Είναι γνωστός ο μύθος της Πανδώρας (παν + δώρα), η οποία παράκουσε τις εντολές του Δία και άνοιξε το κουτί (πυθάρι) που τις είχε δώσει, με αποτέλεσμα να αποδεσμεύσει και να σκορπίσει στην ανθρωπότητα όλα τα δεινά και τις ασθένειες που ήταν κρυμμένες σε αυτό. Όμως, μαζί με τις συμφορές αποδέσμευσε και την Ελπίδα που είχε παραμείνει στον πάτο του κουτιού (πυθαριού).
Βέβαια, το θέμα του ανοίγματος του πιθαριού ενέχει και διαφορετική ερμηνεία, επειδή παραπέμπει στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου, ο οποίος αμφισβητεί τις εξουσιαστικές λογικές και τα στερεότυπα, παρ’ ότι πολλές φορές η διαφύλαξη της ελπίδας, που υπάρχει μέσα στο κουτί, λειτουργεί σαν λεπίδα, αναστέλλοντας την κινητοποίηση και οδηγεί πιθανόν στην υποχώρηση και την ήττα.
Από την άλλη μεριά, όπως κάπου διάβασα, το κουτί συμβολίζει την άγνωστη ψυχή μας, χάριν της οποίας η ζωή αποκτά νόημα από τα κάθε είδους δώρα-εμπειρίες που μας προσφέρει-αποκαλύπτει. Και είναι στη δική μας ευχέρεια, να ανοίξουμε το κουτί, αναλαμβάνοντας της ευθύνη για τις συνέπειες των πράξεών μας. Διότι, «Ακόμη και αυτά που θα θεωρήσει συμφορές "δεινά", αν ελευθερώσει τη δύναμή του θα αποκτήσει μια ανώτερη πνευματική υπόσταση (γνώση της αλήθειας). Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που η Ελπίδα παρέμεινε στον πάτο του κουτιού (μέσα στην ψυχή). Έντεχνα συνέβη για να μη χαθεί η ίδια η Ελπίδα, δηλαδή η επαφή με τον εσώτερο εαυτό μας ακόμη και όταν η ελεύθερη βούληση μας οδηγεί σε αδιέξοδα».
Προφανώς, ο τίτλος της θεατρικής παράστασης, «Τα 7 κουτιά της Πανδώρας», του Βασίλη Ζιώγα, σε σκηνοθεσία της Φαίης Τζανετοπούλου, δεν είναι τυχαίος. Όμως, γιατί «7 κουτιά»; Μήπως, σαν τις 7 ημέρες της βιβλικής δημιουργίας; Ή μήπως σαν τις 7 ημέρες της εβδομάδας; Ίσως, γιατί κάθε ημέρα είμαστε και διαφορετικοί; Και τι σχέση έχει με την «Πανδώρα» της ελληνικής μυθολογίας;
Στην προκειμένη περίπτωση, η Πανδώρα (Βάνια Πεφάνη) είναι ηθοποιός του θεάτρου, που αρέσκεται στα μικρά και καθημερινά. Κάθε βράδυ που γυρνά στο σπίτι για να βρει το σύζυγό της, τον Γιώργο, υποδύεται επτά διαφορετικές προσωπικότητες, όσοι και οι ρόλοι της. Ποια είναι, όμως, η πραγματική; Από την άλλη, ο Γιώργος (τον υποδύεται ο Γ. Στριφτάρης) είναι ένας ονειροπόλος συγγραφέας, λίγο απόμακρος, αλλά βαθειά ερωτευμένος με την Πανδώρα. «Η απέραντη φύση σου που δεν χορταίνω», της γράφει σε ένα από τους επτά αναρτημένους πίνακες.
Η παράσταση δείχνει τη σχέση ενός ζευγαριού με όλα τα στοιχεία ενός κοινού βίου: τα προβλήματα, τις φοβίες, τις ανασφάλειες, τις διαφωνίες, τις αντεγκλήσεις, τις κρίσεις, τι τρυφερές στιγμές, το μοίρασμα, τον κοινό ερωτικό χρόνο. Θυμώνουν, τρομάζουν, αποκαλύπτουν τους εαυτούς τους, αποσυγχρονίζονται, συγχρονίζονται, ζηλεύουν, φροντίζουν ο ένας τον άλλο, αλλά και φοβούνται μην χάσει ο ένας τον άλλο. Για παράδειγμα, ο Γιώργος κρυώνει αφόρητα όταν αισθάνεται πως την χάνει.
Και όμως!! Είναι όλα αυτά, που τους κάνουν να ομολογούν πως «Έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε δύο». Διότι, τελικά, το «να είμαστε δύο» είναι μια φοβερή δύναμη, επειδή αποκαλύπτει τη δύναμη της Αγάπης για να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες της ζωής.
Θα παίζεται στο Θέατρο «Από Κοινού», μέχρι την Τετάρτη και Πέμπτη (27-28/11/2019).
