Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 416)

Αυτό το δια­κή­ρυ­ξε κα­ταρ­χήν ο ίδιος ο Τσί­πρας: που δεν εξήγ­γει­λε τις «πα­ρο­χές» που είχε προ­α­ναγ­γεί­λει το κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τα φι­λι­κά του ΜΜΕ, υπο­βαθ­μί­ζο­ντάς τες σε κυ­βερ­νη­τι­κές «ευχές» που θα μπο­ρού­σαν ίσως να υλο­ποι­η­θούν στα­δια­κά, όμως υπό την προ­ϋ­πό­θε­ση της συμ­φω­νί­ας των «θε­σμών». Για όσους δεν κα­τά­λα­βαν, ανέ­λα­βε να το κάνει σαφές την επό­με­νη μέρα ο Κλά­ους Ρέ­τλινγκ: «αν τα προ­γράμ­μα­τα προ­σαρ­μο­γής δεν συ­νε­χι­στούν, όπως έχει συμ­φω­νη­θεί, θα στα­μα­τή­σου­με τα μέτρα ελά­φρυν­σης του χρέ­ους…».

Σε απλά ελ­λη­νι­κά αυτό ση­μαί­νει ότι ο σκλη­ρός νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός των μνη­μο­νί­ων, τα «προ­γράμ­μα­τα προ­σαρ­μο­γής», θα τη­ρη­θούν απα­ρέ­γκλι­τα. Αλ­λιώς οι δα­νει­στές θα απαι­τή­σουν τις θη­ριώ­δεις πλη­ρω­μές «δό­σε­ων» χρέ­ους, που το 3ο μνη­μό­νιο συσ­σώ­ρευε για την πε­ρί­ο­δο μετά το 2022, στρέ­φο­ντας την (όποια) ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση στην υπο­χρέ­ω­ση να δα­νει­στεί από τις «αγο­ρές» με επι­τό­κια που δη­μιουρ­γούν ίλιγ­γο (σή­με­ρα πάνω από 4%, κατά πολ­λούς νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρους ανα­λυ­τές με πι­θα­νό­τη­τες αύριο να προ­σεγ­γί­ζουν το… 7%).

Αυτό είναι το σε­νά­ριο «Αρ­γε­ντι­νής», που θα λει­τουρ­γεί ως πι­στό­λι στον κρό­τα­φο για όποιο κόμμα και όποια κυ­βέρ­νη­ση ξε­κι­νά από τον σε­βα­σμό στη μνη­μο­νια­κή συ­νέ­χεια, επι­διώ­κο­ντας να αξιο­ποι­ή­σει την «πε­ρί­ο­δο χά­ρι­τος» στο χρέος ως το 2032, που δη­μιούρ­γη­σε το Eurogroup.

Στο πλαί­σιο αυτό εντάσ­σουν ολο­φά­νε­ρα πλέον την πο­λι­τι­κή τους τόσο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όσο και η ΝΔ. Ο σκλη­ρός νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός έχει γίνει το «όραμα» και των δύο αυτών κομ­μά­των, ενώ οι δια­φο­ρές τους πε­ριο­ρί­ζο­νται κυ­ρί­ως σε συμ­βο­λι­σμούς και δη­λώ­σεις προ­θέ­σε­ων παρά σε «σκλη­ρές» δε­σμεύ­σεις συ­γκε­κρι­μέ­νης πο­λι­τι­κής.

Την ώρα που ο Αλ. Τσί­πρας προ­σπα­θεί να «που­λή­σει» ξανά κοι­νω­νι­κή ευαι­σθη­σία και ανα­φο­ρά στις ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές μάζες, ο πα­ρα­πά­νω ισχυ­ρι­σμός χρειά­ζε­ται από­δει­ξη.

Στη ΔΕΘ, οι μο­να­δι­κές συ­γκε­κρι­μέ­νες και με­τρή­σι­μες δε­σμεύ­σεις του Αλ. Τσί­πρα είναι «κλεμ­μέ­νες» από το… πρό­γραμ­μα της ΝΔ, από τις βα­σι­κές ιδέες του ακραιφ­νούς νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη: μεί­ω­ση της φο­ρο­λό­γη­σης των επι­χει­ρή­σε­ων κατά 4%, επι­χο­ρή­γη­ση στο σύ­νο­λο των ερ­γο­δο­τι­κών ει­σφο­ρών νε­ο­προ­σλαμ­βα­νό­με­νων ερ­γα­τών κάτω των 25 χρο­νών (χωρίς καμιά δι­κλεί­δα ασφα­λεί­ας όπως η απα­γό­ρευ­ση απο­λύ­σε­ων πιο ηλι­κιω­μέ­νων ερ­γα­τών), ανα­δρο­μι­κή επι­στρο­φή όλων των μνη­μο­νια­κών πε­ρι­κο­πών στους στρα­τιω­τι­κούς και στους αστυ­νο­μι­κούς (και όχι π.χ. στους δα­σκά­λους και στις νο­σο­κό­μες…)!

Και αντί­στρο­φα: το πρό­γραμ­μα της ΝΔ απο­τε­λεί σε κρί­σι­μα ση­μεία «συ­νέ­χεια» του προ­γράμ­μα­τος του μνη­μο­νια­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Για πα­ρά­δειγ­μα, το ασφα­λι­στι­κό των «3 πυ­λώ­νων», που επε­ξερ­γά­ζε­ται η ΝΔ, είναι πράγ­μα­τι σκλη­ρά νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο, είναι πράγ­μα­τι πολύ κοντά στο «σχέ­διο Πι­νο­σέτ», όμως επί­σης είναι πολύ κοντά στις ιδέες της «επι­τρο­πής Σπρά­ου», που επί Ση­μί­τη άρ­χι­σε τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κα­τε­δά­φι­ση του δη­μό­σιου ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, ενώ κυ­ρί­ως είναι η «συ­νέ­χεια» του νόμου Κα­τρού­γκα­λου που κα­τάρ­γη­σε τις συ­νταγ­μα­τι­κές προ­στα­σί­ες των συ­ντά­ξε­ων και άνοι­ξε το δρόμο για την κα­τα­βύ­θι­ση του δη­μό­σιου ασφα­λι­στι­κού σε συ­ντά­ξεις-φι­λο­δω­ρή­μα­τα, ανοί­γο­ντας το δρόμο (και τις «αγο­ρές») προς την ανά­πτυ­ξη των άλλων δύο «πυ­λώ­νων» που σή­με­ρα προ­α­ναγ­γέλ­λει ο Μη­τσο­τά­κης. Το ένα χέρι νίβει το άλλο…

Στην εποχή μετά την τυ­πι­κή λήξη των μνη­μο­νί­ων, το βα­σι­κό κα­θή­κον είναι η ανα­τρο­πή της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης βάρ­βα­ρης λι­τό­τη­τας. Στο κα­θή­κον αυτό τόσο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όσο και η ΝΔ, με τα πε­πραγ­μέ­να, με την πο­λι­τι­κή, με τις ηγε­σί­ες τους, βρί­σκο­νται απέ­να­ντι σε κάθε σο­βα­ρή από­πει­ρα αντε­πί­θε­σης του ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα.

Αυτό το γε­γο­νός είναι σε γνώση των δα­νει­στών. Κα­νείς δεν πρέ­πει να υπο­τι­μά απο­κα­λύ­ψεις όπως αυτή του Χρυ­σό­γο­νου, που δή­λω­σε ότι στην Κο­μι­σιόν ισχυ­ροί «κύ­κλοι» υπο­στη­ρί­ζουν το σε­νά­ριο συ­νερ­γα­σί­ας με­τα­ξύ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ΝΔ ως ελά­χι­στη πο­λι­τι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση για να αντι­με­τω­πι­στούν οι τρι­κυ­μί­ες που έρ­χο­νται. Το σε­νά­ριο αυτό μοιά­ζει σή­με­ρα αταί­ρια­στο με το κλίμα των ημε­ρών, όμως μετά την προ­ε­κλο­γι­κή σύ­γκρου­ση και όταν θα έχουν μέσω των εκλο­γών κα­τα­γρα­φεί οι νέοι συ­σχε­τι­σμοί, τότε τα πράγ­μα­τα θα είναι δια­φο­ρε­τι­κά και οι υπο­λο­γι­σμοί πολύ πιο ψυ­χροί.

Το κα­θή­κον της ανα­τρο­πής της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης λι­τό­τη­τας είναι άμεσα συν­δε­δε­μέ­νο με τα κα­θή­κο­ντα της αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κής-αντι­πο­λε­μι­κής-αντιε­θνι­κι­στι­κής δρά­σης, όπως και με τα κα­θή­κο­ντα υπε­ρά­σπι­σης των δη­μο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών. Και εδώ υπήρ­ξαν εκ­πλή­ξεις για τον κόσμο που δια­τη­ρεί αυ­τα­πά­τες απέ­να­ντι στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εκ­πλή­ξεις που ανα­τρέ­πουν τα δε­δο­μέ­να στα πα­ρα­δο­σια­κά ανα­κλα­στι­κά που συ­γκρο­τούν τη δια­φο­ρά με­τα­ξύ Αρι­στε­ράς-Δε­ξιάς.

Ο ενα­γκα­λι­σμός της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τις ΗΠΑ του Ντό­ναλντ Τραμπ είναι «δή­λω­ση» με­γά­λης πο­λι­τι­κής ση­μα­σί­ας, είναι συ­στα­τι­κό στοι­χείο του «ορά­μα­τος» που μοί­ρα­σε ο Τσί­πρας και δεν θα πρέ­πει να υπο­τι­μη­θεί. Η γλοιώ­δης υπο­δο­χή στον Γουίλ­μπουρ Ρος –έναν από τους «σκλη­ρούς» της ρε­που­μπλι­κα­νι­κής ακρο­δε­ξιάς και επί­σης έναν από τους σκλη­ρούς του αδί­στα­κτου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού των funds και των φο­ρο­λο­γι­κών «πα­ρα­δεί­σων»– είναι προει­δο­ποί­η­ση για τις μέρες που έρ­χο­νται. Και ται­ριά­ζει γάντι με την εκ­κω­φα­ντι­κή σιωπή της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα μπρο­στά στις ιστο­ρι­κές προ­κλή­σεις της κυ­βέρ­νη­σης Τραμπ, που κη­ρύσ­σει την Ιε­ρου­σα­λήμ πρω­τεύ­ου­σα του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ και κα­ταρ­γεί κάθε «νο­μι­μό­τη­τα» της εκ­προ­σώ­πη­σης των Πα­λαι­στι­νί­ων.

Η απα­ρά­δε­κτη κα­τά­στα­ση στα στρα­τό­πε­δα των προ­σφύ­γων απο­δει­κνύ­ει ότι δεν μπο­ρεί κα­νείς να στη­ρι­χθεί στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ούτε για τα στοι­χειώ­δη δη­μο­κρα­τι­κά και αν­θρω­πι­στι­κά κα­θή­κο­ντα αλ­λη­λεγ­γύ­ης και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο για τα κα­θή­κο­ντα της αντι­ρα­τσι­στι­κής-αντι­φα­σι­στι­κής πάλης.

Αυτή η πραγ­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα στρώ­νει το δρόμο για την εκλο­γι­κή νίκη του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη. Αυτό ση­μαί­νει ότι από σή­με­ρα κιό­λας, στην πο­λι­τι­κή της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς πρέ­πει να ανα­βαθ­μι­στεί η πο­λε­μι­κή, η συ­στη­μα­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση ενά­ντια στη Δεξιά. Όμως αυτό το κα­θή­κον είναι υπο­χρε­ω­τι­κά συν­δυα­σμέ­νο με την κα­τα­πο­λέ­μη­ση κάθε αυ­τα­πά­της απέ­να­ντι στον μνη­μο­νια­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η πο­λι­τι­κή αιχμή: «Ούτε ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – Ούτε ΝΔ» θα είναι στη βάση κάθε σο­βα­ρής προ­σπά­θειας ανα­σύ­ντα­ξης.

Στις μέρες που έρ­χο­νται, τόσο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όσο και η ΝΔ θα «ανοί­γουν» τη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση προς το ερώ­τη­μα: «Μετά την έξοδο, τι;».

Οι δικές τους απα­ντή­σεις θα δια­φέ­ρουν σε δευ­τε­ρεύ­ο­ντα ση­μεία, τα οποία όμως θα με­γε­θύ­νο­νται προ­κει­μέ­νου να τρο­φο­δο­τούν τον καυγά για το πά­πλω­μα της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας.

Όμως οι απα­ντή­σεις τους θα έχουν, επί­σης, δύο κοινά κομ­βι­κά ση­μεία: α) Το σε­βα­σμό προς τα «συμ­φω­νη­θέ­ντα» με τους δα­νει­στές για μια μακρά πε­ρί­ο­δο, για μια ολό­κλη­ρη ιστο­ρι­κή εποχή. β) Την πα­ρά­τα­ση της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης λι­τό­τη­τας, ως «κορ­μού» όλων των επι­λο­γών στην οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή. Αυτά τα δύο ση­μεία συ­γκρο­τούν τη σύγ­χρο­νη Με­γά­λη Ιδέα που θα επι­χει­ρή­σουν να επι­βά­λουν με κάθε ανα­γκαίο μέσο.

Ακρι­βώς αυτά τα ση­μεία είναι που πρέ­πει να ανα­τρα­πούν ως προ­ϋ­πό­θε­ση για να ανα­σά­νουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι και οι λαϊ­κές τά­ξεις.

Η εφη­με­ρί­δα που κρα­τά­τε, από το 2010 είχε συ­γκε­ντρω­θεί στο με­τα­βα­τι­κό στόχο της ανα­τρο­πής του μνη­μο­νί­ου. Σή­με­ρα, αντι­κει­με­νι­κά από τις εξε­λί­ξεις, ο στό­χος αυτός ταυ­τί­ζε­ται με την ανα­τρο­πή της βάρ­βα­ρης λι­τό­τη­τας του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, δη­λα­δή της υπαρ­κτής και συ­γκε­κρι­μέ­νης πο­λι­τι­κής των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων σε Δύση και Ανα­το­λή.

Αυτός ο προ­σα­να­το­λι­σμός ση­μαί­νει πρώτα και κύρια προ­τε­ραιό­τη­τα στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και στα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης. Όπου είναι ανα­γκαίο να δια­τυ­πω­θούν τα βα­σι­κά αι­τή­μα­τα, πάνω στα οποία πρέ­πει να οι­κο­δο­μη­θεί μια συ­νε­κτι­κή ενό­τη­τα δρά­σης και να επι­χει­ρη­θούν ση­μα­ντι­κές πρω­το­βου­λί­ες κλι­μά­κω­σης αγώ­νων, με στόχο συ­γκε­κρι­μέ­νες νίκες για τον κόσμο μας.

Όμως αυτή η δια­δι­κα­σία είναι άρ­ρη­κτα συν­δε­δε­μέ­νη με τον πο­λι­τι­κό αγώνα. Σε αυτό το πεδίο θα χρεια­στούν επί­σης πρω­το­βου­λί­ες: Π.χ. για τα αντι­πο­λε­μι­κά και αντι­ρα­τσι­στι­κά κα­θή­κο­ντα, για την αντί­στα­ση στους εξο­πλι­σμούς και στον εθνι­κι­σμό, για την αλ­λη­λεγ­γύη στους Πα­λαι­στί­νιους, για την υπε­ρά­σπι­ση των δη­μο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών κ.ο.κ.

Οι δυ­νά­μεις που προ­τί­θε­νται ει­λι­κρι­νά να «ση­κώ­σουν» ανά­λο­γα κα­θή­κο­ντα οφεί­λουν, φυ­σιο­λο­γι­κά, να επε­ξερ­γα­στούν μια κοινή με­τω­πι­κή στάση και στη γε­νι­κευ­μέ­νη πο­λι­τι­κή σύ­γκρου­ση, πάει να πει και στην επερ­χό­με­νη εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση. Εμείς, ακόμα και στις πιο δια­φο­ρε­τι­κές συν­θή­κες, υπο­στη­ρί­ξα­με ότι η συ­νερ­γα­σία με­τα­ξύ των δυ­νά­με­ων της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, της ΛΑΕ και άλλων ρι­ζο­σπα­στι­κών δυ­νά­με­ων που αρ­νή­θη­καν να ακο­λου­θή­σουν τη μνη­μο­νια­κή «στρο­φή» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το κα­λο­καί­ρι του 2015, συ­γκρο­τεί τον «κορμό» που μπο­ρεί να απα­ντή­σει, ικα­νο­ποι­η­τι­κά πο­λι­τι­κά και απο­τε­λε­σμα­τι­κά ορ­γα­νω­τι­κά, σε αυτή την πρό­κλη­ση.

Στις εκλο­γές του Σε­πτέμ­βρη του 2015 χά­θη­κε μια ευ­και­ρία, με απο­τε­λέ­σμα­τα αρ­νη­τι­κά για όλους. Ανε­ξάρ­τη­τα από τα ζη­τή­μα­τα των ευ­θυ­νών –που πάντα μπο­ρούν και πρέ­πει να συ­ζη­τιό­νται– η επα­νά­λη­ψη αυτού του λά­θους θα ρί­χνει νερό σε μύ­λους αντί­πα­λων δυ­νά­με­ων. Σο­βα­ρές απο­φά­σεις από όλες τις πλευ­ρές πρέ­πει να παρ­θούν τώρα.

ea416.​jpg