«ΤΑ 7 ΚΟΥΤΙΑ της ΠΑΝΔΩΡΑΣ»

Βέ­βαια, το θέμα του ανοίγ­μα­τος του πι­θα­ριού ενέ­χει και δια­φο­ρε­τι­κή ερ­μη­νεία, επει­δή πα­ρα­πέ­μπει στην ελεύ­θε­ρη βού­λη­ση του αν­θρώ­που, ο οποί­ος αμ­φι­σβη­τεί τις εξου­σια­στι­κές λο­γι­κές και τα στε­ρε­ό­τυ­πα, παρ’ ότι πολ­λές φορές η δια­φύ­λα­ξη της ελ­πί­δας, που υπάρ­χει μέσα στο κουτί, λει­τουρ­γεί σαν λε­πί­δα, ανα­στέλ­λο­ντας την κι­νη­το­ποί­η­ση και οδη­γεί πι­θα­νόν στην υπο­χώ­ρη­ση και την ήττα.

Από την άλλη μεριά, όπως κάπου διά­βα­σα, το κουτί συμ­βο­λί­ζει την άγνω­στη ψυχή μας, χάριν της οποί­ας η ζωή απο­κτά νόημα από τα κάθε εί­δους δώ­ρα-εμπει­ρί­ες που μας προ­σφέ­ρει-απο­κα­λύ­πτει. Και είναι στη δική μας ευ­χέ­ρεια, να ανοί­ξου­με το κουτί, ανα­λαμ­βά­νο­ντας της ευ­θύ­νη για τις συ­νέ­πειες των πρά­ξε­ών μας. Διότι, «Ακόμη και αυτά που θα θε­ω­ρή­σει συμ­φο­ρές "δεινά", αν ελευ­θε­ρώ­σει τη δύ­να­μή του θα απο­κτή­σει μια ανώ­τε­ρη πνευ­μα­τι­κή υπό­στα­ση (γνώση της αλή­θειας). Άλ­λω­στε δεν είναι τυ­χαίο που η Ελ­πί­δα πα­ρέ­μει­νε στον πάτο του κου­τιού (μέσα στην ψυχή). Έντε­χνα συ­νέ­βη για να μη χαθεί η ίδια η Ελ­πί­δα, δη­λα­δή η επαφή με τον εσώ­τε­ρο εαυτό μας ακόμη και όταν η ελεύ­θε­ρη βού­λη­ση μας οδη­γεί σε αδιέ­ξο­δα».

Προ­φα­νώς, ο τί­τλος της θε­α­τρι­κής πα­ρά­στα­σης, «Τα 7 κου­τιά της Παν­δώ­ρας», του Βα­σί­λη Ζιώγα, σε σκη­νο­θε­σία της Φαίης Τζα­νε­το­πού­λου, δεν είναι τυ­χαί­ος. Όμως, γιατί «7 κου­τιά»; Μήπως, σαν τις 7 ημέ­ρες της βι­βλι­κής δη­μιουρ­γί­ας;  Ή μήπως σαν τις 7 ημέ­ρες της εβδο­μά­δας; Ίσως, γιατί κάθε ημέρα εί­μα­στε και δια­φο­ρε­τι­κοί; Και τι σχέση έχει με την «Παν­δώ­ρα» της ελ­λη­νι­κής μυ­θο­λο­γί­ας;

Στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση, η Παν­δώ­ρα (Βάνια Πε­φά­νη) είναι ηθο­ποιός του θε­ά­τρου, που αρέ­σκε­ται στα μικρά και κα­θη­με­ρι­νά. Κάθε βράδυ που γυρνά στο σπίτι για να βρει το σύ­ζυ­γό της, τον Γιώρ­γο, υπο­δύ­ε­ται επτά δια­φο­ρε­τι­κές προ­σω­πι­κό­τη­τες, όσοι και οι ρόλοι της. Ποια είναι, όμως, η πραγ­μα­τι­κή; Από την άλλη, ο Γιώρ­γος (τον υπο­δύ­ε­ται ο Γ. Στρι­φτά­ρης) είναι ένας ονει­ρο­πό­λος συγ­γρα­φέ­ας, λίγο από­μα­κρος, αλλά βα­θειά ερω­τευ­μέ­νος με την Παν­δώ­ρα. «Η απέ­ρα­ντη φύση σου που δεν χορ­ταί­νω», της γρά­φει σε ένα από τους επτά αναρ­τη­μέ­νους πί­να­κες.

Η πα­ρά­στα­ση δεί­χνει τη σχέση ενός ζευ­γα­ριού με όλα τα στοι­χεία ενός κοι­νού βίου: τα προ­βλή­μα­τα, τις φο­βί­ες, τις ανα­σφά­λειες, τις δια­φω­νί­ες, τις αντε­γκλή­σεις, τις κρί­σεις, τι τρυ­φε­ρές στιγ­μές, το μοί­ρα­σμα, τον κοινό ερω­τι­κό χρόνο. Θυ­μώ­νουν, τρο­μά­ζουν, απο­κα­λύ­πτουν τους εαυ­τούς τους, απο­συγ­χρο­νί­ζο­νται, συγ­χρο­νί­ζο­νται, ζη­λεύ­ουν, φρο­ντί­ζουν ο ένας τον άλλο, αλλά και φο­βού­νται μην χάσει ο ένας τον άλλο. Για πα­ρά­δειγ­μα, ο Γιώρ­γος κρυώ­νει αφό­ρη­τα όταν αι­σθά­νε­ται πως την χάνει.

Και όμως!! Είναι όλα αυτά, που τους κά­νουν να ομο­λο­γούν πως «Έχου­με την πο­λυ­τέ­λεια να εί­μα­στε δύο». Διότι, τε­λι­κά, το «να εί­μα­στε δύο» είναι μια φο­βε­ρή δύ­να­μη, επει­δή απο­κα­λύ­πτει τη δύ­να­μη της Αγά­πης για να αντα­πε­ξέλ­θου­με στις δυ­σκο­λί­ες της ζωής. 

Θα παί­ζε­ται στο Θέ­α­τρο «Από Κοι­νού», μέχρι την Τε­τάρ­τη και Πέμ­πτη (27-28/11/2019).