Το τελευταίο διάστημα με σημείο εκκίνησης μια σειρά τρανσφοβικών κειμένων που δημοσιεύτηκαν από μέλη της συλλογικότητας το ΜΩΒ και που, ανάμεσα σε άλλα, υποστηρίζουν ότι απειλείται η ύπαρξη των γυναικών από την συμπερίληψη των λοατκι+ ατόμων στους φεμινιστικούς αγώνες, ξεδιπλώνεται μια πολύ σημαντική δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα με κέντρο την ιστορική διαχρονική φεμινιστική διαμάχη για το τι είναι φύλο και τι είναι γυναίκα.
Αυτή η συζήτηση εκβάλλει και σε άλλα κρίσιμα ζητήματα όπως η σεξεργασία και το δικαίωμα στην παρένθετη κύηση.
Παραλλαγές αυτής της αντιπαράθεσης έχουν εμφανιστεί και σε διεθνές επίπεδο τα τελευταία χρόνια με κορυφαίο παράδειγμα την Ισπανία όπου οι TERFs (trans-exclusionary radical feminists) εναντιώθηκαν στην ψήφιση νόμου που προέβλεπε περισσότερα δικαιώματα για τα τρανς άτομα.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις επιστρατεύεται μια σειρά ουσιοκρατικών επιχειρημάτων που βασίζονται σε βιολογισμούς και αντιεπιστημονικές ιδέες και τα οποία καταλήγουν στην αμφισβήτηση του φάσματος φύλου και στην ενίσχυση του έμφυλου δίπολου.
Πρόκειται για επιχειρήματα που φυσικοποιούν τις ανισότητες και ενισχύουν το δόγμα πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, καθώς και την ετεροπατριαρχική οργάνωση της ζωής.
Αυτές οι θέσεις πέρα από κακοποιητικές απέναντι σε λοατκι+ άτομα και φεμινίστριες και αντιεπιστημονικές (αφού αμφισβητούν κατακτημένες φεμινιστικές επιστημολογίες γνώσης) γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνες στο φόντο της anti-gender νεοσυντηρητικής επίθεσης ακροδεξιών κυβερνήσεων και alt-right δυνάμεων στα δικαιώματα γυναικών και λοατκι+ ατόμων.
Η συζήτηση αυτή διεξάγεται την ίδια στιγμή που στη Μεγάλη Βρετανία το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε ότι οι τρανς γυναίκες δεν μπορούν νομικά να αναγνωρίζονται ως γυναίκες, ενώ στην Ουγγαρία η κυβέρνηση Όρμπαν σε συνεργασία με την ακροδεξιά με συνταγματική τροπολογία απαγόρευσε τις συγκεντρώσεις για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της λοατκι+ κοινότητας.
Στην Αμερική του Τραμπ, στην Ιταλία της Μελόνι, στην Αργεντινή του Μιλέι και αλλού εφαρμόζονται μισογυνικές και ομοφοβικές πολιτικές και αμφισβητούνται κατοχυρωμένα έμφυλα, αναπαραγωγικά και πολιτικά δικαιώματα.
Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε συνθήκες πολέμων, εθνικών και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, αποικιοκρατίας και ενίσχυσης της πολιτικής των συνόρων και της καταστολής υποφέρουν και πλήττονται πολλαπλά όλα εκείνα τα άτομα που δεν χωράνε στον στρατιωτικοποιημένο, νεοφιλελεύθερο/νεοσυντηρητικό ετεροπατριαρχικό κόσμο: οι πιο φτωχές, οι τρανς, οι μετανάστριες και οι προσφύγισσες, οι ανάπηρες.
Σε αυτή τη διεθνή εμπόλεμη κατάσταση, που η Ελλάδα και η Ε.Ε. στηρίζουν το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, (επαν)εξοπλίζονται πολεμικά, και με την πολεμική απειλή να γίνεται εντονότερη, όλο και περισσότερο θα συνδέεται η ελευθερία φύλων και σεξουαλικότητας με την υπογεννητικότητα, την ευαλωτότητα και την ανάγκη «υγιών», «δυνατών» και πεισμένων σωμάτων που θα ενισχύσουν στρατούς και σύνορα είτε πολεμώντας στα μέτωπα, είτε στηρίζοντας τους πολέμους και δικαιολογώντας τις αιτίες τους.
Παράλληλα, η νεοφιλελεύθερη αναδιοργάνωση της ζωής μέσω των ιδιωτικοποιήσεων και της διάλυσης του κοινωνικού κράτους επιβάλλει τη στροφή στην παραδοσιακή οικογένεια ως “πυλώνα κοινωνικής σταθερότητας”, που καλείται να αναλάβει την “ατομική ευθύνη” της φροντίδας και της υποστήριξης της καθημερινής ζωής των ανθρώπων σε συνθήκες κατάρρευσης των κοινωνικών υπηρεσιών φροντίδας, υγείας και πρόνοιας.
Η σύσταση Υπουργείου Οικογένειας, η μετονομασία της Γενικής Γραμματείας Ισότητας Φύλων με προσθήκη της “Οικογενειακής Πολιτικής”, η συνεχής επαναφορά του δημογραφικού στη δημόσια συζήτηση είναι ορισμένα μόνο παραδείγματα που επιβεβαιώνουν αυτή την κατεύθυνση.
Σε αυτό το περιβάλλον, ταυτότητες και μοντέλα σχέσεων που αμφισβητούν τα δίπολα και τους παραδοσιακούς έμφυλους ρόλους στοχοποιούνται ως απειλητικά για τη νεοφιλελεύθερη-καπιταλιστική κανονικότητα.
Ως τμήμα του σύγχρονου διαθεματικού και ριζοσπαστικού τρανσφεμινισμού αντιλαμβανόμαστε το φύλο ως φάσμα και επιμένουμε να αναδεικνύουμε τους τρόπους με τους οποίους κατασκευάζεται κοινωνικά, ιστορικά και πολιτικά προκειμένου να κατανοήσουμε την πατριαρχική δομή της καπιταλιστικής σχέσης ανάμεσα στην παραγωγή και την κοινωνική αναπαραγωγή αλλά και τις αιτίες των ταξικών και πολιτικών ανισοτήτων.
Από αυτή τη θέση κατανοούμε τον διαλεκτικό τρόπο με τον οποίο η βιολογία συναντιέται με τις κοινωνικές/ταξικές και ιστορικοπολιτισμικές συνθήκες, σχηματίζοντας διαφορετικές έμφυλες υποκειμενικότητες.
Επιπλέον, αυτή η τοποθέτηση μας επιτρέπει να εντοπίσουμε τις ρίζες των κοινών καταπιέσεων και τις δομικές αιτίες της ανισότητας ανάμεσα σε γυναίκες, λοατκι+ άτομα, θηλυκότητες και άτομα με μήτρα.
Για εμάς αυτή η συζήτηση είναι κρίσιμη για τον φεμινισμό ως αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών κινημάτων προκειμένου να ζήσουμε και να αγωνιζόμαστε ελεύθερες-α.
Σε αυτά και άλλα ζητήματα θέλουμε να συζητήσουμε και να εμβαθύνουμε στην ανοιχτή εκδήλωση που οργανώνουμε την:
Πέμπτη 15 Μάη στις 19:00, έχοντας ως συνομιλήτριες και προσκεκλημένες μας τις:
Μέλη της Intersex Greece
Έλενα-Όλγα Χρηστίδη, Orlando LGBT+