Οι μέρες που ζούμε αποκαλούνται συχνά και από πολύ κόσμο «επιστροφή στην κανονικότητα».

Τα μέτρα απα­γό­ρευ­σης αί­ρο­νται, κό­σμος βγαί­νει ξανά από το σπίτι και η του­ρι­στι­κή πε­ρί­ο­δος ξε­κι­νά – η Αρι­στε­ρά όμως μοιά­ζει να είναι ακόμα σχε­τι­κά αμή­χα­νη και αδρα­νής. Η επι­φυ­λα­κτι­κό­τη­τα είναι δι­καιο­λο­γη­μέ­νη: η συ­γκυ­ρία δεν είναι όσο ρό­δι­νη φαί­νε­ται από τα δελ­τία ει­δή­σε­ων, κι αυτό δεν οφεί­λε­ται μόνο στην ίδια την παν­δη­μία αλλά και σε όσα αυτή μας έκανε να κα­τα­λά­βου­με.

Η παν­δη­μία επέ­φε­ρε μια υγειο­νο­μι­κή κρίση που ανέ­δει­ξε όλα την υπο­βάθ­μι­ση του ΕΣΥ στα χρό­νια των μνη­μο­νί­ων καθώς και των δη­μο­σί­ων συ­στη­μά­των υγεί­ας διε­θνώς με την εφαρ­μο­γή των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών.Η υγειο­νο­μι­κή αυτή κρίση οδη­γεί ρα­γδαία σε μια νέα οι­κο­νο­μι­κή κρίση και ύφεση. Στη νέα αυτή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, μορ­φές απά­ντη­σης από με­ριάς του κε­φα­λαί­ου έχουν αρ­χί­σει στο όνομα της «προ­στα­σί­ας από την παν­δη­μία» να δο­κι­μά­ζο­νται εκτε­τα­μέ­να: απο­λύ­σεις, εμπέ­δω­ση ελα­στι­κών σχέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας, ακραί­ες μορ­φές αστυ­νό­μευ­σης με πρόβα για κάθε μορ­φής διεκ­δί­κη­ση του μέλ­λο­ντος, την ώρα που ο έλεγ­χος π.χ. της ασφά­λειας στα με­γά­λες γραμ­μές πα­ρα­γω­γής είναι από ανύ­παρ­κτος έως κω­μι­κός.

Σε αυτό το πεδίο όμως,αμ­φι­σβη­τή­θη­καν πολλά δε­δο­μέ­να του αστι­σμού. Φά­νη­κε ακόμη και σε κά­ποιους σκλη­ρο­πυ­ρη­νι­κούς νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρους η ση­μα­σία ενός δη­μό­σιου συ­στή­μα­τος υγεί­ας. Άνοι­ξαν νέες δυ­να­τό­τη­τες στην κοι­νω­νι­κή αλ­λη­λεγ­γύη. Απο­δεί­χτη­κε ότι σε έναν κόσμο ακραί­ας διε­θνο­ποί­η­σης και ασύ­δο­της πα­ρα­γω­γής, μια παν­δη­μία μπο­ρεί να δια­λύ­σει τα προ­τάγ­μα­τα αιώ­νιας ευ­η­με­ρί­ας και να δεί­ξει πόσο απρο­στά­τευ­τη μπο­ρεί να μεί­νει η κοι­νω­νία των ερ­γα­ζο­μέ­νων αλλά και η αν­θρώ­πι­νη ζωή. Σε έναν τέ­τοιο κόσμο, πώς οφεί­λει να το­πο­θε­τη­θεί η ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά τόσο σε κοι­νω­νι­κό όσο και σε πο­λι­τι­κό επί­πε­δο;

Η παν­δη­μία και η υγειο­νο­μι­κή κρίση βρήκε τη ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά σε μια πε­ρί­ο­δο αμη­χα­νί­ας που με αργά βή­μα­τα προ­σπα­θού­σε να επου­λώ­σει τις πλη­γές του πα­ρελ­θό­ντος και να ξε­πε­ρά­σει τη με­γά­λη ήττα του 2015. Τα με­γά­λα κι­νή­μα­τα καθώς και η ύπαρ­ξη ενός ισχυ­ρού αντι­προ­τάγ­μα­τος υπό μία έν­νοια ήταν εδώ και καιρό σε κα­ρα­ντί­να. Μέσα σε αυτή την ήδη δύ­σκο­λη κα­τά­στα­ση υπήρ­ξαν κά­ποιες πρώ­τες αχτί­δες που πέ­ρα­σαν μέσα από τις ρωγ­μές. Η πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή υπήρ­ξε η κα­μπά­νια Κα­νέ­νας μόνος/ Καμία μόνη που μετά από πολύ καιρό απο­τέ­λε­σε ένα πεδίο συ­σπεί­ρω­σης και γό­νι­μου δια­λό­γου ανά­με­σα στο σύ­νο­λο, σχε­δόν, των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς που κα­τά­φε­ρε να είναι ου­σια­στι­κή, μα­ζι­κή και κοι­νω­νι­κά χρή­σι­μη και με στο­χο­προ­σή­λω­ση να ξε­περ­νά τις αντι­φά­σεις και τα εμπό­δια και έτσι ώστε να οδη­γεί­ται σε μία δη­μιουρ­γι­κή πο­λυ­συλ­λε­κτι­κό­τη­τα.

Στη νέα αυτή συν­θή­κη οι αντι­στά­σεις του ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού κι­νή­μα­τος, η ανά­δει­ξη αι­τη­μά­των και η αντί­θε­ση στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη επί­θε­ση τί­θε­νται σε προ­τε­ραιό­τη­τα. Ανα­δει­κνύ­ε­ται μέσα από αυτό η ανά­γκη ενός νέου με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος που θα συν­δυά­ζει τα άμεσα αι­τή­μα­τα πάλης με ένα πρό­γραμ­μα τομών και ανά­δει­ξης ενός αντι­προ­τάγ­μα­τος και μιας συ­νο­λι­κής πο­λι­τι­κής εναλ­λα­κτι­κής. Μέσα σε αυτές τις διερ­γα­σί­ες είναι που πρέ­πει να χτί­σου­με τη νέα ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά και ο δρό­μος δεν είναι στρω­μέ­νος με ρο­δο­πέ­τα­λα. Τα λάθη του πα­ρελ­θό­ντος βά­ζουν τον πήχη ψη­λό­τε­ρα. Χρειά­ζε­ται να βα­δί­σου­με με υψηλό το αί­σθη­μα της αυ­το­κρι­τι­κής, μα­κριά από γρα­φειο­κρα­τι­κές λο­γι­κές και συ­νεν­νο­ή­σεις σε επί­πε­δο κο­ρυ­φής, με μορ­φώ­μα­τα συ­μπε­ρι­λη­πτι­κά και ου­σια­στι­κά δη­μο­κρα­τι­κά. Και φυ­σι­κά δεν εί­μα­στε στο μηδέν. Ήδη υπάρ­χειη πρω­το­βου­λί­α­γα τον «κοινό τόπο δια­λό­γου και δρά­σης» που δη­μιουρ­γή­σα­με από κοι­νού οι δυ­νά­μεις της ΔΕΑ, της ΑΡΑΝ, της Ανα­μέ­τρη­σης και της Συ­νά­ντη­σης εδώ και ένα χρόνο βλέ­πο­ντας ακρι­βώς την ανα­γκαιό­τη­τα για μια νέα συ­ζή­τη­ση και μια νέα ενό­τη­τα και διερ­γα­σία του χώρου. Στο πλαί­σιο της ανά­γκης της κοι­νής δρά­σης ενά­ντια στην επί­θε­ση που έρ­χε­ται εντάσ­σε­ται και η προ­σπά­θεια για κοινή δράση δυ­νά­με­ων της ανυ­πό­τα­κτης και ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς. Εμείς οι ίδιοι που χτί­ζου­με όλα αυτά γνω­ρί­ζου­με ήδη ότι δεν είναι αρ­κε­τά. Σή­με­ρα, στις νέες αυτές συν­θή­κες που μας επι­τάσ­σει η ίδια η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η ανά­γκη για επα­νεκ­κί­νη­ση, για νέες ενό­τη­τες που θα συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νουν μια ευ­ρύ­τε­ρη πο­λι­τι­κή γε­ω­με­τρία, για πραγ­μα­τι­κό άνοιγ­μα του δια­λό­γου μέσα στην ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά με όσους- συλ­λο­γι­κά και ατο­μι­κά- αντι­λαμ­βά­νο­νται ακρι­βώς την κρι­σι­μό­τη­τα αυτή καθώς και την απαί­τη­ση για ένα τέ­τοιο πο­λι­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο και φυ­σιο­γνω­μία, βοά. Μέσα από την κοινή δράση, τις συ­γκλί­σεις, την όσμω­ση σε κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, την υιο­θέ­τη­ση από κοι­νού ενός με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος αλλά φυ­σι­κά και μέσα από τις δια­φω­νί­ες, τις αντι­φά­σεις και τις πλη­γές που όλοι κου­βα­λά­με πρέ­πει να βα­δί­σου­με και να συ­γκρο­τή­σου­με ένα σύγ­χρο­νο πο­λι­τι­κό υπο­κεί­με­νο που θα είναι κομ­μά­τι των κι­νη­μά­των και των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων. Στο τέλος του δρό­μου ο κό­σμος δεν θα είναι ίδιος και ούτε εμείς θα εί­μα­στε ίδιοι. Από εμάς κρί­νε­ται, όμως, το αν θα ορί­ζου­με τις μάχες και τις νίκες του μέλ­λο­ντος μας ώστε αυτός ο κό­σμος να μπο­ρεί να μας χωρά όλους.

*Μέλος της Αρι­στε­ρής Ανα­σύν­θε­σης

**Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά

Ετικέτες