Ο Τραμπ βάζει και πάλι το Ιράν στο στόχαστρο

Στη συ­νέ­ντευ­ξη Τύπου, ο Τραμπ χα­ρα­κτή­ρι­σε την πυ­ρη­νι­κή συμ­φω­νία του 2015 «ελατ­τω­μα­τι­κή στον πυ­ρή­να της». Επι­κα­λέ­στη­κε ως στοι­χεία τις πλη­ρο­φο­ρί­ες των μυ­στι­κών υπη­ρε­σιών που πα­ρου­σί­α­σε το Ισ­ρα­ήλ στις 30 Απρί­λη. 

Πα­ρου­σιά­ζο­ντας τα σχε­τι­κά αρ­χεία, ο Ισ­ραη­λι­νός πρω­θυ­πουρ­γός Μπέν­τζα­μιν Νε­τα­νιά­χου ισχυ­ρί­στη­κε ότι απο­δει­κνύ­ουν ορι­στι­κά πως το Ιράν συ­νέ­χι­σε να προ­ω­θεί ένα πρό­γραμ­μα πυ­ρη­νι­κών όπλων παρά την συμ­φω­νία που δια­πραγ­μα­τεύ­τη­κε με την δια­κυ­βέρ­νη­ση Ομπά­μα και άλλες 5 κυ­βερ­νή­σεις το 2015. 

Αλλά σύμ­φω­να με την ανα­φο­ρά του Νο­έμ­βρη του 2017 από τη Διε­θνή Επι­τρο­πή Ατο­μι­κής Ενέρ­γειας, που έχει το κα­θή­κον να επι­τη­ρεί τη συμ­μόρ­φω­ση του Ιράν με τη συμ­φω­νία, δεν υπάρ­χει καμιά έν­δει­ξη ότι το Ιράν την πα­ρα­βί­α­σε. 

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, τα «στοι­χεία» του Νε­τα­νιά­χου αφο­ρού­σαν πα­λιό­τε­ρες προ­σπά­θειες του Ιράν και δεν πε­ριεί­χαν κα­νέ­να σο­βα­ρό ισχυ­ρι­σμό ότι το Ιράν πα­ρά­γει σή­με­ρα πυ­ρη­νι­κά όπλα ή πα­ρα­βιά­ζει με οποιον­δή­πο­τε άλλο τρόπο τη συμ­φω­νία του 2015.

Στην πράξη, οι ΗΠΑ θα γίνει η μόνη χώρα που δεν τή­ρη­σε τους όρους της συμ­φω­νί­ας του 2015, εξαι­τί­ας την από­φα­σης του Τραμπ να επι­βά­λει ξανά οι­κο­νο­μι­κές κυ­ρώ­σεις που έπλη­ξαν πολύ σκλη­ρά εκα­τομ­μύ­ρια Ιρα­νούς. Ο στό­χος της δια­κυ­βέρ­νη­σης Τραμπ δεί­χνει να είναι, σύμ­φω­να με κο­ρυ­φαίο Ευ­ρω­παίο δι­πλω­μά­τη, «να τσα­κί­σει το κα­θε­στώς» μέσω του οι­κο­νο­μι­κού στραγ­γα­λι­σμού.

Αμέ­σως μετά την ανα­κοί­νω­ση του Τραμπ, ο Ιρα­νός Πρό­ε­δρος Χασάν Ρου­χά­νι απά­ντη­σε ότι το Ιράν θα πα­ρα­μεί­νει, προς το παρόν, εντός της συμ­φω­νί­ας με τις άλλες χώρες που την υπέ­γρα­ψαν. Όμως αν και άλλες χώρες εγκα­τα­λεί­ψουν τη συμ­φω­νία, το Ιράν είναι έτοι­μο να επα­νεκ­κι­νή­σει τον εμπλου­τι­σμό ου­ρα­νί­ου.

Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι σύμ­μα­χοι των ΗΠΑ έχουν ανα­στα­τω­θεί από την από­φα­ση του Τραμπ. Ο Εμα­νου­έλ Μα­κρόν έγρα­ψε στο τουί­τερ, «η Γαλ­λία, η Γερ­μα­νία και το Η.Β. λυ­πού­νται για την αμε­ρι­κα­νι­κή από­φα­ση να εγκα­τα­λεί­ψει το Κοινό Ολο­κλη­ρω­μέ­νη Σχέ­διο Δρά­σης. Δο­κι­μά­ζε­ται το κα­θε­στώς μη-διά­δο­σης των πυ­ρη­νι­κών όπλων». 

Ο Νε­τα­νιά­χου, φυ­σι­κά, χει­ρο­κρό­τη­σε τον Τραμπ, απο­κα­λώ­ντας την από­συρ­ση των ΗΠΑ «ιστο­ρι­κή κί­νη­ση».

Μέσα στο Ιράν, οι σκλη­ρο­πυ­ρη­νι­κοί επι­κρι­τές των προ­σπα­θειών δια­πραγ­μά­τευ­σης θα αξιο­ποι­ή­σουν την διά­λυ­ση της συμ­φω­νί­ας από τον Τραμπ για να πα­ρου­σιά­σουν τον Ρου­χά­νι ως αδύ­να­μο και αφελή στη στάση του απέ­να­ντι στις ΗΠΑ –και θα τον κα­τη­γο­ρή­σουν για την επι­δεί­νω­ση της οι­κο­νο­μι­κής κα­τά­στα­σης που σί­γου­ρα θα ακο­λου­θή­σει.

Η πυ­ρη­νι­κή συμ­φω­νία του 2015 ήταν αντι­κεί­με­νο δια­πραγ­μά­τευ­σης ανά­με­σα στο Ιράν και τα 5 μό­νι­μα μέλη του Συμ­βου­λί­ου Ασφα­λεί­ας του ΟΗΑ –ΗΠΑ, Βρε­τα­νία, Κίνα, Γαλ­λία, Ρω­σία- μαζί με τη Γερ­μα­νία.

Μετά από χρό­νια συ­ζη­τή­σε­ων, το Ιράν συμ­φώ­νη­σε να μειώ­σει κατά 98% το από­θε­μα εμπλου­τι­σμέ­νου ου­ρα­νί­ου και να δια­κό­ψει για 15 χρό­νια την ανά­πτυ­ξη οπλι­κών υπο­δο­μών. Σε αντάλ­λαγ­μα, άρ­θη­καν οι πε­ρισ­σό­τε­ρες από τις κα­τα­στρο­φι­κές οι­κο­νο­μι­κές κυ­ρώ­σεις, επι­τρέ­πο­ντας στη χώρα να επα­νε­ντα­χθεί στην πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μί­ας, κυ­ρί­ως εξά­γο­ντας πε­τρέ­λαιο.

Η συμ­φω­νία ση­μα­το­δο­τού­σε μια απο­φα­σι­στι­κή στρο­φή της αμε­ρι­κα­νι­κής στρα­τη­γι­κής απέ­να­ντι στο Ιράν. Όπως πε­ριέ­γρα­ψε ο Άσλεϊ Σμιθ στο International Socialist Review, η επι­κυ­ριαρ­χία των ΗΠΑ ως μο­να­δι­κή πα­γκό­σμια υπερ­δύ­να­μη άρ­χι­σε να κλο­νί­ζε­ται με το τέλος του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου μπουμ που κρά­τη­σε από τη δε­κα­ε­τία του ’80 ως το 2008. Στην νέα «ασύμ­με­τρη πο­λυ­πο­λι­κή πα­γκό­σμια τάξη», οι ΗΠΑ και ο πα­γκό­σμιος αντα­γω­νι­στής τους, η Κίνα, δια­γκω­νί­ζο­νταν για την επιρ­ροή στην Ασία, ενώ πε­ρι­φε­ρεια­κοί αντί­πα­λοι όπως η Ρωσία και το Ιράν επι­χει­ρούν να επε­κτεί­νουν την επιρ­ροή τους, ει­δι­κά σε πε­ριο­χές όπου είχε χα­λα­ρώ­σει ο έλεγ­χος της αμε­ρι­κα­νι­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας.

Μια σειρά στρα­τιω­τι­κών ηττών ανέ­τρε­ψε τις προ­σπά­θειες των ΗΠΑ να εγκα­θι­δρύ­σουν την επι­θυ­μη­τή γι’ αυτές τάξη στη Μέση Ανα­το­λή, μια κρί­σι­μη γε­ω­πο­λι­τι­κά πε­ριο­χή –με δε­δο­μέ­να τα τε­ρά­στια ενερ­γεια­κά της απο­θέ­μα­τα. Η δια­κυ­βέρ­νη­ση Μπους σκό­πευε μετά από μια επι­τυ­χη­μέ­νη ει­σβο­λή στο Ιράκ να συ­νε­χί­σει με αλ­λα­γές κα­θε­στώ­τος σε Ιράν και Συρία. Όμως η ιρα­κι­νή αντί­στα­ση στην αμε­ρι­κα­νι­κή κα­το­χή επέ­βα­λε αλ­λα­γή σχε­δί­ων.

Έπει­τα, το 2011, οι εξε­γέρ­σεις της Αρα­βι­κής Άνοι­ξης απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σαν μια σειρά από κα­θε­στώ­τα σε όλη τη Βό­ρεια Αφρι­κή και τη Μέση Ανα­το­λή, δη­μιουρ­γώ­ντας ένα ακόμα αγκά­θι στα σχέ­δια της Ουά­σινγ­κτον.

Η αμε­ρι­κα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση ισχυ­ρί­στη­κε ότι υπο­στη­ρί­ζει τις λαϊ­κές εξε­γέρ­σεις στην Τυ­νη­σία και την Αί­γυ­πτο, ενώ βοη­θού­σε το Μπα­χρέιν να συ­ντρί­ψει το κί­νη­μα αντί­στα­σης εκεί. Μια κα­τα­στρο­φι­κή επέμ­βα­ση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη κα­τέ­λη­ξε σε ντρο­πια­στι­κό απο­τέ­λε­σμα. Με εμ­βλη­μα­τι­κή τη στιγ­μή που ο Αμε­ρι­κα­νός πρέ­σβης συ­ρό­ταν από δια­δη­λω­τές έξω από την πρε­σβεία και δο­λο­φο­νού­ταν.

Αυτή η εμπει­ρία απο­μά­κρυ­νε τις ΗΠΑ ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο από την πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης Μπους για αλ­λα­γές κα­θε­στώ­των και τις ώθησε προς μια πο­λι­τι­κή στα­θε­ρο­ποί­η­σης κα­θε­στώ­των.

Οι ΗΠΑ δια­πραγ­μα­τεύ­τη­καν την πυ­ρη­νι­κή συμ­φω­νία του 2015 από θέση σχε­τι­κής υπο­χώ­ρη­σης της ιμπε­ρια­λι­στι­κής τους ισχύ­ος και στο πλαί­σιο των εξε­λί­ξε­ων που πε­ρι­γρά­φη­καν στη Μέση Ανα­το­λή και τη Βό­ρεια Αφρι­κή.

Με την αλ­λα­γή κα­θε­στώ­τος στο Ιράν να μην βρί­σκε­ται πλέον ως επι­λο­γή «στο τρα­πέ­ζι», μετά την κα­τα­στρο­φι­κή ει­σβο­λή του Μπους στο Ιράκ, οι ΗΠΑ υπο­χρε­ώ­θη­καν να με­τα­κι­νη­θούν από την εχθρι­κή απο­μό­νω­ση του Ιράν προς μια προ­σε­κτι­κή επα­να­προ­σέγ­γι­ση μαζί του. Η δια­κυ­βέρ­νη­ση Ομπά­μα βο­λεύ­τη­κε με μια συμ­φω­νία που στην ουσία δια­σφά­λι­ζε ανε­μπό­δι­στη πρό­σβα­ση για να επι­τη­ρούν τις ιρα­νι­κές εγκα­τα­στά­σεις –και πα­ρεί­χε και την πρό­φα­ση για προ­λη­πτι­κά χτυ­πή­μα­τα σε πε­ρί­πτω­ση που εμ­φα­νι­ζό­ταν η πα­ρα­μι­κρή υπο­ψία μη-συμ­μόρ­φω­σης, είτε επι­βε­βαιω­μέ­νη είτε όχι. 

Εκεί­νη την πε­ρί­ο­δο, η πυ­ρη­νι­κή συμ­φω­νία κα­ταγ­γέλ­θη­κε από γε­ρά­κια και δε­ξιούς ως συν­θη­κο­λό­γη­ση. Αντί­θε­τα, αρ­κε­τοί στην αντι­πο­λε­μι­κά Αρι­στε­ρά, την χαι­ρέ­τι­σαν ως βήμα προς την ει­ρή­νη. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η συμ­φω­νία ήταν η δι­πλω­μα­τι­κή έκ­φρα­ση των συμ­φε­ρό­ντων του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, ο οποί­ος ανά­λο­γα τις ανά­γκες της στιγ­μής, χρη­σι­μο­ποιεί είτε δι­πλω­μα­τία είτε πό­λε­μο.

Αν και τα μέσα δια­φέ­ρουν, οι στό­χοι πα­ρα­μέ­νουν οι ίδιοι. Οι ΗΠΑ επι­διώ­κουν να ελέγ­ξουν τη ροή του πε­τρε­λαί­ου της Μέσης Ανα­το­λής, να κα­θη­συ­χά­σουν το σύμ­μα­χο Ισ­ρα­ήλ, να πε­ριο­ρί­σουν την αυ­ξα­νό­με­νη επιρ­ροή του Ιράν στην πε­ριο­χή και να προ­στα­τέ­ψουν το πυ­ρη­νι­κό μο­νο­πώ­λιο που κα­τέ­χουν οι ίδιες και οι σύμ­μα­χοί τους. 

Κατά την πε­ρα­σμέ­νη δε­κα­ε­τία, το Ιράν ανα­δύ­θη­κε ως πε­ρι­φε­ρεια­κή δύ­να­μη. Οι αμε­ρι­κα­νι­κές επεμ­βά­σεις στη Μέση Ανα­το­λή άθελά τους ενί­σχυ­σαν το Ιράν, καθώς έβγα­λαν από τη μέση τον Σα­ντάμ Χου­σε­ΐν στο Ιράκ και απο­δυ­νά­μω­σαν τους Τα­λι­μπάν και στο Αφ­γα­νι­στάν, και οι δυο τους αντί­πα­λοι του Ιρα­νι­κού κρά­τους.

Η αι­μα­τη­ρή στρα­τιω­τι­κή επέμ­βα­ση του Ιράν στη Συρία, για να δια­σώ­σει το κα­θε­στώς του Μπα­σάρ Αλ Άσαντ, στε­ρέ­ω­σε μια αμοι­βαία επω­φε­λής συμ­μα­χία. Το Ιράν απο­κτά όλο και με­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­τό­τη­τα να ασκεί την επιρ­ροή του σε όλο το λε­γό­με­νο «σι­ι­τι­κό τόξο» που περνά από τη Χεζ­μπο­λά στο Λί­βα­νο, δια­μέ­σου της Συ­ρί­ας και του Ιράκ, ως το Ιράν και τους συμ­μά­χους του σε Αφ­γα­νι­στάν και Υε­μέ­νη. 

Αντι­δρώ­ντας σε αυτές τις εξε­λί­ξεις, το Ισ­ρα­ήλ επι­χεί­ρη­σε να πε­ριο­ρί­σει το Ιράν επεμ­βαί­νο­ντας στον εν εξε­λί­ξει πό­λε­μο δι’ αντι­προ­σώ­πων στη Συρία. Και η σύμ­μα­χος των ΗΠΑ Σα­ου­δι­κή Αρα­βία, σε μια προ­σπά­θεια να οι­κο­δο­μή­σει ένα μπλοκ σου­νι­τι­κών κρα­τών για να ανα­κό­ψει την ιρα­νι­κή επιρ­ροή, έχει αντί­στοι­χα εμπλα­κεί σε πο­λέ­μους δι’ αντι­προ­σώ­πων και πο­λι­τι­κούς ελιγ­μούς –από τη Συρία ως το Λί­βα­νο και την Υε­μέ­νη- για να πε­ριο­ρί­σει το Ιράν.

Και το Ισ­ρα­ήλ και η Σα­ου­δι­κή Αρα­βία κα­λω­σο­ρί­ζουν την απο­μά­κρυν­ση του Τραμπ από τη στρα­τη­γι­κή του Ομπά­μα, που επε­δί­ω­κε να τερ­μα­τί­σει τις κυ­ρώ­σεις στο Ιράν με αντάλ­λαγ­μα την απο­δο­χή εκ μέ­ρους του Ιράν αυ­στη­ρών πε­ριο­ρι­σμών στο πυ­ρη­νι­κό του πρό­γραμ­μα.

Εν τω με­τα­ξύ, ακόμα κι ενώ «πλη­ρε­ξού­σιες» δυ­νά­μεις των ΗΠΑ και του Ιράν βρί­σκο­νται αντί­πα­λες στη Συρία, οι δύο δυ­νά­μεις συχνά συ­νερ­γά­ζο­νταν στο Ιράκ για να πε­ριο­ρί­σουν όσους θε­ω­ρού­σαν κοι­νούς εχθρούς που απει­λούν την κε­ντρι­κή ιρα­κι­νή κυ­βέρ­νη­ση, η οποία είναι σύμ­μα­χος του Ιράν.

Το σκί­σι­μο της συμ­φω­νί­ας με το Ιράν μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει ως τρό­πος να σφι­χτα­γκα­λια­στούν ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο τα κα­θε­στώ­τα του Τραμπ, του Ισ­ραη­λι­νού πρω­θυ­πουρ­γού Μπέν­τζα­μιν Νε­τα­νιά­χου και του Σα­ου­δά­ρα­βα Πρί­γκη­πα του Στέμ­μα­τος, Μο­χά­μεντ Μπιν Σαλ­μάν.

Από την αρχή της προ­ε­δρί­ας του, ο Τραμπ υιο­θέ­τη­σε έναν επι­θε­τι­κό εθνι­κι­σμό του «Πρώτα η Αμε­ρι­κή» και μια πο­λε­μο­κα­πη­λεία. Γέ­μι­σε την κυ­βέρ­νη­σή του με οπα­δούς του προ­στα­τευ­τι­σμού και με γε­ρά­κια που κα­λούν σε σύ­γκρου­ση με τη Β. Κορέα, το Ιράν και την Κίνα.

Ο νε­ο­διο­ρι­σθείς Σύμ­βου­λος Εθνι­κής Ασφα­λεί­ας, Τζον Μπόλ­τον, έχει υπο­στη­ρί­ξει δη­μό­σια την ανά­γκη για προ­λη­πτι­κά χτυ­πή­μα­τα και κα­θε­στω­τι­κή αλ­λα­γή στο Ιράν. Ο Μάικ Πο­μπέο, πρώην διευ­θυ­ντής της CIA και νε­ο­διο­ρι­σθείς υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών, έχει επί­σης υπο­στη­ρί­ξει το σκί­σι­μο της πυ­ρη­νι­κής συμ­φω­νί­ας.

Η μο­νο­με­ρής απο­χώ­ρη­ση των ΗΠΑ από τη συμ­φω­νία την φέρ­νει σε αντι­πα­ρά­θε­ση με τους ευ­ρω­παί­ους συμ­μά­χους της, Γαλ­λία, Βρε­τα­νία και Γερ­μα­νία. Η πυ­ρη­νι­κή συμ­φω­νία τε­χνι­κά εξα­κο­λου­θεί να ισχύ­ει –όσο οι υπό­λοι­πες χώρες που την υπέ­γρα­ψαν δεν επι­βά­λουν εκ νέου κυ­ρώ­σεις.

Όμως, οι ευ­ρω­παϊ­κές εται­ρί­ες θα πρέ­πει να τερ­μα­τί­σουν την δρα­στη­ριό­τη­τά τους στο Ιράν μέσα σε 90 ή 180 μέρες, ή να ρι­σκά­ρουν να έρ­θουν αντι­μέ­τω­πες με τις αμε­ρι­κα­νι­κές κυ­ρώ­σεις, οι οποί­ες απα­γο­ρεύ­ουν σε εται­ρί­ες και διε­θνείς τρά­πε­ζες που κά­νουν δου­λειές με το Ιράν να έχουν πρό­σβα­ση στις αμε­ρι­κα­νι­κές αγο­ρές και το αμε­ρι­κα­νι­κό τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα. Οι ΗΠΑ πήραν την πρω­το­βου­λία και οι ευ­ρω­παί­οι σύμ­μα­χοι ίσως πιε­στούν να ακο­λου­θή­σουν.

Καθώς οι ΗΠΑ επι­διώ­κουν να δια­πραγ­μα­τευ­τούν μια πυ­ρη­νι­κή συμ­φω­νία με τη Βό­ρεια Κορέα, είναι δύ­σκο­λο να προ­βλέ­ψει κα­νείς τον αντί­κτυ­πο που θα έχει η κα­τα­πά­τη­ση μιας πα­ρό­μοιας συμ­φω­νί­ας με το Ιράν εκ μέ­ρους του Τραμπ.

Ο ηγέ­της της Βό­ρειας Κο­ρέ­ας, Κιμ Γιονγκ-Ουν, ίσως απο­φα­σί­σει να πιέ­σει για πε­ρισ­σό­τε­ρες πα­ρα­χω­ρή­σεις, εκτι­μώ­ντας ότι δεν έχει και πολλά να χάσει από τη στιγ­μή που οι ΗΠΑ ίσως απο­φα­σί­σουν έτσι ξαφ­νι­κά να υπα­να­χω­ρή­σουν από την όποια συμ­φω­νία σε κα­να­δυό χρό­νια.

Ενώ πρό­σω­πα στον στενό κύκλο του Τραμπ φαί­νε­ται ότι ήδη ανη­συ­χούν ότι η προ­θυ­μία του Τραμπ να κλεί­σει συμ­φω­νία με τη Βό­ρεια Κορέα μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε μια όχι-και-τό­σο-ιδα­νι­κή συμ­φω­νία: ακρι­βώς αυτό που έλεγε ο Τραμπ για τη συμ­φω­νία του Ομπά­μα με το Ιράν.

Η στρο­φή του Τραμπ από την επι­δί­ω­ξη στα­θε­ρο­ποί­η­σης στη Μέση Ανα­το­λή προς την ανοι­χτή εχθρό­τη­τα με το Ιράν στρώ­νει το δρόμο για με­γα­λύ­τε­ρες συ­γκρού­σεις και χάος στην πε­ριο­χή. Οι με­γά­λοι νι­κη­τές σε αυτήν τη συ­γκυ­ρία είναι οι αμε­ρι­κά­νοι πο­λε­μο­κά­πη­λοι, η συμ­μα­χία Ισ­ρα­ήλ-Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας και οι υπο­στη­ρι­κτές της «σκλη­ρής γραμ­μής» στο ίδιο το Ιράν.

Αυτοί που αντι­με­τω­πί­ζουν τα με­γα­λύ­τε­ρα δεινά είναι ο ιρα­νι­κός λαός, που αντι­με­τω­πί­ζει την επα­να­φο­ρά των οι­κο­νο­μι­κών κυ­ρώ­σε­ων που νω­ρί­τε­ρα είχαν ρη­μά­ξει την οι­κο­νο­μία και είχαν οδη­γή­σει σε ελ­λεί­ψεις βα­σι­κών ανα­γκαί­ων αγα­θών. 

Αλλά όπως έδει­ξε κι ένα κύμα αντι­κυ­βερ­νη­τι­κών δια­δη­λώ­σε­ων και ερ­γα­τι­κών απερ­γιών στο Ιράν τον πε­ρα­σμέ­νο Δε­κέμ­βρη και Γε­νά­ρη, ο λαός του Ιράν δεν απο­τε­λεί απλό πα­θη­τι­κό πα­ρα­τη­ρη­τή των οι­κο­νο­μι­κών και πο­λι­τι­κών κρί­σε­ων που συ­ντα­ράσ­σουν την κοι­νω­νία του.

Ο Τραμπ κα­τη­γο­ρεί το Ιράν ότι «πα­ρεμ­βαί­νει» σε όλη την πε­ριο­χή, αλλά είναι οι ΗΠΑ αυτές που έχουν στεί­λει στρα­τεύ­μα­τα στην άλλη μεριά του πλα­νή­τη για να πο­λε­μή­σουν σε μια σειρά από συ­γκρού­σεις που πε­ρι­κυ­κλώ­νουν το Ιράν.

Η από­φα­ση του Τραμπ να απο­μα­κρύ­νει τα δι­πλω­μα­τι­κά εμπό­δια για την κλι­μά­κω­ση του οι­κο­νο­μι­κού πο­λέ­μου –και την πι­θα­νό­τη­τα να ακο­λου­θή­σει στρα­τιω­τι­κή σύ­γκρου­ση- είναι η με­γα­λύ­τε­ρη απει­λή για την ει­ρή­νη στην πε­ριο­χή και τον πλα­νή­τη, όπως και μια κα­τα­φα­νής πα­ρα­βί­α­ση της κυ­ριαρ­χί­ας του Ιράν.