Εικόνες εξέγερσης

p { margin-bottom: 0.25cm; direction: ltr; line-height: 120%; text-align: left; widows: 2; orphans: 2;

Γυ­ναί­κες ακτι­βί­στριες, ντυ­μέ­νες όπως η «Μα­ριάν» της Γαλ­λι­κής Επα­νά­στα­σης να στέ­κο­νται αγέ­ρω­χες μπρο­στά στην αστυ­νο­μία. Αλλού μια γκι­λο­τί­να στή­νε­ται για τον «μο­νάρ­χη» Μα­κρόν.

Ένας (εξαι­ρε­τι­κός) πια­νί­στας δια­σκε­δά­ζει στην έρημη εθνι­κή οδό τον κόσμο που κρα­τά­ει το μπλό­κο, δίπλα από ένα φλε­γό­με­νο οδό­φραγ­μα. Πίσω στο Πα­ρί­σι, η «Αό­ρα­τη Ορ­χή­στρα», μια κο­λε­κτί­βα μου­σι­κών που συ­νο­δεύ­ει ηχη­τι­κά κάθε κί­νη­μα στη Γαλ­λία, φτά­νει στην Βα­στίλ­λη εν μέσω απο­θέ­ω­σης και κε­φιού.

Κάπου αλλού, ένας πι­τσι­ρί­κος τόσο μι­κρός που το γι­λέ­κο του πέ­φτει σαν κα­μπαρ­τί­να κρα­τά­ει μια πι­κέ­τα ίσα με το μπόι του που γρά­φει «Οι κα­ρα­μέ­λες είναι πα­νά­κρι­βες». Τα μπλοκ των σω­μα­τεί­ων SUD-Solidaires κό­βο­νται στη μέση από τα ΜΑΤ και τα μέλη τους απο­φα­σί­ζουν να παί­ξουν βόλει με φιλέ το αστυ­νο­μι­κό τεί­χος. Τα ακρι­βό­τε­ρα μα­γα­ζιά των καλών συ­νοι­κιών της Γαλ­λί­ας έχουν κα­τε­βά­σει ρολά και η αστυ­νο­μία έχει επι­λέ­ξει να πα­ρα­τά­ξει έξω από αυτά αρ­κε­τές από τις μο­νά­δες της.

Ένα ζευ­γά­ρι πα­ντρεύ­ε­ται στη δια­δή­λω­ση, φο­ρώ­ντας τα γι­λέ­κα του. Ένας οίκος μόδας πιά­νει το μή­νυ­μα και φο­ρά­ει γι­λέ­κο στο νυ­φι­κό της βι­τρί­νας του. Όπως κι ένας ζα­χα­ρο­πλά­στης που λαν­σά­ρει εκλέρ λε­μό­νι σε σχήμα δια­δη­λω­τή.

Η αστυ­νο­μία σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις χάνει τον έλεγ­χο και υπο­χω­ρεί άτα­κτα όχι μπρο­στά σε «ετοι­μο­πό­λε­μα μπλοκ» με πλήρη εξάρ­τυ­ση, αλλά μπρο­στά σε πλήθη που αρ­νού­νται να δια­λυ­θούν και προ­τι­μούν να αντε­πι­τε­θούν με ό,τι βρουν μπρο­στά τους από το να υπο­χω­ρή­σουν, σε σκη­νές που –στην πρό­σφα­τη ιστο­ρία- έχου­με δει μόνο στις αρα­βι­κές χώρες το 2011. «Αυτό θα πει Αψίδα του Θριάμ­βου» σχο­λιά­ζει με χιού­μορ ένας δια­δη­λω­τής, με­τα­δί­δο­ντας την ει­κό­να των ΜΑΤ να εγκα­τα­λεί­πουν άτα­κτα το εμ­βλη­μα­τι­κό μνη­μείο υπό την πίεση των δια­δη­λω­τών.

Στο Κο­μερ­σί, έχει στη­θεί μια μικρή «Κομ­μού­να» που βγά­ζει έκ­κλη­ση για «λαϊ­κές επι­τρο­πές που να λει­τουρ­γούν σε τα­κτι­κές λαϊ­κές συ­νε­λεύ­σεις πα­ντού». Επι­κα­λού­νται την εμπει­ρία στο Σαν-Να­ζέρ όπου έχει στη­θεί ένα «Σπίτι του Λαού».

Μια πι­κε­το­φο­ρία απο­κλεί­ει ένα ερ­γο­στά­σιο πα­ρα­γω­γής δα­κρυ­γό­νων στην Σαρτ. Η (πρό­σφα­τα αγο­ρα­σμέ­νη) βίλα του προ­έ­δρου του γαλ­λι­κού ΣΕΒ έχει γίνει πεδίο κα­θη­με­ρι­νών πα­ρεμ­βά­σε­ων: δια­δη­λώ­σεις απέξω, πανώ στην πύλη, για να θυ­μί­σουν τι απέ­γι­ναν τα λεφτά που διεκ­δί­κη­σαν και κέρ­δι­σαν οι Γάλ­λοι βιο­μή­χα­νοι σε φο­ρο­α­παλ­λα­γές με τάχα αντάλ­λαγ­μα «χι­λιά­δες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας».

Κί­τρι­να Γι­λέ­κα μαζί με ΑΜΕΑ «ει­σβά­λουν» στο αε­ρο­δρό­μιο της Του­λούζ και μα­ταιώ­νουν όλες τις πτή­σεις, για να δια­μαρ­τυ­ρη­θούν για τις δια­κρί­σεις που αντι­με­τω­πί­ζουν τα ΑΜΕΑ και να απαι­τή­σουν κα­λύ­τε­ρη πρό­σβα­ση και αξιο­πρε­πές ει­σό­δη­μα.

Ένας ηλι­κιω­μέ­νος έχει γρά­ψει στο κί­τρι­νο γι­λέ­κο του «Έκανα τον Μάη του ’68 και κάνω και τον Νο­έμ­βρη του 2018».

Ει­κό­νες απο­σπα­σμα­τι­κές, όχι απο­λύ­τως αντι­προ­σω­πευ­τι­κές, αλλά ικα­νές να δεί­ξουν τη δια­φο­ρά ανά­με­σα σε ένα «πα­ρα­δο­σια­κό» κί­νη­μα και ένα κλίμα εξέ­γερ­σης.