεσιών που έχουν στρατηγική σημασία και είναι ή θα έπρεπε δημόσιες (ώστε να προσφέρονται φτηνά ή και δωρεάν και να είναι ποιοτικές και ασφαλείς), δεν μπορεί να βρίσκεται στα χέρια των καπιταλιστών κερδοσκόπων. Δεύτερο, γιατί αυτή η ανάκτηση του ελέγχου στη δημόσια περιουσία που ιδιωτικοποιήθηκε ή είναι σε διαδικασία ιδιωτικοποίησης είναι μια στρατηγική επιλογή θεμελιώδης όπως απέδειξε η διεθνής πείρα σε όλες τις περιπτώσεις σύγκρουσης με τους τοκογλύφους και το χρηματιστικό κεφάλαιο. Τρίτο, γιατί σε κρίσιμους τομείς όπως για παράδειγμα τα καύσιμα, τα φάρμακα κ.λπ. θα ήταν αυτοκτονικό να διατηρηθούν τα καπιταλιστικά μονοπώλια. Ιδιαίτερα σε συνθήκες ρήξης, δεν είναι δυνατόν ένας μεγαλοκαπιταλιστής να ελέγχει τα αποθέματα καυσίμων ή άλλος την παραγωγή και εμπορία φαρμάκων κ.λπ.

Πολιτικές αποφάσεις για τη συγκρότηση πολιτικού και κοινωνικού μετώπου μάχης

Η υλοποίηση τέτοιου τύπου πολιτικών αποφάσεων στον τομέα της οικονομίας δεν θα σκοντάψει στην εξειδίκευση, τεχνική επεξεργασία κ.λπ., αλλά στον πολιτικό, κοινωνικό και εν γένει ταξικό συσχετισμό δύναμης για την υλοποίησή τους. Προϋποθέτουν λοιπόν τη συγκρότηση πολιτικού και κοινωνικού μετώπου μάχης που θα τις επιβάλει. Προϋποθέτουν πολιτικά μέτρα ώστε η σύγκρουση να είναι νικηφόρα.

1. Ρήξη με τον κανόνα της αποφυγής μονομερών ενεργειών - εμπροσθοβαρής υλοποίηση του προγράμματός μας

Το μεγάλο λάθος της δέσμευσης, με την υπογραφή της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου, στην αποφυγή «μονομερών ενεργειών» είχε αποτέλεσμα την ακύρωση της προεκλογικής δέσμευσης για άμεση και ανεξάρτητα από τη διαπραγμάτευση υλοποίηση του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης».

Πρέπει άμεσα, χωρίς καμία πλέον σπατάλη χρόνου, να ανακτηθεί το «δικαίωμα» στις μονομερείς ενέργειες, δηλαδή το «δικαίωμα» να υλοποιήσουμε το πρόγραμμά μας. Αρχίζοντας από τον ταξικό πυρήνα του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης»: αύξηση κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, αποκατάσταση βλαβών στις εργασιακές σχέσεις και διεύρυνση των εργατικών δικαιωμάτων, 13η σύνταξη και αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ, 300.000 νέες θέσεις εργασίας στο Δημόσιο.

Τα νομοσχέδια για την υλοποίηση αυτού του προγράμματος πρέπει να κατατεθούν άμεσα στη Βουλή με διαδικασίες κατεπείγοντος. Είναι κατ’ αρχάς μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης και συνέπειας στις προεκλογικές πολιτικές μας δεσμεύσεις. Είναι όμως πάνω απ’ όλα μέτρα απαραίτητα για να ανακτήσουν οι εργαζόμενοι και τα θύματα της ακραίας λιτότητας αυτοπεποίθηση και υπερηφάνεια, να σπάσει ο φόβος και η αίσθηση της «αιώνιας» αδικίας, να κερδηθεί και κινητοποιηθεί στη μάχη η μεγάλη μάζα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων ώστε να ανατραπούν από τα κάτω και από τα’ αριστερά οι ταξικοί συσχετισμοί.

2. Χτύπημα του μονοπώλιου της μνημονιακής προπαγάνδας στο χώρο των μίντια

Είναι πραγματικά εξοργιστικό οι αστικές - μνημονιακές δυνάμεις να συνεχίζουν να έχουν το μονοπώλιο της προπαγάνδας στο χώρο των μίντια. Πρέπει αυτό το μονοπώλιο να χτυπηθεί άμεσα και αποφασιστικά. Η αναδρομική απαίτηση για αποζημίωση από τη μακροχρόνια δωρεάν χρήση των δημόσιων συχνοτήτων, ο διαγωνισμός για την περαιτέρω χρήση τους, ο άμεσος έλεγχος του δανεισμού των επιχειρήσεων μίντια και των ευθυνών για τα «θαλασσοδάνεια», είναι απολύτως νόμιμα μέσα που μπορούν να αποδιαρθρώσουν σε πρώτη φάση το μηχανισμό της αστικής - μνημονιακής προπαγάνδας.

Παράλληλα, πρέπει να οικοδομηθεί ένας πόλος δημόσιας ενημέρωσης με την ΕΡΤ, την ΕΡΤ 3 κ.λπ. Δεν μιλάμε όμως για μια δομή και λειτουργία τύπου ΝΕΡΙΤ με, απλώς, άλλο πρόεδρο και άλλο διευθύνοντα σύμβουλο, αλλά για πραγματικά δημόσιες δομές, με δημοκρατική εσωτερική λειτουργία και αυτοδιαχειριστική λογική, που θα δώσουν φωνή σε αυτούς που δεν έχουν φωνή.

3. Χτύπημα της φοροδιαφυγής και της διαπλοκής

Το αστικό - μνημονιακό σύστημα ήταν τόσο ασύδοτο, ώστε η πολιτικο-επιχειρηματική «αφρόκρεμα» της αστικής τάξης είναι μπλεγμένη σχεδόν στο σύνολό της σε υποθέσεις φοροδιαφυγής, φοροκλοπής και κάθε λογής σκανδάλων με πολύ μεγάλο οικονομικό αντικείμενο. Πρέπει άμεσα να ενεργοποιηθούν όλοι οι μηχανισμοί και να ανοίξουν όλοι οι φάκελοι και υποθέσεις σκανδάλων, οι λίστες. Από τον αρμόδιο υπουργό, από τη Βουλή κ.λπ.

Εκτός από τον προφανή οικονομικό στόχο της συγκέντρωσης δημόσιων εσόδων, πολύ σημαντικός -και ίσως σημαντικότερος- είναι ο πολιτικός στόχος: η αποκάλυψη των μηχανισμών και των πρωταγωνιστών, του «πάρτι» της τεράστιας κερδοσκοπίας που είχε στηθεί στις δημόσιες δαπάνες και τα δημόσια έσοδα, των μηχανισμών κάλυψης της φοροαποφυγής και φοροκλοπής, των μηχανισμών πολιτικής κάλυψης όλων των προηγούμενων. Η αποκάλυψη αυτή θα απαξιώσει και αποσυντονίσει την πολιτικο-επιχειρηματική «αφρόκρεμα» της αστικής τάξης.

4. «Κάθαρση» στο κράτος

Στους σκληρούς μηχανισμούς του κράτους, τις δυνάμεις καταστολής και το στρατό, αλλά και σε ακόμη πιο σκοτεινούς μηχανισμούς όπως η ΕΥΠ, οι ακροδεξιοί και φασιστικοί θύλακοι είναι πολύ ισχυροί αν όχι κυρίαρχοι. Σε αυτό έρχονται να προστεθούν οι τραγικά λαθεμένες επιλογές της κυβέρνησης, που εμπιστεύτηκε την πολιτική διεύθυνση αυτών των μηχανισμών σε ανθρώπους της εμπιστοσύνης του συστήματος. Αλλά και στην κυβέρνηση γενικότερα, ο σοσιαλφιλελεύθερος - συστημικός θύλακας είναι ισχυρός.

Από κει και ύστερα, το μνημονιακό σύστημα έχει τους δικούς του ανθρώπους σε όλο τον ευρύτερο δημόσιο τομέα: από τα υπουργεία μέχρι τις διοικήσεις των ΔΕΚΟ, των νοσοκομείων κ.λπ.

Κυβερνητικά στελέχη προβάλλουν συχνά σαν δικαιολογία ότι «πήραμε την κυβέρνηση, αλλά δεν έχουμε την εξουσία». Ασφαλώς όταν παίρνεις την κυβέρνηση, δεν έχεις και την εξουσία, το ζήτημα όμως είναι αν σκοπεύεις να παλέψεις για να την πάρεις. Μέχρι στιγμής οι επιλογές κινούνται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση: αντί να οργανώνεται η μάχη για την εξουσία, εκχωρούνται και τα στοιχειώδη νόμιμα δικαιώματα που απορρέουν από την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας! Εκχωρήθηκε ακόμη και τμήμα της κυβέρνησης -και μάλιστα τα «πόστα» με το πιο άμεσο συστημικό ενδιαφέρον- στον αντίπαλο, ενώ συνεχίζουν να τοποθετούνται σε καίριες θέσεις άνθρωποι του συστήματος ή και της διαπλοκής.

Εδώ χρειάζεται άμεσα στροφή 180ο! Το συστημικό προγεφύρωμα μέσα στην κυβέρνηση πρέπει να αποδυναμωθεί και να σπάσει. Πρέπει όλοι οι κρίκοι του μνημονιακού συστήματος (καίριες θέσεις, διοικήσεις, από το σκληρό πυρήνα των κρατικών μηχανισμών μέχρι τις διοικήσεις των νοσοκομείων) να σπάσουν αποφασιστικά και χωρίς χρονοτριβή.

Αυτό πρέπει να συνοδευτεί από πολιτικά μέτρα σε όλη την γκάμα του ευρύτερου κρατικού τομέα: από τη διάλυση των ειδικών σωμάτων στην αστυνομία (ομάδες ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ, ΜΑΤ), την απαγόρευση της οπλοφορίας των αστυνομικών και της χρήσης χημικών στις διαδηλώσεις, μέχρι και τον πολιτικό και κοινοβουλευτικό έλεγχο της ΕΥΠ κ.λπ.

Μακριά από αυταπάτες για «εκδημοκρατισμό» των σκληρών θυλάκων του κράτους, πρέπει με ένα σύνολο τέτοιων μέτρων να επιχειρηθεί η αποδυνάμωση και το χτύπημα των σκληρών ακροδεξιών και φασιστικών φραξιών και κυρίως να δοθεί έτσι «χώρος» στα δημοκρατικά δικαιώματα, στα κινήματα αντίστασης και προοπτικά στην άνθηση των συλλογικών μορφών «εξουσίας» απ’ τα κάτω.

5. Κινητοποίηση του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ, του κινήματος, της Αριστεράς, του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης

Παρότι τελευταία στην αρίθμηση, είναι η κορυφαία προτεραιότητα, χωρίς την οποία όλα τ’ άλλα δεν μπορούν να υλοποιηθούν και άρα χάνουν το νόημά τους!

Πρώτα απ’ όλα, το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βγει από την «παρένθεση», την αδράνεια και την παθητικότητα. Όχι μόνο πρέπει να βρίσκεται ένα βήμα πριν τις εξελίξεις, αλλά πρέπει να αναλάβει την πολιτική διεύθυνση του κυβερνητικού έργου και του ακολουθούμενου πολιτικού σχεδίου (η κυβέρνηση είναι όργανο του κόμματος για την υλοποίηση της πολιτικής του και του προγράμματός του, όχι παθητικός παρατηρητής ή εξωτερικός και εκ των υστέρων κριτής των κυβερνητικών αποφάσεων!).

Αλλά αυτό είναι το στοιχειώδες: πρέπει το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ να κινητοποιηθεί πολιτικά, να οργανώσει το κίνημα αντίστασης, να χτίσει κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες, να βγάλει τον κόσμο στο δρόμο. Το μεγάλο μας όπλο, αυτό που μπορεί να αλλάξει αποφασιστικά το συσχετισμό δύναμης, είναι η είσοδος στη μάχη του κόσμου της Αριστεράς, του κόσμου που μαθαίνει από την πείρα του ποιοι είναι οι αντίπαλοι και διαλέγει το στρατόπεδο της Αριστεράς.

Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να υπάρξει άμεσος αναπροσανατολισμός στο ζήτημα των πολιτικών συμμαχιών. Χρειάζονται αποφασιστικές και ειλικρινείς πρωτοβουλίες προς όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς, χρειάζεται ανοιχτή έκκληση προς τις ηγεσίες και τον κόσμο της Αριστεράς για συστράτευση στη μάχη. Η αξιοπιστία -και άρα η αποτελεσματικότητα- αυτών των πρωτοβουλιών και αυτής της απεύθυνσης θα κριθεί όχι μόνο ούτε κυρίως από τη βούληση των ηγεσιών των άλλων οργανώσεων και κομμάτων της Αριστεράς, αλλά από την καθαρότητα και αποφασιστικότητα του ΣΥΡΙΖΑ, από τη δυνατότητά του σε μια τέτοια βάση να πείσει και να εμπνεύσει.

Πρέπει επίσης να επανενεργοποιηθεί το διεθνές και ιδιαίτερα τον ευρωπαϊκό κίνημα αλληλεγγύης. Δίνοντας ξανά το μήνυμα της αντίστασης και της μάχης, με ανοιχτή έκκληση στα κινήματα και την Αριστερά της Ευρώπης και πέρα απ’ αυτήν, μπορούμε και είναι απόλυτα απαραίτητο να δώσουμε το έναυσμα για ένα νέο και πολύ πιο δυναμικό κύκλο ανάπτυξης του κινήματος αλληλεγγύης, του διεθνούς πολιτικού «ντόμινο» που τόσο τρομοκράτησε τις πρώτες δύο βδομάδες ύστερα από τις εκλογές τις ευρωπαϊκές καγκελαρίες.

Αυτές οι θεμελιώδεις αποφάσεις θα λειτουργήσουν σαν οδηγός και για πολλά άλλα που πρέπει να γίνουν και τα οποία δεν έχει νόημα να προβλεφθούν στις λεπτομέρειές τους. Υλοποιώντας ένα τέτοιο σχέδιο ρήξης πάνω σε βασικά σημεία, στην πορεία θα κληθούμε να το εξειδικεύουμε, εμβαθύνουμε, τροποποιήσουμε. Καλούμαστε να ανοίξουμε το δρόμο και όχι να προβλέψουμε όλες τις στροφές και τις αναγκαίες προσαρμογές.

Οι απολύτως κρίσιμες είναι οι θεμελιώδεις αποφάσεις που θα βάλουν σε κίνηση τις λαϊκές δυνάμεις, θα αποσυντονίσουν τον αντίπαλο και θα ανοίξουν το δρόμο. Πρέπει να τις πάρουμε χωρίς δισταγμό και χωρίς καμία χρονοτριβή!