Ένας από τους «καλούς φίλους» του Τσίπρα, ο σοσιαλδημοκράτης Πιέρ Μοσκοβισί, Επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της Κομισιόν, δήλωσε ότι η επόμενη δόση των 750 εκ. ευρώ (τμήμα των κερδών των ευρωπαϊκών τραπεζών από τα ελληνικά ομόλογα) θα δοθεί στην Αθήνα (για να πληρωθούν οι ετήσιες δόσεις ελληνικού χρέους) μόνο υπό την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση θα παραμείνει σταθερά προσηλωμένη «στην ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων που έχουν συμφωνηθεί» και μόνο εάν αυτό επιβεβαιωθεί από τις «θετικές εκθέσεις της ενισχυμένης εποπτείας».
Η δήλωση αυτή του σοσιαλδημοκράτη Επιτρόπου, σε απάντησή του στον ευρωβουλευτή της ΛΑΕ Ν. Χουντή, δείχνει ανάγλυφα τις προθέσεις των ευρωηγεσιών να συνεχίσουν αμείωτα την πολιτική της σκληρής μνημονιακής (ενισχυμένη εποπτεία λέγεται τώρα…) λιτότητας.
Και αυτή η πολιτική αφορά το σύνολο της Ευρώπης: τις χώρες σε μνημονιακή επιτήρηση, χώρες του «κέντρου» όπως η Γαλλία και η Ιταλία, ακόμα και την εργατική τάξη της ίδιας της Γερμανίας.
Την ίδια στιγμή η ΕΕ αναδεικνύει τη σκλήρυνση του ρατσιστικού προσώπου της. Σύμφωνα με τις εκθέσεις των ανεξάρτητων οργανώσεων αλληλεγγύης, κάθε μέρα 6 μετανάστες ή πρόσφυγες χάνουν τη ζωή τους στα νερά της Δυτικής Μεσογείου! Οι θάνατοι των απελπισμένων ανθρώπων που επιχειρούν να διαπεράσουν τους «φράχτες» της Ευρώπης-φρούριο έχουν μέσα σε ένα χρόνο τετραπλασιαστεί. Και εδώ κάποιοι χοντρόπετσοι κάνουν λόγο για «ανεξέλεγκτη διακίνηση μεταναστών και προσφύγων» και υποστηρίζουν πολιτικές «ενίσχυσης των συνόρων», αδιαφορώντας για το αν αυτή η ατζέντα ανοίγει το δρόμο στην ακροδεξιά.
Ως προς το ζήτημα της δημοκρατίας και του σεβασμού στη λαϊκή κυριαρχία, η ΕΕ έδειξε για άλλη μια φορά το πραγματικό πρόσωπό της, ταυτιζόμενη (μαζί και η κυβέρνηση Τσίπρα) με την πολιτική του Τραμπ στη Βενεζουέλα, που συνιστά ένα στην κυριολεξία πραξικόπημα και την ανοιχτή απειλή για μια ιμπεριαλιστική εισβολή (βλ. σελ. 16-17). Και όσοι θεωρούν ότι αυτή η στάση αφορά «εξωτερικά» ζητήματα, ας ρίξουν μια ματιά στις εξελίξεις στο κράτος της Ισπανίας. Όπου απέναντι στις προθέσεις της πλειοψηφίας του λαού στην Καταλονία, διαμορφώνεται ένα σιδερένιο χέρι –με την υποστήριξη της ΕΕ- που απειλεί να συντρίψει όποιον αμφισβητεί την «ενότητα του Κράτους της Ισπανίας». Και το φασιστικό Vox, που επαναφέρει τα πιο φρικιαστικά συνθήματα της εποχής του Φράνκο, γίνεται επισήμως συνομιλητής και συνεταίρος των κομμάτων της Δεξιάς (και δυστυχώς όχι μόνο…).
Όμως αυτή η αποκρουστική όψη είναι μόνο η μία πλευρά της πραγματικότητας. Την ίδια στιγμή στη Γαλλία, η πρωτοφανής αντοχή των κινητοποιήσεων των Κίτρινων Γιλέκων είναι μια προειδοποίηση για το μέλλον (βλ. σελ. 10-11). Και κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι η Γαλλία υπήρξε ιστορικά ο «κόκορας» που προαναγγέλει το «ξύπνημα» των εργατικών και λαϊκών ξεσπασμάτων σε όλη την ήπειρο.
Σε αυτό το πλαίσιο έρχονται οι επόμενες ευρωεκλογές. Με τις πολιτικές δυνάμεις του «ακραίου κέντρου» -τη σύγκλιση μεταξύ Δεξιάς, σοσιαλδημοκρατίας και κεντροαριστεράς- να απαιτεί διατήρηση του στάτους κβο απέναντι στην αποσταθεροποιητική ενίσχυση της ακροδεξιάς. Με τον ακροδεξιό πόλο (που συμβολίζει το σύμφωνο Λεπέν-Σαλβίνι) να επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει την οργή απέναντι στο στάτους κβο, υποστηρίζοντας τις νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις αλλά και μια ακόμα πιο επικίνδυνη ενίσχυση του ρατσισμού και του εθνικισμού, σε ανοιχτό πόλεμο με τις ιδέες και τις παραδόσεις του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς σε κάθε εκδοχή της.
Με αυτές τις πραγματικότητες θα έχουμε να αναμετρηθούμε στην καμπάνια για τις ευρωεκλογές. Όπου η εμφάνιση και η απόδοση ενός πόλου της ριζοσπαστικής Αριστεράς θα έχει ιδιαίτερη πολιτική σημασία (βλ. σελ. 4-5).
