Κορωνοϊός και Καλή Τύχη

Ο Έντουαρντ Μάροου υπήρξε ένας μαχητικός δημοσιογράφος στις ΗΠΑ του μακαρθισμού, ο οποίος αντιτάχθηκε στο κυνήγι μαγισσών και την κατάπνιξη οποιασδήποτε αντίθετης ή χαρακτηρισμένης ως φιλοκομμουνιστικής γνώμης, πληρώνοντας βαρύ, επαγγελματικό και προσωπικό τίμημα. Σε αυτόν ανήκε μια φράση-επωδός σε όλες τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις εκείνα τα μαύρα, δύσκολα και καταδιωκτικά χρόνια, την οποία απηύθυνε στους τηλεθεατές του – Καληνύχτα και Καλή Τύχη. 

Ο Μάροου και η δημοσιογραφία, που υπηρέτησε και άσκησε, δεν έχουν θέση κατά κανόνα, σήμερα στα ραδιοτηλεοπτικά και διαδικτυακά ΜΜΕ, αλλά το διάγγελμα του Κυριάκου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, διάγγελμα αναγγελίας της σταδιακής άρσης (;) του λοκντάουν (λες και υπήρχε και γενική επιβολή του…) και οι ανακοινώσεις των συναρμόδιων υπουργών για τα πιο νέα μέτρα (εισπρακτικά, κατά κανόνα, και όχι προστατευτικά) της με-τον-κορωνοϊό εποχής, είχαν ως σιωπηρή επωδό τη φράση του Μάροου, παραλλαγμένη – Αγαπητοί τηλεθεατές, κορωνοϊός και καλή τύχη. 

Ο Μωυσής που «Μένει Μαξίμου και Διασκεδάζει Ηρώδου Αττικού» πέταξε τη φανταστική, βρώμικη προβιά του σμιλευτή των δέκα εντολών, ενδύθηκε τον νοερό, πορφυρό μανδύα του Ποντίου Πιλάτου, ένιψε τας χείρας του (δεν έχει ευθύνες για το έγκλημα, που έρχεται, τόσα εκατομμύρια έχει δώσει στους συνηγόρους των ΜΜΕ για να τον αθωώνουν προκαταβολικά και να τον αποθεώνουν καθημερινά), επανέλαβε το προκλητικά αντιεπιστημονικό και αντιπολιτικό, τροπάρι της ατομικής ευθύνης, πέταξε το μπαλάκι στα καθαρά χέρια, τα πλαστικά γάντια και τις υφασμάτινες μάσκες των τρομοκρατημένων και με τα πρόστιμα, καταναλωτών, ξανάνοιξε τις εκκλησίες για ατομική λατρεία (μάλλον, έπαθε στερητικό σύνδρομο ο αριστερός ιεροψάλτης, Τσιόδρας και η ιεραρχία απείλησε με μαύρο, δαγκωτό και ρασοφόρο, στις εκλογές που έρχονται) και έβγαλε τα λουκέτα από τα κομμωτήρια (μιλάμε για προτεραιότητες…), για να πάνε οι Συνέλληνες και οι Συνελληνίδες, ανακουφισμένοι προσωρινά και πεινασμένοι για κουτσομπολιό και γκόσιπ, να κάνουν ένα μαλλί, μούρλια, κατάλληλα και δόκιμα προετοιμασμένοι για το άγριο κούρεμα του πέμπτου μνημονίου που καταφτάνει πάνω στις κάλτσες (ουπς, σαρδάμ ΓΑΠ!) τις κάλπες του δύστηνου θέρους. 

Και επειδή η μικρά και ανέντιμος Ελλάς βαίνει προς εκλογάς, οι υπουργοί και οι υφυπουργοί παρά τω Μωυσή που «Μπήκε Μαξίμου, πρωθυπουργός και Κατέβηκε πεζοδρόμιο, χειροκροτητής και πρωτοψάλτης» έκαναν μια τηλεοπτική και διαδικτυακή παρέλαση ά(χ)ριστης φλυαρίας και αρλουμπολογίας, για να τους θυμηθεί και ο έρμος ο ψηφοφόρος και πελάτης των γαλάζιων, κομματικών γραφείων γιατί, τέλος πάντων, δεν είναι τώρα εποχές για να τους κλέβουν όλη τη δόξα ο Τσιόδρας και ο Χαρδαλιάς και οι πακτωλικά χρηματοδοτούμενες δημοσκοπήσεις να τους δείχνουν λαοφιλέστατους, προσφιλέστατους και δημοφιλέστατους και να πάρουν αύριο-μεθαύριο όλο το χαρτί και όλους τους σταυρούς στην Αττική (και το πάλαι ποτέ, υπόλοιπο της, κατά Σπάτα και Μεσόγεια μεριά, λέω εγώ τώρα…). 

Έτσι, ο μέσος ανενημέρωτος, φεηκνιουζποτισμένος και τρομοκρατημένος τηλεθεατής γνώρισε και τον Ιησού του Ναυή Σκέρτσο, τον παρά τω Μωυσή, και ξαναθυμήθηκε τα άλλα, γαλάζια καλόπαιδα που υποσχέθηκαν νέα αντικανονικότητα, μασκοφόρα και προστιμοτιμωρημένη, ενόψει του δύσκολου, οικονομικά, αποστραγγιστικά, τουριστικά, διαλυτικά και τηλεργατικά, ου μη και εκλογικά, θέρους, το οποίο θα θυμίζει τις άνυδρες νομισματικά ερημιές (ούτε λεφτόδενδρα για τους πολλούς, ούτε λεφτοπηγές για όλους) στις οποίες ο Μωυσής θα ρίξει τους Συνέλληνες και τις Συνελληνίδες με μαλλί κομμωτηρίου, σαν άλλα συντριμμένα, χάλκινα μοσχάρια (ή αιγοπρόβατα προς σφαγή, θα δείξει), στην εξαντλητική δοκιμασία του διλήμματος «μνημόνιο και θάνατος» ή «κορωνοϊός και θάνατος». Έτσι για να προετοιμαστεί ηθικοπλαστικά και το έδαφος για τη Γιάννα Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη και τη διακοσμητική και κοστοβόρα επιτροπή της, ενόψει των διακοσιοστών εορτασμών της παλιγγενεσίας, που αναμφίβολα αποτελούν μια χαζοχαρούμενη όαση ενορατικών αντικατοπτρισμών του στιλ και του μπότοξ, «εδώ ο κόσμος καίγεται με την πανδημία, και το έθνος χτενίζεται (και στα κομμωτήρια που άνοιξε ο ολοφάνερα ευαίσθητος ως προς τις τρίχες, Κούλης)». 

Αλλά τέλος πάντων, η γαλάζια γενιά της χώρας πάντα με τρίχες ασχολούταν, στα ρεπό του διορισμού της στην ΕΛΑΣ, τα ΚΕΠ, τα υπουργεία, τις τράπεζες, το κοινοβούλιο, τη ΔΕΗ και την ΕΡΤ ή άλλα, ιδιωτικά και επιχειρηματικά ευαγή ιδρύματα τύπου Νιάρχος, οπότε η άρση του  λοκντάουν στα κομμωτήρια ήταν εθνική προτεραιότητα ύψιστης εθνικής σημασίας και ασφαλείας για το από τα γεννοφάσκια του, στραβωμένο και αποβλακωμένο εκείνο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που πιστεύει στην πατρίδα, τη θρησκεία, την οικογένεια και τον καθρέφτη του. Και αφού ήλθε και η εποχή, κατά την οποία η πλάση μυρίζει θυμάρι και βασιλικό, ήρθη το λοκντάουν για να πιάσουν τον Μάη, όσοι τυχεροί και τον κορωνοϊό, όσοι άτυχοι. Γιατί, πού να τρέχουν τώρα ο Κούλης, ο Σωτήριος, ο Βασιλάκης και ο Νικολάρας για μαζικά τεστ, για νέες ΜΕΘ, για υγειονομικές ζώνες στα αεροδρόμια ή νέα κέντρα υγείας στην περιφέρεια. Καλύτερα, ας παίξουμε με κυβερνητική αναισχυντία, ρουλέτα – καζίνο ή ρωσική. Κορωνοϊός, μαύρο ή πανδημία στη θαλάμη. 

Τζόγος, με άλλα λόγια, η ασθένεια, στον ούτως ή άλλως νεοφιλελεύθερο καζινοκαπιταλισμό της ατομικής ευθύνης (στην αρπαχτή ή τη χρεοκοπία), που θωπεύει τα ένστικτα του κοινωνικού δαρβινισμού στον εντός, εκτός και επί τα αυτά, της αγέλης, χόμο εκονόμικους, ο οποίος ελάχιστα χόμο και διόλου εκονόμικους θα είναι γυψοτυλιγμένος επί της μνημονιακής κλίνης, όταν θα έρθει, στην καλύτερη περίπτωση, ο τηλεργατικά και τηλεανεργατικά ξεζουμιστικός λογαριασμός του νέου μνημονίου και στη χειρότερη, το σάβανο της θανής από τον κορωνοϊό. 

Γιατί μπορεί στη Ιταλία να αποκαλύφθηκε πως ο ιός έκανε περατζάδες ήδη από τον Γενάρη, αλλά η κυβέρνηση Κόντε αγρόν ηγόραζε, και στην  Ολλανδία η κυβέρνηση Ρούτε να ομολόγησε ότι καταγράφει μόνο όσους νεκρούς κρίνει «ανακοινώσιμους» (και δεν έχουν πέσει ακόμη τα τσιμέντα από την ομολογία!) και γενικά στην Ευρώπη τα γηροκομεία των απόμαχων της εργασίας και της ταξικής εκμετάλλευσης να μετατράπηκαν σε ομαδικούς τάφους και οι μετανάστες εργάτες στη γεωργία και την κτηνοτροφία, στοιβαγμένοι σε άθλιες και εργαζόμενοι σε ακόμη αθλιότερες συνθήκες, να έχουν πέσει είτε ασθενείς είτε θύματα του ιού κατά δεκάδες, (στη Γερμανία, οι Ρουμάνοι και οι Βούλγαροι που εργάζονται σε κτηνοτροφικές μονάδες και σφαγεία), αλλά (ευτυχώς!) στη μικρά και ανέντιμο Ψωροκούλαινα βασιλεύει τάξις, ησυχία και ασφάλεια και οι Συνέλληνες και οι Συνελληνίδες μπορούν άφοβα να «μείνουν ασφαλείς», φρεσκολουσμένοι και φρεσκοκουρεμένοι, όπως τους προτρέπει με μπόλικο μπρίο και σκέρτσο, και ο παρά τω Μωυσή, Σκέρτσος,  και να κρατήσουν ανοιχτά τα παραθύρια τους, όταν και ή κορωνοϊός θα μπουκάρει σαν διαρρήκτης ή ο Χαρδαλιάς σαν αστυφύλακας για να τους κόψει πρόστιμο επειδή δεν φορούν μάσκες και στο ροχαλητό τους. 

Για αυτό σας λέω, καληνύχτα και καλή τύχη. Εξάλλου, τα ΜΜΕ πανευρωπαϊκά και όχι μόνο στην Ελλάδα, διατηρούν κατά κανόνα και σε ένα κλίμα φιλοκυβερνητικής και νεομακαρθικής μονολιθικότητας, υψηλές τις δόσεις των «καλών», υπνωτικών ή καταπραϋντικών, ειδήσεων, εκθειάζοντας την… επιτυχία (!) του λοκντάουν, λίγο προτού μετατραπεί το σύνολο της ηπείρου και της ΕΕ σε έναν τεράστιο πειραματικό σωλήνα ανοσίας της αγέλης, και όσοι τυχεροί, θα κάνουν διακοπές (;) εντός έδρας και παραλίας, και όσοι άτυχοι, θα δουν το κρεβάτι της ΜΕΘ και ίσως και ου μη γένοιτο, και κάποιον άλλον, με τα μάτια τους. 

Γιατί τεστ, δεν γίνονται, στοιχεία, δεν συλλέγονται, καταγραφές, δεν πραγματοποιούνται, στατιστικές, δεν αληθεύουν, επιστημονικές εκτιμήσεις, δεν επαληθεύονται, δημόσια συστήματα υγείας, δεν χρηματοδοτούνται ή δεν στελεχώνονται,  έρευνες και αποτελέσματα για εμβόλιο και φάρμακα, δεν φαίνονται στον ορατό ορίζοντα, οπότε το φετινό καλοκαίρι άνευ διακοπών – είτε λόγω αφραγκίας, είτε λόγω φόβου, είτε λόγω αφεντικών, είτε λόγω κυβερνητικών εντολών του στιλ «Μένουμε Γαλλία, Βρετανία, Αυστρία ή Γερμανία»- θα είναι μια βόλτα στο άγνωστο, με βάρκα την πανδημία. Ή τη σχεδία της Μέδουσας. 

…και καλή τύχη.