Ζητείται αριστερή διέξοδος!* (τα καθήκοντα της ΛΑΕ)

Είναι κοινή πε­ποί­θη­ση πλέον ότι βρι­σκό­μα­στε εντός προ­ε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου, η οποία διε­ξά­γε­ται σε κλίμα πό­λω­σης που ανα­μέ­νε­ται να οξυν­θεί πε­ραι­τέ­ρω.

Οι μο­νο­μά­χοι για την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία, ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ΝΔ συμ­φω­νούν, ο κα­θέ­νας απ’ την σκο­πιά του, στη δια­κύ­βευ­ση: «Αρι­στε­ρά ενα­ντί­ον Δε­ξιάς». Μάλ­λον είναι πιο κα­τάλ­λη­λος ο προσ­διο­ρι­σμός «κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά ενα­ντί­ον κε­ντρο­δε­ξιάς» καθώς συ­ναι­νούν στρα­τη­γι­κά – πέρα από επι­μέ­ρους δια­φο­ρές στη συ­στη­μι­κή δια-κυ­βέρ­νη­ση – τόσο στην οι­κο­νο­μία, καθώς απο­δέ­χο­νται το πλαί­σιο των ευ­ρω­παϊ­κών σχε­δια­σμών (ΟΝΕ) όσο και στις γε­ω­πο­λι­τι­κές επι­λο­γές (ΝΑΤΟ). Υπό όρους, οι «αντα­γω­νι­στι­κοί» πο­λι­τι­κοί πόλοι, ενί­ο­τε συ­γκυ­βερ­νούν όπως συμ­βαί­νει π.χ. στη Γερ­μα­νία. Ας μην ξε­χνά­με πως και στην Ελ­λά­δα, τον Αύ­γου­στο 2015, μπρο­στά στον «πο­λι­τι­κό κίν­δυ­νο», κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά και κε­ντρο­δε­ξιά ενο­ποι­ή­θη­καν, έστω στιγ­μιαία, παρά την τε­ρά­στια πό­λω­ση, υπο­γρά­φο­ντας το 3ο μνη­μό­νιο την ώρα που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ διε­σπά­το ακρι­βώς επ’ αυτού.

Το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα, ωστό­σο εξα­κο­λου­θεί να είναι ρευ­στό και αστα­θές. Η «οι­κο­γέ­νεια» της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ΚΙΝΑΛ, Πο­τά­μι) τα­λαι­πω­ρεί­ται από σφο­δρούς καυ­γά­δες αλλά και η «οι­κο­γέ­νεια» της κε­ντρο­δε­ξιάς εμ­φα­νί­ζε­ται να έλ­κε­ται και ενί­ο­τε να κα­θο­ρί­ζε­ται από την ισχυ­ρο­ποι­η­μέ­νη μέσα στην κρίση, ακρο­δε­ξιά.

Εδώ όμως είναι απα­ραί­τη­τη η πα­ρα­τή­ρη­ση πως αν και κε­ντρο­δε­ξιά και ακρο­δε­ξιά δεν ταυ­τί­ζο­νται υπάρ­χει στην σχέση τους ένα «συ­νε­χές» στρα­τη­γι­κού χα­ρα­κτή­ρα που αφορά στην υπε­ρά­σπι­ση του συ­στή­μα­τος της αγο­ράς (κα­πι­τα­λι­σμός) με δια­φο­ρε­τι­κά μέσα. Αντί­θε­τα, κάτι ανά­λο­γο δεν ισχύ­ει με­τα­ξύ κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, ιδίως μετά την επι­κρά­τη­ση του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού ως υπο­τι­θέ­με­νου «μο­νό­δρο­μου». Η δεύ­τε­ρη ομνύ­ει στην ανα­τρο­πή του κα­πι­τα­λι­σμού και όχι σε κά­ποια εκ­δο­χή δια­χεί­ρι­σής του.

Σή­με­ρα, τόσο σε ευ­ρω­παϊ­κό/ διε­θνές όσο και στο εγ­χώ­ριο επί­πε­δο η πρό­σφα­τη οι­κο­νο­μι­κή κρίση και η τρέ­χου­σα γε­ω­πο­λι­τι­κή αστά­θεια έχουν οδη­γή­σει πο­λι­τι­κά στην εξά­λει­ψη του «κέ­ντρου». Το δίλ­λη­μα λοι­πόν είναι σαφώς «Αρι­στε­ρά – Δεξιά», καί­τοι στην πα­ρού­σα συ­γκυ­ρία η Αρι­στε­ρά ως στρα­τη­γι­κή αμ­φι­σβή­τη­σης του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και του κα­πι­τα­λι­σμού έχει ητ­τη­θεί και βρί­σκε­ται σε υπο­χώ­ρη­ση. Η σύ­γκρου­ση αυτή δεν είναι απλώς πο­λι­τι­κή ή «ταυ­το­τι­κή», αλλά εκ­φρά­ζει την αντι­πα­ρά­θε­ση δύο δια­φο­ρε­τι­κών πόλων κοι­νω­νι­κών συμ­φε­ρό­ντων. Από τη μια αυτών του κε­φα­λαί­ου και των συμ­μά­χων του, από την άλλη των ερ­γα­ζό­με­νων, της ερ­γα­τι­κής τάξης και της ευ­ρύ­τε­ρης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας.

Αυτό το τα­ξι­κό και ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κό δί­πο­λο στο πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν πήρε τη μορφή «μνη­μό­νιο – αντι­μνη­μό­νιο», με διά­φο­ρες νοη­μα­το­δο­τή­σεις (από τις οποί­ες κά­ποιες πα­ρα­πλα­νη­τι­κές), με­τα­ξύ των οποί­ων φτω­χοί - πλού­σιοι, ευρώ - δραχ­μή, υπο­τέ­λεια - ανε­ξαρ­τη­σία, κ.ά. και σή­με­ρα δεν έχει την ίδια «κρου­στι­κό­τη­τα» προς το κοι­νω­νι­κό ακρο­α­τή­ριο. Απο­τε­λεί συ­νέ­πεια της υπο­γρα­φής του μνη­μο­νί­ου από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

2. Το κενό Αρι­στε­ράς – «αρι­στε­ρό» και «δεξιό» λάθος

Το βα­σι­κό­τε­ρο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της Αρι­στε­ράς είναι η δυ­να­τό­τη­τα, μέσω του ορά­μα­τος, των συν­θη­μά­των αλλά και της ου­σια­στι­κής σχέ­σης της με τις υπο­τε­λείς τά­ξεις, να κι­νη­το­ποιεί ση­μα­ντι­κά έως πλειο­ψη­φι­κά κοι­νω­νι­κά τμή­μα­τα. Να συμ­βάλ­λει, ενί­ο­τε κα­θο­ρι­στι­κά, στην ορ­γά­νω­ση της δρά­σης τους. Να ενι­σχύ­ει την αυ­τε­νέρ­γειά τους. Αυτά τα κα­θή­κο­ντα ούτε θέλει ούτε μπο­ρεί να εκ­πλη­ρώ­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αντί­θε­τα διέ­λυ­σε την κοι­νω­νι­κή/ κι­νη­μα­τι­κή δυ­να­μι­κή (που τον έφερε στην εξου­σία) και παρά την λυσ­σώ­δη στάση των δε­ξιών ΜΜΕ, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα έχει εκτι­μη­θεί δε­ό­ντως από τα αστι­κά κέ­ντρα, τόσο στο εγ­χώ­ριο πεδίο όσο και διε­θνώς. Δεν υπάρ­χει καμιά «αρι­στε­ρή ανα­νέ­ω­ση» της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς. Ο κυ­βερ­νη­τι­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, βρί­σκε­ται ακρι­βώς στο ίδιο κρι­σια­κό ση­μείο με την ευ­ρω­παϊ­κή και διε­θνή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία: εξυ­πη­ρε­τεί στρα­τη­γι­κά το σύ­στη­μα απο­γοη­τεύ­ο­ντας συ­στη­μα­τι­κά τα κοι­νω­νι­κά του ακρο­α­τή­ρια. Φευ, σε ορι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις διε­θνώς την κα­τάρ­ρευ­ση της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς δια­δέ­χε­ται η φα­σι­στι­κή ακρο­δε­ξιά όπως πχ πρό­σφα­τα στη Βρα­ζι­λία.

Απέ­να­ντι στον κίν­δυ­νο της Δε­ξιάς – ακρο­δε­ξιάς το βαρύ κα­θή­κον πέ­φτει στη ρι­ζο­σπα­στι­κή και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή αρι­στε­ρά (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ κ.α.). Μπο­ρεί να το ση­κώ­σει;

Χρειά­ζε­ται να ξε­πε­ρά­σει το σύν­δρο­μο, που θα μπο­ρού­σα­με να ονο­μά­σου­με και «συμ­φω­νία ήττας», και το οποίο εκ των πραγ­μά­των μοι­ρά­ζε­ται με τον ίδιο τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: οι αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κές ρή­ξεις, η δυ­να­τό­τη­τα διε­θνούς εξά­πλω­σής τους και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο ο Σο­σια­λι­σμός του 21ου αιώνα δεν είναι επί­και­ρος και πά­ντως όχι στην Ελ­λά­δα! Έτσι κάπως έληξε άδοξα η προη­γού­με­νη φάση της ανό­δου της τα­ξι­κής και πο­λι­τι­κής πάλης στην χώρα μας, που αντί να γεν­νή­σει το υπό­δειγ­μα που με προ­σμο­νή πε­ρί­με­ναν κι­νή­μα­τα και κό­σμος της Αρι­στε­ράς διε­θνώς, γέν­νη­σε ένα «γε­ρα­σμέ­νο μωρό», το ση­με­ρι­νό κυ­βερ­νη­τι­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Αυτή η ητ­το­πα­θής ατολ­μία κρύ­βε­ται πίσω από τις «από­λυ­τες κα­θα­ρό­τη­τες» και το σε­χτα­ρι­σμό ακόμη και στο επί­πε­δο του κι­νή­μα­τος εμπο­δί­ζο­ντας τη συ­γκέ­ντρω­ση της δύ­να­μής του.

Είναι εντυ­πω­σια­κό πόσο η μακρά και κυ­ρί­ως εκ βά­θρων θε­ω­ρη­τι­κή στρο­φή του ΚΚΕ που απορ­ρί­πτει το πλεί­στον των στα­λι­νι­κών / λαϊ­κο­με­τω­πι­κών / δια­τα­ξι­κών ανα­λύ­σε­ων και στρα­τη­γι­κών οι οποί­ες οδή­γη­σαν σε πλή­θος από τρα­γω­δί­ες το κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα, από τη Βάρ­κι­ζα μέχρι το ’89, που απορ­ρί­πτει τους μύ­θους της «ψω­ρο­κώ­σται­νας» και ανα­γνω­ρί­ζει το ρόλο της εγ­χώ­ριας αστι­κής τάξης στην πε­ριο­χή και γε­νι­κό­τε­ρα στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα, που  οδη­γεί στην επι­λο­γή της ανοι­χτής και σα­φούς αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής προ­πα­γάν­δας δεν μπο­ρεί πα­ρό­λαυ­τά να βρει την αντί­στοι­χη πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση. Η ητ­το­πά­θεια εμ­φα­νί­ζε­ται με τη μορφή του αρι­στε­ρί­στι­κου σε­χτα­ρι­σμού στο κί­νη­μα και προς τις άλλες δυ­νά­μεις της αρι­στε­ράς. Η πο­λι­τι­κή γραμ­μή του, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, είναι ένα ιδιό­τυ­πο «μείγ­μα» αρι­στε­ρι­σμού και ρε­φορ­μι­σμού, ασυ­νε­πές προς τα θε­ω­ρη­τι­κά/ ιστο­ρι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα. Απορ­ρί­πτο­ντας μαζί με τις λαϊ­κο­με­τω­πι­κές επι­λο­γές και κάθε «με­τα­βα­τι­κή» λο­γι­κή κα­θι­στά την προ­πα­γάν­δα για την «επι­και­ρό­τη­τα του Σο­σια­λι­σμού» κυ­ριο­λε­κτι­κά «ανά­πη­ρη» καθώς δεν επι­κοι­νω­νεί σε κα­νέ­να ση­μείο με τη ζωή των αν­θρώ­πων στους οποί­ους απευ­θύ­νε­ται. Την ίδια ώρα όμως επι­κοι­νω­νεί με τους «από πάνω» στις πιο θε­με­λιώ­δεις «αλή­θειες» της κυ­ρί­αρ­χης ιδε­ο­λο­γί­ας. Η στάση του στο Μα­κε­δο­νι­κό απο­τε­λεί χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα, όπου δεν μπό­ρε­σε να απο­φύ­γει τα κα­θα­ρό­αι­μα εθνι­κι­στι­κά επι­χει­ρή­μα­τα περί «αλυ­τρω­τι­σμού».

Η αυ­το­ε­ξαί­ρε­ση του ΚΚΕ από το στόχο της κά­λυ­ψης του πο­λι­τι­κού κενού συ­νι­στά μεί­ζον πρό­βλη­μα για τις προ­ο­πτι­κές του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς με ση­μα­ντι­κές συ­νέ­πειες για το σύ­νο­λο της Αρι­στε­ράς όπως φά­νη­κε «εκ­κω­φα­ντι­κά» στην προη­γού­με­νη, προ της μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πε­ρί­ο­δο. Παρά ταύτα το κά­λε­σμα για ενό­τη­τα και κοινή δράση προς το ΚΚΕ πα­ρα­μέ­νει επί­και­ρο. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο που σή­με­ρα πιέ­ζε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο να με­τα­κι­νη­θεί από τον ανε­λα­στι­κό σε­χτα­ρι­σμό του, του­λά­χι­στον στο μα­ζι­κό κί­νη­μα, αντι­λαμ­βα­νό­με­νο τους θα­νά­σι­μους κιν­δύ­νους της πε­ριό­δου.

Η σε­χτα­ρι­στι­κή γραμ­μή στην πε­ρί­ο­δο δεν έχει να προ­σφέ­ρει τί­πο­τα σε κα­νέ­να. Απο­τε­λεί δε, κακή εξέ­λι­ξη η στρο­φή προς αυτή την κα­τεύ­θυν­ση ση­μα­ντι­κού τμή­μα­τος της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ το οποίο όψιμα αντι­στρα­τεύ­ε­ται, τις πα­ρα­δο­σια­κά, ενιο­με­τω­πι­κές συ­νή­θειες του χώρου, κυ­ρί­ως στο πεδίο του μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος. Εντού­τοις ισχυ­ρό είναι το τμήμα που στη­ρί­ζει την ενιο­με­τω­πι­κή κα­τεύ­θυν­ση, κι­νη­μα­τι­κά και πο­λι­τι­κά, και το οποίο είναι σή­με­ρα επι­φορ­τι­σμέ­νο με αυ­ξη­μέ­νες ευ­θύ­νες απέ­να­ντι στις προ­κλή­σεις αλλά και τις δυ­να­τό­τη­τες που εμ­φα­νί­ζο­νται σε διά­φο­ρα επί­πε­δα.

Όμως η ατολ­μία κρύ­βε­ται και πίσω από την επι­λο­γή της «μα­ζι­κής πο­λι­τι­κής» όταν θάβει την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή και τους αντί­στοι­χους με­τα­βα­τι­κούς προ­γραμ­μα­τι­κούς στό­χους, δη­λα­δή την άμεση προ­τε­ραιό­τη­τα της ανα­δια­νο­μής ένα­ντι της ανά­πτυ­ξης και τον απε­γκλω­βι­σμό από τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς, από τον εθνι­κι­σμό και κάθε προ­ο­πτι­κή πο­λέ­μου, προ­βάλ­λο­ντας αμ­φι­λε­γό­με­νους έως και αλ­λό­τριους στό­χους όπως η «πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση», το «εθνι­κό σχέ­διο για την ανά­πτυ­ξη» με εθνι­κό νό­μι­σμα, η «πο­λυ­διά­στα­τη» προ­σέγ­γι­ση των γε­ω­πο­λι­τι­κών και ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών  κ.α. Αυτές οι προ­σεγ­γί­σεις αδυ­να­τούν να εμ­βο­λί­σουν το πο­λω­τι­κό πλαί­σιο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΝΔ και χά­νουν τη δυ­να­τό­τη­τα απεύ­θυν­σης στα προ­νο­μια­κά, τα­ξι­κά και πο­λι­τι­κά, ακρο­α­τή­ρια της Αρι­στε­ράς που σή­με­ρα συχνά αντι­λαμ­βά­νο­νται τη ΝΔ ως «με­γα­λύ­τε­ρο κακό» από το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

3. Η ΛΑΕ και τα κα­θή­κο­ντά της

Η ΛΑΕ ιδρύ­θη­κε με ση­μαία το κά­λε­σμα για ενό­τη­τα και μέ­τω­πο καθώς εξάλ­λου η ίδια είναι ένα υβρί­διο με­τώ­που – κόμ­μα­τος. Εντού­τοις κάτι τέ­τοιο δεν αρκεί ως ταυ­τό­τη­τα. Το πο­λι­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο του με­τώ­που κα­θο­ρί­ζει το εύρος και την κα­τεύ­θυν­ση του.

Η δη­μό­σια εκ­φώ­νη­σή της έχει δια­μορ­φώ­σει ένα πο­λι­τι­κό προ­φίλ κα­τα­φα­νώς με­τα­κι­νη­μέ­νο από το ση­μείο σύ­γκλη­σης και συμ­βι­βα­σμού των δυ­νά­με­ων που την απαρ­τί­ζουν και εν τέλει της, επί της αρχής, κα­τα­γρα­φής της στο χώρο της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς.  

Πέρα από το πολύ σο­βα­ρό πρό­βλη­μα λει­τουρ­γί­ας που εκ­φρά­ζει η από­κλι­ση του δη­μό­σιου λόγου από τα κεί­με­να / απο­φά­σεις συ­νε­δρί­ων και ορ­γά­νων (φαι­νό­με­νο που εξε­λί­χτη­κε και κλι­μα­κώ­θη­κε μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε όλη την πε­ρί­ο­δο της δε­ξιάς στρο­φής του, από το 2012 και μετά) εμ­φα­νί­ζε­ται το πο­λι­τι­κό πρό­βλη­μα της (δια­φο­ρε­τι­κής) ανά­λυ­σης και των επι­λο­γών.

Στην πηγή του προ­βλή­μα­τος βρί­σκε­ται η μο­νο­διά­στα­τη επι­μο­νή στο σχήμα «μνη­μό­νιο – αντι­μνη­μό­νιο» ταυ­τό­χρο­να με την άρ­νη­ση της απο­δο­χής των συ­νε­πειών της μνη­μο­νια­κής, δια­χει­ρι­στι­κής προ­σαρ­μο­γής του κυ­βερ­νη­τι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στον «κόσμο της Αρι­στε­ράς». Η επι­λο­γή σή­με­ρα, δια­τύ­πω­σης εναλ­λα­κτι­κών «κυ­βερ­νη­τι­κών», «ρε­α­λι­στι­κών» προ­τά­σε­ων για «όλη τη χώρα» (δη­λα­δή για όλες τις τά­ξεις και τα στρώ­μα­τα) και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο «γε­ω­πο­λι­τι­κών επι­λο­γών», από ένα σχη­μα­τι­σμό του με­γέ­θους της ΛΑΕ (που ταυ­τό­χρο­να θέλει να κα­τα­γρά­φε­ται στη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά) προ­κα­λεί αντι­φα­τι­κά και εν τέλει αρ­νη­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα.      

Η αδυ­να­μία διά­κρι­σης με­τα­ξύ δε­ξιάς και αρι­στε­ρής αντι­πο­λί­τευ­σης στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οδη­γεί στην απο­μά­κρυν­ση από το μεί­ζον «σώμα» των πο­λι­τι­κά αρι­στε­ρών και τα­ξι­κά υπο­τε­λών κοι­νω­νι­κών ακρο­α­τη­ρί­ων. 

Συ­νέ­πεια των πα­ρα­πά­νω λαθών είναι η ανα­ζή­τη­ση εκλο­γι­κών ακρο­α­τη­ρί­ων στο γε­νι­κό και αφη­ρη­μέ­νο «αντι­μνη­μο­νια­κό χώρο». Ωστό­σο δεν υφί­στα­ται «αντι­μνη­μο­νια­κός χώρος» που δεν είναι ούτε ρι­ζο­σπα­στι­κά αρι­στε­ρός/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κός ούτε εθνι­κι­στι­κός/ακρο­δε­ξιός! Η διε­ρεύ­νη­ση «αντι­μνη­μο­νια­κών» ακρο­α­τη­ρί­ων πέραν του κό­σμου της ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς οδη­γεί εξ αντι­κει­μέ­νου στα ακρο­δε­ξιά πο­λι­τι­κά ακρο­α­τή­ρια (ενί­ο­τε φτά­νει ακόμη και στη συμ­με­το­χή στα  κα­νά­λια τους και στις εκ­πο­μπές τους). Πρα­κτι­κά συ­να­ντά το σε­χτα­ρι­σμό προς τ’ αρι­στε­ρά στο όνομα της … ενό­τη­τας!

Απο­τέ­λε­σμα αυτής της σύγ­χυ­σης είναι η συ­γκρό­τη­ση μιας φυ­σιο­γνω­μί­ας της ΛΑΕ εντε­λώς αντι­φα­τι­κής, όπου συμ­με­τέ­χουν πτυ­χές της δρα­στη­ριό­τη­τάς της με κα­θα­ρό τα­ξι­κό και πο­λι­τι­κό πρό­ση­μο ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς (ΜΕΤΑ, συμ­με­το­χή και στή­ρι­ξη ερ­γα­τι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, κί­νη­μα υπέρ της προ­στα­σί­ας Α’ κα­τοι­κί­ας, δράση και το­πο­θε­τή­σεις της νε­ο­λαί­ας, γυ­ναι­κείο κί­νη­μα, αντι­ρα­τσι­στι­κό και αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα, ανα­κοι­νώ­σεις τμή­μα­τος Δι­καιω­μά­των κ.α.) ταυ­τό­χρο­να με θέ­σεις και επι­λο­γές που εκ­φω­νού­νται δη­μό­σια και έχουν του­λά­χι­στον θολό πρό­ση­μο αν όχι σε αντί­θε­ση με τα πα­ρα­πά­νω. Οι θέ­σεις αυτές πε­ρι­γρά­φουν ένα πλαί­σιο εναλ­λα­κτι­κής πρό­τα­σης που προ­βάλ­λει σαφώς τον στόχο της ανά­πτυ­ξης με δραχ­μή ένα­ντι της ανα­δια­νο­μής (συ­στη­μι­κό πρό­ση­μο που απευ­θύ­νε­ται αντι­κει­με­νι­κά κατά προ­τε­ραιό­τη­τα στο μι­κρο­με­σαίο και με­γά­λο αστι­κό ακρο­α­τή­ριο) και ένα κατά βάση ρω­σό­φι­λο σχέ­διο, δήθεν «αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κής» και «πο­λυ­διά­στα­της» εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής με έντο­να στοι­χεία εθνι­κι­σμού (μα­κε­δο­νι­κό, ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά).     

Η κα­τά­στα­ση στην οποία έχει πε­ριέλ­θει η ΛΑΕ εξαι­τί­ας αυτών των επι­λο­γών αλλά και της επι­βο­λής τους πέρα από κάθε συλ­λο­γι­κή δια­δι­κα­σία αδι­κεί το πο­λι­τι­κό της δυ­να­μι­κό, τα μέλη και τους φί­λους. Μοιά­ζει να είναι αδιά­φο­ρη ή έστω ανί­κα­νη να αντι­με­τω­πί­σει την έντο­νη τάση απο­στρά­τευ­σης ένα­ντι κά­ποιας (αδι­καιο­λό­γη­τα υπε­ραι­σιό­δο­ξης) εκλο­γι­κής προσ­δο­κί­ας. Επί­σης αδι­κεί το δυ­νη­τι­κό ρόλο που θα μπο­ρού­σε να παί­ξει στην δια­δι­κα­σία ώσμω­σης/ ζύ­μω­σης που βρί­σκε­ται σε πλήρη εξέ­λι­ξη σή­με­ρα στον χώρο της ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Κι όμως! Παρά  τις δυ­σκο­λί­ες και την αμη­χα­νία της ηγε­σί­ας απέ­να­ντι στις σύγ­χρο­νες πο­λι­τι­κές προ­κλή­σεις η ΛΑΕ απο­τε­λεί έναν πο­λι­τι­κό χώρο όπου δρα­στη­ριο­ποιού­νται αγω­νι­στές και αγω­νί­στριες, σύ­ντρο­φοι και συ­ντρό­φισ­σες της ρι­ζο­σπα­στι­κής, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής, κομ­μου­νι­στι­κής και επα­να­στα­τι­κής αρι­στε­ράς συχνά με ρόλο πρω­τα­γω­νι­στι­κό στους χώ­ρους δου­λιάς, στη νε­ο­λαία, στις γει­το­νιές…

Σύ­ντρο­φοι και συ­ντρό­φισ­σες που συ­να­ντιού­νται και πα­λεύ­ουν μαζί με «κόσμο της Αρι­στε­ράς» απ’ όλο το φάσμα των ορ­γα­νώ­σε­ων της καθώς και «ανέ­ντα­χτους/ες» αγω­νι­στές /τριες, δια­πι­στώ­νουν κα­θη­με­ρι­νά την ανά­γκη και το αί­τη­μα «απ΄τα κάτω» για ενό­τη­τα, συ­γκέ­ντρω­ση δύ­να­μης και απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς στο κί­νη­μα, στις βα­σι­κές πο­λι­τι­κές επι­λο­γές, στις εκλο­γές.  

Ο ανα­προ­σα­να­το­λι­σμός των αιχ­μών και των προ­τε­ραιο­τή­των της ΛΑΕ καθώς και της εσω­τε­ρι­κής της λει­τουρ­γί­ας (ανοι­χτή συ­ζή­τη­ση – ορ­γα­νω­μέ­νη αντι­πα­ρά­θε­ση δια­φο­ρε­τι­κών από­ψε­ων – σύν­θε­ση και από­φα­ση - συλ­λο­γι­κή δράση) ώστε να εξυ­πη­ρε­τη­θεί ο με­τω­πι­κός στό­χος και να διευ­κο­λυν­θεί η κοινή δράση της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, απο­τε­λεί πλέον υπαρ­ξια­κή ανά­γκη. Όχι μόνο δεν μπο­ρεί να συ­νυ­πάρ­ξει με εκλο­γι­κές στο­χεύ­σεις και προ­τε­ραιό­τη­τες δήθεν «πλα­τιές» που ανα­ζη­τού­νται σε κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα και πο­λι­τι­κά ακρο­α­τή­ρια ξένα προς τη Αρι­στε­ρά και τον κόσμο της αλλά αντί­θε­τα αυτές υπο­νο­μεύ­ουν τη σύ­γκλη­ση, την ώσμω­ση και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο τις όποιες πρω­το­βου­λί­ες ενό­τη­τας επι­χει­ρού­νται απ’ τα κάτω σε διά­φο­ρα πεδία π.χ. στο συν­δι­κα­λι­στι­κό, στην το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση κ.α.

Σή­με­ρα η ΛΑΕ βρί­σκε­ται στο σταυ­ρο­δρό­μι της «τε­λευ­ταί­ας ευ­και­ρί­ας». Στο επι­κεί­με­νο Πο­λι­τι­κό Συμ­βού­λιο είναι από­λυ­τα ανα­γκαίο να λυθεί η εσω­τε­ρι­κή της αντί­φα­ση προς τ’ αρι­στε­ρά. Αυτό ση­μαί­νει:

1. Ρητή πε­ρι­γρα­φή των κοι­νω­νι­κών ακρο­α­τη­ρί­ων και συ­να­κό­λου­θο «αφή­γη­μα» βα­σι­σμέ­νο στους ανα­δια­νε­μη­τι­κούς στό­χους με από­λυ­τη προ­τε­ραιό­τη­τα στους ανέρ­γους/ες, στη νε­ο­λαία, στους μι­σθω­τούς/ες. Η προ­βο­λή «εθνι­κού σχε­δί­ου ανά­πτυ­ξης» με δραχ­μή που υπό­σχε­ται ρευ­στό­τη­τα για τους μι­κρο­με­σαί­ους, κέρδη για τους αστούς και «εθνι­κή υπε­ρη­φά­νια» για τους ερ­γά­τες αφε­νός απο­τε­λεί φα­ντα­σί­ω­ση (αν ποτέ επι­λε­γεί από τους αστούς δεν θα είναι μέσω της ΛΑΕ και της Αρι­στε­ράς) και αφε­τέ­ρου δεν είναι αρι­στε­ρό σε καμιά πτυχή του πυ­ρή­να του (πέρα από το όποιο προ­πα­γαν­δι­στι­κό «πε­ρι­τύ­λιγ­μα»). Προ­τε­ραιό­τη­τα στους στό­χους της ανα­δια­νο­μής ση­μαί­νει πραγ­μα­τι­κές αυ­ξή­σεις σε μι­σθούς και συ­ντά­ξεις, λεφτά για Δη­μό­σια Υγεία και Παι­δεία, δρα­στι­κή μεί­ω­ση της ανερ­γί­ας μέσω κρα­τι­κών πο­λι­τι­κών κ.λ.π. ταυ­τό­χρο­να με «μνη­μό­νιο για το  κε­φά­λαιο» (βαριά φο­ρο­λο­γία, επα­να­φο­ρά και πε­ραι­τέ­ρω ενί­σχυ­ση των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των, εθνι­κο­ποι­ή­σεις κ.λ.π.).  Ένα τέ­τοιο, με­τα­βα­τι­κό αλλά και ξε­κά­θα­ρου σο­σια­λι­στι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού προ­γραμ­μα­τι­κό «αφή­γη­μα» δίνει τα­ξι­κό και αρι­στε­ρό/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό πε­ριε­χό­με­νο στις επι­λο­γές ρήξης με τους δα­νει­στές και τα διε­θνή ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέ­ντρα.
2. Ρητή πε­ρι­γρα­φή των πο­λι­τι­κών συμ­μα­χιών: ΚΚΕ – ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ – απο­χω­ρή­σα­ντες από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το ’15. Άμεση ανά­λη­ψη πρω­το­βου­λιών που θα εντεί­νουν την πίεση για ενό­τη­τα, του­λά­χι­στον στο πλαί­σιο ΛΑΕ  - ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ -  απο­χω­ρή­σα­ντες από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το ’15. Άνοιγ­μα με πρω­το­βου­λί­ες όλων των σχε­τι­κών δυ­να­το­τή­των σε αυ­το­διοι­κη­τι­κό επί­πε­δο, ευ­ρω­ε­κλο­γές και εθνι­κές εκλο­γές.
3. Ανα­νέ­ω­ση του δη­μό­σιου λόγου στη  βάση των πα­ρα­πά­νω καθώς και ου­σια­στι­κή δια­σφά­λι­ση του πλου­ρα­λι­σμού.

Αυτά απο­τε­λούν το μί­νι­μουμ πλαί­σιο για τον ανα­προ­σα­να­το­λι­σμό της ΛΑΕ και τη με­τα­τρο­πή της  σε θε­τι­κό έως πρω­τα­γω­νι­στι­κό πα­ρά­γο­ντα στον χώρο της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.  

4. Το ζη­τού­με­νο

Η συ­γκρό­τη­ση ανα­γνω­ρί­σι­μου πόλου της ρι­ζο­σπα­στι­κής/ αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι απα­ραί­τη­τη και απο­τε­λεί τη μόνη διέ­ξο­δο για τον «κόσμο της ερ­γα­σί­ας και των κι­νη­μά­των». Έστω κι αν δεν μπο­ρεί να δώσει λύση στο κυ­βερ­νη­τι­κό δίλ­λη­μα σε πρώτο χρόνο. Μπο­ρεί ωστό­σο, μέσα στα πο­λι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά αδιέ­ξο­δα, να «υπο­σχε­θεί» μια νέα πο­ρεία ανα­συ­γκρό­τη­σης της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ρής στρα­τη­γι­κής και των κι­νη­μά­των σ’ ένα πε­ρι­βάλ­λον που μόνο στα­θε­ρό και ευ­νοϊ­κό για τους «από κάτω» δεν είναι.

Η πρό­κλη­ση της ανα­συ­γκρό­τη­σης με μα­ζι­κή κοι­νω­νι­κή απεύ­θυν­ση, αφορά το  σύ­νο­λο του «κό­σμου της Αρι­στε­ράς» και των συλ­λο­γι­κο­τή­των της καθώς σή­με­ρα, ταυ­τό­χρο­να με τις δυ­να­τό­τη­τες ελ­λο­χεύ­ουν και υπαρ­ξια­κοί κίν­δυ­νοι. Η Ιτα­λία δεν είναι μα­κριά!

Η δυ­να­τό­τη­τα αυτή μοιά­ζει στις μέρες μας να «ιχνη­λα­τεί­ται» από πολ­λές πλευ­ρές στο φάσμα ΛΑΕ – ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ – δυ­νά­μεις που απο­χώ­ρη­σαν από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και δεν εντά­χτη­καν στις δύο πρώ­τες: Αρ­θρο­γρα­φία, δη­λώ­σεις στε­λε­χών, δια­δι­κα­σί­ες ορ­γά­νων και κυ­ρί­ως έντο­νες ζυ­μώ­σεις σε διά­φο­ρα επί­πε­δα εκ­φρά­ζουν την ανα­γκαιό­τη­τα. Θα γί­νουν εφι­κτές οι ανα­γκαί­ες υπερ­βά­σεις;

Η αντι­με­τώ­πι­ση των εκλο­γι­κών προ­κλή­σε­ων, ανα­ζω­πυ­ρώ­νο­ντας την ιδέα της συ­γκέ­ντρω­σης δύ­να­μης της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι το ένα άμεσο ζή­τη­μα. Το άλλο είναι η μορφή του σύγ­χρο­νου πο­λι­τι­κού υπο­κει­μέ­νου που θα μπο­ρεί να δώσει χώρο, ρόλο και πεδίο συμ­με­το­χής, από­φα­σης και δρά­σης στους χι­λιά­δες αν­θρώ­πους της Αρι­στε­ράς, με όραμα και ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή συ­γκρό­τη­ση αλλά ορ­γα­νω­τι­κά «ορ­φα­νούς» καθώς και στους πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρους που χρειά­ζε­ται να κερ­δη­θούν στην πάλη για την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή ανα­τρο­πή, απέ­να­ντι στην βαρ­βα­ρό­τη­τα που ζούμε.  

*μια συ­νο­πτι­κή εκ­δο­χή του άρ­θρου δη­μο­σιεύ­τη­κε στην Εφη­με­ρί­δα των Συ­ντα­κτών (30/11/2018)