Διαλέξαμε να συνεχίσουμε, ως ΑΚΙΓΔΥ-Συσπειρώσεις, πιστεύοντας ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε να ενώσουμε τους εργαζόμενους και να επιβάλουμε την ανατροπή των μνημονίων. Μπορούμε να ξαναφέρουμε τον κλάδο μας να εργαστεί με υπερηφάνεια δίπλα στους αγρότες και προασπίζοντας το σύνολο της κοινωνίας που αποτελούν τους καταναλωτές.
Στις 6 Απριλίου στην περιφέρεια και στις 20 στην Αθήνα επαναλαμβάνονται οι εκλογές του πρωτοβάθμιου σωματείου της ΠΕΓΔΥ (Πανελλήνια Ένωση Γεωπόνων Δημοσίων Υπαλλήλων) και εκλέγονται αντιπρόσωποι για το συνέδριο της ΠΟΓΕΔΥ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Γεωτεχνικών Δημοσίων Υπαλλήλων).
Το ΠΑΜΕ ακύρωσε τις εκλογές του Νοεμβρίου, κάνοντας ένσταση βασιζόμενη σε νομοτεχνικό κώλυμα, ενώ η ουσία ήταν ότι δεν ελέγχουν οι «ταξικές δυνάμεις» του το σωματείο και πιθανά δεν έβγαζαν αντιπρόσωπο για το συνέδριο της ΠΟΓΕΔΥ. Δυστυχώς η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και οι μηχανισμοί επεκτείνονται και σε χώρους της αριστεράς. Έτσι, ξανακάνουμε εκλογές σε πανελλήνια κλίμακα.
Με το ψηφοδέλτιο ΑΚΙΓΔΥ-Συσπειρώσεις συνεχίζουμε ως η ευρύτερη αριστερά που παρέμεινε στις δεσμεύσεις και τις αγωνιστικές διεκδικήσεις που είχε πριν την ανάληψη της κυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Δίνουμε μια μάχη διατήρησης ενός πρωτοβάθμιου σωματείου και ανασυγκρότησής του, χωρίς συντεχνιακό προσανατολισμό, ταυτόχρονα με μια μάχη διατήρησης της αριστεράς σε συνδικαλιστικό επίπεδο, που ούτε κυβερνητική είναι, ούτε σεχταριστική. Που ενώνει τους εργαζόμενους, χωρίς να στενεύει τα περιθώρια αγώνων και δράσης τους σε αυστηρά και προκαθορισμένα πλαίσια.
Η παράταξη που υπήρχε, με ιστορία πριν κι από τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, βρέθηκε σε δύσκολη θέση και εξαιρετική δυστοκία, επειδή ορισμένα μέλη της παλιά και κάποια νέα (πρώην ΠΑΣΚΕ) προτίμησαν τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, όπου η συμμετοχή στο σωματείο είναι προσχηματική, αφού τα ζητήματα των συναδέλφων «λύνονται» στα υπουργικά γραφεία και οι συνδικαλιστές μπορούν να είναι συγχρόνως και σύμβουλοι στο ΥΠΑΑΤ. Γι αυτό, θεώρησαν καλύτερο το διαχωρισμό και το «καθαρό» φιλοκυβερνητικό κατέβασμα, με μια άλλη παράταξη.
Μάλλον, η εσωτερική κατάσταση της παράταξης το προηγούμενο διάστημα και η επιμονή μας στην αντικυβερνητική και φιλεργατική συνδικαλιστική πολιτική, έκανε σαφές ότι δεν ήταν ανεκτή η ωραιοποίηση των «μνημονίων της αριστεράς» και το σερβίρισμά τους σε εργαζόμενους ανθρώπους ως… αναγκαστικά και καλύτερα από του Μητσοτάκη.
Στις προηγούμενες εκλογές, που κατεβήκαμε όλοι μαζί, η διακήρυξη δεν «επιτρεπόταν» να αναφέρει ποια κυβέρνηση υπέγραψε και εφαρμόζει το 3ο μνημόνιο, ούτε στο μεταξύ «τολμήσαμε» να βγάλουμε ανακοίνωση στήριξης του αγώνα των αγροτών, οι οποίοι αποτελούν για το συγκεκριμένο εργασιακό χώρο γειτονικό και με αλληλεπίδραση κοινωνικό πεδίο, με κοινές διεκδικήσεις.
Σε μια απολύτως κρίσιμη στιγμή, όπου οι μνημονιακές δεσμεύσεις, μιας κυβέρνησης που λερώνει το όνομα της αριστεράς, ξεπερνάνε κάθε επίθεση που μέχρι τώρα έχουν δεχθεί οι εργαζόμενοι προς όφελος του κεφαλαίου, οι συνδικαλιστές της αριστεράς οφείλουν, ακόμα περισσότερο και από τα πολιτικά κόμματα, να διατηρήσουν την αγωνιστική ακεραιότητά τους και να επιμείνουν στις συλλογικές αντιστάσεις.
Οι εκλογές της ΠΕΓΔΥ γίνονται σε μια περίοδο που τα πάντα αλλάζουν με δραματικό τρόπο. Όσα θεωρούσαμε σίγουρα όταν προσληφθήκαμε στην εργασία μας, μισθός, υγεία, εφάπαξ, σύνταξη, δεν είναι πια. Τα απανωτά μνημόνια και οι ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζιτών με χρήματα της κοινωνίας, προκαλούν τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή στον τόπο μας και στα ζωές μας.
Εμείς διαλέξαμε να συνεχίσουμε, ως ΑΚΙΓΔΥ-Συσπειρώσεις, πιστεύοντας ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε να ενώσουμε τους εργαζόμενους και να επιβάλουμε την ανατροπή των μνημονίων. Μπορούμε να ξαναφέρουμε τον κλάδο μας να εργαστεί με υπερηφάνεια δίπλα στους αγρότες και προασπίζοντας το σύνολο της κοινωνίας που αποτελούν τους καταναλωτές.
Αυτά θα τα καταφέρουμε διαφυλάσσοντας το χώρο των συνδικάτων, μετά τα τόσα πλήγματα από ΠΑΣΟΚ & ΝΔ και τώρα από το ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να ξαναδημιουργήσουμε μια καλή εικόνα του συνδικαλιστή, που δεν προέχουν τα προσωπικά βολέματα και οι ατομικές λύσεις μέσω των υπηρεσιακών συμβουλίων, αλλά οι μάχες όλων των εργαζομένων μαζί, μακριά από συντεχνιασμούς και διαχωρισμούς, με σαφή προσανατολισμό στις πραγματικές ταξικές συμμαχίες και στη δράση συσπείρωσης των δυνάμεων που αναφέρονται στη λογική της αριστεράς.
