Tο μνημονιακό δόγμα «Δεν Υπάρχει Εναλλακτική» και η έλλειψη κοινωνικής προοπτικής για τις γειτονιές, διαμορφώνουν όρους για την ανάπτυξη μορφών ακροδεξιού κανιβαλισμού.

Με αφορμή τον άδικο και τραγικό θάνατο του 11χρονου μαθητή στο Μενίδι, γινόμαστε μάρτυρες μιας ακόμη ρατσιστικής στοχοποίησης: Χρυσαυγίτικης κοπής «κάτοικοι» (;) της περιοχής, επιχειρούν «να πάρουν τον νόμο» στα χέρια τους, ρίχνοντας πέτρες και βόμβες μολότοφ ακόμα και σε ευάλωτα χαμόσπιτα ή αυλές των Ρομά, αδιαφορώντας προκλητικά για τον κίνδυνο να κάψουν ή να βλάψουν σοβαρά αυτούς που βρίσκονται μέσα, στους οποίους πιθανότατα συμπεριλαμβάνονται άλλα παιδιά. Όχι «λευκά» αυτή τη φορά. Στο όνομα των τυφλών «αντιποίνων» για τον (όχι από πρόθεση) θάνατο ενός «κανονικού» παιδιού, ή μιας υποτιθέμενης «δίκαιης οργής» για την παραβατικότητα που πλήττει τις -έτσι κι αλλιώς- υποβαθμισμένες γειτονιές τους. Τα συστημικά ΜΜΕ συγκαλύπτουν την επικινδυνότητα του γεγονότος, κάνοντας λόγο για εκτροπή από τον στόχο της μιας καταρχάς «ειρηνικής» πορείας αγανακτισμένων νοικοκυραίων.

Ας πάρουμε, όμως, τα γεγονότα, όπως έχουν:

Πρώτο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο θάνατος ενός παιδιού αποτελεί πάντα ένα φοβερό και εξαιρετικά φορτισμένο συναισθηματικά γεγονός, που ενέχει μάλιστα το στοιχείο του παράλογου για την συνέχεια των γενεών. Ιδίως όταν ο θάνατος αυτός προέρχεται από ένα έθιμο που και στο παρελθόν έχει προκαλέσει θανάτους, το οποίο, ωστόσο, συνεχίζει να εφαρμόζεται σε πολλές περιοχές της Ελλάδας (πχ στην Κρήτη). Πρόκειται για ένα βάναυσο «έθιμο» που, μεταξύ άλλων, αποκαλύπτει μία ακόμη από τις σεξιστικές πτυχές της κοινωνίας μας, καθώς συνδέει με τον «ανδρισμό» με την χρήση των όπλων (βίας). Η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία είναι ένας από τους θεσμούς του κράτους που καλλιεργούν και «απογειώνουν» αυτήν την λογική. Η οπλοχρησία και οι φονικές της συνέπειες δεν είναι, λοιπόν, ένα πρόβλημα που εστιάζεται στους Ρομά, αλλά στην κρατούσα μιλιταριστική και σεξιστική κοινωνική διαπαιδαγώγηση.

Δεύτερο, η παραβατικότητα ούτε αφορά όλους τους Ρομά, αλλά ούτε και είναι ελεύθερη «επιλογή» για όσους από τους Ρομά καταφεύγουν σε αυτήν: οι Ρομά «σπρώχνονται» κυριολεχτικά σε «παραβατικές» μορφές οικονομικής επιβίωσης, καθώς αποτελούν μια κοινωνικά αποκλεισμένη ομάδα, με τεράστιο βαθμό εξαθλίωσης. Με ευθύνη του κράτους και των μηχανισμών του. Συχνά όμως και με ευθύνη της ρατσιστικής αντιμετώπισής τους από τους «μπαλαμό» συνανθρώπους και γείτονες τους. Χωρίς πραγματική πρόσβαση στην σχολική εκπαίδευση, στιγματίζονται με ρατσιστικά στερεότυπα από τα πρώτα παιδικά τους χρόνια και γκετοποιούνται, πέφτοντας πολύ συχνά θύματα της άρνησης των «λευκών» γονέων να αποδεχθούν τα τσιγγανόπουλα στα ίδια σχολεία με τα παιδιά τους. Το υπουργείο Παιδείας και η Τοπική Αυτοδιοίκηση (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), που θεωρητικά στηρίζουν την πρόσβαση των παιδιών Ρομά στα σχολεία, δεν κάνουν επί της ουσίας τίποτα για να εντάξουν τα τσιγγανόπουλα στα σχολεία της περιοχής τους. Αντίθετα, υπάρχουν πολλοί δήμαρχοι στις υποβαθμισμένες περιοχές όπου ζουν οι Ρομά, που υποθάλπουν ή πρωτοστατούν στις ρατσιστικές εκδηλώσεις μίσους δημοτών τους. Να μην μιλήσουμε, βέβαια, για τις συνθήκες διαβίωσης στους καταυλισμούς των Ρομά, τα παραπήγματα, την έλλειψη φωτισμού, κρατικής μέριμνας για την καθαριότητα των χώρων και την υγιεινή, δικτύων αποχέτευσης, ακόμη και καθαρού πόσιμου νερού.

Πολλοί ήταν εκείνοι που έκαναν «πάρτι» με τα εκατομμύρια των ΕΣΠΑ για την στέγαση των Ρομά σε κανονικά σπίτια, ενώ δεκάδες προγράμματα για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους κυριολεκτικά «φαγώθηκαν» από τους «επιτήδειους» που τα διαχειρίστηκαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της απάνθρωπης πολιτικής απέναντι στους Ρομά, η απόπειρα της κυβέρνησης Σαμαρά να μετακινήσει τους Ρομά Χαλανδρίου στο όρος Πατέρα, σε απόσταση δέκα χιλιομέτρων από τον κοντινότερο οδικό κόμβο, μακριά από σχολεία, νοσοκομεία, και φυσικά χωρίς καμία δυνατότητα εργασίας για όσους θα διέμεναν εκεί. Ευτυχώς, η απόπειρα αυτή αποτράπηκε χάρη στο κίνημα συμπαράστασης που τότε αναπτύχθηκε. Ως απόρροια της έλλειψης σχολικής εκπαίδευσης και των στερεοτυπικών ρατσιστικών προκαταλήψεων σε βάρος τους, οι Ρομά είναι εντελώς αποκλεισμένοι από κάθε πρόσβαση στην αγορά εργασίας, γεγονός που τους εξαναγκάζει σε μορφές παραοικονομίας και μικρής ή μεγάλης παραβατικότητας. Προεκλογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ, στο πρόγραμμά του, είχε δεσμευτεί να νομοθετήσει την χορήγηση υπερτοπικής άδειας λιανικού εμπορίου για τους πλανόδιους Ρομά εμπόρους. Όπως και όλες οι υπόλοιπες προμνημονιακές δεσμεύσεις του, έμεινε και αυτή στα «χαρτιά». Αποτέλεσμα, καθώς οι Ρομά μετακινούνται από τόπο σε τόπο για να αγοράσουν και να διαθέσουν τα προϊόντα τους, «φιλοδωρούνται» με πρόστιμα της τάξης των 5.000 Ε για κάθε παράβαση, ποσά τα οποία, φυσικά, είναι αδύνατον να πληρώσουν.

Τρίτο, αποτελεί εμπειρικό «αξίωμα» ότι καμία μορφή «σκληρής» εγκληματικότητας, όπως το εμπόριο ναρκωτικών, δεν μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς κάλυψη και συνέργεια στελεχών της τοπικής αστυνομίας και της κρατικής μηχανής. Ωστόσο, όταν η αστυνομία σταματά τους Ρομά, γίνονται εύκολος «σάκος του μποξ» για τα όργανα της «τάξης» που ασκούνται στα κορμιά τους ή «μπουκάρουν» στα σπίτια τους παραβιάζοντας όλα τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Ακόμα και μέσα στην φυλακή, οι Ρομά συνεχίζουν να είναι πολίτες β’ κατηγορίας.

Συμπέρασμα: Η επίθεση κατά των Ρομά στο Μενίδι ανοίγει ένα ακόμη μέτωπο ενάντια στον ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Αποδεικνύει για μια ακόμα φορά ότι η προδοσία της «πρώτης φοράς αριστερά» λειτουργεί διχαστικά για την κοινωνία, καθώς το μνημονιακό δόγμα «Δεν Υπάρχει Εναλλακτική» και η έλλειψη κοινωνικής προοπτικής για τις γειτονιές, διαμορφώνουν όρους για την ανάπτυξη μορφών ακροδεξιού/φασίζοντος κανιβαλισμού, στρέφοντας μία μερίδα των κοινωνικά αδύναμων ενάντια στους πιο αδύναμους, όπως και στην περίπτωση των προσφύγων. Και καθιστά αδιαφιλονίκητο γεγονός ότι η πάλη, σε ενιαία βάση, ενάντια στον ρατσισμό και την κοινωνική εξαθλίωση είναι μονόδρομος.

Επιμύθιο: Την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πάνω από 8 εκατομμύρια Ρομά έχασαν την ζωή τους στα ναζιστικά κρεματόρια. Ένα γεγονός που δεν αναφέρεται πολύ συχνά στα σχολικά βιβλία της ιστορίας και για πολλούς παραμένει άγνωστο. Να μην επιτρέψουμε ποτέ σε αυτήν την απειλή να ξαναϋπάρξει οπουδήποτε!

 

Ετικέτες